Ewerolimus w II linii leczenia pacjentki z rakiem nerkowokomórkowym/ brodawczakowatym

W pracy opisano przypadek kobiety, pracownikaumysłowego, bez istotnych chorób współistniejących,u której w wieku 44 lat w wykonanym z innych przyczynbadaniu USG stwierdzono guz prawej nerki. Chorąoperowano w tym roku (2000 r.) — przeprowadzononefrektomię, usuwając guz o wielości 4 × 5 × 6 cm,bez naciekania torebki oraz zajęcia nadnercza

Przypadek pacjenta z gruczolakorakiem nerkowopochodnym częściowo jasnokomórkowym leczonego ewerolimusem

W pracy opisano przypadek mężczyzny w wieku53 lat, pracownika umysłowego, wieloletniego palaczatytoniu, którego w 2007 r. poddano diagnostyce z powoduogólnego osłabienia oraz bólów w jamie brzusznej.Stwierdzono obecność guza lewej nerki — choregooperowano w styczniu 2008 r

Retrospektywna analiza skuteczności i bezpieczeństwa leczenia kabazytakselem chorych z rozsianym rakiem gruczołu krokowego opornym na kastrację po niepowodzeniu leczenia docetakselem

Wstęp. Kabazytaksel został zarejestrowany przez FDA i EMEA do leczenia chorych na przerzutowego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację (mCRPC) po niepowodzeniu chemioterapii opartej na docetakselu. W okresie od czerwca 2011 do listopada 2013 roku kabazytaksel był dostępny dla polskich pacjentów z mCRPC w ramach programu refundacji chemioterapii niestandardowej. Celem pracy jest retrospektywna analiza danych dotyczących skuteczności oraz bezpieczeństwa terapii kabazytakselem prowadzonej w tym okresie. Materiał i metody. Zebrano retrospektywnie dane 48 chorych na mCRPC, którzy otrzymali kabazytaksel jako chemioterapię drugiej lub trzeciej linii, po niepowodzeniu leczenia docetakselem. Dane dotyczyły: wyjściowej charakterystyki chorych, historii choroby nowotworowej oraz przebiegu leczenia kabazytakselem w zakresie skutków i bezpieczeństwa. Przeżycie wolne od (radiologicznej/klinicznej/biochemicznej) progresji (PFS) i czas całkowitego przeżycia (OS) oceniono przy pomocy metody Kaplana–Meiera; oceniono również odsetki obiektywnych odpowiedzi i korzyści klinicznych. Wyniki. W badanej grupie 48 chorych mediana PFS wyniosła 4,2 (95% CI 3,4–5,1) miesiąca, a OS — 15,1 (95% CI 12,7–17,4) miesiąca. Wartość OS liczona od momentu rozpoczęcia leczenia docetakselem u chorych, którzy otrzymali kabazytaksel w ramach drugiej linii leczenia, wyniósł 28,7 (95% CI 25,3–32,1) miesiąca. Odsetki przeżyć 1-, 2- i 3-letnich wyniosły odpowiednio 65%, 25% i 15%. Ogółem podano 289 cykli kabazytakselu (średnio 6 na chorego). U 41 chorych dokonano oceny odpowiedzi biochemicznej. Redukcję PSA > 50% w porównaniu z wartościami wyjściowymi uzyskano u 19/41 (46%) pacjentów, w tym u 3/41 zaobserwowano obniżenie stężenia PSA > 50% po początkowym wzroście. Zdarzenia niepożądane dotyczyły najczęściej układu krwiotwórczego (26 chorych) i pokarmowego (14 chorych). Zgłoszono 10 poważnych zdarzeń niepożądanych, w tym jeden zgon z powodu ostrej niewydolności nerek. Wniosek. Leczenie kabazytakselem chorych na uogólnionego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację po niepowodzeniu leczenia docetakselem stanowi wartościową opcję terapeutyczną, o akceptowalnej toksyczności, w aspekcie stabilizacji stanu klinicznego i możliwości wydłużenia czasu przeżycia

Okrągły stół 2013: zalecenia terapeutyczne w leczeniu systemowym rozsianego raka nerkowokomórkowego

Zalecenie dotyczące systemowego leczenia rozsianego rak nerki zostały przygotowane na podstawie prac, doniesień oraz wykładów przedstawionych podczas międzynarodowego sympozjum naukowego „Rozsiany rak nerkowokomórkowy— współczesne wyzwania w terapiach celowanych”, które odbyło się w dniach 28–30 listopada 2013 r. w Hotelu Narvil w Serocku

Retrospektywna analiza skuteczności i bezpieczeństwa leczenia kabazytakselem pacjentów z rozsianym rakiem gruczołu krokowego opornym na kastrację po niepowodzeniu leczenia docetakselem

