Endovascular treatment of late complications of open surgical repair in abdominal aortic and iliac segment

Introduction. Promising results of endovascular abdominal aortic aneurysm treatment prompts one toconsider applying the method in order to manage complications following the previous open procedures in theaorto-iliac segment. The study aimed at assessing the technical feasibility of applying endovascular methodsto manage complications in this group. Material and methods. From December 2009 to August 2018, 26 patients (24 males, 2 females) witha mean age of 72 years, underwent endovascular procedures as reinterventions to manage paraanastomoticaneurysms and new true aneurysms in aorto-iliac segment. Twenty one bifurcated, two branched devices andfive tube stent-grafts have been implanted. Results. One immediate open conversion was performed. Eventually, in all of the analysed cases, perianastomoticpseudoaneurysms and true aneurysms were successfully managed. Two cases of type I endoleaks werenoticed and managed intraoperatively. No deaths occurred in the perioperative period. In six patients, therewere early local complications and early general complications were reported in eight patients. The averagelength of hospital stay was seven days. Patients have been followed up for 6 to 90 months. No endoleaks norstent-graft migrations have been reported. Five deaths have been noted not connected with the secondaryintervention. Sixteen patients remain in follow-up. Conclusions. Endovascular perianastomotic aneurysm treatment is technically feasible and associated witha low risk of perioperative complications, and a high surgical efficacy. When planning the reintervention, oneshould take into account the altered anatomy of the aorto-iliac segment. Familiarity with the equipment andexperience in the endovascular techniques is of crucial significance

Wieloetapowe, wewnątrznaczyniowe leczenie ostrego, jatrogennego niedokrwienia kończyny dolnej u pacjenta z penetrującym owrzodzeniem aorty

Introduction. Acute limb ischaemia (ALI) is a potentially treatable disease of the arteries. ALI can be caused by many factors. A rare cause of ALI is embolisation due to a penetrating aortic ulcer (PAU). The endovascular approach has made progress as an alternative treatment for ALI. However, using only one method of treatment may not be enough to salvage the limb. Case report. We present a case of an iatrogenic, intraoperative embolisation of the lower limb arteries after left external iliac artery (EIA) stenting in a patient with a potential source of embolisation from a PAU. In the treatment process, we performed an elective percutaneous transluminal angioplasty, left EIA stenting, and emergency intra-arterial thrombolysis. The patient was discharged from the clinic in a good condition and without limb ischaemia. After one month, an aortic stent graft was implanted to supply abdominal aortic aneurysm with PAU. Control angiography of computed tomography of the abdominal aorta and lower limb arteries was performed, and a correct stent graft and stent patency in left EIA was demonstrated. Conclusions. Endovascular treatment of acute limb ischaemia may require the use of different techniques to solve the problem, especially in complicated cases. Catheter directed thrombolysis is an effective method of treatment in an iatrogenic, distal embolisation. Stent graft implantation seems to be an effective method of eliminating emboli sourced from the aortic ulcer.Wstęp. Ostre niedokrwienie kończyn (ALI) jest jedną z najbardziej niebezpiecznych, ale potencjalnie wyleczalnych choróbspowodowanych zaburzeniami drożności tętnic. Przyczyną ALI może być ostry zakrzep, zator, uraz (w tym jatrogenny) lubrozwarstwienie. Rzadką przyczyną jest zatorowość spowodowana przez penetrujące owrzodzenie aorty (PAU). Metodywewnątrznaczyniowe i techniki otwarte w leczeniu ALI stosuje się zależnie od dostępności tętnic i drożności na obwodzie.Zastosowanie tylko jednej metody leczenia może nie wystarczyć do uratowania kończyny.Opis przypadku. Zaprezentowano przypadek jatrogennej, śródoperacyjnej zatorowości tętnic kończyny dolnej po stentowaniulewej tętnicy biodrowej zewnętrznej (EIA) z prawdopodobnym źródłem materiału zatorowego pochodzącymz PAU. Wykonano planową przezskórną angioplastykę wieńcową z posadowieniem stentu w lewej EIA oraz trombolizędotętniczą w trybie pilnym. Pacjenta wypisano z kliniki w dobrym stanie ogólnym, bez cech niedokrwienia kończyny. Pomiesiącu implantowano stentgraft, wyłączając PAU. Kontrolna angiografia tomografii komputerowej aorty brzusznej oraztętnic lewej kończyny dolnej wykazała prawidłowy przepływ przez stentgraft, przez stent w lewej EIA oraz przez tętnicekończyn dolnych.Wnioski. Wewnątrznaczyniowe leczenie ALI może wymagać zastosowania różnych technik, zwłaszcza w skomplikowanychprzypadkach. Tromboliza dotętnicza jest skuteczną metodą leczenia jatrogennej, dystalnej zatorowości. Wszczepieniestentgraftu wydaje się pewną metodą zapobiegającą zatorowości z owrzodzenia aorty.Sława kluczowe: ostre niedokrwienie kończyn dolnych, tętniak aorty brzusznej, penetrujące owrzodzenie aorty,tromboliza dotętnicz

