Stimulatory assistance of haemodynamics during general anaesthesia

W warunkach zabiegu operacyjnego, na skutek rutynowych działań chirurga i anestezjologa dochodzi do nadmiernego zwolnienia akcji serca, co doprowadza do zaburzeń przepływu tkankowego i spadku ciśnienia tętniczego. To upośledzenie hemodynamiki ma negatywny wpływ na przebieg zabiegu operacyjnego i odległe losy pacjenta po zabiegu. Nadmierne zwolnienie akcji serca w czasie zabiegu operacyjnego, prowadzonego w znieczuleniu ogólnym, mające negatywne skutki hemodynamiczne, występuje bardzo często, bo aż u 30–70% operowanych. Brak reakcji na podejmowane w takiej sytuacji leczenie farmakologiczne lub jej opóźnienie wpływa negatywnie szczególnie na los tych pacjentów, u których już przed operacją istniały uszkodzenia narządów niezbędnych do życia. Wdrażanie stymulacji metodą inwazyjną jest w warunkach jałowości sali operacyjnej bardzo utrudnione i praktycznie niemożliwe ze względu na brak na sali operacyjnej przeszkolonych kardiologów. Korzystnym rozwiązaniem w powyższej sytuacji jest wyposażenie anestezjologa w nieinwazyjny stymulator i elektrodę przełykową, którą może rozpocząć stymulację serca w każdym przypadku nadmiernego zwolnienia akcji serca. Ten anestezjologiczny nieinwazyjny stymulator serca umożliwia szybkie wdrożenie stymulacji przedsionków lub komór, korygując obniżoną częstość akcji serca i zapobiegając utrzymywaniu się zaburzeń przepływu tkankowego. Skuteczność takiego postępowania ułatwia specjalnie anatomicznie ukształtowana anestezjologiczna elektroda przełykowa. Elektroda ta pozwala zarówno na szybkie i bezpieczne wprowadzenie jej do przełyku w pobliże serca, jak i na 100-procentową skuteczność stymulacji przedsionków i 98-procentową skuteczność stymulacji komór serca. Zastosowane w anestezjologicznym stymulatorze i anestezjologicznej elektrodzie rozwiązania zapewniają również stabilność pola operacyjnego w czasie stymulacji serca.In conditions of operative procedure, resulting from the competent actions of surgeon and anaesthesiologist, there appears an excessive slowing down of the heart rate, which causes tissue flow disturbances and a drop of arterial blood pressure. This impairment of haemodynamics has a negative influence on course of operative procedure and, later, the patient’s life after the operation. Excessive reduction of heart rate during the operative procedure, performed in general anaesthesia, having negative haemodynamic effects, appears very often - in up to 30–70% of operated patients. No or delayed reaction to the pharmacological treatment applied in this situation negatively influences life of those patients especially, in whom damage to the key organs had already appeared before operation. The introduction of stimulation using an invasive method is, in the conditions of an operating room, very difficult and practically impossible because of no trained cardiologists present there. A positive solution in the situation mentioned above is to equip the anaesthesiologist with a non-invasive stimulator and transoesophageal electrode, which he can insert into the oesophagus, beginning heart stimulation in each case of too excessive slowing down of the heart rate. This anaesthesiological, non-invasive heart stimulator makes possible the quick introduction of atria or heart ventricles stimulation, correcting decreased heart rate and preventing prolonged disturbances of the tissue flow. The efficacy of this procedure is easier because of the specially anatomically formed anaesthesiological oesophageal electrode. The electrode allows us to perform both quick and safe insertion of the electrode into the oesophagus near the heart as well as to obtain 100% efficacy in atria stimulation and 98% efficacy of heart ventricles stimulation. The applied solutions of anaesthesiological stimulator and anaesthesiological electrode also provide a stable operating field during heart stimulation

Czy powtarzane niedokrwienie mięśnia sercowego uzyskiwane za pomocą interwałowej stymulacji przedsionków pozwala uruchomić i badać zjawisko adaptacyjnej ochrony serca przed niedokrwieniem?

