Amyloidoza serca — właściwe rozpoznanie i nowe terapie na horyzoncie

Cardiac amyloidosis (CA), which used to be considered a rare disease, is now increasingly recognised due to increased clinical awareness and the availability of advanced diagnostic techniques. CA can occur unexpectedly frequently in particular patient populations: among patients with heart failure with preserved left ventricular ejection fraction, as a phenocopy of hypertrophic cardiomyopathy, and among older patients with severe aortic stenosis. The deposition of abnormally folded, insoluble proteins in the extracellular matrix of tissues and organs plays a key role in the pathogenesis of amyloidosis. Despite the large number of pathogenic molecules, two types account for more than 95% of CA cases: immunoglobulin light chain amyloidosis (AL) and transthyretin amyloidosis (ATTR). A recent paradigm shift in the diagnosis of CA, without the need for performing endomyocardial biopsy, has occurred as a result of technological advances in imaging and the development of new scintigraphy protocols. A combination of positive scintigraphic examination performed with bone-avid tracers and the absence of detectable monoclonal protein in serum or urine justifies a non-invasive diagnosis of ATTR. Early identification of affected patients remains crucial in order to improve prognosis, especially in patients with AL, in whom progression of the disease from the moment of heart involvement is extremely swift without causal treatment. There has recently been an exponential development of novel agents designed for patients with cardiomyopathy in the course of ATTR, which as a result, hopefully, in the future could become a curable disease. In the following article we present recent advances in the diagnosis and treatment of CA.Amyloidoza serca (CA), uważana w przeszłości za chorobę rzadką, obecnie jest coraz częściej rozpoznawana dzięki zwiększonej świadomości klinicznej oraz dostępnym zaawansowanym metodom diagnostycznym. Może ona występować zaskakująco często w szczególnych populacjach pacjentów — wśród osób z niewydolnością serca z zachowaną frakcją wyrzutową, jako fenokopia kardiomiopatii przerostowej (HCM) oraz wśród starszych pacjentów z ciężką stenozą aortalną. Kluczową rolę w patogenezie amyloidozy odgrywa odkładanie się w macierzy pozakomórkowej tkanek i narządów depozytów nieprawidłowo sfałdowanych, nierozpuszczalnych białek. Mimo dużej liczby patogennych cząsteczek, to dwa ich rodzaje odpowiadają za ponad 95% przypadków CA — amyloidozę łańcuchów lekkich immunoglobulin (AL) i amyloidozę transtyretynową (ATTR). Niedawna zmiana paradygmatu w diagnozowaniu CA bez konieczności wykonywania biopsji endomiokardialnej dokonała się wraz z postępem technologicznym w obrazowaniu i rozwoju nowych protokołów badania scyntygraficznego. Pozytywne obrazowanie scyntygraficzne z użyciem znaczników klasycznie stosowanych w obrazowaniu układu kostnego, w przypadku braku wykrywalnego białka monoklonalnego w surowicy lub moczu, pozwala na nieinwazyjną diagnozę ATTR. Wczesna identyfikacja chorych jest kluczowa w kontekście poprawy rokowania, zwłaszcza pacjentów z AL, u których postęp choroby podstawowej od czasu zajęcia serca jest dramatycznie szybki. Obserwuje się ogromny rozwój nowych leków przeznaczonych dla pacjentów z kardiomiopatią w przebiegu ATTR, która w przyszłości ma szansę stać się chorobą uleczalną. W poniższym artykule przedstawiono ostatnie postępy w diagnostyce i leczeniu CA

Coexistence of Parry-Romberg syndrome with homolateral segmental vitiligo

Parry-Romberg syndrome or progressive facial hemiatrophy was first described by Caleb Parry in 1825 and Moritz Romberg in 1846. This disorder is characterized by slowly progressing acquired unilateral hemifacial atrophy, which affects subcutaneous tissue together with the muscles and underlying bones. The pathogenesis and precise incidence of the syndrome remain unclear. Immune-mediated processes and disturbed central regulation, leading to the hyperactivity of the sympathetic nervous system, are primarily considered in the pathogenesis of this disorder. Parry-Romberg syndrome and localized scleroderma are considered to be interrelated as both of them have a similar clinicopathological appearance. We report the case of a 46-year-old man affected by both progressive atrophy of the left side of the face and homolateral, segmental vitiligo in the left side of the trunk and face

Cardiac amyloidosis : state-of-the-art diagnosis and emerging therapies.