Charakterystyka pacjentów z ostrym niedokrwieniem tętniczym — badanie retrospektywne, jednoośrodkowe

Introduction. Acute peripheral arterial occlusion is a serious medical condition that requires an immediate action. De- lays in diagnosis or treatment could lead to death or serious disability. The appropriate and early clinical evaluation of acute ischaemia is crucial. The goal of therapy for both acute embolic and thrombotic occlusion is reperfusion of the ischaemic organ.  Materials and methods. The aim of this study was a retrospective analysis of the demographic and epidemiological data of patients admitted to Surgical Department of Mazovian Brodnowski Hospital in Warsaw from 2014 to 2018 due to displaying symptoms of acute peripheral arterial ischaemia. 208 patients were evaluated. Our analysis included anthro- pometric parameters, history of cardiovascular and other important chronic diseases, and addictions. The aetiology, localisation, and type of primary surgery were also assessed.  Results. The analysed group contained 112 men (53.8%, average age: 67.9 years) and 96 women (46.2%, average age: 76.4). We find a statistically significant correlation was found between epidemiological factors [i.e. age, hypertension, atrial fibrillation (AF), peripheral artery disease, myocardial infarction, and smoking] and gender. Embolic ischaemia occurred in 50.5% of cases. Thrombosis was diagnosed in the remaining 49.5%. Lower extremity ischaemia occurred most frequently (81.3%). Open embolectomy/thrombectomy was the primary surgery in 155 cases. We find significance of the aetiology in relation to the type of intervention and to the ischaemia localisation, but there was no significance in terms of mortality. The presence of ischaemic heart disease, atherosclerosis and tobacco smoking were relevant factors affecting the aetiology of acute ischaemia.  Conclusion. Acute arterial ischaemia can occur regardless of gender. Embolic and thrombotic aetiologies occur with a very similar frequencies. Upper extremity arterial thrombosis occurs very rarely. An embolism is more often respon- sible for acute intestinal ischaemia. In patients with atherosclerosis and a history of previous vascular surgery, the presence of a vascular graft/stent graft is associated with a higher risk of arterial thrombosis. Among patients with AF and who were receiving vitamin K antagonists, the average level of international normalized ratio was non-therapeutic. Wstęp. Ostra niedrożność tętnicy obwodowej może prowadzić do niedokrwienia zaopatrywanego przez nią narządu wymagającego pilnej reakcji. Opóźnienie w rozpoznaniu i leczeniu może doprowadzić do śmierci lub inwalidztwa.  Materiał i metody. Celem pracy była retrospektywna analiza danych demograficznych i epidemiologicznych pacjentów z objawami ostrego niedokrwienia przyjętych do kliniki autorów w latach 2014–2018. Badana grupa obejmowała 112 mężczyzn (53,8%; średni wiek 67,9 roku) i 96 kobiet (46,2%; średni wiek 76,4 roku). Ocena uwzględniała dane antropometryczne, wywiad chorób układu sercowo-naczyniowego, innych chorób przewlekłych i uzależnień. Analizowano przyczynę i lokalizację niedokrwienia oraz rodzaj interwencji chirurgicznej.  Wyniki. Zauważono istotny związek między płcią a wiekiem, nadciśnieniem tętniczym, migotaniem przedsionków, miażdżycą obwodową, zawałem serca, paleniem tytoniu. Niedokrwienie na podłożu zatorowym wystąpiło w 50,5% przy- padków, a zakrzepica tętnicza — w 49,5%. Niedokrwienie kończyny dolnej występowało najczęściej (81,3%). Otwarta embolektomia/trombektomia była pierwotną operacją w 155 przypadkach. Stwierdzono istotny związek między etiologią niedokrwienia a chorobą niedokrwienną serca, niedokrwieniem kończyn dolnych, paleniem tytoniu, rodzajem interwencji i lokalizacją zmian. Nie stwierdzono istotnej różnicy w śmiertelności.  Wnioski. Ostre niedokrwienie tętnicze może wystąpić niezależnie od płci. Ostre niedokrwienie kończyny górnej w na- stępstwie zakrzepu tętniczego występuje bardzo rzadko. Zator jest częściej odpowiedzialny za ostre niedokrwienie jelit. Pacjentów z miażdżycą tętnic obwodowych i po przebytych operacjach naczyniowych cechuje zwiększone ryzyko zakrze- picy tętniczej. Wśród pacjentów z wywiadem migotania przedsionków przyjmujących antagonistów witaminy K wartość międzynarodowego współczynnika znormalizowanego jest często nieterapeutyczna.

