Plantar intrinsic foot muscle activation during functional exercises compared to isolated foot exercises in younger adults

BackgroundTraining the plantar intrinsic foot muscles (PIFMs) has the potential to benefit patients with lower extremity musculoskeletal conditions as well as the aged population. Isolated foot exercises, often standard in clinical practice, are difficult to perform, whereas functional exercises are much easier to accomplish. However, it is unclear whether functional exercises are comparable to isolated foot exercises in activating the PIFMs.ObjectiveThis study aims to compare the activation of PIFMs between functional exercises versus isolated foot exercises.MethodsUsing surface electromyography (EMG), muscle activation of three PIFMs was measured in four functional exercises (i.e. normal/unstable toe stance, toe walking, and hopping) versus a muscle-specific isolated foot exercise in 29 younger adults, resulting in 12 comparisons.ResultsFunctional exercises showed larger mean EMG amplitudes than the isolated foot exercises in 25% of the 12 comparisons, while there was no difference in the remaining 75%.ConclusionFunctional exercises provoked comparable or even more activation of the PIFMs than isolated foot exercises. Given that functional exercises are easier to perform, this finding indicates the need to further investigate the effectiveness of functional exercises in physical therapy to improve muscle function and functional task performance in populations that suffer from PIFM weakness or dysfunction

Exercise Therapy in Patients with Osteoarthritis: Long-term Effectiveness and the Role of Exercise Adherence

Dekker, J. [Promotor]Bakker, D.H. de [Promotor]Veenhof, C. [Copromotor

Quick scan kwaliteit en veiligheid van ambulante zorg voor mensen met een verstandelijke beperking.

Steeds meer mensen met een verstandelijke beperking wonen buiten de muren van een instelling en functioneren grotendeels zelfstandig. Zij kunnen tegen problemen aanlopen door hiaten, overlap of gebrekkige onderlinge afstemming in de zorgketen. Het NIVEL deed een quick scan van de wetenschappelijke literatuur. Het zocht naar risico’s of problemen die zich voordoen bij volwassenen met een lichte verstandelijke beperking die door zorgaanbieders ambulant worden begeleid. De quick scan beschrijft ook succes- en faalfactoren voor deze groep, en brengt in kaart welke elementen in de zorg- en dienstverlening effectief lijken te zijn om de be¬schreven risico’s te beperken. De risico’s en problemen blijken samen te hangen met de beperking of gedragsproblemen, met omgevingsfactoren en met de ambulante begeleiding. In de gevonden literatuur worden aanbevelingen gedaan voor trainingen bij bijvoorbeeld gedragsproblemen, en wordt gewezen op het belang van een goed sociaal netwerk en goede samenwerking van de betrokken zorgverleners en instanties. Een casemanager of jobcoach kan de zorg wellicht stroomlijnen. De resultaten van deze quick scan worden door de Inspectie voor de Gezondheidszorg gebruikt als een eerste stap naar een instrument voor toezicht op de zorgaanbieders die volwassenen met een lichte verstandelijke beperking ambulant begeleiden

Gedragsgeoriënteerde graded activity (GRADIT) bij mensen met artrose aan de heup of knie: een overzicht van de huidige evidentie.

