Assessment of cervical range of motion in patients after axis fracture

Background Surgical treatment of odontoid fractures with posterior C1/C2 fusion always leads to severe limitations in mobility of the cervical spine and head. Purpose To assess the mobility of the cervical spine in patients treated with various surgical methods after an axis body fracture. Material and methods A group of 61 subjects receiving surgical treatment in a group of 214 subjects treated for odontoid fractures at one ward of neurosurgery at a regional hospital. Studies also included odontoid peg and Hangman fractures. The range of motion of the head was compared to standards by the International Standard Orthopedic Measurements (ISOM) and to head mobility in a control group of 80 healthy subjects without any pathologies or complaints associated with the cervical spine. Ranges of motion were measured with the CROM goniometre with regard to flexion, extension, right and left lateral flexion and right and left rotation. The functional status was evaluated with Neck Disability Index (NDI) standard questionnaires indicated for patients with cervical spine pain. Results Except for flexion and extension, patients after odontoid fractures had a statistically significantly smaller range of motion of the cervical spine in all planes compared to the control group and ISOM standards. Conclusions Odontoid fractures lead to limitations in mobility of the cervical spine even after treatment with methods that in theory should preserve the C1/C2 mobility

Evaluation of incidence frequency and analysis of risk factors for the occurrence of back pain in a randomly-chosen group in the Podkarpackie Region of south-eastern Poland

Introduction The aim of the study was to evaluate the frequency of incidence and analysis of the risk factors for the occurrence of back pain (BP) in a group of professionally active inhabitants of the Podkarpackie Region of south-east Poland. Material and Methods The study was carried out with a method of social survey on a randomly selected group of 2,000 the inhabitants of the Podkarpackie Region, age: 30–50 years. In the study group, 71.5% people reported back pain, 61% of whom indicated the pain being located in the lumbar-sacral region. Results It was shown that the chief factors increasing the frequency of occurrence of BP was the physical character of work connected with lifting heavy loads, as well as long-term work in one position with continual repetition of the same movements. The persons reporting BP were more frequently those who opted for passive forms of relaxation (p=0.0280), and the difference was significant. No significant relationship was found between body stature and the frequency of incidence of BP (p=0.6327). In the study group, there was no relationship found between the frequency of occurrence of spinal pain syndrome (SPS) and the living environment. Conclusions In the study group of the randomly selected working inhabitants of the Podkarpackie Region, it was shown that the frequency of incidence of back pain is on the same level as in the other regions of the country. In the study group, the living environment was found not to have any significant influence on the frequency of back pain

Analysis of consistency between temporospatial gait parameters and gait assessment with the use of Wisconsin Gait Scale in post-stroke patients

Introduction Due to the increasing incidence and social effects of stroke there is a growing interest in finding methods enabling gait analysis in this group of patients. Observational techniques are predominantly applied in clinical practice; on the other hand advanced quantitative methods allow in-depth multidimensional gait assessment. The present study was designed to assess the consistency between temporospatial gait parameters acquired through 3-dimensional gait analysis and the results of gait assessment with the use of observational WGS in post stroke hemiparetic patients. Material and method The study was performed in a group of 30 post-stroke patients, over 6 months from the onset of ischaemic stroke, who were able to walk unassisted. Gait assessment based on WGS was performed by an experienced physiotherapist, with the use of video recordings. Assessment of temporospatial parameters was based on gait analysis performed with BTS Smart system. Results The findings show moderate correlation between WGS based gait assessment and gait velocity (r=−0.39; p=0.0316). Similar relationship was identified between gait cycle duration and score in WGS for both unaffected (r=−0.36; p=0.0477) and affected side (r=−0.37; p=0.0426). Higher correlation level was demonstrated for stance phase on the unaffected side and gait assessment based on WGS (r=0.58; p=0.0009). Conclusions Gait assessments with the use of temporospatial parameters and with observational WGS were found to produce moderate and good consistent results. WSG is a useful, simple tool for assessing gait in post stroke hemiparetic patients