Wstęp: W niniejszym badaniu podjęto próbę sprawdzenia, w jakim stopniu powtarzany interwał przezprzełykowej stymulacji serca za pomocą częstości 130 impulsów/min może być bezpiecznym i skutecznym nieinwazyjnym narzędziem badania adaptacyjnej ochrony serca przed niedokrwieniem. Materiał i metody: Badaniem objęto 18 pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową (2–3 klasa wg CCS), u których 30-sekundowa stymulacja przedsionków z częstością 130/min (interwał stymulacyjny) powodowała obniżenie odcinka T o co najmniej 2 mm, w 2 lub więcej odprowadzeniach. Protokół badania obejmował powtarzane interwały z 60-sekundowymi okresami rytmu zatokowego, które umożliwiały ustąpienie elektrokardiograficznych cech niedokrwienia. Interwały stymulacyjne powtarzano aż do uzyskania 50-procentowego zmniejszenia maksymalnego obniżenia odcinka stwierdzanego w pierwszym interwale stymulacyjnym, co przyjęto jako dowód uruchomienia adaptacyjnej protekcji przed niedokrwieniem. Siłę i dynamikę adaptacyjnej ochrony przed niedokrwieniem testowano, powtarzając interwał stymulacyjny w 3., 8. i 36. min od jej uruchomienia. Na podstawie ciągłego zapisu 12-odprowadzeniowego EKG obliczano m.in. czas do wystąpienia istotnego i maksymalnego niedokrwienia, zaś po wyłączeniu stymulacji - czas do ustąpienia zmian niedokrwiennych w zapisie EKG. Wyniki: U 15 spośród 18 badanych zwykle od 8 interwału 30-sekundowej stymulacji wystąpiło zmniejszenie elektrokardiograficznych cech niedokrwienia, odpowiadające przyjętym kryteriom uruchomienia adaptacyjnej protekcji przed niedokrwieniem. Testujące interwały stymulacyjne wykazały utrzymywanie się ochrony przez cały okres obserwacji, to jest do 36 min od jej uruchomienia. Wniosek: U większości badanych interwałowa stymulacja przedsionków okazała się dostatecznie silnym i bezpiecznym bodźcem do uruchomienia i badania dynamiki wczesnej, adaptacyjnej ochrony serca przed niedokrwieniem. (Folia Cardiol. 2004; 11: 571–580

Czy powtarzane niedokrwienie mięśnia sercowego uzyskiwane za pomocą interwałowej stymulacji przedsionków pozwala uruchomić i badać zjawisko adaptacyjnej ochrony serca przed niedokrwieniem?

Wstęp: W niniejszym badaniu podjęto próbę sprawdzenia, w jakim stopniu powtarzany interwał przezprzełykowej stymulacji serca za pomocą częstości 130 impulsów/min może być bezpiecznym i skutecznym nieinwazyjnym narzędziem badania adaptacyjnej ochrony serca przed niedokrwieniem. Materiał i metody: Badaniem objęto 18 pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową (2–3 klasa wg CCS), u których 30-sekundowa stymulacja przedsionków z częstością 130/min (interwał stymulacyjny) powodowała obniżenie odcinka T o co najmniej 2 mm, w 2 lub więcej odprowadzeniach. Protokół badania obejmował powtarzane interwały z 60-sekundowymi okresami rytmu zatokowego, które umożliwiały ustąpienie elektrokardiograficznych cech niedokrwienia. Interwały stymulacyjne powtarzano aż do uzyskania 50-procentowego zmniejszenia maksymalnego obniżenia odcinka stwierdzanego w pierwszym interwale stymulacyjnym, co przyjęto jako dowód uruchomienia adaptacyjnej protekcji przed niedokrwieniem. Siłę i dynamikę adaptacyjnej ochrony przed niedokrwieniem testowano, powtarzając interwał stymulacyjny w 3., 8. i 36. min od jej uruchomienia. Na podstawie ciągłego zapisu 12-odprowadzeniowego EKG obliczano m.in. czas do wystąpienia istotnego i maksymalnego niedokrwienia, zaś po wyłączeniu stymulacji - czas do ustąpienia zmian niedokrwiennych w zapisie EKG. Wyniki: U 15 spośród 18 badanych zwykle od 8 interwału 30-sekundowej stymulacji wystąpiło zmniejszenie elektrokardiograficznych cech niedokrwienia, odpowiadające przyjętym kryteriom uruchomienia adaptacyjnej protekcji przed niedokrwieniem. Testujące interwały stymulacyjne wykazały utrzymywanie się ochrony przez cały okres obserwacji, to jest do 36 min od jej uruchomienia. Wniosek: U większości badanych interwałowa stymulacja przedsionków okazała się dostatecznie silnym i bezpiecznym bodźcem do uruchomienia i badania dynamiki wczesnej, adaptacyjnej ochrony serca przed niedokrwieniem. (Folia Cardiol. 2004; 11: 571–580