Introduction. Cabazitaxel has been approved by the FDA and EMEA for the treatment of metastatic castration- resistant prostate cancer (mCRPC) after failure of docetaxel-based chemotherapy. Between June 2011 and November 2013 cabazitaxel was reimbursed for Polish mCRPC patients as a non-standard chemotherapy. The study objective was a retrospective analysis of the efficacy and safety data of mCRPC patients treated with cabazitaxel in this period. Material and methods. Collection of retrospective data on 48 consecutive mCRPC patients treated with cabazitaxel after docetaxel failure. Data on baseline characteristics, cancer history, and the efficacy and safety of cabazitaxel treatment were collected. Progression-free survival (PFS) (radiological/clinical/biochemical) and overall survival (OS) were estimated by the Kaplan-Meier method. Objective response rate and clinical benefit were also assessed. Results. Forty-eight patients were included. Median PFS was 4.2 (95% CI 3.4–5.1) months, and median OS was 15.1 (95% CI 12.7–17.4) months. OS since docetaxel initiation in patients treated with cabazitaxel as second-line chemotherapy (n = 47) was 28.7 (95% CI 25,3–32,1) months. OS rates at 1, 2, and 3 years after first cabazitaxel cycle were 65%, 25%, and 15%, respectively. In total, 289 cycles of cabazitaxel were administered (mean six per patient). There were 41 patients evaluable for biochemical response, 19/41 (46%) of whom had a PSA decrease of at least 50% from baseline, including 3/41 who had an initial PSA flare followed by a decrease of at least 50% from baseline. Adverse events comprised predominantly haematological (26 patients) and gastrointestinal (14 patients) toxicities. Ten SAEs were reported, including one death due to acute renal failure. Conclusions. Treatment of mCRPC patients with cabazitaxel after docetaxel failure is an important therapeutic option with acceptable toxicity with respect to clinical stabilisation and possibly increased survival.Wprowadzenie: Kabazytaksel został zarejestrowany przez FDA i EMEA do leczenia chorych na przerzutowego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację (mCRPC) po niepowodzeniu chemioterapii opartej o docetaksel. W okresie od czerwca 2011 do listopada 2013 kabazytaksel był dostępny dla polskich pacjentów z mCRPC w ramach programu refundacji chemioterapii niestandardowej. Celem pracy jest retrospektywna analiza danych dotyczących skuteczności oraz bezpieczeństwa terapii kabazytakselem prowadzonej w ww. okresie. Materiał i metody: zebrano retrospektywnie dane 48 chorych na mCRPC, którzy otrzymali kabazytaksel jako chemioterapię II lub III linii, po niepowodzeniu leczenia docetakselem. Dane dotyczyły: wyjściowej charakterystyki chorych, historii choroby nowotworowej oraz przebiegu leczenia kabazytakselem w zakresie skutków i bezpieczeństwa. Oceniono przeżycie wolne od (radiologicznej/klinicznej/biochemicznej) progresji (PFS), czas całkowitego przeżycia (OS) przy pomocy metody Kaplana-Meiera oraz odsetki obiektywnych odpowiedzi i korzyści klinicznych. Wyniki: w badanej grupie 48 chorych mediana PFS wyniosła 4.2 (95% CI 3.4 – 5.1) mies. a OS – 15.1 (95% CI 12.7 – 17.4) mies. OS liczony od momentu rozpoczęcia leczenia docetakselem u chorych, którzy otrzymali kabazytaksel w ramach 2. linii leczenia wyniósł 28,7 (95%CI 25,3-32,1) mies. Odsetek przeżyć 1-, 2- i 3-letnich wyniósł odpowiednio 65%, 25% i 15%. Ogółem podano 289 cykli kabazytakselu (średnio - 6/chorego). U 41 chorych dokonano oceny odpowiedzi biochemicznej. Redukcję PSA >50% w porównaniu z wartościami wyjściowymi uzyskano u 19/41 (46%) chorych, w tym u 3/41 obserwowano obniżenie stężenia PSA >50% po początkowym wzroście. Zdarzenia niepożądane dotyczyły najczęściej układu krwiotwórczego (26 chorych) i pokarmowego (14 chorych). Zgłoszono 10 poważnych zdarzeń niepożądanych, w tym jeden zgon z powodu ostrej niewydolności nerek. Wniosek: Leczenie kabazytakselem chorych na uogólnionego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację, po niepowodzeniu leczenia docetakselem stanowi wartościową opcję terapeutyczną, o akceptowalnej toksyczności, w aspekcie stabilizacji stanu klinicznego i możliwości wydłużenia czasu przeżycia

Retrospektywna analiza skuteczności i bezpieczeństwa leczenia kabazytakselem chorych z rozsianym rakiem gruczołu krokowego opornym na kastrację po niepowodzeniu leczenia docetakselem

