Long-term outcomes of patients with multivessel coronary artery disease presenting non-ST-segment elevation acute coronary syndromes

Background: There is paucity of data concerning the optimal revascularization in patients with mul- tivessel coronary artery disease (CAD) presenting non-ST-segment elevation acute coronary syndrome (NSTE-ACS). The aim was to evaluate long-term outcomes of patients with multivessel CAD presenting NSTE-ACS depending on the management after coronary angiography. Methods: 3,166 patients with NSTE-ACS hospitalized between 2006 and 2014 were screened. After ex- clusions, 1,342 patients were enrolled with multivessel CAD and were divided depending on their man- agement after coronary angiography; the medical-only therapy group (n = 91), the percutaneous coronary intervention (PCI) group (n = 1,122), the coronary artery bypass grafting (CABG) group (n = 129). Propensity scores matching was used to adjust for differences in patient baseline characteristics.  Results: After propensity score analysis, 273 well-matched patients were chosen. Both before and after matching, patients treated with a medical-only therapy were burdened with the highest percentage of 24-month all-cause death and non-fatal MI in comparison to PCI and CABG groups, respectively. In the CABG group, ACS-driven revascularization rate was lowest. In the overall population, PCI (HR 0.33; 95% CI 0.20–0.53; p < 0.0001) and CABG (HR 0.54; 95% CI 0.31–0.93; p = 0.028) were independent factors associated with favorable 24-month prognosis. However, in a matched population only PCI was an independent predictor of long-term prognosis with a 63% decrease of 24-month mortal- ity (HR 0.37; 95% CI 0.19–0.69; p = 0.0020). Conclusions: In patients with multivessel CAD presenting with NSTE-ACS, medical-only man- agement is related with adverse long-term prognosis in contrast to revascularization, which reduces 24-month mortality, especially among patients undergoing percutaneous intervention. Performance of PCI is an independent factor for improving long-term prognosis.

Optimal lipid-lowering therapy in 25-years old patient with familial hypercholesterolemia after acute myocardial infarction

Zaburzenia gospodarki lipidowej są jednym z ważniejszych czynników predysponujących do wystąpienia choroby wieńcowej. Szczególną populację ze znacznie podwyższonymi wartościami cholesterolu stanowią pacjenci ze zdiagnozowaną hipercholesterolemią rodzinną (FH). Prezentowany przypadek 25-letniego pacjenta z ostrym zespołem wieńcowym to przykład manifestacji FH. Chory został przyjęty do kliniki po przebytym w Turcji zawale serca z uniesieniem odcinka ST ściany dolnej w celu dalszej diagnostyki i kontynuacji leczenia. W wykonanym lipidogramie stwierdzono podwyższone stężenie cholesterolu całkowitego i frakcji lipoprotein o małej gęstości. W wykonanej koronarografii uwidoczniono obraz wielonaczyniowej choroby wieńcowej. Po konsultacjach kardiochirurgicznych chorego zakwalifikowano do operacji pomostowania aortalno-wieńcowego i w trybie pilnym, bez użycia krążenia pozaustrojowego, wszczepiono pomosty tętnicze do tętnicy przedniej zstępującej i tętnicy brzeżnej pierwszej. Biorąc pod uwagę wywiad FH i fakt prowadzenia leczenia hipolipemizującego jeszcze przed incydentem ostrego zespołu wieńcowego wydaje się niezwykle istotne zaproponowanie choremu terapii zmierzającej do osiągnięcia zalecanego celu terapeutycznego wynikającego z istniejącego wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego.Lipid disorders are one of the major risk factors of coronary artery disease. A special population with significantly elevated lipid values are patients with familial hypercholesterolaemia (FH). Presented 25-years old patient with acute coronary syndrome is a classical example of the clinical manifestation of FH. Patient was admitted to our clinic with a history of myocardial infarction with ST elevation during his visit in Turkey. Among the laboratory parameters we observed elevated values of total cholesterol and low-density lipoprotein. Coronary angiography showed multivessel coronary artery disease. During cardiosurgical consultation patient was qualified to urgent off-pump coronary artery bypass operation. Arterial bypasses were implanted to left anterior descending and obtuse marginal of left coronary artery. According to history of FH and the fact that lipid-lowering therapy has been implemented before the event of acute coronary syndrome, it seems to be very important to offer our patient therapy aimed to the recommended therapeutic target

