Właściwości farmakologiczne inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny — przykład duloksetyny

The aim of this review is to familiarize psychiatrists and other physicians with duloxetine, an antidepressantwith a dual mechanism of action combing inhibition of serotonin and norepinephrine transporters.Celem niniejszego przeglądu literatury jest przybliżenie psychiatrom i lekarzom innych specjalności duloksetyny, jakoleku przeciwdepresyjnego o podwójnym mechanizmie działania, czyli inhibitora wychwytu zwrotnego serotoninyi noradrenaliny

Benzodiazepiny — przegląd podstawowych wskazań do stosowania w psychiatrii

Benzodiazepines, as a group, still offer an important treatment alternative for various neuropsychiatric indications. The aim of the present paper is to provide psychiatrists with a brief review of indications for benzodiazepine use as well as basic knowledge about between-drug differences, which could modify a process of benzodiazepine selection.Benzodiazepiny są ważną grupą leków stosowanych w psychiatrii. Znajomość wskazań i ograniczeń ich stosowania stanowi istotny element wiedzy psychiatrycznej. W pracy przedstawiono aktualne zasady stosowania leków z grupy benzodiazepin w poszczególnych rodzajach zaburzeń lękowych oraz w schorzeniach psychiatrycznych (schizofrenia, zaburzenia afektywne, zaburzenia związane z nadużywaniem alkoholu). Przedstawiono konkretne zasady wyboru leków oraz ich cechy farmakokinetyczne wpływające na dokonywanie wyborów w praktyce klinicznej. Przy stosowaniu benzodiazepin kluczowym zagadnieniem jest dobór czasu terapii, a także staranne zaplanowanie celów i zasad ich podawania. To klucz do bezpiecznego, nieprzewlekającego się stosowania tej grupy leków

Kariprazyna — lek przeciwpsychotyczny o profilu częściowego agonisty receptorów dopaminowych

W pracy omówiono profil farmakologiczny kariprazyny, nowego leku przeciwpsychotycznego. Jest ona częściowym agonistą receptorów dopaminowych stosowanym w dawkach 1,5–6,0 mg/d. w terapii schizofrenii. Lek analogicznie do innych częściowych agonistów receptorów dopaminowych, a w przeciwieństwie do klasycznych antagonistów — nie blokuje przekaźnictwa dopaminowego w sposób zero-jedynkowy. Sygnał przekazywany przez komórki dopaminowe w układzie limbicznym jest przez kariprazynę osłabiany, ale nie blokowany, co wystarcza do uzyskania działania przeciwpsychotycznego. Brak zero-jedynkowego z natury działania antagonistycznego wobec receptorów D2 i D3 może ograniczać niekorzystne subiektywne reakcje na neuroleptyk, w tym nasilanie symptomatologii depresji i wtórne objawy „negatywne”

Kariprazyna — lek przeciwpsychotyczny o profilu częściowego agonisty receptorów dopaminowych

The paper presents the pharmacological profile of cariprazine, a new antipsychotic drug. Cariprazine is a partial agonist ofdopamine receptors. It is used at doses of 1.5–6.0 mg/day in the pharmacological treatment of schizophrenia. Cariprazine likeother partial dopamine receptor agonists, and in contrast to classical antagonists — does not block dopamine transmission ina zero-one manner. The signal transmitted by dopamine cells in the limbic system is weakened by cariprazine, but not completelyblocked, and this action of cariprazine is sufficient to obtain an antipsychotic effect. Lack of a full antagonistic effecton D2 and D3 receptors may limit adverse subjective reactions to the medication, including the severity of symptomatology ofdepression and secondary negative symptoms.xxxxxxxx

Towards better non-selectivity: the role of 5-HT7 receptors in therapeutic efficacy of a second-generation antipsychotic - lurasidone

Effectiveness of currently available antipsychotic medications is far from satisfactory with many patients showing incomplete therapeutic response even after many trials with different antipsychotic drugs. Hence, there is an ongoing interest in searching for pharmacological mechanisms, which could potentiate therapeutic response to antipsychotic drugs and/or reduce its typical side effects. The primary aim of this mini-review is to summarize available evidence supporting the role of serotonin receptors, especially 5-HT7 receptors, in therapeutic effects of a second-generation antipsychotic drug, lurasidone

GABA-A receptor genes do not play a role in genetics of Lesch's typology in Caucasian subjects

Lesch's typology differentiates alcoholics into different treatment response subgroups. The effects of ethanol are mediated, to an important extent, via the GABA-ergic system. We have evaluated the linkage disequilibrium patterns and haplotype frequencies of GABRG1 and GABRA2 genes in 133 alcoholics divided according to Lesch's typology and in 145 matched controls. Besides several relationships at a threshold of statistical significance, we found no significant differences in the haplotype distribution of these genes between alcoholics and controls. Lesch's typology may not be related with the genotype of alcoholics – at least in terms of genes with an established role in the development of dependency

