Powikłania krwotoczne w przebiegu ostrych zespołów wieńcowych

Powikłania krwotoczne są najczęstszym po niedokrwieniu rodzajem powikłań obserwowanych w leczeniu ostrych zespołów wieńcowych. Krwawienia istotnie wpływają na rokowanie i są związane z podwyższonym ryzykiem zgonu w okresie wewnątrzszpitalnym. Kilka czynników ma wpływ na gorsze rokowanie w przypadku wystąpienia powikłań krwotocznych. Jednym z najważniejszych jest konieczność przerwania leczenia przeciwpłytkowego i przeciwkrzepliwego, co w konsekwencji prowadzi do podwyższonego ryzyka wystąpienia incydentów sercowo- -naczyniowych wynikających z tak zwanego „efektu odbicia”. Z tego powodu zapobieganie powikłaniom krwotocznym stało się istotnym elementem przeciwdziałania incydentom niedokrwienia. W niniejszej pracy przedstawiono czynniki ryzyka wystąpienia krwawień, jego wpływ na rokowanie oraz postępowanie w przypadku ich wystąpienia. Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 1: 8-1

Intra-aortic balloon pump counterpulsation in patients with myocardial infarction — the beginning of the fall of the method?

Kontrpulsacja wewnątrzaortalna (IABP) jest najczęściej stosowaną metodą wsparcia hemodynamicznego u chorych we wstrząsie kardiogennym (CS). Przezskórna angioplastyka wieńcowa i IABP są udokumentowanymi metodami leczenia pacjentów z zawałem serca (MI) powikłanym CS. Zastosowanie IABP u chorych z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST powikłanym CS rekomendowano w poprzednich wytycznych. W najnowszych wytycznych z 2012 roku wskazania do użycia balonu jako wsparcia hemodynamicznego zostały ograniczone. Było to konsekwencją opublikowanych w ostatnich latach wyników badań. Nie stwierdzono w nich istotnej różnicy w zakresie śmiertelności i wyników obserwacji wewnątrzszpitalnej między chorymi leczonymi przy użyciu IABP a osobami leczonymi bez jego zastosowania. W pracy porównano wyniki leczenia chorych z MI powikłanym CS leczonych za pomocą IABP lub bez użycia tej metody.Intra-aortic balloon pump counterpulsation (IABP) is the most commonly used mechanical assistance device for patients with cardiogenic shock (CS). Primary percutaneous coronary intervention (PCI) and IABP are established treatment modalities in acute myocardial infarction (MI) complicated by CS. IABP in ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) with CS was strongly recommended in the previous guidelines. In the latest guidelines of European Society of Cardiology (2012) recommendations to use this mechanical support in STEMI with CS has been dimnished as the consequence of the papers published in recent years. There were no significant difference in mortality and in-hospital outcome between patients assigned to IABP and those assigned to a control group. The comparison treatment with or without IABP in patients with MI complicated by CS has been presented in the paper

Meniscus suture provides better clinical and biomechanical results at 1-year follow-up than meniscectomy

BACKGROUND: Surgery of meniscus tear results in limitation of function. The aim of study was functional assessment of knee 1 year after surgery with two techniques in cases of the medial meniscus tear followed by the same supervised rehabilitation. MATERIALS AND METHODS: A total of 30 patients with good KOSS scores constituted two equal groups after partial meniscectomy or meniscus suture. Measurements of knee extensors and flexors muscles peak torques were performed with angular velocities 60, 180, 240 and 300 s(−1) using Biodex IV system. One-leg-hop and one-leg-rising tests ascertained the function of operated knee. Results of examinations were compared with reference to healthy volunteers. Results of biomechanical and clinical studies were correlated to create complex and objective method evaluating treatment. RESULTS: Extensors peak torque values at 60 s(−1) angular velocity and H/Q coefficient were decreased after meniscectomy more than meniscus suture in comparison to healthy volunteers (P ≤ 0.001; P ≤ 0.05). Analysis of functional tests revealed that patients after meniscectomy showed difference between operated and non-operated knee (P ≤ 0.01) while patients with meniscus suture differed the least to controls (P ≤ 0.05). Extensors peak torque values at 60 s(−1) angular velocity correlated with results of one-leg-rising test. CONCLUSION: Results suggest worse functional effects when meniscectomy is applied which implies modification of the rehabilitative methods in a postoperative period

Krytyczne zwężenie lewej tętnicy podobojczykowej przyczyną dolegliwości wiązanych z wadą aortalną

