COVID-19 pandemic year in the cardiology department

Introduction: A COVID-19 pandemic has resulted in noticeable changes in the functioning of the Department of Cardiology, dr A. Jurasz University Hospital no. 1 in Bydgoszcz. This study aims to compare the functioning of the university cardiology department in the pandemic year 2020 to the previous years. Materials and methods: The retrospective analysis of patients hospitalized in the Department of Cardiology, dr A. Jurasz University Hospital no 1 in Bydgoszcz, Poland, has been performed. Collected data included the number of patients admitted to the hospital, medical diagnoses, performed procedures and in-hospital mortality. Results: Throughout 2020 numbers of both new hospitalizations and diagnostic or therapeutic procedures in electrophysiology, echocardiography and invasive cardiology showed a major decrease. The greatest impact was observed in March, April, and the last 3 months of the year. The pandemic also affected in-hospital mortality. Conclusions: The observed decrease in the number of hospital admissions of specialized cardiac procedures performed in 2020 may have a serious impact on future patients’ profile

Mechanical thrombectomy of large vessel occlusion using adjustable vs. self-expanding stent-retriever—Comparison of Tigertriever device with stent-like stent-retrievers: A propensity score analysis

BackgroundStent-retrievers used for mechanical thrombectomy are self-expanding tubular stent-like devices with modified mesh structures for clot removal. Tigertriever is designed to provide manual control of its diameter and curvature.MethodsA retrospective single-center study was performed to compare Tigertriever with SolitaireX and pRESET (stent-like stent-retrievers group) using propensity score analysis. Patients treated in a comprehensive stroke center due to large vessel occlusion between January 2016 and August 2021 were evaluated. Baseline characteristics and treatment results were compared between these groups before and after pair matching.ResultsThere were 140 patients (60 in Tigertriever and 80 in the stent-like stent-retriever group). In propensity score analysis, 52 matched pairs were selected in Tigertriever and stent-like stent-retriever groups. The Tigertriever group had a better successful first pass revascularization rate [46 vs. 23%, OR (95% CI): 1.7 (1.1–2.9), p = 0.013] and 14-min shorter groin-to-revascularization time (51 vs. 65 min. p = 0.017). There were no significant differences between Tigertriever and stent-like stent-retriever groups in the following: favorable mRS 3 months, favorable recanalization rate, and symptomatic intracerebral hemorrhages. There were no observed periprocedural adverse events related to Tigertriever, SolitaireX, or pRESET.ConclusionTigertriever had a significantly better successful first pass revascularization rate and shorter groin-to-revascularization time in the analysis done before and after propensity score matching with stent-like stent-retrievers. Tigertriever is comparable to stent-like stent-retrievers regarding mortality at 3 months, favorable mRS at 3 months, favorable recanalization rate, or symptomatic cerebral hemorrhagic events

Effect of COVID-19 pandemic on stroke admissions and quality of stroke interventional treatment in Masovian Voivodeship

Aim of study. To assess the impact of the coronavirus disease 2019 (COVID-19) pandemic on the pathway of stroke interventional services and major quality indicators of stroke reperfusion therapies in Masovian Voivodeship.Materials and methods. An exploratory retrospective analysis was performed at two comprehensive stroke centres to assess changes in stroke care between the early phase of the COVID-19 pandemic (weeks 10–18 of 2020) and the same period in 2019.Results. Of the 419 included stroke patients, 186 (44.4%) presented during the COVID-19 period. There was an increase in in-hospital delays for reperfusion therapies, and a significant decrease in the number of acute cerebrovascular accident admissions, predominantly related to a low number of transient ischaemic attack (TIA) admissions to hospital (-20.17%). The delays were shorter in the mothership paradigm than in the drip-and-ship paradigm of acute stroke care (onset-to-groin 293 vs. 232 min, p = 0.03). No differences in stroke aetiology, large-vessel occlusion frequency, or severe stroke admissions in the COVID-19 period were observed.Conclusions and clinical implications. COVID-19’s emergence was correlated with a significant reduction in admissions to stroke departments, particularly for TIAs, and a prolonged delay in reperfusion stroke treatment, especially in the drip-and-ship paradigm. An educational campaign to raise public awareness of TIA and/or stroke symptoms and immediate reorganisation of stroke care during the COVID-19 era are necessary

