The influence of contrast medium used during coronary angiography procedure on nitrite/nitrate and endothelin-1 levels in blood of patients with arterial hypertension

Wstęp Patomechanizmy powodujące pojawienie się nefropatii kontrastowej (CIN) nie są do końca poznane. Prawdopodobnie znaczenie ma upośledzenie funkcji śródbłonka występujące w nadciśnieniu tętniczym. Celem pracy była ocena wpływu środka kontrastowego stosowanego podczas koronarografii na stężenia kreatyniny i dwóch wybranych parametrów funkcji śródbłonka, takich jak stężenie tlenku azotu (NO) - oznaczonego metodą pośrednią przez pomiarmiar azotynów/azotanów (NO2-/NO3-) - oraz endoteliny- 1 (ET-1) we krwi u chorych z nadciśnieniem tętniczym poddanych postępowaniu zmniejszającemu ryzyko nefropatii kontrastowej. Materiał i metody Badanie przeprowadzono u 72 osób (58 mężczyzn i 14 kobiet; średnia wieku: 57,4 &plusmn; 10,7 roku) chorujących na nadciśnienie tętnicze. Wszystkie osoby ze względu na stwierdzoną chorobę wieńcową poddane były koronarografii z użyciem niejonowego środka kontrastowego. Stosowano u nich prewencję CIN, polegającą na nawadnianiu dożylnie roztworem 0,9% NaCl oraz podawaniu doustnie acetylocysteiny zarówno przed, jak i po badaniu angiograficznym. Oceniano stężenia kreatyniny we krwi przed i we wczesnym okresie po koronarografii. Funkcję śródbłonka określano, badając krew pod kątem stężenia endoteliny-1 i pośrednio tlenku azotu poprzez oznaczenie stężeń azotynów/azotanów przed badaniem po 1 i 6 godzinach od badania. Wyniki Stężenia kreatyniny oraz endoteliny-1 we krwi zarówno przed, jak i po koronarografii nie różniły się istotnie statystycznie. Natomiast analizując stężenia tlenku azotu w surowicy, wykazano, że godzinę i 6 godzin po koronarografii były one znamiennie niższe niż przed badaniem (p < 0,01). Wnioski Przeprowadzone badania wskazują, że użycie środków kontrastowych stosowanych podczas koronarografii może zmniejszać stężenia azotynów/ /azotanów, powodując zaburzenie funkcji śródbłonka. Zastosowanie zarówno przed, jak i po koronarografii dożylnego nawadniania roztworem soli fizjologicznej oraz doustnego podawania acetylocysteiny, pomimo stwierdzanego obniżenia stężenia azotynów/ azotanów, może być skuteczne w zapobieganiu nefropatii kontrastowej. Nadciśnienie Tętnicze 2007, tom 11, nr 5, strony 406-411.Background Mechanisms underlying manifestation of contrast-induced nephropathy (CIN) are still not clear. Endothelial dysfunction present in patients with arterial hypertension may probably be one of the factors. The aim of the study was to determine the influence of contrast medium used during coronary angiography on creatinine serum level and two parameters connected with endothelial function such as nitric oxide (NO) measured indirectly by nitrite/nitrate concentration and endothelin-1 (ET-1) in patients with arterial hypertension in whom some protective strategies against contrast-induced nephropathy were used. Material and methods Studies were carried out in 72 patients (58 men and 14 women, mean age: 57.4 &#177; 10.7 years) with arterial hypertension. In all patients coronary angiography with the use of non-ionic contrast medium was performed due to symptoms of coronary heart disease. Prophylactic therapy of intravenous hydration with 0.9% NaCl and acetylcysteine prior to and after coronary angiography was used. Serum creatinine level before and early after coronarography was measured. Endothelial function wasestimated by concentrations endothelin-1 and indirectly nitric oxide by measurement of nitrite/nitrate in blood before and then one and six hours after the invasive procedure. Results Serum creatinine level as well as endothelin-1 in plasma did not change significantly after the examination. Serum nitric oxide concentration was significantly lower after coronary angiography after one and after six hours in comparison with measurements before the invasive procedure (p < 0.01). Conclusions Performed studies show that the use of contrast media during coronary angiography may decrease level of nitrite/nitrate causing endothelial dysfunction. Preventive therapy with hydration and orally administered acetylcysteine before and after coronary angiography may be an effective protective strategy, even though the decrease in nitrite/nitrate level is detected. Arterial Hypertension 2007, vol. 11, no 5, pages 406-411

Is there influence of hypertension on the endothelial function in patients with ischaemic heart disease?