Wskaźnik filtracji kłębuszkowej jako marker rokowniczy w ostrych zespołach wieńcowych bez uniesienia odcinka ST

Przewlekła choroba nerek (CKD) jest bardzo rozpowszechnionym schorzeniem współistniejącym z wieloma chorobami układu sercowo-naczyniowego. Dowiedziono, że upośledzona funkcja nerek odgrywa szczególną rolę w ostrych zespołach wieńcowych bez uniesienia odcinka ST (NSTE-ACS), co zostało podkreślone w aktualnych wytycznych postępowania. Mimo dużego postępu i rozwoju w leczeniu choroby wieńcowej (CAD), obserwuje się znaczący wpływ dysfunkcji nerek na śmiertelność i rokowanie w tej grupie chorych. Wraz z obecnością CKD stwierdza się dużą liczbę czynników i chorób współtowarzyszących będących niezależnymi czynnikami ryzyka zwiększonej śmiertelności w przebiegu CAD. Ponadto w wielu badaniach wykazano znaczne zaawansowanie miażdżycy u pacjentów z uszkodzeniem nerek. Grupa ta charakteryzuje się również większą liczbą powikłań w okresie wewnątrzszpitalnym i po wypisie ze szpitala. Pomimo zakwalifikowania chorych z NSTE-ACS i obniżoną wartością wskaźnika filtracji kłębuszkowej (GFR) < 60 ml/min/1,73 m2 do grupy wysokiego ryzyka, często mamy do czynienia z sytuacją, w której nie prowadzi się odpowiedniego postępowania terapeutycznego w postaci wczesnej strategii inwazyjnej. Udowodniono, że upośledzona funkcja nerek jest niezależnym czynnikiem ryzyka śmiertelności wewnątrzszpitalnej i odległej. Celem poniższego opracowania jest przedstawienie skali problemu CKD i wpływu tego schorzenia na leczenie i rokowanie pacjentów z NSTE-ACS. (Folia Cardiologica Excerpta 2012; 7, 2: 120-129

The Impact of Short-Term Outdoor Air Pollution on Clinical Status and Prognosis of Hospitalized Patients with Coronary Artery Disease Treated with Percutaneous Coronary Intervention

Background: The aim of this study was to determine the influence of acute exposure to air pollutants on patients&rsquo; profile, short- and mid-term outcomes of hospitalized patients with coronary artery disease (CAD) treated with coronary angioplasty. Methods: Out of 19,582 patients of the TERCET Registry, 7521 patients living in the Upper Silesia and Zaglebie Metropolis were included. The study population was divided into two groups according to the diagnosis of chronic (CCS) or acute coronary syndromes (ACS). Data on 24-h average concentrations of particulate matter with aerodynamic diameter &lt;10 &mu;m (PM10), sulfur dioxide (SO2), nitrogen monoxide (NO), nitrogen dioxide (NO2), and ozone (O3) were obtained from eight environmental monitoring stations. Results: No significant association between pollutants&rsquo; concentration with baseline characteristic and in-hospital outcomes was observed. In the ACS group at 30 days, exceeding the 3rd quartile of PM10 was associated with almost 2-fold increased risk of adverse events and more than 3-fold increased risk of death. Exceeding the 3rd quartile of SO2 was connected with more than 8-fold increased risk of death at 30 days. In the CCS group, exceeding the 3rd quartile of SO2 was linked to almost 2,5-fold increased risk of 12-month death. Conclusions: The acute increase in air pollutants&rsquo; concentrations affect short- and mid-term prognosis in patients with CAD

Comparison of multivessel percutaneous coronary intervention and coronary artery bypass grafting in patients with severe coronary artery disease presenting with non-ST-segment elevation acute coronary syndromes