Wpływ wielkości urazu naczynia związanego z implantacją stentu na odpowiedź zapalną

Wstęp: Wielkość odpowiedzi zapalnej u pacjentów poddanych implantacji stentu do tętnicy wieńcowej jest wiarygodnym zastępczym kryterium oceny w aspekcie prognozy wyników odległych. Celem niniejszej pracy było wyjaśnienie, czy związane z zabiegiem zmienne, takie jak wymiary stentu, pole powierzchni urazu naczynia oraz maksymalne ciśnienie implantacji, wpływają na wielkość odpowiedzi zapalnej. Materiał i metody: Do prospektywnego badania z podziałem na grupy włączono 198 pacjentów z dławicą stabilną, leczonych przezskórną śródnaczyniową angioplastyką wieńcową (PTCA) z implantacją stentu ze stali nierdzewnej. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6 i 24 godzinach, a także po miesiącu od interwencji. Wizyty kontrolne połączone z próbą wysiłkową przeprowadzano po 7 dniach, mięsiącu i po upływie pół roku od PTCA. Badania kontrolne bez próby wysiłkowej przeprowadzono po 3 miesiącach oraz po upływie roku od zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: W trakcie rocznego okresu obserwacji kliniczną restenozę stwierdzono u 30 pacjentów. Zanotowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu zarówno u chorych z restenozą, jak i u osób bez tego schorzenia. Zaobserwowano istotnie większe nasilenie odpowiedzi zapalnej i wyższe współczynniki korelacji ze stężeniami początkowymi w grupie, w której rozwinęła się restenoza. Ponadto analiza z użyciem modelu regresji logistycznej wykazała podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy. Wymiary stentu, powierzchnia urazu naczynia oraz maksymalne ciśnienie implantacji nie korelowały z najwyższymi stężeniami mediatorów zapalnych, w przeciwieństwie do ich przedzabiegowych wartości. Wnioski: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej przez implantację stentu ze stali nierdzewnej do tętnicy wieńcowej jest niezależna od wymiarów stentu, powierzchni urazu naczynia oraz maksymalnego ciśnienia implantacji. Stężenia białek ostrej fazy oznaczone przed zabiegiem korelują z ich najwyższymi wartościami po angioplastyce, szczególnie u pacjentów, u których później dochodziło do restenozy. Podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach są czynnikami predykcyjnymi wystąpienia klinicznej restenozy. (Folia Cardiol. 2005; 12: 481–492

Późna zakrzepica w stencie powlekanym rapamycyną

Stentowanie tętnic wieńcowych jest rutynowym zabiegiem, który stosuje się podczas przezskórnej rewaskularyzacji serca. Coraz częściej wykonuje się implantowanie kilku rodzajów stentów do tej samej tętnicy wieńcowej. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 57-letniego pacjenta z ostrym zawałem serca ściany przedniej, u którego po 6 miesiącach od implantacji 2 stentów (jeden stent pokrywany lekiem antyproliferacyjnym, drugi stent standardowy) wystąpiła późna zakrzepica w stencie powlekanym oraz rozlana restenoza w stencie standardowym. U chorego wykonano pierwotną angioplastykę balonową, a po 4 tygodniach w miejsce 2 stentów wszczepiono stent powlekany Cypher. W kontrolnej koronarografii, wykonanej po 6 miesiącach od implantacji, nie wykazano restenozy. (Folia Cardiol. 2004; 11: 309–314

Wpływ wielkości urazu naczynia związanego z implantacją stentu na odpowiedź zapalną