Metabolic syndrome and rehabilitation results in patients after stroke

WSTĘP. Celem pracy były: — ocena częstości występowania zespołu metabolicznego u pacjentów po udarze mózgu rehabilitowanych na oddziale; — ocena wpływu rehabilitacji na stan funkcjonalny pacjentów po 3-tygodniowym okresie rehabilitacji; — ocena wpływu 3-tygodniowej rehabilitacji na stan funkcjonalny pacjentów po udarze mózgu z lub bez zespołu metabolicznego. MATERIAŁ I METODY. W analizie uwzględniono 68 pacjentów (31 kobiet i 37 mężczyzn) po udarze mózgu w przedziale wiekowym 43-80 lat (śr. wieku 57,71 roku). U chorych analizowano występowanie poszczególnych składowych zespołu metabolicznego. Zespół metaboliczny stwierdzono u 27 chorych. Oceniano sprawność funkcjonalną z wykorzystaniem wskaźnika Barthel, stopień niedowładu według skali Brunnström przy przyjęciu na oddział oraz po 3-tygodniowym okresie rehabilitacji. WYNIKI. W badanej grupie po 3-tygodniowym okresie rehabilitacji na oddziale stwierdzono zmniejszenie stopnia niedowładu ocenianego w skali Brunnström w kończynie górnej średnio o 0,4 punktu, w ręce o 0,33 punktu, w kończynie dolnej o 0,34 punktu. Stwierdzono również poprawę sprawności funkcjonalnej ocenianej według skali Brunnström średnio o 0,3 punktu, wskaźnikiem Barthel średnio o 3 punkty. Nie stwierdzono istotnych różnic między efektami rehabilitacji u pacjentów z zespołem metabolicznym i pacjentów, u których nie stwierdzono zespołu metabolicznego. WNIOSKI. 1. Krótkotrwała rehabilitacja szpitalna wpływa na zmniejszenie stopnia niedowładu oraz poprawę stanu funkcjonalnego i zdolności do samoobsługi chorych po udarze mózgu. 2. Występowanie zespołu metabolicznego nie jest przeciwwskazaniem do rehabilitacji. 3. Występowanie zespołu metabolicznego u chorych po udarze mózgu nie różnicuje wyników rehabilitacji.INTRODUCTION. The aim of this study was: — evaluation of metabolic syndrome incidence in patients after brain stroke rehabilitation in ward; — evaluation of rehabilitation effect on functional state of patients after three-weeks’ rehabilitation period; — evaluation of tree weeks’ rehabilitation effects on functional state of patients after brain stroke with medical syndrome and without this syndrome. MATERIAL AND METHODS. the analysed included 68 patients (31 women and 37 men) after brain stroke aged 43-80 (age mean 57.71 yrs). Occurrence of particular metabolic syndrome components was analysed in patients. Ability with the use of Barthel index, paresis grade by Brunnström scale admitting to word also after three-weeks’ rehabilitation period were evaluated. RESULTS. After three weeks‘ rehabilitation period in word, decrease in paresis grade evaluated by Brunnström scale in upper extremity on average by 0.40 pts in hand by 0.33 pts, in lower extremity by 0.34 pts was found in studied group. Improvement functional ability estimated by Brunnström functional scale on average by 0.30 pts, by Barthel index on average by 3 pts was also found. Substantial differences were not found between rehabilitation effects in patients with metabolic syndrome (27 people) and patients in whom metabolic syndrome was not found. CONCLUSIONS. 1. Short-term hospital influences decrease in paresis grade also improvement of functional state and patients’ self-service ability after brain stroke. 2. Occurrence of metabolic syndrome is not concentration against rehabilitation. 3. Occurrence of metabolic syndrome in patients after brain stroke does not differentiate rehabilitation results

The Influence of Body Mass on the Formation of Foot Defects at Fifth Year Physiotherapy Students of Rzeszow University