Wstęp Nadciśnienie tętnicze jest jednym z najważniejszych czynników ryzyka choroby niedokrwiennej serca. Celem pracy było porównanie funkcji śródbłonka u pacjentów z potwierdzoną angiograficznie stabilną chorobą niedokrwienną serca w zależności od współistnienia nadciśnienia tętniczego lub jego braku. Materiał i metody Badaniami objęto 54 osoby z udokumentowaną angiograficznie miażdżycą naczyń wieńcowych, u których stopień nasilenia dolegliwości wieńcowych mieścił się w II lub III klasie CCS. Grupę I stanowiło 32 chorych, u których ponadto stwierdzono nadciśnienie tętnicze (śr. wieku 60,6 &plusmn; 10,5 roku). Do grupy II włączono 22 osoby bez nadciśnienia tętniczego (śr. wieku 57,4 &plusmn; 10,5 roku). Funkcję śródbłonka określano, badając stężenia we krwi: tlenku azotu (NO), endoteliny 1 (ET-1), rozpuszczalnej cząsteczki adhezji międzykomórkowej 1 (sICAM-1), interleukiny 1&#946; (IL-1&#946;), interleukiny 6 (IL-6) oraz interleukiny 10 (IL-10). Wyniki Stężenia IL-6 (p < 0,05), sICAM-1 (p < 0,01) oraz ET-1 (p < 0,01) we krwi chorych z udokumentowaną angiograficznie miażdżycą naczyń wieńcowych i współistniejącym nadciśnieniem tętniczym były znamiennie statystycznie wyższe niż u chorych z udokumentowaną angiograficznie miażdżycą naczyń wieńcowych bez współistniejącego nadciśnienia tętniczego. Natomiast stężenie NO (p < 0,05) w surowicy chorych z potwierdzoną angiograficznie miażdżycą naczyń wieńcowych i nadciśnieniem tętniczym było znamiennie niższe niż w grupie chorych bez nadciśnienia tętniczego. W dwuczynnikowej analizie wariancji wykazano obecność interakcji między występowaniem nadciśnienia tętniczego i płcią męską w oddziaływaniu na stężenie ET-1 w osoczu (F = 1,63; p < 0,01). Wnioski Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca współistniejącą z nadciśnieniem tętniczym funkcja śródbłonka jest bardziej upośledzona niż u osób z chorobą niedokrwienną serca bez stwierdzanego nadciśnienia tętniczego.Background Arterial hypertension is one of the most important risk factors of the coronary heart disease (CHD). The aim of the study was to determine the endothelial function in patients with angiographically confirmed atherosclerosis of coronary arteries and diagnosed hypertension and to compare it with individuals with CHD without hypertension. Material and methods Our studies were carried out in 54 people with angiographically confirmed CHD in II or III class of angina symptoms according to CCS grading scale. The first group consisted of 32 patients in which hypertension was diagnosed (mean age 60.6 &plusmn; 10.5). To the second group 22 individuals were included without hypertension (mean age 57.4 &plusmn; 10.5). The endothelial function was estimated by determination of serum concentrations of nitric oxide (NO), soluble intercellular adhesion molecule 1 (sICAM-1), interleukin 1&#946; (IL-1&#946;), interleukin 6 (IL-6) and interleukin 10, and plasma level of endothelin 1 (ET-1). Results In patients with angiographically confirmed coronary heart disease coexisting with hypertension serum concentrations of IL-6 (p < 0.05), sICAM-1 (p < 0.01) and plasma level of ET-1 (p < 0.01) were statistically significant higher than in patients without hypertension. Serum concentration of NO (p < 0.05) in patients with coronary heart disease and hypertension was significantly lower in comparison to patients without hypertension. Multifactorial analysis of variance revealed the interaction between hypertension incidence and male gender in their effect on endothelin-1 plasma concentration (F = 1.63; p < 0.01). Conclusions Our studies show that in patients with coronary heart disease coexisting with hypertension endothelial function is more impaired than in patients with coronary heart disease without hypertension

