Ocena skuteczności zastosowania treningów pionizacyjnych oraz edukacji pacjenta w prewencji omdleń odruchowych u chorych z zespołem wazowagalnym, hospitalizowanych w Klinice Choroby Wieńcowej i Niewydolności Serca w latach 2010–2015

Introduction. Tilt training (TT) is a form of therapy usually proposed to patients with malignant or recurrent form of reflex  syncope syndrome, which causes deterioration of quality of life and carries the risk of injuries. Traditionally, TT involves  maintaining an upright posture against the wall for the extending period of time. The use of TT in the therapy of reflex  syncope has been mentioned in the guidelines of the European Society of Cardiology only as a possible method of  treatment in a selected group of patients (IIb, B).  The aim of the study was to assess the effectiveness of the therapy including intensified in-hospital tilt training and  simultaneous patient education in prevention of reflex syncope. Materials and methods. The study included 33 patients (19 women) aged 17–69 (average 40) with vasovagal syncope  syndrome who were hospitalized in 2010–2015 in the Department of Coronary Heart Disease and Heart Failure in order  to undergo TT therapy and syncope prevention education. The average number of TT sessions was 4 (1–9). Treatment  effects were assessed using telephone survey and the medical records analysis. The effectiveness of the applied therapy  in reflex syncope prevention and adherence to the therapy have been established, including the level of anxiety due to syncope recurrence, quality of life after treatment and subjective effectiveness of the applied therapy. Results. The mean follow-up period was 1.6 years. During the follow-up 22 patients (66.7%) continued TT, 30 (91%)  applied anti-syncope maneuvers, 29 (88%) increased the liquids consumption, 17 (51.5%) were trying to avoid high-risk  for syncope situations. Twenty-four patients (72.7%) had no recurrence of syncope during the follow-up period. Twenty-  -nine patients (88%) reported improvement in the quality of life. Thirty-one patients (94%) experienced reduction in the  anxiety level associated with the possibility of recurrent syncope. Average rating of usefulness of the undergone therapy,  assessed by the patients, in the prevention of reflex syncope was 9.3 out of 10. Conclusions. 1. High adherence to the syncope prevention recommendations is an important cause of the low recurrence  rates of syncope in the study group of patients with vasovagal syncope. 2. The use of the non-pharmacological  therapies such as tilt training and patient education has an important role for improving the quality of life and for reduction  of the anxiety in patients with vasovagal syncope. 3. Needs to be highlighted a very high subjective assessment  of patients with vasovagal syncope regarding the relevance and effectiveness of the applied therapy.Wstęp. Trening pionizacyjny (TT) jest formą terapii proponowaną pacjentom ze złośliwą lub nawracającą postacią zespołu omdleń odruchowych, które są przyczyną pogorszenia jakości życia oraz niosą ze sobą ryzyko urazów. W tradycyjnym ujęciu TT polega na ćwiczeniu utrzymywania pionowej pozycji ciała przy ścianie. Zastosowanie TT w terapii omdleń odruchowych uwzględniono w wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego jedynie jako możliwą do wykorzystania metodę leczenia w wybranej grupie pacjentów (poziom wiarygodności IIb, siła dowodów B). Celem pracy była ocena skuteczności zintensyfikowanej terapii obejmującej TT prowadzone w warunkach szpitalnych oraz jednoczesnej edukacji z zakresu profilaktyki występowania omdleń odruchowych. Materiał i metody. Badaniem objęto 33 pacjentów (19 kobiet) w wieku 17–69 lat (średnio 40 lat) z zespołem omdleń wazowagalnych (VVS), u których w latach 2010–2015 podczas hospitalizacji w klinice choroby wieńcowej i niewydolności serca zastosowano edukację w zakresie niefarmakologicznego postępowania przeciwomdleniowego oraz TT. Średnia liczba sesji TT wynosiła 4 (1–9). Efekty leczenia oceniono za pomocą ankiety telefonicznej oraz analizy dokumentacji medycznej. Oceniano efektywność zastosowanej terapii w prewencji omdleń, stopień przestrzegania zaleceń lekarskich, wpływ terapii VVS na poziom lęku przed nawrotem omdleń, jakość życia pacjentów, a także subiektywną skuteczność stosowanej terapii. Wyniki. Średni okres obserwacji wynosił 1,6 roku. Spośród badanych 22 osoby (66,7%) kontynuowały TT, 30 osób (91%) stosowało manewry przeciwomdleniowe, 29 osób (88%) stosowało zalecenia dotyczące ilości spożywanych płynów, a 17 osób (51,5%) unikało sytuacji sprzyjających omdleniom. U 24 osób (72,7%) nie doszło do nawrotu omdleń w badanym okresie. Poprawę jakości swojego życia stwierdziło 29 osób (88%), a 31 (94%) odczuło zmniejszenie poziomu lęku związanego z możliwością nawrotu omdlenia. Średnia ocena przydatności odbytej przez badanych pacjentów terapii w prewencji omdleń odruchowych wyniosła 9,3 w 10-stopniowej skali. Wnioski. 1. Wysoki poziom przestrzegania zaleceń lekarskich dotyczących profilaktyki przeciwomdleniowej przez pacjentów z VVS jest istotną przyczyną niskiej częstości nawrotów omdleń w badanej grupie. 2. Zastosowanie TT oraz terapii niefarmakologicznej wpłynęło na polepszenie jakości życia i zmniejszenie poziomu lęku u osób z VVS. 3. Zwraca uwagę bardzo wysoka subiektywna ocena pacjentów z VVS, dotycząca przydatności oraz skuteczności zastosowanego postępowania — TT i edukacji przeciwomdleniowej.

