Selective resection of the bone with preservation of soft tissues (“empty toe technique”) combined with negative pressure wound therapy for treatment of osteomyelitis of the great toe - a case report

Diabetic foot ulceration (DFU) is a serious complication of diabetes mellitus, and one that is difficult to treat. In many cases of DFU, chronic osteomyelitis occurs in the foot. The present paper describes the course of treatment for chronic osteomyelitis of the great toe with metatarsophalangeal arthritis using selective resection of the bone preserving the soft tissues (the “empty toe technique”). Following the procedure, to promote surgical wound healing, negative pressure wound therapy was administered for 7 days, with a constant pressure of –120 mmHg. The presented method was found to be effective in treating osteomyelitis in a patient with DFU, partially preserving the function and completely preserving the shape of the treated toe

Applying NPWT to bleeding open wounds after forefoot amputation in diabetic foot patients - a case report

NPWT is increasingly used in patients with diabetic foot. The protocol for performing NPWT is subject to debate. Main concerns regard the type of suction to use (continuous, intermittent, or variable), the wound-packing material, or the exact pressure to apply. Typically, an optimum pressure range of –80 to –125 mmHg is indicated. Following bone resection in diabetic foot patients, the surgical wound is left open, which often entails bleeding from the resection site. In these cases, the start of NPWT was typically delayed by 24–48 hours – during that time a pressure dressing was applied – and NPWT was only started once bleeding had ceased. In order to initiate NPWT as soon as possible, we decided to start it at a higher negative pressure than usual, i.e. –180 mmHg, expecting that this would stop the bleeding. Only then would we reduce the negative pressure. This paper presents the course of NPWT with high negative pressure values after an amputation in 2 diabetic foot patients. In both cases, our assumptions were confirmed. The patients did not bleed, the drained volume did not exceed 30 ml (which seems clinically insignificant) in the first 40 minutes of treatment. Later, with negative pressure at –120 mmHg, no bleeding into the dressing was observed. Following the treatment (which lasted for 9 days), the wounds granulated normally, with no signs of inflammation. Applying VAC dressing using high negative pressure values to bleeding wounds immediately after surgery may stop the bleeding, enabling immediate initiation of NPWT

The value of Holter monitoring with heart rate variability assessment in predicting restenosis after successful percutaneous transluminal coronary angioplasty of isolated stenosis of left anterior descending artery

Background: The aim of our study was to examine the value of Holter monitoring and changes of heart rate variability (HRV) parameters in patients undergoing percutaneous transluminal coronary angioplasty (PTCA) and to assess their value for detection of restenosis after the elective PTCA of single-vessel coronary artery disease. Methods: 56 consecutive patients were studied - 41 men and 15 women (mean age: 56.2 &plusmn; 8.3 years) with left anterior descending artery stenosis who underwent successful PTCA. All patients underwent 24 hour Holter monitoring with HRV assessment within 1 week after PTCA and then again before repeated follow-up angiography. Results: Repeated coronary angiography revealed restenosis in 15 patients and no signs of significant stenosis in the remaining 41 patients. The sensitivity of standard ST-segment depression criteria for the prediction of restenosis was low (ranging from 7% to 27%), with quite high specificity (80&#8211;93%) and very low diagnostic accuracy (17&#8211;36%). However, the presence of ventricular extrasystoles (&#8805; 50 during 24 h registration) was statistically significantly associated with quite a high likelihood of the presence of restenosis - sensitivity (53% and 47%), specificity (76% and 85%) and diagnostic accuracy (44% and 54%), respectively. In baseline recordings the significantly higher values of rMSSD (p < 0.05) and pNN50 (p = 0.61) had been found among patients who later developed restenosis, compared to those that did not. The sensitivity of rMSSD &#8805; 30 ms for the prediction of restenosis was 60%, specificity 76%, diagnostic accuracy 47%. Also the sensitivity of pNN50 &#8805; 8% for prediction of restenosis was high and equalled 60%, specificity 78% and diagnostic accuracy 50%. Conclusions: The value of a 24 hour Holter ST-segment monitoring in the prediction of restenosis seems to be limited. The possible correlation between frequent ventricular extrasystoles and the presence of restenosis needs further studies. The value of heart rate variability in the prediction of restenosis remains to be defined

