Związek stosowania metforminy ze zmniejszoną zapadalnością na choroby nowotworowe u pacjentów z cukrzycą typu 2

Introduction: The objective of the study was to assess the influence of metformin on the prevalence of cancer and risk factors for the development of cancer, in patients with type 2 diabetes. Materials and methods: A total of 1063 patients, treated between October 2012 and March 2013 in the Diabetes and Endocrinology Centre in Bydgoszcz, were enrolled in the study. Only patients who were first diagnosed with diabetes and consecutively with cancer were included in the analysis. The final dataset compromised data from 1028 patients with type 2 diabetes, in whom retrospective analysis of the association between the occurrence of cancer and treatment with or without metformin was performed. Demographic data, medical history, physical assessment, diabetes history, diabetes complications, concomitant medication, and additional examination results were compared between two groups: those with cancer and those without cancer. Data were analysed using Student’s t-test, Chi-square test with Yates' continuity correction, and multiple logistic regression. Results: The most commonly observed cancer was breast cancer (24 patients; 22.5%), followed by uterine cancer (15 patients; 13.6%). Of the 75 diabetic patients with a cancer diagnosis, 18.7% were treated with metformin; of the 953 patients without cancer, 38% received metformin. Analysis of probability of cancer occurrence using Kaplan-Meier curves showed that the probability of cancer development was higher in groups of patients who were not treated with metformin (p = 0.006). Conclusions: Metformin treatment reduces the risk of cancer in type 2 diabetes patients.Wstęp: Metformina jest zalecana w profilaktyce raka u pacjentów z cukrzycą typu 2 (t2). Celem badania była ocena wpływu metforminy na częstość występowania raka i czynników ryzyka wystąpienia raka u pacjentów z cukrzycą typu 2. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 1063 pacjentów leczonych od października 2012 do marca 2013 w Bydgoskim Centrum Diabetologii i Endokrynologii. Do analizy włączono pacjentów, u których najpierw rozpoznano cukrzycę, a następnie raka. Ostatec­znie uzyskano dane od 1028 pacjentów z cukrzycą t2, na podstawie których przeprowadzono retrospektywną analizę związku między wystąpieniem nowotworu a stosowaniem metforminy. Grupy pacjentów z rakiem i bez raka porównano pod względem danych de­mograficznych, historii medycznej, wyników badania przedmiotowego, historii i powikłań cukrzycy, leków przyjmowanych z powodu chorób towarzyszących oraz wyników badań dodatkowych. Analizę statystyczną przeprowadzono za pomocą testu t Studenta, testu chi kwadrat z poprawką Yatesa na nieciągłość i wielokrotnej regresji logistycznej. Wyniki: Najczęściej obserwowanym rodzajem raka był rak sutka (N = 24; 22,5%), a następnie rak macicy (N = 15; 13,6%). Spośród 75 pacjentów chorujących na cukrzycę i nowotwór, 18,7% było leczonych metforminą, natomiast spośród 953 pacjentów bez nowotworu, metforminę przyjmowało 38%. Analiza prawdopodobieństwa wystąpienia raka za pomocą krzywych Kaplana-Meiera wykazała, że prawdopodobieństwo raka jest większe u pacjentów, którzy nie przyjmowali metforminy (p = 0,006). Wnioski: Metformina zmniejsza ryzyko raka u pacjentów z cukrzycą t2.

Von Willebrand factor and tissue plasminogen activator as vascular endothelial markers in diabetes type 2