Wstęp: Wady stóp występują bardzo często i są problemem współczesnego społeczeństwa. Wyróżniamy wiele rodzajów wad w obrębie stóp, które wymagają specjalistycznego postępowania leczniczego. Cel: Celem pracy była ocena częstości oraz najczęstszej wady stóp u studentów piątego roku fizjoterapii Uniwersytetu Rzeszowskiego. Zbadano także czy masa ciała wpływa na występowanie wad stóp oraz determinuje poszczególne wskaźniki charakteryzujące budowę stóp. Materiał i metoda: Badaną grupę stanowiło 108 studentów piątego roku fizjoterapii Uniwersytetu Rzeszowskiego, w tym 80 kobiet oraz 28 mężczyzn. Badanych podzielono na dwie grupy. Pierwszą grupę stanowili studenci mający prawidłową masę ciała, drugą zaś studenci z nadwagą. Narzędziem badawczym był planktogram, który składał się z odbitek stóp: prawej i lewej. Na każdym planktogramie wykreślano kąty i wskaźniki umożliwiające określenie poszczególnych wad stóp. Wyniki: Na podstawie analizy wpływu masy ciała na poszczególne wskaźniki charakteryzujące budowę stóp wykazano, iż u osób z nadwagą wartości poszczególnych wskaźników częściej wykraczają poza normy w porównaniu z badanymi z prawidłową masą ciała. Wnioski: Wady stóp są istotnym problemem badanych studentów piątego roku fizjoterapii. Najczęściej występującymi wadami są: stopa obniżona IIº, stopa z obniżonym wysklepieniem, pięta nieprawidłowa oraz stopa płaska. Wady stóp dotyczą zarówno osób z prawidłową masą ciała, jak i z nadwagą, jednak częściej dotyczą badanych z nadwagąIntroduction: Foot deformities are very common health issue in modern society. There are many kinds of different foot disorders which require specific medical procedures. Objective of the study: The purpose of the research was both to determine the frequency as well as the most common foot defects of fifth year Physiotherapy Students of Rzeszów University. It was also investigated if body mass influenced the occurrence of foot deformities as well as particular indicators that characterize foot structure were determined. Material and method: The research involved the group of 108 physiotherapy students, among them were 80 women and 28 men. The participants of the study were divided into 2 groups. The first group represented students with correct body mass, the second group included students with overweight problem. Research instrument was planktogram, which consisted of foot prints: right and left. On each planktogram angles and indicators were marked that allow to determine individual foot deformities. Results: On the basis of the analysis of body mass influence on individual indicators characterizing foot structure, the research proved that indicators exceed the norms in case of obese students in comparison to students with correct body mass Conclusions: Foot deformities are a significant problem among the researched physiotherapy students. The most common foot disorders are: II° degree low arched foot, heel malformations and flat feet. Foot deformities occur both at students with correct body mass as well as at those with the overweight issue, however foot deformities most frequently occur at students with overweight problem

Wpływ wybranych czynników na efekty rehabilitacji u chorych po udarze mózgu

The aim of the study was to evaluate the impact of selected factors, such as: gender, age, stroke type, side of paresis, time to initiation of rehabilitation, first or successive in-patient rehabilitation and severity of paresis at admission on the final clinical status of patients and on the outcome of treatment at the department of rehabilitation, district hospital.Material and methods: All 431 post-stroke patients qualified for the treatment at the department of rehabilitation between January 2002 and December 2003 were included in the study. Patients were divided into four age groups. Results of rehabilitation were analyzed in male and female groups separately. Patients were divided according to the stroke type into four groups either suffering from an ischaemic or a hemorrhagic stroke; another selection cirterion was left-sided vs. right-sided paresis. The so-called general fitness, Barthel Index and Brunnström test were used to evaluate clinical status of the patients and the progress of rehabilitation. Statistical analysis was carried out using the t-test or – alternatively – the non-parametric Wilcoxon signed rank test, analysis of variance (ANOVA) or the nonparametric Kruskal-Wallis test, and the chi-square test.Results: Based on the obtained results, it was proven that multidimensional, complex rehabilitation in a specialist centre, carried out by rehabilitation team resulted in significant improvement of post-stroke patients’ clinical status. The improvement was observed for all measurements of fitness used in the study. Analysis of the effects of rehabilitation with regard to patients’ age indicated that an improvement in general fitness, motor activity (reduction of paresis) and independency in activities of daily living was obtained in each age group. Based on the analysis conducted in groups of patients with different stroke aetiologies, it was found that effects of the treatment in patients with haemorrhagic stroke were better than in patients with ischaemic stroke, which was observed in each of the applied measures used for the evaluation of patients’ clinical status. Mean improvement observed after the treatment was greater in patients with right-sided paresis than in patients with left-sided paresis. Gender had no significant effect on the extent of rehabilitation results.Conclusions: Results of the study indicate that in post-stroke patients, gender, advanced age, stroke location, stroke type or motor skills at admission do not constitute a criterion determining the possibility of conducting rehabilitation procedures

Assessment of knowledge of female students from the Medical Department of the University of Rzeszow regarding isolated neural tube defects

Introduction: Dysraphic defects are malformations resulting from a failed neural tube closure in a critical moment of embryogenesis. These structural alterations may include contractures, varus and valgus deformities, scoliosis or hip joint dislocations. According to the literature of the subject, the incidence of dysraphic defects ranges from 1.2% to 4.0% of live births. It is believed that 30% of cases are caused by genetic and environmental factors. The aim of the work was to assess the knowledge of female students of medical courses regarding isolated neural tube defects and their prevention