Przetoki tętnic wieńcowych. Lokalizacja anatomiczna i różnorodność objawów klinicznych

Wstęp: Przetoki tętnic wieńcowych są rzadkimi anomaliami. U dorosłych najczęściej powodują objawy kliniczne występujące w chorobie wieńcowej. W niniejszej pracy analizie poddano stwierdzone w koronarografii przypadki obecności tej anomalii. Materiał i metody: Przeanalizowano 4100 koronarografii. Przetoki stwierdzono u 11 chorych (0,27%). U 1 osoby przyczyną koronarografii była wada serca, u pozostałych 10 podejrzenie choroby wieńcowej. Spośród tej grupy u 3 osób stwierdzono istotne zmiany miażdżycowe, u 7 oprócz przetok nie obserwowano zmian organicznych w tętnicach wieńcowych. Oceniono stopień nasilenia dolegliwości podmiotowych i współistnienie innych schorzeń. U wszystkich chorych wykonano badania elektrokardiograficzne spoczynkowe i wysiłkowe oraz badanie echokardiograficzne. Szczególnej analizie poddano 7-osobową grupę pacjentów bez towarzyszących innych zmian w tętnicach wieńcowych. Wyniki: W 5 przypadkach przetoki rozpoczynały się w początkowym odcinku tętnicy zstępującej przedniej (LAD), także w 5 przypadkach - w początkowym odcinku prawej tętnicy wieńcowej (RCA), w 4 przypadkach - na obwodzie RCA, a w 1 przypadku - na obwodzie LAD. W 1 przypadku przetoki uchodziły do lewego przedsionka, w 5 - do tętnicy płucnej, w 5 - do prawej komory, a w 2 przypadkach - do prawego przedsionka. U wszystkich 7 chorych bez zmian miażdżycowych stwierdzono nadciśnienie tętnicze. Jedna osoba przebyła zawał serca w zakresie tętnicy, od której odchodziła przetoka. Wnioski: Przetoki tętnic wieńcowych występują w różnorodnym układzie anatomicznym i mogą powodować objawy charakterystyczne dla choroby wieńcowej. Nie można wykluczyć, że nadciśnienie tętnicze sprzyja pojawieniu się objawów klinicznych u chorych z przetokami. Dokładniejsza ocena znaczenia przetok wymaga przeprowadzenia badań w większej grupie pacjentów. (Folia Cardiol. 2004; 11: 27-32

Przetoki tętnic wieńcowych. Lokalizacja anatomiczna i różnorodność objawów klinicznych