Treatment of iatrogenic iliac artery rupture during endovascular surgery

Recently a growing number of endovascular operations are associated with an increased number of iatrogenic vascular injuries. The aim of the study is to analyse the treatment of iliac artery damage during angioplasty. Method. In the period 2002–2009, 328 patients underwent endovascular surgery of iliac artery stenosis, 219 men and 109 women aged from 47 to 85 years. Qualified patients displayed IIB, III, and IV stage of ischaemia by Fontaine. The collected information concerned details of the performed procedures, possible complications and ways of solving problems. Results. In 132 cases, endovascular surgery consisted of extension of the iliac artery using a stent, while in 196 no stent was applied. Iatrogenic injury to the iliac artery during the angioplasty occurred in six patients. In four cases, there was damage to the common iliac artery, and in the next two patients to the external iliac artery. In four cases, there was damage to the artery during endovascular expansion, and in two cases after stent implantation. In four cases, the damage to the artery was treated by an endovascular method, in two patients a stent was implanted, in one patient a stent-graft was introduced, and in one case a spillage was sealed using a balloon. Two patients underwent classic surgery due to symptoms of hypovolaemic shock caused by bleeding into the retroperitoneal space; in one case arterial damage was sutured, and in the second patient an aortal-femoral bypass graft was implanted. Of the patients supplied by an intravascular method, in one case, because of the very large retroperitoneal haematoma and the compression symptoms associated with it, surgical drainage was necessary. In the remaining cases, the postoperative course passed without complications. Among the patients who underwent classic surgery there was one case of deep vein thrombosis. All patients achieved satisfactory haemodynamic and clinical effects. There were no deaths. Conclusions. 1. Each instance of iatrogenic iliac artery injury during endovascular surgery requires an individual approach. 2. An attempt to repair damage by an intravascular method is the treatment of choice in haemodynamically stable patients. 3. In cases of large retroperitoneal bleeding, patients require immediate conversion to classical surgery. Acta Angiol 2011; 17, 2: 150–157Wstęp. Rosnąca ostatnio liczba operacji wewnątrznaczyniowych wiąże się również ze zwiększoną liczbą jatrogennych uszkodzeń naczyń. Celem pracy jest analiza sposobu postępowania przy uszkodzeniach tętnic biodrowych w czasie angioplastyki. Materiał i metoda. W latach 2002–2009 operowano wewnątrznaczyniowo 328 chorych ze zwężeniami tętnic biodrowych, w tym 219 mężczyzn i 109 kobiet w wieku 47–85 lat. Do operacji kwalifikowano chorych w IIB, III i IV stadium niedokrwienia według klasyfikacji Fontaine’a. Zbierano informacje na temat szczegółów przeprowadzonych zabiegów, ewentualnych powikłań i sposobów rozwiązywania problemów. Wyniki. W 132 przypadkach wykonano poszerzenie wewnątrznaczyniowe tętnicy biodrowej ze stentem, zaś w 196 bez stentu. Do jatrogennego urazu tętnic biodrowych w miejscu przeprowadzanej angioplastyki doszło u 6 chorych. W 4 przypadkach stwierdzono uszkodzenie tętnicy biodrowej wspólnej, w kolejnych 2 — tętnicy biodrowej zewnętrznej. U 4 chorych do uszkodzenia tętnicy doszło podczas wewnątrznaczyniowego