ADN-1184, a monoaminergic ligand with 5-HT_{6/7} receptor antagonist action, exhibits activity in animal models of anxiety

Behavioral and psychological symptoms of dementia (BPSD) include apathy, sleep problems, irritability, wandering, elation, agitation/aggression, and mood disorders such as depression and/or anxiety. Elderly patients are usually treated with second-generation antipsychotics; however, they present not enough efficacy against all symptoms observed. Hence, there still is an unmet need for novel pharmacotherapeutic agents targeted BPSD. A novel arylsulfonamide derivative ADN-1184 has been developed that possesses a preclinical profile of activity corresponding to criteria required for treatment of both psychosis and depressive symptoms of BPSD without exacerbating cognitive impairment or inducing motor disturbances. To broaden its pharmacological efficacy toward anxiety symptoms, its anxiolytic properties have been examined in common animal preclinical models in rats and mice. ADN-1184 significantly increased the number of entries into open arms measured in the elevated plus-maze test; however, it simultaneously increased parameters of exploratory activity. In the Vogel conflict drinking test, ADN-1184 dose-dependently and significantly increased the number of shocks accepted and the number of licks. Moreover, in mice, it also had specific anxiolytic-like activity in the four-plate test, and only negligible one at a specific mid-range dose measured in the spontaneous marble burying test. The obtained findings reveal that ADN-1184 displays anxiolytic-like activity in animal models of anxiety which employed punished stimuli. In its unusual combination of some anxiolytic action with already proven antipsychotic and antidepressant properties, and lack of any disruptive impact on learning and memory processes and motor coordination, ADN-1184 displays a profile that would be desired for a novel therapeutic for BPSD

Guidelines for the use of second-generation long-acting antipsychotics

Long-acting injectable antipsychotics constitute a valuable alternative for the treatment of psychotic disorders, mainly schizophrenia. They assure a more stable drug level, improve treatment compliance, and increase the chances for favorable and long-lasting improvement. Additionally, the long-acting second-generation antipsychotics combine the values of longacting injectable drugs with the values of atypical antipsychotics. Four second generation long-acting antipsychotics have been described: risperidone, olanzapine, aripiprazole and paliperidone. The indications for their use, treatment strategy, tolerance, and potential interactions are discussed