Znaczenie kliniczne określenia wewnętrznej częstości serca

Wstęp: Wewnętrzna częstość rytmu serca (IHR) ulega obniżeniu w chorobie węzła zatokowego. Nie ustalono jednak wartości diagnostycznej obniżenia IHR, szczególnie w wypadku, gdy jest to jedyna nieprawidłowość czynności węzła zatokowego. Celem pracy była analiza znaczenia obniżonej IHR w ocenie czynności węzła zatokowego u osób z chorobą niedokrwienną serca. Materiał i metody: Badaniami objęto 102 chorych z podejrzeniem dysfunkcji węzła zatokowego (SSS) i rozpoznaną klinicznie chorobą niedokrwienną serca. Wykonano test szybkiej stymulacji przezprzełykowej lewego przedsionka z oznaczeniem czasu powrotu rytmu zatokowego i jego wartości skorygowanej, określono częstość serca w warunkach podstawowych oraz po odnerwieniu farmakologicznym propranololem i atropiną. Na podstawie wyników stymulacji przezprzełykowej podzielono chorych na dwie grupy: grupę I stanowiło 70 osób z elektrofizjologicznymi cechami SSS, grupę II - 32 chorych bez elektrofizjologicznych cech SSS. W grupie I wydzielono podgrupę z obniżoną IHR (IA) oraz 3 podgrupy z różnymi postaciami SSS (IB1–IB3). Przy obliczaniu należnej dla wieku wartości IHR posługiwano się wzorem Josego. Wyniki: Obniżone względem należnej dla wieku wartości IHR występowały u wszystkich chorych z podgrupy IA, u 6 osób (75%) z podgrupy IB1, 12 osób (63%) z podgrupy IB2 oraz u 20 chorych (71%) z podgrupy IB3. Utraty przytomności i zasłabnięcia chorych z wydłużonymi czasami powrotu rytmu zatokowego zanotowano częściej, jeśli u tych pacjentów stwierdzano również obniżenie IHR względem wartości oczekiwanej dla wieku (odpowiednio: utraty przytomności - 63%; zasłabnięcia - 68%). Wnioski: Izolowane obniżenie IHR występowało u 1/5 badanych z objawami SSS i chorobą niedokrwienną serca. Chorzy ci byli w młodszym wieku, a utraty przytomności występowały u nich częściej niż u osób z przedłużonymi czasami powrotu rytmu zatokowego. Obniżona względem należnej dla wieku wartość IHR występowała niezależnie lub łącznie z przedłużonymi czasami powrotu rytmu zatokowego. Utraty przytomności i zasłabnięcia stwierdzano częściej u chorych z obniżonym względem wieku IHR i nieprawidłowymi czasami powrotu rytmu zatokowego. (Folia Cardiol. 2003; 10: 317–326

How does the estimated phase of menstrual cycle or menopause influence the prevalence of vasovagal syncope induced by head-up tilt test

Background: The purpose of this study was to evaluate the prevalence of syncope induced by head-up tilt test (HUTT) and the type of positive vasovagal response to the orthostatic stress in a relationship to the estimated phase of menstrual cycle (follicular phase, luteal phase) or menopause. Methods: We observed a cohort of 500 women at age 13–89 years (median of age 37.5), referred to HUTT. Phase of the menstrual cycle was determined on the basis of the usual length of menstrual cycle and the day of the cycle at the time of the study. We assumed that the length of the luteal phase is constant and it is 14 days. Results: In premenopausal patients, the occurrence of the mixed and cardioinhibitory response was significantly more frequent in comparison to postmenopausal women (48.8 vs. 35.1% and 19.7 vs. 12.4%, respectively; p < 0.00001), while the occurrence of the vasodepressive one was significantly less frequent (7.3% vs. 28.6%; p < 0.00001) in that group of patients. Women in follicular phase presented vasodepressive response during HUTT more often than woman in the luteal phase (10.0% vs. 4.1%, p < 0.00001). Conclusions: Among women referred for HUTT, the prevalence of the vasovagal syndrome did not differ between those that were pre- and post-menopausal. Higher incidence of vasodepressive reaction in postmenopausal women was observed. Among the premenopausal women, the vasodepressive type of vasovagal syndrome occurred more often in follicular then in luteal phase

Myocardial dysfunction and chronic heart failure in patients with long-lasting type 1 diabetes : a 7-year prospective cohort study

The aim of the study is to evaluate the prevalence and incidence of myocardial dysfunction (MD) and heart failure (HF) in long-lasting (≥10 years) type 1 diabetes without cardiovascular disorders or with hypertension or coronary heart disease (CHD). The study included 1,685 patients with type 1 diabetes (mean baseline age, 51 years; diabetes duration, 36 years). In all patients, echocardiography was performed, NT-proBNP levels were measured, and clinical symptoms were evaluated. A 7-year follow-up was conducted to monitor systolic and diastolic manifestations of MD and HF. At the end of the follow-up period, the prevalence of HF in the entire group was 3.7 %, and the incidence was 0.02 % per year. The prevalence of MD was 14.5 % and the incidence –0.1 % per year. MD and HF were observed only in hypertensive or CHD patients. At baseline, subjects with diastolic HF constituted 85 % of the HF population and those with systolic HF the remaining 15 %. Baseline HF predictors included age, diabetes duration, HbA(1c) levels, CHD, systolic blood pressure >140 mmHg, and GFR <60 mL/min/1.73 m(2). In patients with type 1 diabetes, MD and HF occurred only when diabetes coexisted with cardiovascular disorders affecting myocardial function. The prevalence and incidence of HF in patients with hypertension and CHD were relatively low. While the cause of this observation remains uncertain, it could probably be explained, at least partially, by the cardioprotective effect of concomitant treatment