poszerzenia, zaś w 2 przypadkach po wszczepieniu stentu. U 4 chorych uszkodzenie tętnicy leczono metodą wewnątrznaczyniową, u 2 osób implantowano stent, u 1 pacjenta — stentgraft, zaś w 1 przypadku uszczelniono wyciek za pomocą balonu. Dwóch chorych ze względu na objawy wstrząsu hipowolemicznego spowodowanego krwawieniem do przestrzeni zaotrzewnowej operowano klasycznie, w jednym przypadku zszyto uszkodzenie tętnicy, zaś u drugiego chorego wszczepiono pomost aortalno-udowy. Spośród chorych zaopatrzonych metodą wewnątrznaczyniową w jednym przypadku ze względu na bardzo dużego krwiaka zaotrzewnowego i objawy uciskowe z nim związane konieczne było przeprowadzenie jego chirurgicznego drenażu. U pozostałych przebieg pooperacyjny upłynął bez powikłań. Wśród operowanych klasycznie u 1 chorego stwierdzono zakrzepicę żył głębokich. U wszystkich pacjentów uzyskano zadowalający efekt hemodynamiczny i kliniczny. Nie zanotowano zgonów. Wnioski. 1. Każdy przypadek jatrogennego urazu tętnicy biodrowej podczas operacji wewnątrznaczyniowej wymaga indywidualnego podejścia. 2. Próba wewnątrznaczyniowej naprawy uszkodzenia jest postępowaniem z wyboru u chorych w stanie stabilnym hemodynamicznie. 3. W przypadku dużych krwawień do przestrzeni zaotrzewnowej konieczne jest natychmiastowe przeprowadzenie operacji klasycznej. Acta Angiol 2011; 17, 2: 150–15

Evaluation of urgent multivisceral resections due to complications resulting from an advanced ovarian cancer

Background: Unlike other solid tumors (i.e. pancreas, gallbladder, stomach), an ovarian cancer is responsive to a systemic treatment with platinum derivates in 80% of patients. This apparent chemosensitivity justifies a broader surgical approach. A cytoreductive, ”tumor-debulking” surgery is defined as an attempt to remove in a maximum degree all visible and detect­able lesions. Despite treatment, the advancement of the disease very often leads to complications defined as “surgical” and life-threatening. Objectives: The aim was to evaluate the efficacy and safety of palliative surgery in advanced ovarian cancer implicating acute surgical diseases of the abdominal cavity. Material and methods: Between years 2005 and 2014 were operated 118 patients with an advanced ovarian cancer (FIGO III-IV) implicating acute and directly life-threatening diseases of the abdominal cavity, involving 132 surgical operations. The causes of these operations were: obstruction of the gastrointestinal tract — 91 patients; perforation of the gastrointestinal tract — 15; gastrointestinal bleeding — 9; intussusceptions — 3. Results: Retrospective data for the 118 patients were analyzed. Safety and the perioperative mortality rate were assessed. Serious postoperative complications were recorded in 31 patients (anastomotic stoma — 9; bleeding requiring repeated surgery —3; recurring gastrointestinal obstruction — 16; liver failure after partial hepatic resection — 3). Systemic compli­cations in the form of respiratory failure and cardiovascular disorders requiring cardiological treatment — 21. All patients required clinical nutrition, both parenteral and enteral. Deaths recorded — 3. 39 patients were rehospitalized within 30 days of surgery. 7 deaths were recorded in this group. Conclusions: Combining lifesaving surgery with cytoreduction allows further adjuvant treatment. Early rehospitalization occurring within less than 30 days is linked to increased mortality