Doel: Dit artikel beoogt een overzicht te geven van recent onderzoek naar de effectiviteit van gedragsgeoriënteerde graded activity (GRADIT) bij mensen met artrose aan de heup en/of knie. Methode: Vergelijking van de resultaten van verschillende deelonderzoeken van een cluster gerandomiseerde klinische trial naar het effect van gedragsgeoriënteerde graded activity en het effect van behandeling volgens de KNGF-richtlijn Artrose heup-knie. Er namen 200 patiënten deel met artrose aan de heup en/of knie (gediagnosticeerd volgens de klinische criteria van het Amerikaanse College voor Reumatologie). Primaire uitkomstmaten waren pijn, fysiek functioneren en zelf ervaren herstel. Secundaire uitkomstmaten waren onder andere het patiëntspecifiek fysiek functioneren (MACTAR), loopvaardigheid (5-meter looptest), therapietrouw, fysieke activiteit (SQUASH) en wel/geen operatie (totale of partiële artroplastiek). De metingen vonden plaats voorafgaand aan de behandeling, 3 (direct na de behandeling), 9 en 15 maanden en 5 jaar na inclusie. Resultaten en conclusies: Zowel GRADIT-behandeling als behandeling volgens de KNFG-richtlijn hebben positieve effecten op de uitkomstmaten pijn, fysiek functioneren en zelf ervaren herstel. Bij patiënten met knieartrose zijn de effecten van beide behandelingen vergelijkbaar. Bij patiënten met heupartrose heeft de GRADIT-behandeling op korte en middellange termijn een beter resultaat op de uitkomstmaten pijn en fysiek functioneren dan behandeling volgens de KNGF-richtlijn. Daarnaast resulteert de GRADIT-behandeling in vergelijking met de behandeling volgens de richtlijn bij mensen met heupartrose in een lager risico op een gewrichtsvervangende operatie. GRADIT-behandeling leidt bij patiënten met heup en/of knieartrose tot betere therapietrouw en een fysiek actievere levensstijl dan behandeling volgens de KNGF-richtlijn. Dit geldt zowel voor therapietrouw tijdens als na de behandelperiode. Bij patiënten met heupartrose en bij patiënten met relatief veel beperkingen in het fysiek functioneren heeft GRADIT-behandeling de voorkeur boven behandeling volgens de richtlijn. (aut.ref.

The association between obesity and functioning of patients with osteoarthritis of hip or knee.

Purpose: To examine the association between obesity and functioning of patients with osteoarthritis of the hip or knee. Relevance: Osteoarthritis (OA) is a common joint disorder, which has a major impact on functioning in daily life. OA accounts for more disability among the elderly than any other disease. On average, patients with OA are heavier than those without OA, and overweight is considered to be one of the main risk factors for the incidence and progression of OA. On basis of the present information on the role of obesity in the onset and progression of OA and the beneficial effects of weight reduction on physical disability, it can be expected that obese patients with OA have more physical disabilities compared to non-obese patients with OA. However, at this moment it is not known in which specific aspects of physical disability obese patients differ from non-obese patients. Also, no information is available whether obese patients with OA cope differently with their complaints compared to non-obese patients. Information on this can contribute to the treatment of obese patients with OA of hip and/or knee. Participants: This study involved 180 patients with hip or knee osteoarthritis according to the clinical criteria of the American College of Rheumatology. Methods: A cross-sectional study was conducted, using baseline data from a randomized controlled trial comparing two types of physiotherapeutic interventions in primary care. Analysis: To determine the association of obesity (BMI > 30) and functioning, linear regression analyses were performed on the outcome measures pain (VAS), fatigue (VAS), physical function (WOMAC, walking time test), physical activity, range of motion and muscle strength. Also, the psychosocial variables coping with pain and locus of control were compared. Analyses were performed without and with correction for pain.Results: In patients with knee OA, obesity has a significant negative association with pain, fatigue, physical function, level of physical activity, range of motion and muscle strength. After correction for pain the negative association remained significant between obesity and the outcome measures timed walking test, physical activity, range of motion and muscle strength. Furthermore, obese patients with knee OA have a higher level of powerful others locus of control. In patients with hip OA, the association between obesity and functioning was less clear. A significant negative association was found, both with and without correction for pain, between obesity and the outcome measures physical function, muscle strength of knee extension and range of motion of the knee. Further, obese patients had a lower level of the pain coping strategy ‘worrying’. Conclusions: In patients with osteoarthritis, obesity is an important factor, which negatively influences the overall functioning in daily life. Especially in patients with knee OA the influence of obesity is substantial. Furthermore, patients with obesity have a different coping styles compared to patients without obesity. Implications: In clinical practice these results can be used to show patients the influence of obesity on their functioning. Also, when decisions are made about the content of treatment of patients of OA their body weight needs to be taken into account. (aut. ref.