Nastawienie lekarzy psychiatrów wobec psychoterapii — badanie ogólnopolskie

INTRODUCTION: The purpose of the study was to describe the psychiatrists’ knowledge about psychotherapy, their attitudes to psychotherapeutic treatment, evaluation of practical application of psychotherapy in clinical practice and behaviors as regards referral of patients to psychotherapy. MATERIAL AND METHODS: The questionnaire prepared for the current study was made available online in a closed portal addressed to physicians, with approximately 2,500 users registered as psychiatrists. RESULTS: The study included 232 physicians (62% women; 38% men), aged 27–76 years (± 9.72), with clinical practice between six months and 51 years (± 9.78) working in hospital departments (52%), private centers (22%) and public outpatient clinics (25%). 74% of psychiatrists declared knowledge of more than two psychotherapeutic modalities, and 82% of respondents participated in psychotherapeutic courses or conferences, though 59% rarely. According to 69% of psychiatrists psychotherapy is effective method of treating both psychotic and non-psychotic disorders, and according to 27% only of non-psychotic disorders. More than 90% of the respondents consider psychotherapy to be an effective treatment for mental disorders. According to 66% of people, inclusion of psychotherapy in the treatment process is always beneficial for this process, and 26% of physicians think it is beneficial for the treatment of non-psychotic disorders. Most of the respondents (91%) consider psychotherapy a potentially independent method of treating mental disorders. 93% of physicians refers patients for psychotherapy without starting pharmacological treatment, but most physicians (60%) make this decision rarely. Psychiatrists declare that they recommend psychotherapy for over a third of patients — 39% to more than half of patients, and 34% to between one third and half of patients. Patients are referred to psychotherapy at the beginning of pharmacological treatment in half of cases or after symptomatic improvement (34%). Patients with diagnoses in following International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems (tenth revision) chapters are most frequently referred to psychotherapy: F40-F48 — 31%, F60-F69 — 28% and F50-F59 — 19%, but rarely (2%) with diagnoses F20-F29. Behavioral cognitive therapy is indicated as being present in treatment standards by 70% of physicians, while lower rates refer to indications of its reliability, its scientific basis, and the referral of patients to this form of treatment. Psychoanalytic and psychotherapeutic therapies were indicated more frequently in the standards if the responders were themselves authors of treatment guidelines. Physicians-psychotherapists more often participate in conferences dealing with psychotherapy. They also declare more positive opinions on the effectiveness of psychotherapy, adhere to the recommendations of psychotherapy in practice and declare higher frequency of referral of patients to therapy. They more often refer patients to therapy without initiating pharmacological treatment. Psychiatrists who did not work as therapists more often also indicated the inclusion of psychotherapy as neutral or detrimental to treatment outcomes. CONCLUSIONS: The presented results should be compared with the results of other studies conducted using another methodology in order to fully describe the psychiatrists’ knowledge and attitudes to psychotherapy, primarily in the context of behavior in clinical practice.WSTĘP: Celem badania było opisanie wiedzy lekarzy psychiatrów na temat psychoterapii, ich nastawienia do leczenia psychoterapeutycznego, ocen zastosowania praktycznego psychoterapii i motywacji w kierowaniu pacjentów na leczenie tą metodą. MATERIAŁ I METODY: Kwestionariusz przygotowany na potrzeby obecnego badania został udostępniony on line w zamkniętym portalu adresowanym do lekarzy psychiatrów, liczącym około 2500 użytkowników. WYNIKI: W badaniu wzięło udział 232 lekarzy, 62% kobiet i 38% mężczyzn, w wieku 27–76 lat (± 9,72 roku), o stażu pracy od pół roku do 51 lat (± 9,78 roku), pracujących na oddziałach szpitalnych (52%), w ośrodkach prywatnych (22%) oraz przychodniach publicznych (25%). Wyłącznie praktykę lekarską zadeklarowało 74% badanych, a 26% także praktykę psychoterapeutyczną. Wiedzę na temat więcej niż dwóch rodzajów psychoterapii deklarowało 74% osób, a 82% badanych brało udział w szkoleniach psychoterapeutycznych, choć 59% rzadko. Zdaniem 69% psychiatrów psychoterapia to odpowiednia metoda leczenia zarówno zaburzeń psychotycznych, jak i niepsychotycznych, a zdaniem 27% — zaburzeń niepsychotycznych. Ponad 90% badanych uznaje psychoterapię za skuteczną metodę leczenia zaburzeń psychicznych. Zdaniem 66% osób włączenie psychoterapii w proces leczenia jest zawsze korzystne dla tego procesu, a zdaniem 26% lekarzy pomaga w leczeniu zaburzeń niepsychotycznych. Większość badanych (91%) uważa psychoterapię za potencjalnie samodzielną metodę leczenia zaburzeń psychicznych, 93% lekarzy zdarza się kierować swoich pacjentów na psychoterapię bez rozpoczęcia leczenia farmakologicznego, ale większość podejmuje taką decyzję rzadko (60%). Lekarze deklarują, że zalecają psychoterapię ponad jednej trzeciej pacjentów — 39% ponad połowie pacjentów, a 34% pomiędzy jedną trzecią a połową pacjentów. Pacjenci są w połowie wypadków kierowani w celu podjęcia psychoterapii już na początku leczenia farmakologicznego lub po uzyskaniu poprawy w jego trakcie (34%). Najczęściej na psychoterapię kierowani są pacjenci z rozpoznaniami F40-F48 — 31%, F60-F69 — 28% oraz F50-F59 — 19%, natomiast rzadko (2%) F20-F29 (według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych). Terapia poznawczo-behawioralna jest wskazywana jako obecna w standardach leczenia przez 70% lekarzy, natomiast mniejsze odsetki dotyczą zdania na temat jej wiarygodności i rzetelności, naukowych podstaw i kierowania przez lekarzy do tej formy leczenia. Podkreślano, że terapie psychoanalityczne i psychoterapeutyczne byłyby częściej obecne w standardach, gdyby ich autorami byli sami uczestnicy badania. Lekarze psychoterapeuci częściej uczestniczą w konferencjach poruszających zagadnienia psychoterapii. Deklarują także bardziej pozytywne opinie na temat skuteczności psychoterapii, stosowania się do jej zaleceń w praktyce i częstszego kierowania pacjentów na tego typu terapię — częściej bez zainicjowania leczenia farmakologicznego. Psychiatrzy niepracujący jako terapeuci częściej także wskazywali na włączenie psychoterapii jako obojętne lub szkodliwe dla wyników leczenia. WNIOSKI: Przedstawione wyniki powinny być porównane z rezultatami innych badań, przeprowadzonych z zastosowaniem odmiennej metodologii, w celu dokonania pełnego opisu wiedzy i nastawień lekarzy psychiatrów na psychoterapię, przede wszystkim w kontekście zachowań w praktyce klinicznej