Kardiochirurgiczne aspekty ektopii serca

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek noworodka płci żeńskiej o masie ciała 2710 g ze stwierdzoną prenatalnie ektopią serca. W wykonanym po urodzeniu badaniu echokardiograficznym wykazano obecność botalozależnej wady wewnątrzsercowej. Noworodka operowano w 1. dobie życia. Omówiono problemy kardiochirurgiczne wady

Cardiosurgical aspects of the ectopia cordis

The case is presented of a 2710 g newborn female with prenatally diagnosed ectopia cordis. Postnatal transthoracic echocardiography showed the presence of a ductus-dependent intracardiac lesion. The neonate was treated surgically on the first day of life. Different surgical aspects of ectopia cordis are discussed

Okienko aortalno-płucne u noworodka

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek diagnozowanego i leczonego operacyjnie noworodka o masie ciała 3000 g z okienkiem aortalno-płucnym. Zabieg operacyjny w krążeniu pozaustrojowym w trybie pilnym wykonano w 22. dobie życia dziecka w Klinice Kardiochirurgii Dziecięcej Akademii Medycznej w Poznaniu. W przebiegu pooperacyjnym nie stwierdzono powikłań. Dziecko w 8. dobie po operacji wypisano do domu w stanie ogólnym dobrym, stabilnym. Obecnie jest ono pod stałą kontrolą poradni przyklinicznej, nie musi przyjmować leków, rozwija się prawidłowo. O sukcesie terapeutycznym zadecydowały szybka diagnostyka i leczenie operacyjne wady (w okresie noworodkowym) przed rozwinięciem nadciśnienia płucnego i niewydolności serca

Leczenie ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu II za pomocą zatyczki Amplatzer - doświadczenia własne

Wstęp: Celem pracy była ocena skuteczności leczenia ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu II (ASD), ryzyka występowania powikłań wczesnych i średnioterminowych po terapii z zastosowaniem zatyczki Amplatzer (ASO) w doświadczeniach własnych. Materiał i metody: Od grudnia 2000 r. do kwietnia 2005 r. 72 pacjentów w wieku 2-21 lat (śr. 7,93 ± 4,47 roku) na podstawie wyniku przezklatkowego badania echokardiograficznego zakwalifikowano do zabiegu zamknięcia ASD II za pomocą ASO. Masa ciała badanych wynosiła 13,0-65 kg (śr. 27,36 ± 13,51 kg). Do zabiegu zakwalifikowano także 1 dziecko z fenestracją. Ostateczną kwalifikację przeprowadzano na podstawie wyniku badania przezprzełykowego. Mierzono wielkość ubytku rozciągniętego na balonie, zatyczkę dobierano o 1-3 mm większą od uzyskanego pomiaru. Obliczono wskaźnik D/B - wyrażony w procentach stosunek powierzchni dysku lewoprzedsionkowego zatyczki do powierzchni ciała. Wyniki poddano analizie statystycznej. Wyniki: Ubytek przegrody międzyprzedsionkowej typu II skutecznie zamknięto u 72 spośród 73 zakwalifikowanych do zabiegu pacjentów. U 72 chorych zatyczki umieszczono prawidłowo. Żadna zatyczka nie przemieściła się. Nie obserwowano powikłań zatorowych, uszkodzenia zastawek ani ścian serca. W obserwacji odległej u 1 dziecka stwierdzano ślad przecieku obok zatyczki. Nie zamknięto ubytku u pacjenta, u którego wystąpiły zaburzenia rytmu serca w czasie implantacji zatyczki. Wnioski: Zatyczki Amplatzer można bezpiecznie stosować w przezskórnym leczeniu wielu chorych z ASD II. Przy dokładnym doborze pacjentów i przestrzeganiu zasad zakładania zatyczek, powikłania nie są częste. Możliwość zamknięcia resztkowych ASD po leczeniu chirurgicznym pozwala uniknąć reoperacji. Wskaźnik D/B równy lub mniejszy od 0,169 wydaje się bezpiecznie określać wielkość zatyczki, jaką można zamknąć duże ASD II. Istnieje możliwość pokrycia jedną zatyczką kilku ubytków oddalonych od siebie nawet o 11 mm

Leczenie ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu II za pomocą zatyczki Amplatzer - doświadczenia własne