Impact of the presence of chronically occluded coronary artery on long-term prognosis of patients with acute ST-segment elevation myocardial infarction

Background: Multivessel disease (MVD) is a significant risk factor in patients with acute ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI). Whether the presence of chronic total occlusion (CTO) poses an additional hazard is still unknown. The objective of this study was to evaluate the impact of CTO on survival in STEMI patients. Methods: The study group consisted of 836 STEMI patients treated with primary percutaneous coro­nary intervention (PCI). MVD was diagnosed in 52.3%, and CTO in 17.5% of patients. Results: In MVD patients, 30-day mortality was 4.8% (6.8% in the CTO and 3.8% in the non-CTO group, p = 0.167). After 6 years, of the 437 patients with MVD, 56 (38.6%) died in the CTO group, and 74 (25.4%) in the non-CTO group (p = 0.0055). CTO was an independent predictor of long-term mortality (OR 2.07, 95% CI 1.30–3.28, p = 0.002), whereas triple vessel disease was not (OR 1.27, 95% CI 0.78–1.97, p = 0.358). The other independent predictors of mortality were: age, anterior myocardial infarction, and PCI failure. Conclusions: The presence of CTO is an independent predictor of the long-term mortality in STEMI patients treated with primary PCI. (Cardiol J 2017; 24, 2: 117–124

Znaczenie badania EKG metodą Holtera wraz z oceną zmienności rytmu zatokowego w identyfikacji chorych z restenozą po skutecznej angioplastyce balonowej

Wstęp: Celem pracy było określenie znaczenia badania EKG metodą Holtera wraz z oceną zmienności rytmu zatokowego (HRV) w identyfikacji chorych z restenozą po zabiegu angioplastyki naczyń wieńcowych (PTCA). Metody: Do programu włączono 56 kolejnych chorych z izolowaną zmianą w obrębie tętnicy zstępującej przedniej poddanych zabiegowi angioplastyki balonowej. W badanej grupie chorych było 41 mężczyzn i 15 kobiet; średni wiek wynosił 56,2 &#177; 8,3 roku. U każdego pacjenta 2-krotnie przeprowadzono badanie EKG metodą Holtera wraz z oceną HRV (w ciągu tygodnia od zabiegu PTCA i ponownie przed kontrolną koronarografią). Wyniki: W badanej grupie powtórne zwężenie w obrębie tętnicy zstępującej przedniej stwierdzono łącznie u 15 chorych, a brak restenozy - u 41 osób. Wykazano, iż czułość oceny standardowych kryteriów obniżenia odcinka ST w diagnostyce restenozy jest mała (7-27%), swoistość stosunkowo wysoka (80-93%), a skuteczność diagnostyczna - bardzo mała (17-36%). Jednak stwierdzenie w zapisie EKG metodą Holtera licznej ekstrasystolii komorowej (&#8805; 50 pobudzeń komorowych w ciągu 24 h) wiązało się z istotnie wyższym prawdopodobieństwem występowania restenozy - czułość: 53% i 47%, swoistość: 76% i 85%, a skuteczność diagnostyczna: 44% i 54% - odpowiednio w pierwszym i drugim badaniu. W pierwszym badaniu stwierdzono istotnie statystycznie wyższe wartości rMSSD (p < 0,05) i pNN50 (p = 0,061) w grupie chorych, u których później wystąpiła restenoza. Przyjmując jako punkt odcięcia wartości rMSSD &#8805; 30 ms, stwierdzono, iż taka wartość pomiaru pozwala z 60-procentową czułością, 76-procentową swoistością oraz 47-procentową skutecznością diagnostyczną określić prawdopodobieństwo wystąpienia restenozy. Również wartość pNN50 &#8805; 8 pozwala z 60- procentową czułością, 78-procentową swoistością oraz 50-procentową skutecznością diagnostyczną przewidzieć wystąpienie restenozy. Wnioski: Znaczenie analizy zmian odcinka ST w 24-godzinnym badaniu EKG metodą Holtera dla oceny występowania restenozy wydaje się być ograniczone. Dalszych badań wymaga obserwowana korelacja restenozy z obecnością licznej arytmii komorowej. Konieczne jest przeprowadzenie kolejnych badań w celu dokonania oceny rzeczywistej roli HRV u chorych po zabiegu PTCA