Development of the rehabilitation at the Rzeszów centre

Autorzy na podstawie materiałów archiwalnych, publikacji w czasopismach medycznych i wywiadów przedstawiają rozwój rehabilitacji w ośrodku rzeszowskim. Nastąpił on po roku 1983, dzięki działalności zespołu kierowanego przez prof. Andrzeja Kwolka, pracującego w Klinicznym Oddziale Rehabilitacji Szpitala Wojewódzkiego nr 2 im. Św. Jadwigi Królowej w Rzeszowie i Wydziale Medycznym Uniwersytetu Rzeszowskiego. Wieloletnia praca Zespołu spowodowała powstanie nowoczesnego modelu organizacji rehabilitacji w Rzeszowie i województwie podkarpackim. Wypracowano standardy postępowania, szczególnie z chorymi z uszkodzeniem układu nerwowego, oparte na nowoczesnych metodach neurorehabilitacji. Skuteczność koncepcji została potwierdzona badaniami naukowymi i praktyką kliniczną. Miała znaczący wpływ na rozwój rehabilitacji w województwie podkarpackim oraz na rozwój rehabilitacji w Polsce. Po 30 latach działalności zespołu kierowanego przez Profesora, Podkarpacie jest wiodącym regionem w Polsce. W roku 2013 funkcjonuje tu 11 oddziałów rehabilitacji neurologicznej, 2 oddziały rehabilitacji kardiologicznej, 16 oddziałów rehabilitacji ogólnoustrojowej i 38 dziennych oddziałów rehabilitacji. W regionie podkarpackim działa sprawny system organizacji rehabilitacji zapewniający jej wczesność, kompleksowość i ciągłość. System oparty jest na: podstawach naukowych, ciągłym kształceniu wszystkich członków zespołu rehabilitacyjnego, współpracy z organizacjami osób z niepełnosprawnością i władzami regionu oraz pracy w zespole rehabilitacyjnymwczesność, kompleksowość i ciągłość. System oparty jest na: podstawach naukowych, ciągłym kształceniu wszystkich członków zespołu rehabilitacyjnego, współpracy z organizacjami osób z niepełnosprawnością i władzami regionu oraz pracy w zespole rehabilitacyjnym region is functioning an efficient organisation system of the rehabilitation providing the timeliness, a complexity and continuity. The system is base on: scientific bases, constant educating of all rehabilitation team members, of cooperation with organisations of persons with disability and authorities of the region and the teamwor

Prędkość chodu jako narzędzie oceny efektów treningu chodu u pacjentów w okresie późnym po udarze mózgu

Background. Gait velocity is a simple but very essential parameter which may be applied as an indicator of functional efficiency. Gait of stroke patients is characterized by reduced speed. As a result, the patients have significantly limited functioning capabilities, including walking independently outside home. The study was designed to assess selected temporal gait parameters, including gait velocity, stride velocity and swing phase velocity in patients with chronic stroke following a rehabilitation program with the use treadmill. Material and method. The study was conducted in a group of 50 patients with hemiparesis in the late period after stroke. Temporal gait parameters such as: gait velocity, stride velocity and swing velocity were examined. Additionally, 10-metre walk test was measured. Results. While analyzing 10-metre walk test results it was shown that after rehabilitation gait velocity increased by an average of 0.15 m/s (p = 0.0000). Similar results were obtained in terms of gait velocity which had been assessed using a 3-dimensional gait analysis, the average gait velocity increased by 0,14m/s (p = 0.0000). Analyzing stride velocity, both the paretic and non-paretic side it was noted that after rehabilitation this particular parameter increased by an average of 0.05 m/s (p = 0.0019) and 0.06 m/s (p = 0.0052). Similar results were achieved in terms of swing velocity of the paretic side - p = 0.0017. Conclusions. It was demonstrated that rehabilitation program with the use of treadmill enabled significant improvement in gait velocity, stride velocity and swing phase velocity in patients with chronic stroke. Gait velocity is a practical and simple tool to be applied for monitoring of progress in rehabilitation and for assessing effects of gait re-education in patients with hemiplegia in a chronic stage after stroke.Wstęp. Prędkość chodu jest prostym, a zarazem bardzo istotnym parametrem, który może być stosowany jako wyznacznik sprawności funkcjonalnej. Chód pacjentów po udarze mózgu charakteryzuje się zmniejszoną prędkością. W efekcie pacjenci mają znacznie ograniczone możliwości funkcjonowania, w tym samodzielnego chodu poza domem. Celem pracy jest ocena wybranych czasowych parametrów chodu, w tym prędkości chodu, prędkości cyklu chodu oraz prędkości fazy przenoszenia u pacjentów w okresie późnym po udarze mózgu, po programie rehabilitacji z wykorzystaniem bieżni ruchomej. Materiał i metoda. Badanie przeprowadzono w grupie 50 pacjentów z niedowładem połowiczym w okresie późnym po udarze mózgu. Analizowano czasowe parametry chodu: prędkość chodu, prędkości cyklu chodu oraz prędkości fazy przenoszenia. Dodatkowo wykonano test drogi na 10 metrach. Wyniki. Analizując wyniki testu drogi wykazano, że po zakończeniu programu rehabilitacji prędkość chodu wzrosła średnio o 0,15 m/s (p = 0,0000). Podobne wyniki uzyskano w zakresie prędkości chodu ocenionej z wykorzystaniem 3-wymiarowej analizy chodu, średnia prędkość chodu wzrosła o 0,14m/s (p = 0,0000). Analizując prędkość cyklu chodu zarówno po stronie niedowładnej jak i zdrowej zanotowano, iż w wyniku rehabilitacji nastąpił wzrost tego parametru średnio o 0,05 m/s (p = 0,0019) i 0,06 m/s (p = 0,0052). Zbliżone wyniki uzyskano również w zakresie prędkości fazy przenoszenia po stronie niedowładnej – p = 0,0017. Wnioski. Program rehabilitacji z wykorzystaniem bieżni ruchomej wpłynął na istotną poprawę w zakresie prędkości chodu, prędkości cyklu chodu oraz prędkości fazy przenoszenia u pacjentów w okresie późnym po udarze mózgu. Prędkość chodu jest przydatnym narzędziem umożliwiającym ocenę efektów reedukacji chodu pacjentów z niedowładem połowiczym w okresie późnym po udarze mózgu