Background: There are no clinical trials comparing multivessel percutaneous coronary intervention (MV PCI) with coronary artery bypass grafting (CABG) in the non-ST-segment elevation acute coronary syndrome (NSTE-ACS) population. Aim: We sought to compare long-term outcomes of MV PCI and CABG in patients with severe coronary artery disease (CAD) presenting with NSTE-ACS. Methods: A total of 3166 consecutive patients with NSTE-ACS hospitalised between 2006 and 2014 were analysed. Patients with left main, proximal left anterior descending artery, or triple-vessel CAD were included in further analysis. Finally, 455 patients were enrolled and divided into two groups (MV PCI or CABG group). The Cox proportional hazards model and propensity score analysis were used to assess the effects of the treatment on 36-month outcomes. Results: MV PCI was performed in 335 patients, the remaining 120 patients underwent CABG. After propensity score analysis, 99 well-matched pairs were chosen. At 36 months MV PCI was associated with similar incidence of the composite endpoint (all-cause death, non-fatal myocardial infarction [MI], ACS-driven, revascularisation, or stroke) in both Cox proportional hazards model (hazard ratio [HR] 1.26; 95% confidence interval [CI] 0.75–2.11; p = 0.39) and propensity matched analysis (HR 1.28; 95% CI 0.75–2.21; p = 0.36). Rates of 36-month mortality were also comparable before (HR 0.90; 95% CI 0.46–1.75; p = 0.76) and after matching (HR 0.94; 95% CI 0.47–1.89; p = 0.87). Rates of MI and ACS-driven revascularisation were independently higher in MV PCI than in CABG groups (17.8% vs. 5.5%, p = 0.01, and 20.6% vs. 4.4%, p = 0.003, respectively). Conclusions: It seems that MV PCI is comparable to CABG in terms of long-term combined endpoint and mortality in patients with severe CAD and NSTE-ACS. However, higher rates of MI and ACS-driven revascularisation were observed in the MV PCI group

Charakterystyka kliniczna, wewnątrzszpitalne i odległe wyniki leczenia stabilnej choroby wieńcowej u chorych poniżej i powyżej 40. roku życia (na podstawie rejestru PRESAGE)