Wstęp. W przebiegu cukrzycy dochodzi do uszkodzenia komórek śródbłonka naczyń. Następstwem tego procesu jest uwalnianie do krwi substancji uznawanych za wskaźniki jego czynności. Celem pracy było oznaczenie w osoczu krwi chorych na cukrzycę typu 2 czynnika von Willebranda (vWf) i tkankowego aktywatora plazminogenu (t-PA) jako wskaźników czynności komórek śródbłonka naczyń. Materiał i metody. Badaniem objęto 60 chorych na cukrzycę typu 2, w tym 31 mężczyzn i 29 kobiet, w średnim wieku 62 ± 7,9 lat, z około 15-letnim ± 9 lat czasem trwania choroby i średnim stężeniem HbA1c 8,76 ± 2,1%. U 40 chorych stwierdzono retinopatię proliferacyjną. Wszystkich chorych leczono ludzką insuliną. Grupę kontrolną stanowiło 23 zdrowych ochotników w wieku 48 ± 9 lat. W osoczu krwi cytrynianowej oznaczono metodą immunoenzymatyczną (ELISA) stężenie czynnika von Willebranda i tkankowego aktywatora plazminogenu. Wyniki. W osoczu chorych na cukrzycę typu 2 stwierdzono istotnie wyższe stężenia vWf i t-PA w porównaniu z grupą kontrolną. Nie znaleziono różnic między chorymi na cukrzycę z towarzyszącą retinopatią cukrzycową a chorymi bez retinopatii cukrzycowej. Płeć i wiek chorych, czas trwania cukrzycy, stężenie HbA1c oraz palenie tytoniu nie wpływały istotnie na stężenia vWf i t-PA. W osoczu chorych na cukrzycę typu 2 z towarzyszącym nadciśnieniem tętniczym obserwowano istotnie wyższe stężenie t-PA. Wniosek. Podwyższone stężenia vWf i t-PA w osoczu krwi chorych na cukrzycę typu 2 wskazują na uszkodzenie komórek śródbłonka naczyń.Background. Vascular endothelium damage can occur in diabetes. During this process endothelial cells release substances known as activity markers. The aim of our study was to determine the concentration of von Willebrand factor (vWf) and tissue plasminogen activator (t-PA) as markers of endothelial cell damage in plasma of diabetics type 2. Material and methods. The group examined consisted of 60 patients (31 men and 29 women) with diabetes type 2. The mean age was 62 ± 7.9 years, the duration of disease 15 ± 9 years and the mean level of HbA1c 8.76 ± 2.1%. Proliferative retinopathy was observed in 40 patients. All the diabetics were treated with human insulin. The control group consisted of 23 healthy persons aged 48 ± 9 years. The concentration of vWf and t-PA was determined by the ELISA method. Results. In all type 2 diabetics a significantly higher concentration of von Willebrand factor and tissue plasminogen activator was observed compared with the control group. No differences were noted between diabetics with and without retinopathy. Sex, age, the duration of the diabetes, the concentration of HbA1c and smoking had no significant effect on vWf and t-PA concentrations. In diabetics with coexisting hypertension significantly increased levels of t-PA were noticed. Conclusion. Increases in vWf and t-PA concentrations indicate vascular endothelial cell damage in type 2 diabetics

The evaluation of the level of knowledge of nurses participating in the Regional Program of Workshops for Diabetic Education — initial report

Wstęp. W systemie opieki diabetologicznej w Polsceodpowiedzialność za edukację pacjenta spoczywagłównie na pielęgniarkach. Problemem jest brakszkoleń dostępnych dla większego grona pielęgniarek,które w swojej codziennej praktyce mają stycznośćz pacjentami diabetologicznymi. Celem pracy była analiza poziomu wiedzy pielęgniarek z zakresu diabetologiiuczestniczących w Regionalnym ProgramieWarsztatów Edukacji Diabetologicznej.Materiał i metody. Badaniem objęto 272 pielęgniarkiz województwa kujawsko-pomorskiego, które wzięłyudział w Warsztatach Edukacji Diabetologicznej. Wiedzępielęgniarek przed szkoleniem i po nim ocenianona podstawie identycznego testu diagnostycznegozłożonego z 12 pytań, dotyczącego tematyki poruszanejw czasie warsztatów.Wyniki. Po określeniu granicy zdawalności testu na 60%poprawnych odpowiedzi wykazano, że początkowy testzdało 10% pielęgniarek z oddziałów szpitalnych (grupa A)oraz 18% pielęgniarek pracujących w placówkach podstawowejopieki zdrowotnej (grupa B). Końcowy testzaś zdało 96% pielęgniarek z grupy A oraz 93% pielęgniarekz grupy B. Średnia punktacja uzyskana w teściepoczątkowym przez pielęgniarki grupy A i grupy B się nieróżniła (4,88 ± 2,04 vs 4,67 ± 2,3 punktów; p = 0,46),natomiast w teście końcowym była istotnie wyższaw grupie A w porównaniu z grupą B (10,3 ± 1,26 vs9,41 ± 1,54 punktów, p < 0,0001).Wnioski. Przed warsztatami znajomość zagadnieńz zakresu diabetologii była w obu grupach pielęgniarekniedostateczna. Warsztaty Edukacji Diabetologicznejpodniosły poziom wiedzy obu grup pielęgniarek.Dlatego też istnieje potrzeba prowadzenia szkoleńz zakresu diabetologii dla pielęgniarek.Introduction. In the Polish health care system, responsibilityfor the education of diabetic patients lies solelyon unspecialised nurses. A signifi cant problem is thelack of courses available to those nurses, who havecontact with diabetic patients in their daily practice.The aim of this study was to evaluate the nurses’ knowledgeconcerning diabetes.Material and methods. The study involved 272 nurses,who participated in the The Regional Program of Workshopsfor Diabetic Education. The level of knowledgewas evaluated before and after the workshops via thetest consisting of 12 questions.Results. After determining the passing percentage ofthe test as 60%, only 10% in group A — nurses workingin the clinics — and 18% in group B — nurses workingin the outpatients departments — passed the initialtest. The fi nal test was passed by 96% and 93% ofnurses, respectively. The average scores obtained inthe initial test by group A and group B didn’t differ(4.88 ± 2.04 vs 4.67 ± 2.3 points, p = 0.46), while inthe fi nal test it was signifi cantly higher in group A comparedwith group B (10.3 ± 1.26 vs 9.41 ± 1.54 points,p < 0.0001).Conclusions. Nurses working in outpatients departments,as well as nurses working in hospitals, didnot present a satisfactory level of knowledge aboutdiabetology. The Workshops for Diabetic Educationincreased the level of knowledge of both groups. Thereis a need for better education for nurses in the fi eld ofdiabetology