Znaczenie elektrokardiogramu uśrednionego w identyfikacji chorych z restenozą po skutecznym zabiegu angioplastyki balonowej izolowanego zwężenia w tętnicy zstępującej przedniej

Wstęp: Dotychczas nie poznano rzeczywistej wartości badań nieinwazyjnych w ocenie występowania restenozy u chorych po zabiegu angioplastyki naczyń wieńcowych (PTCA). Celem badania było określenie znaczenia elektrokardiogramu uśrednionego z oceną późnych potencjałów komorowych w identyfikacji chorych z restenozą. Materiał i metody: Do programu włączono 56 kolejnych chorych z izolowaną zmianą w obrębie tętnicy zstępującej przedniej, poddanych zabiegowi angioplastyki balonowej. W badanej grupie było 41 mężczyzn i 15 kobiet w średnim wieku 56,2 &plusmn; 8,3 roku. U wszystkich chorych po upływie 6 miesięcy przeprowadzono kontrolną koronarografię. U każdego pacjenta 2-krotnie wykonano zapis elektrokardiogramu uśrednionego z rejestracją późnych potencjałów komorowych (w ciągu 14 dni od zabiegu PTCA i ponownie przed kontrolną koronarografią). Wyniki: W badanej grupie powtórne zwężenie w obrębie tętnicy zstępującej przedniej stwierdzono łącznie u 15 chorych (26,8%), a brak restenozy u 41 osób (73,2%). Zaobserwowano, iż stosując filtr 25 Hz całkowity czas trwania uśrednionego zespołu QRS (QRS total) był istotnie statystycznie dłuższy w grupie chorych z restenozą zarówno podczas rejestracji wykonanej przed rozpoczęciem badania (p < 0,01), jak i po 6 miesiącach (p < 0,05). Również czas trwania niskonapięciowych oscylacji (< 40 &#956;V), tworzących końcowy fragment zespołu QRS (HFLA), był dłuższy w badaniu wyjściowym w grupie chorych z restenozą, jednakże nie osiągnął on wartości istotnej statystycznie (p = 0,06). Przyjmując jako punkt odcięcia wartości QRS total &#8805; 130 ms, stwierdzono, iż taka wartość pomiaru na początku obserwacji i w 6. miesiącu pozwala odpowiednio z 70- lub 62-procentową czułością oraz 70- lub 74-procentową swoistością, 43- lub 44-procentową dodatnią wartością prognostyczną oraz 85- lub 86-procentową ujemną wartością prognostyczną określić prawdopodobieństwo obecności restenozy. Stosując filtr 40 Hz, nie obserwowano różnic poszczególnych parametrów elektrokardiogramu uśrednionego zarówno w rejestracji na początku badania, jak i rejestracji przeprowadzonej po 6 miesiącach. Wnioski: Wystąpienie restenozy po zabiegu angioplastyki może wpływać na zmiany elektrokardiogramu uśrednionego. (Folia Cardiol. 2005; 12: 93&#8211;102

Znaczenie elektrokardiogramu uśrednionego w identyfikacji chorych z restenozą po skutecznym zabiegu angioplastyki balonowej izolowanego zwężenia w tętnicy zstępującej przedniej