Using our own developed stent in the palliative treatment of obstruction in the left half of the colon due to ovarian cancer

Objectives: An assessment of implantation efficacy and safety of self-developed self-expanding stent in patients with an ovarian cancer induced by intestinal obstruction. Material and methods: The study of the stenting efficacy and safety was realized prospectively. The group consisted of 13 patients with left half colon obstruction due to an inoperable metastatic ovarian carcinoma. All the patients had a histopathologically diagnosed ovarian carcinoma and were treated in the past both surgically and systemically. Stenting was preceded by a Computed Tomography (CT) scan confirming and locating the obstruction. Patients with a multilevel intestinal obstruction were disqualified. Results: Nine stents were implanted in the rectosigmoid; 4 stents were implanted in an externally compressed rectum. One migration of implanted stent was observed. In one case 2 stents were implanted due to an insufficient coverage of the stricture. The decompression of the obstruction of the gastrointestinal tract was achieved in 11 patients (85%). Conclusions: 1) The implantation of our own developed, self-expanding stent is effective and safe. 2) The implantation of the stent in patients with an inoperable ovarian cancer causing an obstruction of the gastrointestinal tract is an effective procedure limiting postoperative complications and improving life comfort by avoiding stoma

Retained neuroprotection filter after stenting of the internal carotid artery

Retained neuroprotection filter after carotid stenting (CAS) is an extremely rare complication. We report thecase of a 61-year old patient with an accidentally retained neuroprotection filter after urgent CAS. The patientdid not consent to open surgical removal of the retained basket. We did not observe any flow disturbances inthe filter and the patient remains asymptomatic in ten years follow-up. In some cases, the neuroprotectionfilter left in the internal carotid artery may not cause cerebral flow disturbances or occlusion of the stent. Incase of the poor neurological or general condition of the patient, we can wait for its improvement or stenting

Stężenie interleukiny 2 i interleukiny 10 u pacjentów z cukrzycą typu 2 i rakiem okrężnicy