Hemoglobina glikowana w diagnostyce cukrzycy w populacji polskiej po 45. roku życia – badanie wieloośrodkowe

Introduction: American Diabetes Association introduced in 2010 a new criterion for the diagnosis of diabetes - HbA1c level of ≥ 6,5%. Polish Society of Diabetology (PTD) up to now has not accepted this criterion. This study aimed to assess a concordance of this criterion with advised by the PTD glycemic criteria in the polish population. Methods: The study was performed in the frames of the screening action „Diabetes – let’s win together!” in 10 Polish cities in subjects older than 45 years, with no previously diagnosed diabetes but with existing diabetes risk factors. The assessment of HbA1c was performed using point of care device A1cNow+ (Bayer HealthCare). In subjects with HbA1c levels of >5,6%, according to the protocol fasting plasma glucose was estimated and oral glucose tolerance test was performed. Results: The analysis comprised 1889 subjects in whom HbA1c was estimated. The group with HbA1c ≤ 5.6% comprised 1156 subjects (it has been assumed that no one from this group suffered from diabetes), group with HbA1c 5.7-6.4% - 609 subjects, and the group with HbA1c ≥ 6.5% - 124 subjects, However in only 168 and 89 from those subjects, respectively, the diagnosis of diabetes could be confirmed or excluded according to the glycemic criteria. Sensitivity, specifity, positive and negative predictive values for HbA1c=6.5% were 0.827; 0.982; 0.753 i 0.989, respectively, whereas for HbA1c=7.5% the respective values were 0.370; 0.997; 0.882 i 0.960. Conclusions: taking to the account only a criterion of concordance of the diagnosis (and not a criterion of possibility of development of diabetes complications) it seems that in the polish population the HbA1c threshold for the diagnosis of diabetes should be equal 7.5% rather than 6.5%Wstęp: Amerykańskie Towarzystwo Diabetologiczne wprowadziło w roku 2010 nowe kryterium rozpoznania cukrzycy – wartość HbA1c ≥ 6,5%. Polskie Towarzystwo Diabetologiczne (PTD) jak do tej pory nie wprowadziło tego kryterium. Celem niniejszego badania było określenie jego zgodności z zalecanymi przez PTD kryteriami „glikemicznymi” w populacji polskiej. Metody: Badanie przeprowadzono w ramach akcji „Cukrzyca – wygrajmy razem!”, prowadzonej m.in. w 10 miastach Polski, u osób po 45 roku życia, bez rozpoznanej cukrzycy, ale ze współistniejącymi czynnikami ryzyka jej rozwoju. Oznaczenia hemoglobiny glikowanej wykonywano na miejscu przy pomocy aparatu A1cNow+ (Bayer HealthCare). U osób z wartościami HbA1c>5,6% według protokołu badania wykonywano oznaczenie glikemii na czczo i doustny test tolerancji glukozy. Wyniki: Przeanalizowano łącznie 1889 osób u których oznaczono wartość HbA1c. Grupa z wartościami HbA1c ≤ 5,6% liczyła 1156 osób (założono, że żadna z tych osób nie miała cukrzycy), grupa z wartościami HbA1c 5,7-6,4% - 609 osób, a grupa z wartościami HbA1c ≥ 6,5% - 124, ale tylko odpowiednio u 168 i 89 z nich udało się ustalić rozpoznanie (lub wykluczenie) cukrzycy na podstawie kryteriów glikemicznych. Czułość, swoistość, dodatnia i ujemna wartość predykcyjna oznaczenia HbA1c w diagnostyce cukrzycy wynosiły dla wartości HbA1c=6,5% odpowiednio 0,827; 0,982; 0,753 i 0,989. Dla wartości HbA1c=7,5% natomiast 0,370; 0,997; 0,882 i 0,960. Wnioski: Biorąc pod uwagę jedynie kryterium zgodności rozpoznań, a nie kryterium możliwego rozwoju powikłań cukrzycy, wydaje się, że w populacji polskiej próg rozpoznania tej choroby dla wartości HbA1c powinien wynosić raczej 7,5%, niż 6,5%