Wstęp: Dotychczas nie poznano rzeczywistej wartości badań nieinwazyjnych w ocenie występowania restenozy u chorych po zabiegu angioplastyki naczyń wieńcowych (PTCA). Celem badania było określenie znaczenia elektrokardiogramu uśrednionego z oceną późnych potencjałów komorowych w identyfikacji chorych z restenozą. Materiał i metody: Do programu włączono 56 kolejnych chorych z izolowaną zmianą w obrębie tętnicy zstępującej przedniej, poddanych zabiegowi angioplastyki balonowej. W badanej grupie było 41 mężczyzn i 15 kobiet w średnim wieku 56,2 &plusmn; 8,3 roku. U wszystkich chorych po upływie 6 miesięcy przeprowadzono kontrolną koronarografię. U każdego pacjenta 2-krotnie wykonano zapis elektrokardiogramu uśrednionego z rejestracją późnych potencjałów komorowych (w ciągu 14 dni od zabiegu PTCA i ponownie przed kontrolną koronarografią). Wyniki: W badanej grupie powtórne zwężenie w obrębie tętnicy zstępującej przedniej stwierdzono łącznie u 15 chorych (26,8%), a brak restenozy u 41 osób (73,2%). Zaobserwowano, iż stosując filtr 25 Hz całkowity czas trwania uśrednionego zespołu QRS (QRS total) był istotnie statystycznie dłuższy w grupie chorych z restenozą zarówno podczas rejestracji wykonanej przed rozpoczęciem badania (p < 0,01), jak i po 6 miesiącach (p < 0,05). Również czas trwania niskonapięciowych oscylacji (< 40 &#956;V), tworzących końcowy fragment zespołu QRS (HFLA), był dłuższy w badaniu wyjściowym w grupie chorych z restenozą, jednakże nie osiągnął on wartości istotnej statystycznie (p = 0,06). Przyjmując jako punkt odcięcia wartości QRS total &#8805; 130 ms, stwierdzono, iż taka wartość pomiaru na początku obserwacji i w 6. miesiącu pozwala odpowiednio z 70- lub 62-procentową czułością oraz 70- lub 74-procentową swoistością, 43- lub 44-procentową dodatnią wartością prognostyczną oraz 85- lub 86-procentową ujemną wartością prognostyczną określić prawdopodobieństwo obecności restenozy. Stosując filtr 40 Hz, nie obserwowano różnic poszczególnych parametrów elektrokardiogramu uśrednionego zarówno w rejestracji na początku badania, jak i rejestracji przeprowadzonej po 6 miesiącach. Wnioski: Wystąpienie restenozy po zabiegu angioplastyki może wpływać na zmiany elektrokardiogramu uśrednionego. (Folia Cardiol. 2005; 12: 93&#8211;102

The impact of left circumflex coronary artery ostium stenosis on outcomes of patients after percutaneous coronary intervention for unprotected left main disease

Background: The impact of left circumflex coronary artery (LCX) ostium atherosclerosis in left main coronary artery (LM) bifurcation disease is not well-known. Aim: The aim of the study was to assess whether the involvement of LCX ostium carries prognostic implications in patients undergoing unprotected LM percutaneous coronary intervention (PCI). Methods: Consecutive 564 patients with unprotected LM (ULMCA) disease who underwent LM PCI between January 2015 and February 2021, with at least 1-year available follow-up were included in the study. First group composed of 145 patients with ULMCA disease with LCX ostium stenosis and the second group consisted of 419 patients with ULMCA disease without LCX ostium stenosis. Results: Patients in group with ULMCA disease with LCX ostium stenosis were significantly older and comorbidities were found more often in this group. Two stents technique was used more often in group with LCX ostium stenosis (62.8% vs 14.6%; P&lt;0.001). During 7 years follow-up, all-cause mortality between groups with and without LCX ostium stenosis did not differ significantly (P=0.50). The use of one-stent or two-stent technique also did not impact the mortality in patients with LCX ostial lesions group (P=0.75). Long-term mortality subanalysis for three groups of patients (1) patients with LM + LCX ostium stenosis, (2) LM + left anterior descending artery (LAD) ostium stenosis, (3) LM + LCX ostium + LAD ostium stenosis also did not differ significantly (P=0.63). Conclusions: LCX ostium involvement in LM disease PCI is not associated with adverse long-term outcomes, which is highly beneficial for the Heart Team decision making process