Avoidance of activity and limitations in activities in patients with osteoarthritis of the hip or knee: a 5 year follow-up study on the mediating role of reduced muscle strength.

Objective: To evaluate the mediating role of reduced muscle strength in the relationship between avoidance of activity and limitations in activities in patients with knee or hip osteoarthritis (OA). Methods: A longitudinal cohort study with 5 years follow-up was conducted. Patients with knee or hip OA (n = 288) were recruited at rehabilitation centers and hospitals. Self-reported and performance based limitations in activities, avoidance of activity and muscle strength were assessed at baseline, 1, 2, 3 and 5 years follow-up. Generalized Estimating Equations (GEE) analyses were used to evaluate mediation. Results: In patients with knee OA, reduced knee extensor muscle strength mediated the relationship between avoidance of activity and limitations in activities. In patients with hip OA reduced hip abductor muscle strength mediates the relationship between avoidance of activity and limitations in activities. Conclusion: The results of this longitudinal study support the theory that avoidance of activity leads to deterioration of muscle strength and consequently to more limitations in activities in patients with knee and hip OA. (aut.ref.

Het effect van intramusculaire botuline-toxinetoediening bij een patiënt met een spastische hemiparese op de loopvaardigheid en het loopcomfort.

Doel van de studie: Een indruk krijgen van de invloed van intramusculaire botuline-toxinetoediening (BTX) op de vaardigheid van het lopen bij patiënten na een CVA. Methode: In deze single case studie is gekozen voor een pre-experimenteel design. Gestandaardiseerde metingen (n=9) vonden plaats één week voor de interventie met BTX (baseline) en drie weken na de interventie. Resultaten: Na de injectie met BTX leek verbetering te zijn opgetreden in loopsnelheid, loopafstand en snelheid van verplaatsen in de omgeving. Tevens gaf de proefpersoon aan een verbetering in het loopcomfort te ervaren. De symmetrie in duur van stand- en zwaaifase en de gemiddelde maximale gewichtsname op het linker- en rechterbeen lijkt onveranderd. Conclusie: Toediening van BTX in de M.tibialis posterior bij een CVA-patiënt lijkt het lopen positief te beïnvloeden. De resultaten dienen vanwege het design van de studie met enige voorzichtigheid geïnterpreteerd te worden. (aut.ref.

Factors associated with physical activity in patients with osteoarthritis of the hip or knee: a systematic review.

OBJECTIVE: To give an overview of factors related to the level of physical activity in patients with hip or knee osteoarthritis (OA). METHODS: An extensive systematic literature search was conducted in PubMed, CINAHL and Embase. Inclusion criteria were: studies on patients with a diagnosis of OA of hip and/or knee, studies describing factors related to physical activity (objective or subjective), full length articles that were published in Dutch, German or English language. Two reviewers independently assessed the methodological quality. A best-evidence synthesis was performed for factors which were investigated in two or more studies. RESULTS: Eight studies were included, all with a cross-sectional design (five high quality and three low quality studies), resulting in, at most, limited evidence in the best-evidence synthesis. For patients with knee OA there is limited evidence that a lower level of physical function is associated with a lower level of physical activity. There is also limited evidence that depression is not associated with the level of physical activity. For patients with hip OA there is limited evidence that higher age, higher body mass index (BMI) and a low level of physical function is associated with a low level of physical activity. CONCLUSION: A high age (hip OA), a high BMI (hip OA) and a low level of physical function (both hip and knee OA) are related to a low level of physical activity. However, the level of evidence was only limited. Before new strategies and interventions to increase physical activity in patients with OA can be developed, high quality longitudinal studies are needed to get more insight in the causality between factors and low levels of physical activity. (ref.aut.