Ocena przydatności wybranych skal i metod stosowanych w ocenie chodu i równowagi osób po udarze mózgu

The aim of this study is to assess the balance and gait of outpatients undergoing late stroke treatment and the relationship between the assessment of gait and balance using clinical tests and the assessment of static balance using stabilometric tests. Materials and methods. Post-stroke patients with hemiparesis undergoing ambulatory physiotherapy were examined. The Wisconsin Gait Scale (WGS), the Dynamic Gait Index (DGI) and the Functional Gait Assessment (FGA) were used to assess gait, the Berg Balance Scale (BBS) and the Get Up and Go test were used to assess balance, and stabilometric tests were used to assess static balance. Examination was conducted twice before and after physiotherapy. Results. A statistically significant improvement of gait speed and quality and gait functions, assessed with the DGI (p=0,0001) and the FGA (p=0,0002), was observed after treatment. An improvement of balance assessed with the BBS and the Get Up and Go test was also recorded. Static balance using stabilometric tests did not change in the standing position with the eyes closed (the surface of COP). Poor and average relationship between clinical methods of gait and balance assessment and parameters of stabilometric balance assessment was shown. Conclusions. Rehabilitation of patients with hemiparesis undergoing late stroke treatment has a significant influence on the improvement of balance and gait functions.Celem pracy jest ocena równowagi i chodu chorych po udarze mózgu leczonych ambulatoryjnie w okresie późnym od udaru. Celem pracy jest również ocena zależności pomiędzy chodem i równowagą badanych ocenianą testami klinicznymi a równowagą statyczną ocenioną stabilometrycznie. Materiał i metoda. Badano chorych z niedowładem połowiczym w późnym okresie po udarze mózgu korzystających z fizjoterapii ambulatoryjnej. Oceniano chód badanych za pomocą Wisconsin Gait Scale (WGS), Dynamic Gait Index (DGI) i Functional Gait Assessment (FGA) oraz oceniano równowagę badanych za pomocą Skali Równowagi Berga (BBS), testu „Get Up&Go” oraz równowagę statyczną w badaniu stabilometrycznym. Badanie wykonano dwukrotnie przed i po serii zabiegów fizjoterapeutycznych. Wyniki. W badanej grupie chorych po zakończeniu serii zabiegów stwierdzono istotną statystycznie poprawę w zakresie prędkości i jakości chodu oraz poprawę funkcjonalną chodu ocenianą według DGI (p=0,0001) i skali FGA (p=0,0002). Badani również uzyskali istotną poprawę równowagi ocenianej w skali BBS i w teście Get Up&Go. W badaniu stabilometrycznym równowagi nie wykazano istotnej poprawy w próbie stania z zamkniętymi oczami (obszar pola COP). Wykazano słabą i przeciętną zależność pomiędzy klinicznymi metodami oceny chodu i równowagi badanych a parametrami oceny stabilometrycznej równowagi. Wnioski. Rehabilitacja w późnym okresie od udaru w istotny sposób wpływa na poprawę równowagi i funkcji chodu osób z niedowładem połowiczym