Wstęp: Przetoki tętnic wieńcowych są rzadkimi anomaliami. U dorosłych najczęściej powodują objawy kliniczne występujące w chorobie wieńcowej. W niniejszej pracy analizie poddano stwierdzone w koronarografii przypadki obecności tej anomalii. Materiał i metody: Przeanalizowano 4100 koronarografii. Przetoki stwierdzono u 11 chorych (0,27%). U 1 osoby przyczyną koronarografii była wada serca, u pozostałych 10 podejrzenie choroby wieńcowej. Spośród tej grupy u 3 osób stwierdzono istotne zmiany miażdżycowe, u 7 oprócz przetok nie obserwowano zmian organicznych w tętnicach wieńcowych. Oceniono stopień nasilenia dolegliwości podmiotowych i współistnienie innych schorzeń. U wszystkich chorych wykonano badania elektrokardiograficzne spoczynkowe i wysiłkowe oraz badanie echokardiograficzne. Szczególnej analizie poddano 7-osobową grupę pacjentów bez towarzyszących innych zmian w tętnicach wieńcowych. Wyniki: W 5 przypadkach przetoki rozpoczynały się w początkowym odcinku tętnicy zstępującej przedniej (LAD), także w 5 przypadkach - w początkowym odcinku prawej tętnicy wieńcowej (RCA), w 4 przypadkach - na obwodzie RCA, a w 1 przypadku - na obwodzie LAD. W 1 przypadku przetoki uchodziły do lewego przedsionka, w 5 - do tętnicy płucnej, w 5 - do prawej komory, a w 2 przypadkach - do prawego przedsionka. U wszystkich 7 chorych bez zmian miażdżycowych stwierdzono nadciśnienie tętnicze. Jedna osoba przebyła zawał serca w zakresie tętnicy, od której odchodziła przetoka. Wnioski: Przetoki tętnic wieńcowych występują w różnorodnym układzie anatomicznym i mogą powodować objawy charakterystyczne dla choroby wieńcowej. Nie można wykluczyć, że nadciśnienie tętnicze sprzyja pojawieniu się objawów klinicznych u chorych z przetokami. Dokładniejsza ocena znaczenia przetok wymaga przeprowadzenia badań w większej grupie pacjentów. (Folia Cardiol. 2004; 11: 27-32

Short-term effects of treatment of hypertensive patients with ST elevation acute coronary syndrome

Wstęp Nadciśnienie tętnicze jest czynnikiem modyfikującym przebieg choroby wieńcowej. Większość badań dotyczy jednak znaczenia nadciśnienia w przebiegu stabilnej jej postaci. Materiał i metody W niniejszej pracy podjęto próbę oceny wpływu nadciśnienia tętniczego na przebieg wewnątrzszpitalny chorych z ostrym zespołem wieńcowym, z towarzyszącym uniesieniem odcinka ST w elektrokardiogramie, leczonych za pomocą zabiegu angioplastyki wieńcowej. Chorych z rozpoznanym nadciśnieniem i bez nadciśnienia porównywano uwzględniając: podstawowe wskaźniki konstytucjonalne, wywiad dotyczący schorzeń układu krążenia, stan wydolności krążenia oraz podstawowe badania biochemiczne oceniane przy przyjęciu, skuteczność zabiegów angioplastyki oraz przebieg wewnątrzszpitalny obejmujący zgony, niewydolność nerek i ocenianą echokardiograficznie funkcję lewej komory. Wyniki Ocenie poddano 721 osób, wśród których u 540 stwierdzono nadciśnienie tętnicze (grupa A), podczas gdy u 181 ono nie występowało (grupa B). Pacjenci z grupy A byli starsi, mieli większy wskaźnik masy ciała, częściej chorowali na cukrzycę, częściej również w przeszłości przebyli incydent niedokrwienia centralnego układu nerwowego w porównaniu z chorymi z grupy B. Stwierdzono także u nich różnice w badanym przy przyjęciu profilu lipidowym. Podczas hospitalizacji częściej w tej grupie stwierdzano niewydolność nerek. Nie zaobserwowano natomiast różnic miedzy innymi w wydolności krążenia przy przyjęciu, skuteczności zabiegów angioplastyki czy śmiertelności wewnątrzszpitalnej. Wnioski Chorzy na nadciśnienie tętnicze leczeni zabiegami angioplastyki wieńcowej z powodu wystąpienia ostrego zespołu wieńcowego mają porównywalne rokowanie wewnątrzszpitalne jak chorzy bez nadciśnienia, mimo stwierdzanego w wywiadzie istotniejszego zaawansowania schorzeń układu krążenia. Należy jednak zwrócić uwagę na częstsze występowanie niewydolności nerek w tej grupie pacjentów.Background Arterial hypertension states a factor modifying the normal history of coronary heart disease. The majority of studies concern rather a problem of hypertension coexisting with chronic coronary heart disease. Material and methods In this paper we attempt to estimate the influence of arterial hypertension on the clinical proceeding in patients with acute coronary syndrome with ST elevation treated with primary percutaneous transluminal coronary angioplasty (PTCA) procedure. Patients with the diagnosed hypertension and without hypertension were compared according to anthropometric measurements, a former history of some cardiovascular diseases, the estimation of heart function (with the left ventricle function in echocardiography) and some basic biochemical tests measured on admission to the clinic, and according to effects of coronary angioplasty, clinical development of the disease including deaths and kidney failure. Results The study group consisted of 721 patients among witch 540 were diagnosed with arterial hypertension (group A), and 181 were normotensive (group B). Patients in group A were older, with higher body mass index, more frequently had diabetes mellitus, and a history of central nervous system ischemia in comparison to patients with a group B. The differences were seen in lipid profiles between the two groups. In A group kidney failure was more often. At admission there were differences in heart function, efficacy of coronary angioplasty, and in-hospital mortality. Conclusions Patients with arterial hypertension treated with primary coronary angioplasty due to acute coronary syndrome have a similar short-term prognosis as non-hypertensive&#8217;s, even though in hypertensive patients more advanced circulatory system diseases were detected. However, the incidence of kidney failure was more common in those patients