Background: There is a paucity of data concerning young patients with stable angina (SA). Aim: The study aimed to compare the characteristics, as well as in-hospital one-, two-, and five-year outcomes of patients aged ≤ 40 and > 40 years with SA. Methods: The analysis involved 80 patients aged ≤ 40 years and 9299 patients aged > 40 years with SA treated in the 3rd Department of Cardiology in Zabrze between 2006 and 2014, and enrolled in the ongoing PRESAGE Registry. Propensity scores matching was used to adjust for differences in patients’ baseline characteristics. The composite endpoint involved death, non-fatal myocardial infarction, and acute coronary syndrome (ACS) or ACS-driven unplanned revascularisation within one-, two-, and five-year follow-up periods. Results: In comparison to older patients, the younger ones had a higher incidence of smoking (58.3% vs. 35.2%, p < 0.0001) and previous percutaneous angioplasty (45% vs. 33.7%, p = 0.033). There was no significant difference in in-hospital outcomes. The composite endpoint incidence did not differ significantly between the young and old group within one year (1.3% vs. 8.1%, p = 0.068), two years (5.8% vs. 12.9%, p = 0.08), and five years (23.1% vs. 25.7%, p = 0.71) after discharge. Young patients had a borderline lower mortality rate (0% vs. 4.5%, p = 0.053) after a one-year follow-up and a significantly lower mortality rate within two and five years after index hospitalisation (0% vs. 7.8%, p = 0.02 and 5.1% vs. 17.1%, p = 0.04, respectively). After propensity score matching analysis, a significantly lower two-year mortality was observed in the ≤ 40 age group (0% vs. 8.1%; p = 0.016), without significant difference during five-year follow-up (5.1% vs. 13.5%; p = 0.21). Conclusions: The younger and older groups of patients with SA differed in clinical characteristics, with no significant difference in the in-hospital outcomes and composite endpoint incidence in the follow-up period. However, younger patients had a borderline lower mortality rate one year after discharge and a significantly lower mortality rate two and five years after the index hospitalisation.Wstęp: Niewiele jest prac dotyczących młodych chorych ze stabilną dławicą piersiową (SA). Cel: Celem niniejszej pracy było porównanie charakterystyki klinicznej, przebiegu wewnątrzszpitalnego oraz jedno-, dwu i pięcioletnich wyników leczenia chorych ze SA w wieku ≤ 40 lat i starszych. Metody: Analizą objęto 80 chorych w wieku ≤ 40 lat i 9299 w wieku > 40 lat ze SA leczonych w III Katedrze i Oddziale Klinicznym Kardiologii w Zabrzu w latach 2006–2014 oraz włączonych do Rejestru PRESAGE. Ponadto w celu oceny postępowania i leczenia w obu grupach przeprowadzono analizę propensity score matching. Złożony punkt końcowy obejmował zgon, zawał serca niezakończony zgonem, ostry zespół wieńcowy (ACS) lub nieplanowaną rewaskularyzację wynikającą z ACS w okresie roku oraz 2 i 5 lat obserwacji. Wyniki: Młodzi chorzy w porównaniu ze starszymi częściej palili tytoń (58,3% vs. 35,2%; p < 0,0001) i przebyli zabieg przezskórnej angioplastyki wieńcowej (45% vs. 33,7%; p = 0,03). Nie stwierdzono istotnej różnicy w wynikach wewnątrzszpitalnych. Nie odnotowano znamiennej różnicy w częstości wystąpienia złożonego punktu końcowego w okresie roku (1,3% vs. 8,1%; p = 0,068), 2 (5,8% vs. 12,9%; p = 0,08) i 5 lat (23,1% vs. 25,7%; p = 0,71) po hospitalizacji. Młodzi chorzy charakteryzowali się granicznie niższą śmiertelnością (0% vs. 4,5%; p = 0,05) po pierwszym roku i istotnie niższą po 2 i 5 latach po wypisaniu ze szpitala, odpowiednio: 0% vs. 7,8%; p = 0,02 i 5,1% vs. 17,1%; p = 0,04. Po przeprowadzeniu analizy techniką propensity score matching wykazano istotnie niższą śmiertelność 2-letnią w grupie osób w wieku ≤ 40 lat (0% vs. 8,1%; p = 0,016), bez istotnych różnic w obserwacji 5-letniej (5,1% vs. 13,5%; p = 0,21). Wnioski: Chorzy w wieku 40 lat i młodsi ze SA różnili się od pacjentów starszych pod względem charakterystyki klinicznej przy braku różnic w wynikach wewnątrzszpitalnych i częstości wystąpienia złożonego punktu końcowego w okresie obserwacji odległej. Młodzi chorzy charakteryzowali się granicznie niższą śmiertelnością po roku i istotnie niższą po 2 i 5 latach od wypisania ze szpitala

Comparison of clinical characteristics, in-hospital course, and 12-month prognosis in women and men with chronic coronary syndromes

Background: The prognosis of men and women with chronic coronary syndromes (CCS) remains ambiguous. Aims: This study aimed to compare the clinical characteristics and 12‑month prognosis of women and men with CCS included in the prospective single‑center registry. Methods: The study was based on the Prospective Registry of Stable Angina Management and Treatment (PRESAGE) including 11 021 patients with CCS hospitalized between 2006 and 2016 and subjected to coronary angiography. The composite endpoint included all‑cause death, nonfatal myocardial infarction, acute coronary syndrome with revascularization, unstable coronary artery disease, or stroke. Results: Women were older than men (mean [SD] age, 66.6 [9] vs 63.5 [9.6] years; P &lt; 0.001). Arterial hypertension (85.8% vs 79%; P &lt; 0.001) and type 2 diabetes (38.2% vs 33.7%; P &lt; 0.001) were more often diagnosed in women compared with men. Multivessel disease or left main disease were more frequent in men. Percutaneous coronary intervention and coronary artery bypass grafting were more often performed in men than in women (47.1% vs 36%, P &lt; 0.001 and 10.6% vs 6.1%, P &lt; 0.001, respectively). At 12‑month follow‑up, the composite endpoint was more frequently reached in men (7.4% vs 10.2%; P &lt; 0.001), including death (3.3% vs 4.5%; P = 0.002). In multivariable analysis, sex was not an independent predictor of the composite endpoint (hazard ratio, 1.08; 95% CI, 0.89–1.31, P = 0.45). Conclusions: Women and men with CCS differ in terms of the incidence of risk factors and revascularization treatments received. In men, a higher frequency of death and the composite endpoint was noted at 12‑month follow‑up. However, sex was not an independent predictor of patient outcomes at 12 months