Wstęp. Kabazytaksel został zarejestrowany przez FDA i EMEA do leczenia chorych na przerzutowego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację (mCRPC) po niepowodzeniu chemioterapii opartej na docetakselu. W okresie od czerwca 2011 do listopada 2013 roku kabazytaksel był dostępny dla polskich pacjentów z mCRPC w ramach programu refundacji chemioterapii niestandardowej. Celem pracy jest retrospektywna analiza danych dotyczących skuteczności oraz bezpieczeństwa terapii kabazytakselem prowadzonej w tym okresie.Materiał i metody. Zebrano retrospektywnie dane 48 chorych na mCRPC, którzy otrzymali kabazytaksel jako chemioterapię drugiej lub trzeciej linii, po niepowodzeniu leczenia docetakselem. Dane dotyczyły: wyjściowej charakterystyki chorych, historii choroby nowotworowej oraz przebiegu leczenia kabazytakselem w zakresie skutków i bezpieczeństwa. Przeżycie wolne od (radiologicznej/klinicznej/biochemicznej) progresji (PFS) i czas całkowitego przeżycia (OS) oceniono przy pomocy metody Kaplana–Meiera; oceniono również odsetki obiektywnych odpowiedzi i korzyści klinicznych.Wyniki. W badanej grupie 48 chorych mediana PFS wyniosła 4,2 (95% CI 3,4–5,1) miesiąca, a OS — 15,1 (95% CI 12,7–17,4) miesiąca. Wartość OS liczona od momentu rozpoczęcia leczenia docetakselem u chorych, którzy otrzymali kabazytaksel w ramach drugiej linii leczenia, wyniósł 28,7 (95% CI 25,3–32,1) miesiąca. Odsetki przeżyć 1-, 2- i 3-letnich wyniosły odpowiednio 65%, 25% i 15%. Ogółem podano 289 cykli kabazytakselu (średnio 6 na chorego). U 41 chorych dokonano oceny odpowiedzi biochemicznej. Redukcję PSA > 50% w porównaniu z wartościami wyjściowymi uzyskano u 19/41 (46%) pacjentów, w tym u 3/41 zaobserwowano obniżenie stężenia PSA > 50% po początkowym wzroście. Zdarzenia niepożądane dotyczyły najczęściej układu krwiotwórczego (26 chorych) i pokarmowego (14 chorych). Zgłoszono 10 poważnych zdarzeń niepożądanych, w tym jeden zgon z powodu ostrej niewydolności nerek. Wniosek. Leczenie kabazytakselem chorych na uogólnionego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację po niepowodzeniu leczenia docetakselem stanowi wartościową opcję terapeutyczną, o akceptowalnej toksyczności, w aspekcie stabilizacji stanu klinicznego i możliwości wydłużenia czasu przeżycia

Negatywny wpływ chemioterapii z zastosowaniem antracyklin na wielkość i funkcję rozkurczową lewej komory oraz przebudowę naczyń tętniczych