Wstęp: Celem pracy była ocena skuteczności leczenia ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu II (ASD), ryzyka występowania powikłań wczesnych i średnioterminowych po terapii z zastosowaniem zatyczki Amplatzer (ASO) w doświadczeniach własnych. Materiał i metody: Od grudnia 2000 r. do kwietnia 2005 r. 72 pacjentów w wieku 2-21 lat (śr. 7,93 ± 4,47 roku) na podstawie wyniku przezklatkowego badania echokardiograficznego zakwalifikowano do zabiegu zamknięcia ASD II za pomocą ASO. Masa ciała badanych wynosiła 13,0-65 kg (śr. 27,36 ± 13,51 kg). Do zabiegu zakwalifikowano także 1 dziecko z fenestracją. Ostateczną kwalifikację przeprowadzano na podstawie wyniku badania przezprzełykowego. Mierzono wielkość ubytku rozciągniętego na balonie, zatyczkę dobierano o 1-3 mm większą od uzyskanego pomiaru. Obliczono wskaźnik D/B - wyrażony w procentach stosunek powierzchni dysku lewoprzedsionkowego zatyczki do powierzchni ciała. Wyniki poddano analizie statystycznej. Wyniki: Ubytek przegrody międzyprzedsionkowej typu II skutecznie zamknięto u 72 spośród 73 zakwalifikowanych do zabiegu pacjentów. U 72 chorych zatyczki umieszczono prawidłowo. Żadna zatyczka nie przemieściła się. Nie obserwowano powikłań zatorowych, uszkodzenia zastawek ani ścian serca. W obserwacji odległej u 1 dziecka stwierdzano ślad przecieku obok zatyczki. Nie zamknięto ubytku u pacjenta, u którego wystąpiły zaburzenia rytmu serca w czasie implantacji zatyczki. Wnioski: Zatyczki Amplatzer można bezpiecznie stosować w przezskórnym leczeniu wielu chorych z ASD II. Przy dokładnym doborze pacjentów i przestrzeganiu zasad zakładania zatyczek, powikłania nie są częste. Możliwość zamknięcia resztkowych ASD po leczeniu chirurgicznym pozwala uniknąć reoperacji. Wskaźnik D/B równy lub mniejszy od 0,169 wydaje się bezpiecznie określać wielkość zatyczki, jaką można zamknąć duże ASD II. Istnieje możliwość pokrycia jedną zatyczką kilku ubytków oddalonych od siebie nawet o 11 mm

Wczesne wyniki chirurgicznego leczenia noworodków z koarktacją aorty współistniejącą z innymi wadami wewnątrzsercowymi

Wstęp: W ok. 60% przypadków koarktacja aorty (CoA) współistnieje z innymi wadami wewnątrzsercowymi. Celem pracy była retrospektywna ocena wczesnych wyników chirurgicznego leczenia CoA współistniejącej z innymi wadami wewnątrzsercowymi u noworodków. Materiał i metody: W okresie od marca 1998 r. do grudnia 2003 r. w klinice operacyjnie leczono 25 noworodków - 14 chłopców (56%) i 11 dziewczynek (44%) - z CoA współistniejącą z innymi wadami wewnątrzsercowymi. Pacjentów podzielono na 3 grupy: 1 - noworodki leczone radykalną metodą jednoetapową (9 przypadków); 2 - pacjenci leczeni operacyjnie w 1 etapie z powodu CoA, u których ze względu na wystąpienie objawów niewydolności krążeniowo- oddechowej w okresie kilku tygodni konieczne było przeprowadzenie operacji radykalnej (korekcji wady wewnątrzsercowej) podczas tego samego pobytu w szpitalu (3 przypadki); 3 - pacjenci z operacyjnie leczoną CoA. Dalsze leczenie operacyjne wady wewnątrzsercowej zaplanowano (13 dzieci) w trybie planowego przyjęcia do kliniki w późniejszym terminie. Wyniki: Po zabiegu operacyjnym stan ogólny 19 pacjentów (76%) poprawił się. U 3 dzieci z powodu utrzymujących się objawów niewydolności krążeniowo-oddechowej jeszcze w trakcie pierwszego pobytu w klinice konieczne było przeprowadzenie drugiego zabiegu operacyjnego - wykonano korekcję radykalną wady w krążeniu pozaustrojowym. W poszczególnych grupach odnotowano następującą śmiertelność: grupa 1 - 0, grupa 2 - 0, grupa 3 - 2 dzieci (15,3%). Wnioski: Wczesne wyniki chirurgicznego leczenia CoA współistniejącej z innymi wadami wewnątrzsercowymi u noworodków wiążą się z małą śmiertelnością. W Klinice Kardiochirurgii Dziecięcej AM w Poznaniu u tych pacjentów zaleca się leczenie dwuetapowe, ale w niektórych przypadkach złożonych wad serca ze współistniejącą CoA i hipoplazją łuku aorty konieczne jest zastosowanie radykalnego leczenia jednoetapowego