Serum uric acid is an independent risk factor of worse mid- and long-term outcomes in patients with non-ST-segment elevation acute coronary syndromes

Background: The data on the association between serum uric acid (sUA) concentration and outcomes in patients with an ACS are inconsistent and do not focus on patients with non-ST-segment elevation acute coronary syndromes (NSTE-ACS). The aim of this study was to analyze an association of sUA concentration on admission and outcomes in those patients. Methods: Data from the prospective, single-center registry of patients hospitalized due to NSTE-ACS from January 2006 to December 2016 were analyzed retrospectively. The population was divided into quartiles according to the baseline sUA. The primary outcome was the incidence of all-cause death, non-fatal myocardial infarction, stroke and ACS-driven revascularization at 36 months. Results: Total of 2,824 patients with sUA measured on admission were included in this analysis with a median sUA of 352 µmol/L (5.92 mg/dL). Patients with higher sUA were older and more burdened with cardiovascular risk factors and history of coronary events. The prevalence of multivessel coronary artery disease and left main stenosis was significantly higher in patients with higher sUA. Elevated sUA concentration was associated with significantly worse short-, mid- and long-term outcomes. All-cause mortality was significantly higher in each analyzed period. In the multivariable analysis, sUA elevation was identified as an independent predictor of all-cause mortality at 12-month and 36-month follow-up. Conclusions: Elevated baseline sUA concentration was independently associated with worse mid- and long-term outcomes in patients with NSTE-ACS. Baseline sUA concentration could identify patients with NSTE-ACS at higher risk of more dismal prognosis

Funkcja nerek przy przyjęciu wpływa na strategię leczenia i wyniki długoterminowe pacjentów z zawałem serca (dane z Polskiego Rejestru Ostrych Zespołów Wieńcowych)