Introduction. The risk of colon cancer (CC) develop­ment is increased significantly among patients with type 2 diabetes (T2DM). A mechanism responsible for a higher prevalence of CC among diabetic patients may be associated with disturbances of the immune system. Cytokines — interleukin-2 (IL-2) and interleukin-10 (IL- -10) play relevant role in the immune response. The aim of this study was to investigate the differences in the immunological state in terms of IL-2 and IL-10 levels among groups of patients with T2DM, patients with CC, patients with T2DM and CC and patients without these diseases. Material and methods. 80 patients were included in the tests and split into 4 groups: group 1 — 24 patients with T2DM, group 2 — 24 patients with CC, group 3 — 10 patients with CC and T2DM, and group 4 — 22 persons without T2DM or CC. Colonoscopy was per­formed for all the patients. All cases of colon cancer were confirmed by histopathological examination. Laboratory measurements included blood tests such as fasting glucose, insulin, C-peptide and HbA1c. The serum concentration of IL-2 and IL-10 was determined by the immunoenzymatic (ELISA) method. Results. The concentration of IL-2 was statistically higher in the group of patients with T2DM and CC than in the groups of patients without those diseases (4.21 ± 1.61 SE pg/ml vs. group 1 — 1.57 ± 0.44 SE pg/ml, group 2 — 1.64 ± 0.27 SE pg/ml, group 4 — 1.95 ± 0.47 SE pg/ml; p &lt; 0.05). There were no statistically significant differences in the concentrations of IL-10 in patients with T2DM and CC compared with other subjects. The level of fasting glucose and HbA1c in the groups of patients with T2DM (group 1) and T2DM with CC (group 3) was statistically higher than in the groups of patients without T2DM. There were no statistically significant differences between the groups in levels of insulin, C-peptide and HOMA-IR. Conclusions. The concentration of IL-2 was statistically higher in the group of patients with T2DM and colon cancer than in other groups. Elevated level of IL-2 can be a marker of an increased risk of CC in people with type 2 diabetes. It might be useful in indicating a group of patients with differences in immune system particu­larly susceptible to the development of colon cancer.  Wstęp. U chorych na cukrzycę stwierdza się istotnie zwięk­szone ryzyko raka jelita grubego. Mogą być za to odpo­wiedzialne m.in. zaburzenia układu immunologicznego. Istotną rolę w odpowiedzi immunologicznej odgrywają cytokiny — interleukina 2 (IL-2) i interleukina 10 (IL-10). Celem pracy była ocena stężenia we krwi wybranych cy­tokin — IL-2 oraz IL-10 — u pacjentów z cukrzycą typu 2 i rakiem jelita grubego w porównaniu z osobami z cukrzy­cą typu 2 bez raka jelita grubego, z rakiem jelita grubego bez cukrzycy oraz bez obu tych patologii. Materiał i metody. Do badania włączono 80 chorych, których podzielono na 4 grupy — grupa 1 (24 osoby) z cukrzycą typu 2, grupa 2 (24 osoby) — z rakiem jelita grubego bez cukrzycy, grupa 3 (10 osób) —– z rakiem jelita grubego oraz cukrzycą typu 2, grupa 4 (22 oso­by) — grupa kontrolna bez cukrzycy oraz bez raka jelita grubego. Wszyscy pacjenci mieli wykonaną kolonoskopię. U osób z nowotworem jelita grubego potwierdzono rozpo­znanie w badaniu histopatologicznym. Przeprowadzono badania laboratoryjne obejmujące ocenę glikemii na czczo, stężenie insuliny i peptydu C oraz odsetek hemoglobiny glikowanej HbA1c. Stężenie IL-2 i IL-10 oznaczano metodą immunoenzymatyczną, stosując zestawy Human IL-2 ELISA KIT i Human IL-10 (DIACLONE Research, Francja). Wyniki. W grupie osób z cukrzycą typu 2 i rakiem jelita grubego stwierdzono statystycznie wyższe wartości stężenia interleukiny 2 (4,21 ± 1,61 SE pg/ml) w porów­naniu z innymi grupami pacjentów (grupa 1 — 1,57 ± 0,44 SE pg/ml, grupa 2 — 1,64 ± 0,27 SE pg/ml, grupa 4 — 1,95 ± 0,47 SE pg/ml; p < 0,05). Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy pomiędzy badanymi grupami pod względem stężeń IL-10. Obserwowano statystycznie istotny wyższy poziom glikemii na czczo oraz hemoglobiny glikowanej w grupach z cukrzycą typu 2 oraz z cukrzycą typu 2 z towarzyszącym rakiem jelita grubego. Nie wykazano statystycznie istotnej różnicy pomiędzy grupami w poziomach insulinemii, peptydu C ani wskaźnika HOMA-IR. Wnioski. W grupie osób z cukrzycą typu 2 i rakiem jelita grubego stwierdzono statystycznie wyższe war­tości stężenia interleukiny 2 w porównaniu z innymi grupami. Podwyższone stężenie IL-2 w surowicy krwi może być wskaźnikiem zwiększonego ryzyka raka jelita grubego u osób z cukrzycą typu 2. Można zasugero­wać, że pacjenci z cukrzycą typu 2 oraz podwyższonym stężeniem IL-2 w surowicy krwi powinni być objęci szczególnym nadzorem onkologicznym