Influence of the shape of the pacing pulse on ventricular excitation threshold and the function of skeletal muscles in the operating field during non-invasive transcutaneous cardiac pacing under general anaesthesia

Background: Transcutaneous cardiac pacing (TCP) in patients under general anesthesia does not pose a problem of pain threshold for high amplitudes of pacing pulses, but their application causes contractions of skeletal muscles, which is a problem during surgery. Evaluation of the influence of various shapes of the pacing pulse on the ventricular excitation threshold, the electric energy transmitted to the system of electrodes and the movement of the operating field during TCP performed under general anesthesia. Methods: The study included 58 patients operated under general anesthesia with TCP performed subsequently by means of rectangular pulses, square of the sinus and root of the sinus shaped pulses with identical pulse base width of 40 ms. Results: With incomplete muscle relaxation, for the amplitudes of up to 120 mA, the pacing was the most efficient (94%), ventricular excitation thresholds (VET) were the lowest, i.e. 70.5 ± 18.3 mA on average, and the operating field was the most stable when rectangular pulse was applied. The lowest electrical energy, i.e. 44.0 ± 13.8 mJ on average, was provided to the system of electrodes by the pulse shaped like the square of the sinus. The rectangular pulse caused the earliest excitation of skeletal muscles at 40.5 ± 15.6 mA on the average. However, in the conditions of complete muscle relaxation, the skeletal muscle excitation thresholds doubled, which greatly reduced the movement of the operating field. Conclusions: The rectangular pacing pulse ensured the lowest VET, the least movement of the operating field and the most efficient pacing during TCP under general anesthesia. The square of the sinus shaped pulse allowed for the lowest electrical energy applied to the heart. Owing to full skeletal muscle relaxation, the surgeon operated in a stable operating field. (Cardiol J 2007; 14: 137-142

Wpływ kształtu impulsu stymulującego na próg pobudzenia komór oraz zachowanie się mięśni szkieletowych w polu operacyjnym podczas przezskórnej nieinwazyjnej stymulacji serca w warunkach znieczulenia ogólnego

Wstęp: Przezskórna stymulacja serca (TCP) u pacjentów w znieczuleniu ogólnym nie ma ograniczenia bólowego dla dużych amplitud impulsów stymulujących, ale ich stosowanie staje się źródłem ruchu mięśni szkieletowych, utrudniających chirurgowi przeprowadzenie zabiegu operacyjnego. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu różnych kształtów impulsu stymulującego na próg pobudzenia komór, energię elektryczną przekazywaną do układu elektrodowego oraz wielkość ruchu pola operacyjnego w czasie TCP prowadzonej w warunkach znieczulenia ogólnego. Metody: Badaniem objęto 58 pacjentów operowanych w znieczuleniu ogólnym, u których wykonano TCP kolejno impulsami o 3 kształtach (prostokąt, kwadrat sinusa i pierwiastek sinusa), o jednakowej szerokoœci podstawy (40 ms). Wyniki: W niepełnym zwiotczeniu dla amplitud do 120 mA największą skuteczność stymulacji (94%), najniższe progi pobudzenia komór - średnio 70,5 ± 18,3 mA, a także najmniejszy ruch pola operacyjnego uzyskano dla impulsu prostokątnego. Najmniejszą energię elektryczną (śr. 44,0 ± 13,8 mJ) dostarczał do układu elektrodowego impuls o kształcie kwadrat sinusa. Najwcześniej pobudzał mięœnie szkieletowe impuls prostokątny (śr. 40,5 ± 15,6 mA), jednak w warunkach pełnego zwiotczenia progi pobudzenia mięśni szkieletowych wzrastały 2-krotnie, co prowadziło do istotnego zmniejszenia ruchu pola operacyjnego. Wnioski: Podczas TCP w warunkach znieczulenia ogólnego impuls stymulujący o kształcie prostokątnym zapewniał najniższe progi pobudzenia komór, najmniejszy ruch pola operacyjnego oraz największą skuteczność stymulacji. Impuls o kształcie kwadrat sinusa umożliwiał przekazywanie w kierunku serca najmniejszej energii elektrycznej. Pełne zwiotczenie mięśni szkieletowych zapewniało lekarzowi wykonującemu zabieg stabilne pole operacyjne. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 106-112

Niskoenergetyczna przezprzełykowa kardiowersja migotania przedsionków Część I: Założenia teoretyczne