W pracy przedstawiono przypadek 64-letniego chorego z rozpoznaną przed kilku laty wadą zastawki aortalnej. Pacjent skarżył się na dolegliwości pod postacią zawrotów głowy i zaburzeń równowagi, które pojawiły się przed 5 miesiącami i były kojarzone z obecnością wady. Ze względu na stwierdzaną na obu kończynach górnych różnicę ciśnień wynoszącą 30–40 mm Hg w trakcie koronarografii wykonano również angiografię lewej tętnicy podobojczykowej, uwidaczniając w jej początkowym odcinku krytyczne przewężenie. Wykonano skuteczny zabieg angioplastyki z implantacją stentu, uzyskując pełne poszerzenie naczynia, wyrównanie wartości ciśnień na obu kończynach i ustąpienie obserwowanych wcześniej dolegliwości. W trakcie obserwacji odległej, po operacji wymiany zastawki, u chorego nie stwierdzono dolegliwości, a wartości są wyrównane. (Folia Cardiol. 2004; 11: 607–610

Krytyczne zwężenie lewej tętnicy podobojczykowej przyczyną dolegliwości wiązanych z wadą aortalną

W pracy przedstawiono przypadek 64-letniego chorego z rozpoznaną przed kilku laty wadą zastawki aortalnej. Pacjent skarżył się na dolegliwości pod postacią zawrotów głowy i zaburzeń równowagi, które pojawiły się przed 5 miesiącami i były kojarzone z obecnością wady. Ze względu na stwierdzaną na obu kończynach górnych różnicę ciśnień wynoszącą 30–40 mm Hg w trakcie koronarografii wykonano również angiografię lewej tętnicy podobojczykowej, uwidaczniając w jej początkowym odcinku krytyczne przewężenie. Wykonano skuteczny zabieg angioplastyki z implantacją stentu, uzyskując pełne poszerzenie naczynia, wyrównanie wartości ciśnień na obu kończynach i ustąpienie obserwowanych wcześniej dolegliwości. W trakcie obserwacji odległej, po operacji wymiany zastawki, u chorego nie stwierdzono dolegliwości, a wartości są wyrównane. (Folia Cardiol. 2004; 11: 607–610

Wpływ wybranych parametrów klinicznych na wybór strategii leczenia u chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi bez uniesienia odcinka ST

W ostatnich latach widoczny jest wzrost liczby chorych hospitalizowanych z powodu ostrych zespołów wieńcowych serca bez uniesienia odcinka ST (NSTE-ACS). Osoby z NSTE-ACS stanowią niejednorodną grupę chorych o zróżnicowanym rokowaniu. W pracy przedstawiono niektóre z klinicznych parametrów dostępnych w warunkach każdej izby przyjęć lub szpitalnego oddziału ratunkowego, które mogą pomóc w wyborze właściwej strategii postępowania. Omówiono znaczenie zmian w elektrokardiogramie, podwyższonych wartości troponiny, glikemii czy upośledzenia funkcji nerek na rokowanie i wyniki leczenia chorych.  Niektóre z parametrów weszły w skład tzw. skal ryzyka, których stosowanie zalecają najnowsze wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego. W pracy porównano wyniki leczenia zachowawczego i inwazyjnego u chorych z NSTE-ACS a także omówiono kwestię wyboru właściwego momentu do przeprowadzenia leczenia interwencyjnego w tej grupie pacjentów

The Silesian Registry of Out-of-Hospital Cardiac Arrest: Study design and results of a three-month pilot study

Background: Despite the introduction of the concept known as “Chain of Survival” has significantly increased survival rates in patients with out-of-hospital cardiac arrest (OHCA), short-term mortality in this group of patients is still very high. Epidemiological data on OHCA in Poland are limited. The aim of this study was to create a prospective registry on OHCA covering a population of 2.7 million inhabitants of Upper Silesia in Poland. Presented herein is the study design and results of a 3-monthpilot study.Methods: The Silesian Registry of Out-of-Hospital Cardiac Arrest (SIL-OHCA) is a prospective, population-based registry of OHCA, of minimum duration which was planned for 12 months; from January 1st, 2018 to December 31st, 2018. The first 3 months of the study constituted the pilot phase. The inclusion criterion is the occurrence of OHCA in the course of activity of the Voivodeship Rescue Service in Katowice, Poland.Results: During the 3-month pilot phase of the study there were 390 cases of OHCA in which cardiopulmonary resuscitation was undertaken. Estimated frequency of OHCA in the population analyzed was 57 per 100,000 population per year. Shockable rhythm was present in 25.8% of cases. Return of spontaneous circulation was achieved in 35.1% of the whole cohort. 28.7% of patients were admitted to the hospital, including 2.8% of patients, who were admitted during an ongoing cardiopulmonary resuscitation.Conclusions: Prehospital survival of patients with OHCA in Poland is still unsatisfactory. It is believed that data collected in SIL-OHCA registry will allow identification factors, which require improvement in order to reduce short- and long-term mortality of patients with OHCA

