Die Transatlantische Politikverflechtungsfalle: Deutsche Auβenpolitik Zwischen Strategischer Orientierungslosigkeit; Humanitärem Anspruch; Opportunitätsmaxime Und Prestigedenken

This contribution analyses the development of transatlantic relations focussing on German foreign policy and missions of the German Federal Armed Forces since the end of the Cold War. It tries to answer the question of why – 25 years after the fundamental geopolitical changes of 1989/90– the German foreign and security policy is still having difficulties fi nding a consistent strategy based on clear standards and plausible criteria, especially with regard to external commitments and military components as an integrated part of NATO strategies and forces. Methodologically, the focus lies on internal political structures processing external challenges and experiences made during the past two decades. In this framework, the so called interdependency trap (Politikverfl echtungsfalle (Scharpf)) is to be analyzed. That is to say the relationship of relevant German foreign policy elites with their NATO and EU partners is illuminated with their repercussions on internal political discourse formation

Niemiecka polityka zagraniczna a kryzysy międzynarodowe 1991-2007: nowa tożsamość Bundeswehry

"Po zakończeniu zimnej wojny niemiecka polityka zagraniczna i bezpieczeństwa charakteryzowała się początkowo dużym dystansem; wobec ewentualnych interwencji Bundeswehry poza granicami. Związana z tym debata obarczona była tradycją polityki ukierunkowanej wyłącznie na obronę terytorium krajów związkowych i federacji, a ponadto, od czasu ponownej militaryzacji Republiki Federalnej Niemiec w połowie lat 50. XX w., pozostawała pod wpływem kompleksów historycznych. Zwłaszcza dwa wydarzenia: zajęcie Kuwejtu przez wojska irackie w sierpniu 1990 r. oraz rozwój działań wojennych w rozpadającej się od 1991 r. Jugosławii, stawiały elity polityczne zjednoczonych Niemiec przed - pytaniem, w jaki sposób, po wyczerpaniu środków dyplomatycznych i politycznych, wywierany może być nacisk przez wykorzystanie możliwości militarnych."(...

Postkommunistische Transformation Europas und Deutsche Europapolitik

"Seit 2007 sind zehn postkommunistische Lander Europas in der Europaischen Union. Der Transatlantischen Allianz waren diese Lander schon zuvor beigetreten. Damit hat der europaische Integrationsprozess ein Stadium erreicht, der fur die weitere Entwicklung, sowohl des postkommumstischen Teils des Kontinents, ais auch fiir Europa insgesamt gute Perspektiven verspricht. Es ist absehbar, dass in naher Zukunft diese Integration um den siidosteuropaischen Raum komplettiert werden wird. Die weiter im Osten des Kontinents gelegenen Lander - Moldawien, Belarus, die Ukrainę und Russland, wie auch die Kaukasusrepubliken - werden durch Kooperations- und Assoziationsvertrage, sowie durch spezielle Programme an Europa herangefuhrt."(...

Deutschlands ost-und Sudosteuropapolitik: Zwischen Europaischem Einigungsauftrag, Institutioneller Stabilitat und Politischer Legitimitat

"Die deutsche Ost- und Stidosteuropapolitik versucht einen Ausgleich zwischen sehr unterschiedlichen 'Oberzeugungen, Interessen und Dynamiken im europaischen wie ira globalen Umfeld zu finden, Die Autoren argumentieren, dass die Perspektiven und Politiken Berlins gegeniiber Ost- und Sudosteuropa im Wesentlichen durch die bundesdeutsche Zivilmaęht- und Europaorientierung und dem Bekenntnis zum Multilateralismus determiniert werden."(...