Background: Anthracycline affects various cell lines, which may contribute to left ventricular (LV) dysfunction and vascular remodelling.Aim: To assess the complex influence of anthracycline chemotherapy on the echocardiographic parameters of LV systolic anddiastolic function and indices of vascular function and structure.Methods: 35 women (age 50 ± 9 years old) with breast cancer scheduled for standard anthracycline chemotherapy wereenrolled into the study. Examinations were performed at the baseline and six months after the last dose of anthracyclinewith a clinical follow-up of 9–12 months. LV systolic and diastolic function were assessed by: ejection fraction, transmitralflow, isovolumetric relaxation time, Tei index, mitral ring movement velocity and E/E’ ratio. Vascular parameters, includingflow-mediated dilatation, intima–media thickness (IMT), aortic compliance, common carotid artery (CCA) compliance, andstiffness indices b were measured.Results: None of the patients revealed any cardiovascular symptoms during follow-up. LV systolic function parametersremained normal. However, LV end-diastolic diameter (46 ± 3.5 vs. 48 ± 4 mm, p = 0.004) and LV end-diastolic volume(101 ± 25 vs. 112 ± 26 mL, p = 0.01) increased. The diastolic function changed — the Tei index increased(0.49 ± 0.09 vs. 0.54 ± 0.1, p = 0.04) and E’ (p = 0.049), A’ (p = 0.02) and S (p = 0.01) decreased. The E/E’ index increased(p < 0.0001) within the LV lateral wall. We observed an increase in carotid IMT (p < 0.0001), a decrease in aorticcompliance(p = 0.042) and CCA compliance (p = 0.004), and an increase in aorta as well as the CCA stiffness indices(p = 0.046, p = 0.003, respectively).Conclusions: Standard-dose anthracycline chemotherapy is associated with LV dilatation and diastolic dysfunction, regardlessof the preserved global systolic function. It coexists with negative structural arterial remodelling.Wstęp: Upośledzenie funkcji skurczowej lewej komory jest znanym i dobrze udokumentowanym powikłaniem występującymw przebiegu chemioterapii raka piersi z zastosowaniem antracyklin. Brak specyficzności ich działania jest przyczyną uszkodzeniazdrowych komórek, np. fibroblastów, co może prowadzić do zaburzenia funkcji rozkurczowej i niekorzystnej przebudowy naczyń.Cel: Celem pracy była kompleksowa ocena wpływu terapii z zastosowaniem antracyklin na parametry funkcji skurczoweji rozkurczowej serca oraz wskaźniki czynności i budowy naczyń.Metody: Badaniem objęto grupę 35 kobiet w wieku 50 ± 9 lat, z rozpoznanym rakiem piersi kwalifikowanych do standardowejterapii zawierającej antracykliny. Epirubicynę otrzymywało (E) — FEC (E — 75 mg/m2/cykl) 14 osób i EC (E — 90 mg/m2/cykl)— 4 osoby, a doksorubicinę (A) — FAC (A — 50 mg/m2/cykl) — 13 osób i TAC (A — 50 mg/m2/cykl) — 4 osoby. Dawka kumulacyjnaw przypadku epirubicyny wynosiła 150–630 mg/m2, a doksorubiciny 100–300 mg/m2. W schematach FEC i FACstosowano 5-fluorouracyl i cyklofosfamid w dawkach biorównoważnych. Oceny echokardiograficznej i ultrasonograficznejnaczyń dokonywano wyjściowo i 6 miesięcy po ostatniej dawce antracykliny. Obserwacja kliniczna pacjentów wynosiła9–12 miesięcy. Funkcję skurczową i rozkurczową oceniano na podstawie frakcji wyrzutowej, rzutu minutowego serca, parametrównapływu mitralnego, czasu rozkurczu izowolumetrycznego, prędkości ruchu pierścienia mitralnego (E’, A’, S) mierzonejprzy użyciu doplera tkankowego (TDI), wskaźnika E/E’ i wskaźnika Tei. Ocieniano również następujące parametry naczynioweświadczące o funkcji (rozkurcz naczynia zależny od przepływu dla tętnicy ramieniowej) i budowie naczyń: prędkość fali tętna,podatność aorty i tętnicy szyjnej wspólnej, wskaźnik sztywności b dla aorty i tętnicy szyjnej wspólnej, grubość kompleksubłona wewnętrzna–środkowa na ścianie tylnej tętnicy szyjnej wspólnej (IMT).Wyniki: W trakcie obserwacji u żadnej chorej nie zaobserwowano objawów niewydolności serca. Funkcja skurczowa lewej komorypozostała prawidłowa. Stwierdzono natomiast znaczący wzrost objętości końcoworozkurczowej (101 ± 25 vs. 112 ± 26 ml;p = 0,01) i wymiaru końcoworozkurczowego (46 ± 3,5 vs. 48 ± 4 mm; p =0,004). Zaobserwowano również wydłużeniewskaźnika Tei (0,49 ± 0,09 vs. 0,54 ± 0,1; p = 0,04). Parametry oceniane przy zastosowaniu TDI w zakresie bocznej ścianylewej komory zmniejszyły się: E’ (11,6 ± 3,1 cm/s vs. 10,5 ± 3,3 cm/m; p = 0,049), A’ (9,6 ± 2,6 cm/s vs. 8,2 ± 2,0 cm/s;p = 0,02) i S (8,1 ± 1,7 cm/s vs. 7,4 ± 1,5 cm/s; p = 0,01), natomiast wskaźnik E/E’ wzrósł (7,0 ± 2,0 vs. 10,5 ± 3,3;p < 0,0001). Analiza pomiarów naczyniowych wykazała istotny wzrost IMT ściany tylnej (0,59 ± 0,1 vs. 0,74 ± 0,11;p < 0,0001), spadek podatności aorty (p = 0,0042) i tętnicy szyjnej wspólnej (p = 0,004) oraz wzrost wskaźników sztywnościb aorty i tętnicy szyjnej wspólnej (odpowiednio p = 0,046, p = 0.003).Wnioski: Mimo dobrej tolerancji chemioterapii z zastosowaniem standardowych dawek antracyklin i zachowania funkcjiskurczowej lewej komory zaobserwowano powiększenie lewej komory i pogorszenie funkcji rozkurczowej serca. Zmiany tewspółistnieją z cechami negatywnej przebudowy dużych naczyń tętniczych

Chłoniak B-komórkowy u 70-letniego mężczyzny z guzem serca

We present a case of a 70 year-old male with B-cell lymphoma of which the first clinical presentation was cardiac infiltration. The patient underwent full chemotherapy with complete tumour regression. Kardiol Pol 2011; 69, 10: 1063–106