Rola terapii przezcewnikowych w leczeniu ostrej zatorowości płucnej — opinia Polskiej Inicjatywy PERT, Sekcji Krążenia Płucnego, Asocjacji Interwencji Sercowo-Naczyniowych i Asocjacji Intensywnej Terapii Kardiologicznej Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego

Dzięki postępom w zakresie technologii kardiologii interwencyjnej leczenie przezcewnikowe stało się w ostatnich latach realną opcją terapeutyczną w leczeniu pacjentów z ostrą zatorowością płucną z wysokim ryzykiem wczesnej śmiertelności. Obecnie stosowane techniki przezcewnikowe umożliwiają miejscową fibrynolizę lub embolektomię przy minimalnym ryzyku powikłań. Stąd mogą być rozważane u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka jako alternatywa dla chirurgicznej embolektomii płucnej, gdy systemowa tromboliza jest przeciwwskazana lub nieskuteczna. Rozważane są również u pacjentów z grupy średniego–wysokiego ryzyka, u których pomimo leczenia przeciwzakrzepowego nie uzyskano poprawy lub nastąpiło pogorszenie stanu klinicznego. Celem artykułu było przedstawienie roli technik przezcewnikowych w leczeniu chorych z ostrą zatorowością płucną zgodnie z aktualną wiedzą i opinią ekspertów. Leczenie interwencyjne opisano w szerszym kontekście organizacji opieki nad pacjentem. Przedstawiono organizację i zadania zespołu szybkiego reagowania w zatorowości płucnej, rolę obrazowania przedzabiegowego, zasady antykoagulacji okołozabiegowej, kryteria kwalifikacji pacjentów, wyboru odpowiedniego czasu interwencji oraz rolę intensywnej terapii. Szczegółowo omówiono dostępne terapie przezcewnikowe, w tym wystandaryzowane protokoły, definicje sukcesu i niepowodzenia procedury. Niniejszy dokument został opracowany we współpracy z ekspertami z różnych polskich towarzystw naukowych, co podkreśla rolę pracy zespołowej w opiece nad chorym z ostrą zatorowością płucną

Role of catheter-directed therapies in the treatment of acute pulmonary embolism. Expert opinion of the Polish PERT Initiative, Working Group on Pulmonary Circulation, Association of Cardiovascular Interventions, and Association of Intensive Cardiac Care

Thanks to advances in interventional cardiology technologies the catheter-directed treatment has become recently a viable therapeutic option in the treatment of patients with acute pulmonary embolism at high risk of early mortality. Current transcatheter techniques allow local fibrinolysis or embolectomy with minimal risk of complications. Therefore they can be considered in high risk patients as an alternative to surgical pulmonary embolectomy when systemic thrombolysis is contraindicated or ineffective. They are also considered in patients with intermediate — high risk with a lack of improvement or clinical deterioration despite anticoagulation. The purpose of this article is to present the role of transcatheter techniques in the treatment of patients with acute pulmonary embolism. We describe current knowledge and experts’ opinion in this field. Interventional treatment is described in the broader context of patient care organization and therapeutic modalities. We present the organization and responsibilities of pulmonary embolism response teams, the role of pre-procedural imaging, peri-procedural anticoagulation, patients selection, timing of intervention and intensive care support. Currently available catheter directed therapies are discussed in detail including standardized protocols, definitions of procedure success and failure. This expert opinion has been developed in collaboration with experts from various Polish scientific societies signifying the role of teamwork in the care for patients with acute pulmonary embolism