Międzynarodowe wyzwania bezpieczeństwa

Praca recenzowana / peer-reviewed pape

Postkomunistyczna transformacja Europy i niemiecka polityka europejska

Niniejszy artykuł należy rozumieć jako próbę szkicu inwentaryzującego rozwój Europy od czasu zmian z końca lat 80. i początku 90. ubiegłego stulecia. Na pierwszym planie znajduje się wschodnia, postkomunistyczna część kontynentu w kontekście niemieckiej polityki europejskiej w tamtym okresie. Podkreślone zostały różne czynniki, które korzystnie wpłynęły na rozwój systemów demokratycznych i wolnorynkowych oraz ich konsolidację. Poza determinantami historycznymi, politycznymi ekonomicznymi i kulturalnymi, szczególna rola została przypisana trzem czynnikom: po pierwsze integracyjno-instytucjonalnemu celowi ważnych aktorów sceny zachodnioeuropejskiej ze spojrzeniem na zjednoczoną Europę i wpływem tego na politykę Unii Europejskiej; związanej z tym, po drugie, perspektywie członkostwa w Unii Europejskiej krajów postkomunistycznych; i po trzecie, faktycznemu brakowi alternatywy dla rozwoju demokracji i gospodarki rynkowej po upadku komunizmu. Inaczej, niż w Europie Środkowo-Wschodniej, przebiegały procesy transformacji w tych regionach i krajach, w których elity postkomunistyczne przyjmowały za nadrzędny cel nation building na podstawie braku etnicznej homogeniczności.Na tym tle artykuł naświetla specyficzną rolę, jaką odegrała Republika Federalna Niemiec zarówno podczas respektywnych procesów rozwojowych w Europie Wschodniej, jak i w dziedzinie polityki rozszerzenia i pogłębienia integracji europejskiej. Naznaczone instytucjonalnie impulsy, strategie i działania niemieckiej polityki zagranicznej przyczyniły się w znacznym stopniu do zorientowania jednostek polityki wewnętrznej i zewnętrznej państw Europy Zachodniej i Wschodniej na wspólne cele oraz skoncentrowania się wokół wspólnego kanonu wartości. Proces ten pojmowany jest jako realizacja powstałej po II wojnie światowej kultury politycznej Europy, naznaczonej przez niemiecką kulturę polityki zagranicznej takimi cechami, jak multilateralizm, panowanie prawa i instytucjonalizacja stosunków międzynarodowych oraz integracja.Konsolidacja Europy nie jest zakończona. Jednakże Unia Europejska od zakończenia czasów dwubiegunowości, stanowi skuteczne ramy dla realizacji takich celów jak pokój, bezpieczeństwo, poszanowanie praw człowieka i dobrobyt. Jest to - jako podsumowanie przemyśleń - ważny wkład do stworzenia postkomunistycznego i postbipolamego porządku świata

Die neuen polnischen Gewerkschaften

UuStB Koeln(38)-870106604 / FIZ - Fachinformationszzentrum Karlsruhe / TIB - Technische InformationsbibliothekSIGLEDEGerman

Transatlantic Relations

This contribution analyses the development of transatlantic relations focussing on German foreign policy and missions of the German Federal Armed Forces since the end of the Cold War. It tries to answer the question of why – 25 years after the fundamental geopolitical changes of 1989/90– the German foreign and security policy is still having difficulties finding a consistent strategy based on clear standards and plausible criteria, especially with regard to external commitments and military components as an integrated part of NATO strategies and forces. Methodologically, the focus lies on internal political structures processing external challenges and experiences made during the past two decades. In this framework, the so called interdependency trap (Politikverfl echtungsfalle (Scharpf)) is to be analyzed. That is to say the relationship of relevant German foreign policy elites with their NATO and EU partners is illuminated with their repercussions on internal political discourse formation

German foreign policy and the international crises 1991-2007: Bundeswehr’s new identity

The central issue analyzed in the paper is to investigate the changes in the role of the German Federal Armed Forces (Bundeswehr) after the major political changes that followed the end of the Cold War in general and, in particular, from the changes in foreign and security policies in Germany and Europę. In order to do so, we start tracing the essential historie developments, the resulting political discourses, and the normative shifts in Germany’s political culture Subsequently, the paper takes a closer empirical look at the gradual broadening and enlargement of German military deployments as well as political debates and concrete moves to transform the Federal Armed Forces from an “army of defense” into an “army in the field”. At the same time, these changes are referred to the United States’ world policy and ambitions to establish a coherent and effective common foreign and security policy growing within the European Union. As to the role of Germany’s armed forces, it is shown that a dynamic revaluation and upgrading had been initiated long before the terrorist attacks in New York and Washington on September 11,2001, within both the Transatlantic and European contexts. Finally, the paper evaluates the functionality and efficiency of the redefmed role of German armed forces against current global restructuring