Amyloidoza serca (CA), uważana w przeszłości za chorobę rzadką, obecnie jest coraz częściej rozpoznawana dzięki zwiększonej świadomości klinicznej oraz dostępnym zaawansowanym metodom diagnostycznym. Może ona występować zaskakująco często w szczególnych populacjach pacjentów - wśród osób z niewydolnością serca z zachowaną frakcją wyrzutową, jako fenokopia kardiomiopatii przerostowej (HCM) oraz wśród starszych pacjentów z ciężką stenozą aortalną. Kluczową rolę w patogenezie amyloidozy odgrywa odkładanie się w macierzy pozakomórkowej tkanek i narządów depozytów nieprawidłowo sfałdowanych, nierozpuszczalnych białek. Mimo dużej liczby patogennych cząsteczek, to dwa ich rodzaje odpowiadają za ponad 95% przypadków CA - amyloidozę łańcuchów lekkich immunoglobulin (AL) i amyloidozę transtyretynową (ATTR). Niedawna zmiana paradygmatu w diagnozowaniu CA bez konieczności wykonywania biopsji endomiokardialnej dokonała się wraz z postępem technologicznym w obrazowaniu i rozwoju nowych protokołów badania scyntygraficznego. Pozytywne obrazowanie scyntygraficzne z użyciem znaczników klasycznie stosowanych w obrazowaniu układu kostnego, w przypadku braku wykrywalnego białka monoklonalnego w surowicy lub moczu, pozwala na nieinwazyjną diagnozę ATTR. Wczesna identyfikacja chorych jest kluczowa w kontekście poprawy rokowania, zwłaszcza pacjentów z AL, u których postęp choroby podstawowej od czasu zajęcia serca jest dramatycznie szybki. Obserwuje się ogromny rozwój nowych leków przeznaczonych dla pacjentów z kardiomiopatią w przebiegu ATTR, która w przyszłości ma szansę stać się chorobą uleczalną. W poniższym artykule przedstawiono ostatnie postępy w diagnostyce i leczeniu CA

The level of proinflammatory cytokines : interleukins 12, 23, 17 and tumor necrosis factor \alpha in patients with metabolic syndrome accompanying severe psoriasis and psoriatic arthritis

Introduction: The incidence of metabolic syndrome is estimated at 15-24% in the general population and at 30-50% in patients with psoriasis. A probable cause of the described correlation is a constant release in chronic dermatosis of proinflammatory cytokines and their influence on individual systems and organs. Aim: Assessment of the concentration of the proinflammatory cytokines (IL-12, IL-23, IL-17 and $TNF-\alpha$) in blood serum and their correlation with the intensity of skin lesions, the presence of psoriatic arthritis and the risk of development of obesity and metabolic syndrome. Material and methods: The concentrations of subunit p70 IL-12, IL-17 and IL-23, and $TNF-\alpha$ in subjects with psoriasis and metabolic syndrome were determined. Results: The level of the studied cytokines, IL-17, IL-23 and $TNF-\alpha$ was higher in patients diagnosed with psoriasis. Higher levels of IL-17, IL-23 and $TNF-\alpha$ were observed in patients with metabolic syndrome accompanying psoriasis. A higher level of IL-17 and IL-23 was found in sera of patients with psoriatic arthritis in comparison to normal psoriasis. Conclusions: In the study, a higher level of IL-17 and IL-23 was also shown in patients with psoriatic arthritis in comparison to patients with normal psoriasis. The effectiveness of anti-IL12/23 drugs in psoriatic arthritis is a confirmation of the obtained results of the studies. Additionally, the increased level of IL-17, both in patients with metabolic syndrome and with psoriasis, could indirectly indicate an increased cardiovascular risk in patients with affected joints in comparison to psoriasis affecting only the skin

Autoimmunogenicity during anti-TNF therapy in patients with psoriasis and psoriatic arthritis

Introduction: The tumor necrosis factor ($TNF-\alpha$) was initially described as lymphotoxin or cachectin. The discovery of therapies blocking the action of $TNF-\alpha$, in 1988, started a new era in the therapy. One of often reported adverse effects related to the use of $TNF-\alpha$ antagonists is induction of the formation of autologous antibodies and antibodies neutralizing anti-TNF drugs. The development of anti-TNF-induced lupus or classical drug-induced lupus is more rarely reported. Aim: To evaluate the presence and the level of anti-nuclear antibodies in patients with psoriasis and psoriatic arthritis and the influence of anti-TNF therapy used on the concentration of antinuclear antibody (ANA). Material and methods: A total of 28 subjects were included in the study. 71.4% of subjects were diagnosed with psoriatic arthritis and 28.6% with plaque psoriasis. Results: Among the patients with plaque psoriasis, the antinuclear antibodies were found in 25% of subjects and in 80% of patients with psoriatic arthritis. After the treatment an increase in the titer or appearance of antibodies was found in 66.7% in the infliximab group, 18.2% in the etanercept group and 54.7% in the adalimumab group. No subjects developed symptoms of drug-induced systemic lupus. Conclusions: Our findings have shown that all anti-TNF therapies induced ANA in psoriatic arthritis and psoriatic patients. Considering a mild course of lupus induced by anti-TNF treatment and, usually intrinsic, resolution of symptoms, the biological therapy still appears as a safe treatment for patients