Wstęp: Wielkość odpowiedzi zapalnej u pacjentów poddanych implantacji stentu do tętnicy wieńcowej jest wiarygodnym zastępczym kryterium oceny w aspekcie prognozy wyników odległych. Celem niniejszej pracy było wyjaśnienie, czy związane z zabiegiem zmienne, takie jak wymiary stentu, pole powierzchni urazu naczynia oraz maksymalne ciśnienie implantacji, wpływają na wielkość odpowiedzi zapalnej. Materiał i metody: Do prospektywnego badania z podziałem na grupy włączono 198 pacjentów z dławicą stabilną, leczonych przezskórną śródnaczyniową angioplastyką wieńcową (PTCA) z implantacją stentu ze stali nierdzewnej. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6 i 24 godzinach, a także po miesiącu od interwencji. Wizyty kontrolne połączone z próbą wysiłkową przeprowadzano po 7 dniach, mięsiącu i po upływie pół roku od PTCA. Badania kontrolne bez próby wysiłkowej przeprowadzono po 3 miesiącach oraz po upływie roku od zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: W trakcie rocznego okresu obserwacji kliniczną restenozę stwierdzono u 30 pacjentów. Zanotowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu zarówno u chorych z restenozą, jak i u osób bez tego schorzenia. Zaobserwowano istotnie większe nasilenie odpowiedzi zapalnej i wyższe współczynniki korelacji ze stężeniami początkowymi w grupie, w której rozwinęła się restenoza. Ponadto analiza z użyciem modelu regresji logistycznej wykazała podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy. Wymiary stentu, powierzchnia urazu naczynia oraz maksymalne ciśnienie implantacji nie korelowały z najwyższymi stężeniami mediatorów zapalnych, w przeciwieństwie do ich przedzabiegowych wartości. Wnioski: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej przez implantację stentu ze stali nierdzewnej do tętnicy wieńcowej jest niezależna od wymiarów stentu, powierzchni urazu naczynia oraz maksymalnego ciśnienia implantacji. Stężenia białek ostrej fazy oznaczone przed zabiegiem korelują z ich najwyższymi wartościami po angioplastyce, szczególnie u pacjentów, u których później dochodziło do restenozy. Podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach są czynnikami predykcyjnymi wystąpienia klinicznej restenozy. (Folia Cardiol. 2005; 12: 481–492

Późna zakrzepica w stencie powlekanym rapamycyną

Stentowanie tętnic wieńcowych jest rutynowym zabiegiem, który stosuje się podczas przezskórnej rewaskularyzacji serca. Coraz częściej wykonuje się implantowanie kilku rodzajów stentów do tej samej tętnicy wieńcowej. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 57-letniego pacjenta z ostrym zawałem serca ściany przedniej, u którego po 6 miesiącach od implantacji 2 stentów (jeden stent pokrywany lekiem antyproliferacyjnym, drugi stent standardowy) wystąpiła późna zakrzepica w stencie powlekanym oraz rozlana restenoza w stencie standardowym. U chorego wykonano pierwotną angioplastykę balonową, a po 4 tygodniach w miejsce 2 stentów wszczepiono stent powlekany Cypher. W kontrolnej koronarografii, wykonanej po 6 miesiącach od implantacji, nie wykazano restenozy. (Folia Cardiol. 2004; 11: 309–314

Wybrane białka ostrej fazy u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej

Wstęp: Pomimo licznych doniesień dotyczących czynników ryzyka powikłań i restenozy, w tym prac na temat białek ostrej fazy, dokładna stratyfikacja ryzyka u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej (PTCA) jest wciąż przedmiotem badań. Celem pracy była ocena zależności występowania zgonów, zawałów serca i ponownych rewaskularyzacji (ocenianych łącznie) oraz restenozy u pacjentów z dławicą piersiową bolesną zależnie od stężenia biochemicznych markerów stanu zapalnego. Materiał i metody: Badanie miało charakter prospektywnej, kohortowej próby z rocznym okresem klinicznej obserwacji chorych. Stężenia białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego białka amyloidowego (SAA) oznaczono metodą nefelometryczną u 138 pacjentów z dławicą piersiową stabilną i 16 chorych z dławicą piersiową niestabilną. Krew do oznaczeń pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 18&#8211;24 godzinach, a także po 1, 3, 6, 12 miesiącach po zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Stężenia CRP oznaczane 18&#8211;24 godzin i 6 miesięcy po angioplastyce okazały się czynnikami predykcyjnymi wystąpienia zgonu, zawału serca i potrzeby rewaskularyzacji, ocenianymi łącznie (MACE), oraz wystąpienia restenozy. Wartości SAA, zmierzone przed zabiegiem oraz po 6 i po 18&#8211;24 godzinach, a także po miesiącu od PTCA, jak również CRP oznaczone przed angioplastyką i po 6 godzinach, 1, 3, 12 miesiącach nie miały wpływu na występowanie wspomnianych kryteriów oceny. Szczytowe wartości stężeń CRP i SAA wystąpiły po 18&#8211;24 godzinach od zabiegu. Między stężeniami CRP oznaczanymi 18&#8211;24 godzin oraz 6 miesięcy po PTCA istnieje wysoka, istotna korelacja liniowa. Rozległość zmian miażdżycowych oceniana liczbą zajętych tętnic wieńcowych nie wiązała się ze stężeniem CRP. Wnioski: Uzyskane wyniki potwierdzają kluczową rolę procesu zapalnego w destabilizacji zmian miażdżycowych i procesie restenozy oraz wskazują na istnienie odczynu zapalnego wywołanego zabiegiem angioplastyki wieńcowej. Pacjenci po PTCA z wysokim stężeniem CRP (> 6,3 mg/l) są bardziej zagrożeni ostrym incydentem wieńcowym i restenozą, dlatego wymagają szczególnego nadzoru kardiologicznego w okresie kilkunastu miesięcy po zabiegu w przeciwieństwie do chorych z niskim stężeniem tego markera (CRP < 2,5 mg/l), którzy znajdują się w grupie niskiego ryzyka (OR dla MACE 2,1; OR dla restenozy 2,2). (Folia Cardiol. 2003; 10: 733&#8211;742