Daily risk of adverse outcomes in patients undergoing complex lesions revascularization: a subgroup analysis from the RAIN-CARDIOGROUP VII study (veRy thin stents for patients with left mAIn or bifurcatioN in real life)

Introduction: Percutaneous coronary intervention (PCI) for complex lesions, including unprotected left main (ULM) and bifurcations, is gaining a relevant role in treating coronary artery disease with good outcomes, also thanks to new generation stents. The daily risk of adverse cardiovascular events and their temporal distribution after these procedures is not known.Methods: All consecutive patients presenting with a critical lesion of ULM or bifurcation treated with very thin struts stents, enrolled in the RAIN-Cardiogroup VII study, were analyzed. The daily risk of major acute cardiovascular events (MACE), target lesion revascularization (TLR) and stent thrombosis (ST) and their temporal distribution in the first year of follow-up was the primary endpoint. Differences among subgroups (ULM, patient presentation, kind of stent polymer) were the secondary endpoint.Results: 2745 patients were included, mean age 68 ± 11 years, 33.3% diabetics, 54.5% had an acute coronary syndrome (ACS); 88.5% of treated lesions were bifurcations, 27.2% ULM. Average daily risk was 0.022% for MACE, 0.005% for TLR and 0.004% for ST, in the first year. Bimodal distribution of adverse events, especially TLR, with an early peak in the first 50 days and a late one after 150 days, was observed. Patients with ULM presented a significantly higher daily risk of events, and ACS patients presented higher MACE risk. No difference emerged according to the type of stent polymer.Conclusions: The daily risk of adverse events in the first year after complex PCI in our study is acceptably low. PCI on ULM carries a higher risk of complications

Incidence of adverse events at 3 months versus at 12 months after dual antiplatelet therapy cessation in patients treated with thin stents with unprotected left main or coronary bifurcations

Incidence and predictors of adverse events after dual antiplatelet therapy (DAPT) cessation in patients treated with thin stents (<100 microns) in unprotected left main (ULM) or coronary bifurcation remain undefined. All consecutive patients presenting with a critical lesion of an ULM or involving a main coronary bifurcation who were treated with very thin strut stents were included. MACE (a composite end point of cardiovascular death, myocardial infarction [MI], target lesion revascularization [TLR], and stent thrombosis [ST]) was the primary endpoint, whereas target vessel revascularization (TVR) was the secondary endpoint, with particular attention to type and occurrence of ST and occurrence of ST, CV death, and MI during DAPT or after DAPT discontinuation. All analyses were performed according to length of DAPT dividing the patients in 3 groups: Short DAPT (3-months), intermediate DAPT (3 to 12 months), and long DAPT (12-months). A total of 117 patients were discharged with an indication for DAPT ≤3 months (median 1: 1 to 2.5), 200 for DAPT between 3 and 12 months (median 8: 7 to 10), and 1,958 with 12 months DAPT. After 12.8 months (8 to 20), MACE was significantly higher in the 3-month group compared with 3 to 12 and 12-month groups (9.4% vs 4.0% vs 7.2%, p ≤0.001), mainly driven by MI (4.4% vs 1.5% vs 3%, p ≤0.001) and overall ST (4.3% vs 1.5% vs 1.8%, p ≤0.001). Independent predictors of MACE were low GFR and a 2 stent strategy. Independent predictors of ST were DAPT duration <3 months and the use of a 2-stent strategy. In conclusion, even stents with very thin strut when implanted in real-life ULM or coronary bifurcation patients discharged with short DAPT have a relevant risk of ST, which remains high although not significant after DAPT cessation