Background: Impairment of renal function (IRF) is an independent risk factor of myocardial infarction (MI). Aim: The aim of study was to determine if the presence of IRF affects the choice of treatment strategy in patients with MI, and if long-term mortality rates are influenced by the use of an invasive strategy in patients with MI according to the grade of IRF. Methods: Data from the PL-ACS Registry of 22,431 patients hospitalised for MI during 2007–2008 with an available estimated glomerular filtration rate (eGFR) with 2009 Chronic Kidney Disease Epidemiology Collaboration (CKD-EPI) formula were included. Patients were stratified based on eGFR: ≥ 90 (normal); 60–89 (mild IRF); 30–59 (moderate IRF); 15–29 (severe IRF); and &lt; 15 mL/min/1.73 m2 (end-stage IRF). Results: After adjustment, each increase in IRF grade reduced the likelihood of percutaneous coronary intervention by 19% (odds ratio [OR] 0.81; 95% confidence interval [CI] 0.78–0.85; p &lt; 0.001). A higher IRF grade was independently associated with mortality (OR 2.01; 95% CI 1.86–2.18; p &lt; 0.001) and major bleeding (OR 1.42; 95% CI 1.22–1.66; p &lt; 0.001) during hospitalisation, and mortality at 12 (hazard ratio [HR] 1.55; 95% CI 1.49–1.62; p &lt; 0.001) and 36 months (HR 1.50; 95% CI 1.45–1.55; p &lt; 0.001). Invasive treatment was independently associated with improved 12-month prognosis in non-ST-segment elevation MI (NSTEMI) patients with mild-to-severe IRF and in ST-elevation MI (STEMI) patients at all IRF grades. Conclusions: Invasive procedures were less frequent with worsening renal dysfunction. Invasive treatment was associ­ated with improved 12-month prognosis in STEMI patients regardless of renal function and in NSTEMI patients with eGFR ≥ 15 mL/min/1.73 m2.Wstęp: Upośledzenie funkcji nerek (IRF) jest niezależnym czynnikiem ryzyka u pacjentów z zawałem serca (MI). Najczęstszą manifestacją IRF jest zredukowana wartość wskaźnika filtracji kłębuszkowej (eGFR), którą obserwuje się u 30–50% chorych z MI. Cel: Celem pracy było określenie wpływu IRF na wybór strategii leczenia pacjentów z MI oraz związku między rokowaniem wewnątrzszpitalnym i długoterminowym a wdrożeniem strategii inwazyjnej w zależności od stopnia IRF. Metody: Przeanalizowano dane kolejnych pacjentów z rejestru PL-ACS hospitalizowanych z powodu MI w latach 2007–2008 z dostępnym wynikiem eGFR przy przyjęciu. Pacjentów podzielono na podstawie eGFR: ≥ 90 (prawidłowa funkcja nerek); 60–89 (łagodne IRF); 30–59 (umiarkowane IRF); 15–29 (ciężkie IRF); i &lt; 15 ml/min/1,73 m2 (schyłkowe IRF). Wartość eGFR obliczono z użyciem formuły 2009 CKD-EPI (Chronic Kidney Disease Epidemiology Collaboration). Dane dotyczące śmiertelności odległej, włączając daty zgonów, zostały uzyskane z oficjalnych danych Narodowego Funduszu Zdrowia. Dane z obserwacji odległej były dostępne dla wszystkich włączonych do badania pacjentów. Wyniki: W badanej populacji obejmującej 22 431 chorych, u 11 014 rozpoznano MI bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI), natomiast u 11 417 pacjentów MI z uniesieniem odcinka ST (STEMI). Wraz z nasileniem upośledzenia filtracji kłębuszkowej obserwowano mniej korzystną charakterystykę kliniczną i angiograficzną. Odsetek osób z NSTEMI leczonych inwazyjnie spadał z 71,8% w grupie z eGFR ≥ 90 ml/min/1,73 m2 do 35,1% w grupie z ciężkim IRF (p &lt; 0,001). Podobną zależność stwierdzono u pacjentów ze STEMI, wśród których odsetek pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI) spadał z 85,9% w grupie z prawidłową wartością eGFR do 52,5% u chorych ze schyłkowym IRF (p &lt; 0,001). Po skorygowaniu wzrost stopnia IRF powodował redukcję prawdopodobieństwa przeprowadzenia PCI o 19% (iloraz szans [OR] 0,81; 95% przedział ufności [CI] 0,78–0,85; p &lt; 0,001). Większy stopień IRF był niezależnie związany z wyższym ryzykiem zgonu wewnątrzszpitalnego (OR 2,01; 95% CI 1,86–2,18; p &lt; 0,001), dużego krwawienia (OR 1,42; 95% CI 1,22–1,66; p &lt; 0,001), śmiertelności 12-miesięcznej (współczynnik ryzyka [HR] 1,55; 95% CI 1,49–1,62; p &lt; 0.001) oraz 36-miesięcznej (HR 1,50; 95% CI 1,45–1,55; p &lt; 0,001). Leczenie inwazyjne było niezależnie związane z poprawą rokowania 12-miesięcznego pacjentów z NSTEMI z łagodnym do ciężkiego IRF oraz ze STEMI niezależnie od IRF. Wnioski: Wraz z gorszą funkcją nerek obserwuje się rzadsze przeprowadzanie procedur inwazyjnych. Leczenie inwazyjne wiąże się z lepszym rokowaniem 12-miesięcznym wśród pacjentów ze STEMI niezależnie od funkcji nerek oraz z NSTEMI z eGFR ≥ 15 ml/min/1,73 m2