In the paper, the mechanisms have been discussed which lead to suppression of microreentry waves during fibrillation of atria. In this respect, the largest effectiveness of electric heart cardioversion was underlined. Arguments have been collected for more frequent than till-now application of cardioversion. Side effects of conventional cardioversion performed by means of chest electrodes have been stressed. Basing on data from literature, it was indicated that the heart damage grows larger along with increase of cardioverting energy. Assumptions have been presented on heart sparing low-energy intracardiac and transesophageal cardioversion of atrial fibrillation. There have been discussed the precautions that are to be observed for the safety of patient's esophagus and heart during transesophageal electric cardioversion of his atria

Przydatność nowego analogowego systemu eliminacji zakłóceń od impulsów z zapisu EKG w czasie nieinwazyjnej stymulacji serca

Cel pracy: Ocena jakości zapisów EKG nieinwazyjnej stymulacji serca, przy użyciu nowego analogowego systemu eliminacji zakłóceń, zewnętrznego w stosunku do rejestratora. Materiał i metody: Przezprzełykową (w układzie dwubiegunowym) stymulację przedsionków i przezskórną (w układzie trójelektrodowym) stymulację komór serca prowadzono stymulatorem nieinwazyjnym NAP601 (ITAM Zabrze), sprzężonym z przezprzełykowym stymulatorem SP-5plus, wyposażonym w torze rejestracji EKG w analogowy systemu eliminacji zakłóceń od impulsów. Sprawność systemu oceniono u 15 pacjentów przy 60 i 120 ms czasie trwania eliminacji zakłóceń. Wyniki: Próg pobudzenia przedsionków i komór serca znajdował się w przedziale od 4 do 110 mA. Dobra jakość zapisów EKG zarówno z powierzchni jak i z przełyku uzyskana dzięki nowemu systemowi pozwoliła na uwidocznienie wystymulowanych załamków P i R oraz na identyfikację miejsca pobudzenia w lewej lub prawej komorze serca. Czas trwania eliminacji zakłóceń równy 60 ms okazał się bardziej przydatny przy stymulacji przezprzełykowej przedsionków, zaś 120 ms przy stymulacji przezskórnej komór serca. Wnioski: Analogowy system eliminacji zakłóceń zapewnia dobrą dla interpretacji jakość zapisu EKG w czasie przezprzełykowej i przezskórnej stymulacji serca, niezależnie od typu użytego rejestratora. Ograniczeniem dla efektywnego działania systemu mogą być jedynie zakłócenia w zapisie EKG powodowane przez znaczny ruch klatki piersiowej, powstający w czasie przezskórnej stymulacji serca przy prądach większych od 80 mA

Przydatność nowego analogowego systemu eliminacji zakłóceń od impulsów z zapisu EKG w czasie nieinwazyjnej stymulacji serca

Cel pracy: Ocena jakości zapisów EKG nieinwazyjnej stymulacji serca, przy użyciu nowego analogowego systemu eliminacji zakłóceń, zewnętrznego w stosunku do rejestratora. Materiał i metody: Przezprzełykową (w układzie dwubiegunowym) stymulację przedsionków i przezskórną (w układzie trójelektrodowym) stymulację komór serca prowadzono stymulatorem nieinwazyjnym NAP601 (ITAM Zabrze), sprzężonym z przezprzełykowym stymulatorem SP-5plus, wyposażonym w torze rejestracji EKG w analogowy systemu eliminacji zakłóceń od impulsów. Sprawność systemu oceniono u 15 pacjentów przy 60 i 120 ms czasie trwania eliminacji zakłóceń. Wyniki: Próg pobudzenia przedsionków i komór serca znajdował się w przedziale od 4 do 110 mA. Dobra jakość zapisów EKG zarówno z powierzchni jak i z przełyku uzyskana dzięki nowemu systemowi pozwoliła na uwidocznienie wystymulowanych załamków P i R oraz na identyfikację miejsca pobudzenia w lewej lub prawej komorze serca. Czas trwania eliminacji zakłóceń równy 60 ms okazał się bardziej przydatny przy stymulacji przezprzełykowej przedsionków, zaś 120 ms przy stymulacji przezskórnej komór serca. Wnioski: Analogowy system eliminacji zakłóceń zapewnia dobrą dla interpretacji jakość zapisu EKG w czasie przezprzełykowej i przezskórnej stymulacji serca, niezależnie od typu użytego rejestratora. Ograniczeniem dla efektywnego działania systemu mogą być jedynie zakłócenia w zapisie EKG powodowane przez znaczny ruch klatki piersiowej, powstający w czasie przezskórnej stymulacji serca przy prądach większych od 80 mA