Wybrane białka ostrej fazy u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej

Wstęp: Pomimo licznych doniesień dotyczących czynników ryzyka powikłań i restenozy, w tym prac na temat białek ostrej fazy, dokładna stratyfikacja ryzyka u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej (PTCA) jest wciąż przedmiotem badań. Celem pracy była ocena zależności występowania zgonów, zawałów serca i ponownych rewaskularyzacji (ocenianych łącznie) oraz restenozy u pacjentów z dławicą piersiową bolesną zależnie od stężenia biochemicznych markerów stanu zapalnego. Materiał i metody: Badanie miało charakter prospektywnej, kohortowej próby z rocznym okresem klinicznej obserwacji chorych. Stężenia białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego białka amyloidowego (SAA) oznaczono metodą nefelometryczną u 138 pacjentów z dławicą piersiową stabilną i 16 chorych z dławicą piersiową niestabilną. Krew do oznaczeń pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 18&#8211;24 godzinach, a także po 1, 3, 6, 12 miesiącach po zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Stężenia CRP oznaczane 18&#8211;24 godzin i 6 miesięcy po angioplastyce okazały się czynnikami predykcyjnymi wystąpienia zgonu, zawału serca i potrzeby rewaskularyzacji, ocenianymi łącznie (MACE), oraz wystąpienia restenozy. Wartości SAA, zmierzone przed zabiegiem oraz po 6 i po 18&#8211;24 godzinach, a także po miesiącu od PTCA, jak również CRP oznaczone przed angioplastyką i po 6 godzinach, 1, 3, 12 miesiącach nie miały wpływu na występowanie wspomnianych kryteriów oceny. Szczytowe wartości stężeń CRP i SAA wystąpiły po 18&#8211;24 godzinach od zabiegu. Między stężeniami CRP oznaczanymi 18&#8211;24 godzin oraz 6 miesięcy po PTCA istnieje wysoka, istotna korelacja liniowa. Rozległość zmian miażdżycowych oceniana liczbą zajętych tętnic wieńcowych nie wiązała się ze stężeniem CRP. Wnioski: Uzyskane wyniki potwierdzają kluczową rolę procesu zapalnego w destabilizacji zmian miażdżycowych i procesie restenozy oraz wskazują na istnienie odczynu zapalnego wywołanego zabiegiem angioplastyki wieńcowej. Pacjenci po PTCA z wysokim stężeniem CRP (> 6,3 mg/l) są bardziej zagrożeni ostrym incydentem wieńcowym i restenozą, dlatego wymagają szczególnego nadzoru kardiologicznego w okresie kilkunastu miesięcy po zabiegu w przeciwieństwie do chorych z niskim stężeniem tego markera (CRP < 2,5 mg/l), którzy znajdują się w grupie niskiego ryzyka (OR dla MACE 2,1; OR dla restenozy 2,2). (Folia Cardiol. 2003; 10: 733&#8211;742