The impact of right coronary artery support on outcomes of patients with unprotected left main disease undergoing percutaneous coronary intervention

Background: Many operators are discouraged from performing left main (LM) percutaneous coronary interventions (PCI) in the absence of right coronary artery (RCA) support due to the increased procedure risk. Aims: We aimed at assessing the impact of absent functional RCA on prognostic implications in patients undergoing unprotected LM PCI. Methods: 613 patients underwent LM PCI in our department between 2015 and 2019. Consecutive 385 patients with unprotected LM and at least 1-year follow-up were included in the study. The study population comprised 272 patients with unprotected left main coronary artery disease (ULMCAD) with dominant RCA, without any significant lesions (Group 1), and 113 ULMCAD patients and without RCA support (Group 2). Results: In Group 2, 32.7% patients had a significant RCA stenosis, 48.7% had chronic total occlusion (CTO) of RCA, and 18.6% had recessive RCA. Patients in Group 2 were older and had higher prevalence of chronic obstructive pulmonary disease (COPD). SYNTAX Score (median [IQR] 26.0 [20.0–33.0] vs 19.0 [13.0–25.5]; P &lt; 0.001) was higher and left ventricular ejection fraction was lower (median [IQR] 50.0 [40.0–60.0]% vs 55.0 [45.0–60.0]%; P = 0.01) in this group. All periprocedural complications did not differ among the groups. Long-term all-cause mortality at a median follow-up of 1149 days did not differ significantly (23% vs 20%; P = 0.37). The long-term mortality in CTO-RCA group was also not significantly different. Conclusions: Patients with ULMCAD who have undergone LM PCI in the absence of RCA support, compared with those with ULMCAD and RCA support, differed neither in the prevalence of periprocedural complications nor in long-term all-cause mortality

Implantacja stentów wydzielających rapamycynę (Sirolimus) u chorych ze zwiększonym ryzykiem restenozy. Roczna obserwacja 100 pacjentów

Wstęp: Występowanie restenozy w stencie po zabiegach angioplastyki wieńcowej stanowi nadal istotny problem kardiologii interwencyjnej. Wprowadzone niedawno stenty wydzielające leki antyproliferacyjne budzą nadzieję na szybkie uporanie się z tym problemem. Celem pracy jest ocena wczesnych i odległych wyników implantacji stentów wydzielających rapamycynę u chorych ze zwiększonym ryzykiem restenozy. Materiał i metody: Stenty Cypher&#8482; firmy Cordis (Johnson & Johnson) implantowano 107 pacjentom ze stabilną lub niestabilną dławicą, po wcześniejszym, kilkudniowym przygotowaniu tienopirydynami. Oceniano wyniki bezpośrednie zabiegu oraz przeprowadzono obserwację kliniczną pacjentów po 30 dniach, a także po minimum 9 miesiącach. U 71 osób wykonano kontrolną koronarografię. Wyniki: W pierwszych 30 dniach jedynym powikłaniem było wystąpienie zawału serca bez załamka Q (bezobjawowy wzrost stężenia enzymów 3-krotnie przewyższający normę) w okresie okołozabiegowym u 3 pacjentów. W obserwacji odległej nie stwierdzono zgonów, u 3 chorych wystąpił zawał serca z załamkiem Q, u 2 z nich prawdopodobnie na skutek późnej zakrzepicy w stencie. Czterech pacjentów wymagało ponownej rewaskularyzacji leczonego naczynia. Spośród 71 chorych, u których wykonano kontrolną koronarografię, nie zaobserwowano restenozy w stencie, a w jednym przypadku stwierdzono restenozę w leczonym segmencie. Wnioski: Implantacja stentów wydzielających rapamycynę jest bezpiecznym i bardzo skutecznym sposobem leczenia zwężeń naczyń wieńcowych u chorych ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia restenozy. (Folia Cardiol. 2004; 11: 505&#8211;511