Impact of CoreValve size selection based on multi-slice computed tomography on paravalvular leak after transcatheter aortic valve implantation

Background: Paravalvular leak (PVL) has significant impact on long-term outcomes in patients after transcatheter aortic valve implantation (TAVI). This study sought to determine whether multi-slice computed tomography (MSCT)-guided valve selection reduces PVL after CoreValve implantation. Methods: The analysis encompassed 69 patients implanted with CoreValve and were divided into two groups. In Group I (30 patients), valve selection was based on standard procedures, in Group II (39 patients), on MSCT measurements. Paravalvular leak was assessed with angiography and echocardiography. Results: Multi-slice computed tomography results influenced a change of decision as to the size of the implanted valve in 12 (30.9%) patients in Group II and would have caused the decision to change in 9 (37.5%) patients in Group I. The degree of oversizing in Group I and II was 12.8% ± ± 7.6% vs. 18.6% ± 5.1% (p = 0.0006), respectively. The oversizing among the patients with leak degree of 0–1 and ≥ 2 was 18.1% ± 6.0% and 12.8% ± 7.4% (p = 0.0036). Angiographic assessment indicated post-procedural PVL ≥ 2 in 50% of patients in Group I and 20.5% in Group II (p = 0.01), while echocardiographic assessment indicated the same in 73.3% of patients in Group I and 45.6% in Group II (p = 0.0136). The composite endpoint occurred in 26.6% (8/30) patients in Group I vs. 5.1% (2/39) patients in Group II (p = 0.0118). Conclusions: Selecting the CoreValve device based on MSCT resulted in smaller rates of PVL and less frequent composite endpoint. In 1/3 of patients MSCT led to a change of the valve size. The degree of oversizing had a significant impact on PVL

Odległe wyniki chirurgicznej rewaskularyzacji serca u chorych z kardiomiopatią niedokrwienną

Wstęp: Zachowawcze leczenie kardiomiopatii niedokrwiennej obarczone jest dużą śmiertelnością. Uznaną metodą leczenia choroby wieńcowej jest chirurgiczna rewaskularyzacja serca. Celem pracy była ocena odległych wyników pomostowania naczyń wieńcowych (CABG) u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną. Materiał i metody: Badaniem objęto 61 chorych operowanych z powodu choroby wieńcowej z frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) mniejszą lub równą 25%. Wśród 61 chorych było 8 (13,1%) kobiet i 52 (86,9%) mężczyzn, średnia wieku wynosiła 58,1 ± 7,7 roku. Przynajmniej jeden zawał serca przebyło przed zabiegiem 59 (96,7%) chorych. Trzecią lub IV klasę dolegliwości według klasyfikacji CCS stwierdzono u 52 (85,2%) pacjentów, a u 47 (77,1%) odnotowano III lub IV stopień dolegliwości według klasyfikacji NYHA. Zabieg z wykorzystaniem tylko pomostów żylnych przeprowadzono u 6 (9,8%) chorych, u 3 (4,9%) zastosowano wyłącznie zespolenia tętnicze, a u 52 (85,2%) wykonano rewaskularyzację z użyciem pomostów tętniczych i żylnych. Wyniki: W średnim okresie obserwacji (52,8 ± 30,6 miesiąca) u 37 (60,6%) nie występowały dolegliwości, u 7 (11,5%) stwierdzono nawrót dolegliwości wieńcowych lub niewydolności serca, 17 (27,9%) osób zmarło. Odnotowano istotne zmniejszenie skali dolegliwości według klasyfikacji CCS z 3,3 ± 0,8 przed zabiegiem do 1,4 ± 0,7 w okresie obserwacji (p = 0,0001). Znamienną różnicę stwierdzono także w średnich wartościach dolegliwości związanych z niewydolnością serca: 3,2 ± 0,8 vs. 1.8 ± 0,9 (p = 0,0001). Odnotowano istotny wzrost średniej wartości LVEF przed operacją w porównaniu z okresem obserwacji (odpowiednio: 23,3 ± 2,7% vs. 32,5 ± 7,2%; p = 0,0001). Wnioski: Chorzy z ciężką kardiomiopatią niedokrwienną odnoszą istotne korzyści (zmniejszenie dolegliwości wieńcowych, poprawa wydolności) po zabiegu CABG w okresie obserwacji odległej. Pomostowanie aortalno-wieńcowe prowadzi w tej grupie chorych do poprawy czynności lewej komory serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 751–758