The value of topotecan in the second-line treatment of small-cell lung cancer. Preliminary report

Introduction: Small cell lung cancer (SCLC) is an aggressive malignancy with high propensity for early regional and distant metastases. Response rate to first-line chemotherapy is high but typically short-therm. All patients with extensive disease and majority with limited disease have recurrence of disease. The choice of second-line chemotherapy in case of progression depends on many factors, including type of first-line chemotherapy, response to treatment, progression-free survival and patients’ performance status. No standard second-line treatment has been established until recently. Monotherapy with topotecan is widely used in second-line treatment especially in patients in poor performance status. Material and methods: The aim of the study was to evaluate the results of monotherapy with topotecan. We also determined the predictive markers which could affect the therapeutic effect of topotecan. The examined group consisted of 42 patients with extensive stage of SCLC. Cox regression model was used to establish adverse factors, which were prognostic for overall survival of our patients divided into two groups according to administrated chemotherapy: 21 topotecan-treated and 21 standard chemotherapy-treated. Six variables that gave a maximum hazard ratio (HR) were used in the final model, e.g.: the age above 65 (HR = 2.35), anemia (HR = 1.83) and poor performance status (HR = 1.51). These variables scored the points according to their prognostic significance and HR. Results: In Kaplan-Meier analysis, in the group of patients treated with topotecan, the higher survival probability was noted for patients scored below 10 points than for patients scored above 10 points. The prognostic scale was not useful for patients with other scheme of chemotherapy. Five partial responses (24%) in topotecan-treated patients were noted. Conclusions: Precise qualification of patients to topotecan monotherapy in second-line treatment may be effective to prolong survival and increase the percentage of SCLC patients with objective response.Wstęp: Drobnokomórkowy rak płuca (DRP) jest nowotworem złośliwym o dużej agresywności oraz wysokim potencjale wzrostu i tworzenia przerzutów. Odpowiedź na leczenie pierwszej linii uzyskuje się często, lecz jest ona zwykle krótkotrwała. Nawrót choroby występuje u niemal wszystkich chorych w stadium choroby rozległej i u większości chorych w stadium choroby ograniczonej. Wybór chemioterapii drugiej linii zależy od wielu czynników, w tym od pierwotnie zastosowanych leków i uzyskanej odpowiedzi, czasu od zakończenia pierwszego leczenia do progresji oraz stanu sprawności chorego. Najczęściej w leczeniu drugiej linii stosuje się schemat chemioterapii, za pomocą którego uzyskano długotrwałą remisję w pierwszej linii leczenia. Coraz częściej w leczeniu drugiej linii wykorzystuje się monoterapię topotekanem, szczególnie u chorych w złym stanie sprawności. Materiał i metody: Celem autorów pracy była ocena wyników monoterapii topotekanem oraz określenie wpływu czynników predykcyjno-rokowniczych na skuteczność terapii. Badaniami objęto 42 chorych na DRP w uogólnionym stadium. W grupie 21 chorych stosowano monoterapię topotekanem, natomiast u pozostałych chorych inne schematy chemioterapii. Za pomocą testu względnego ryzyka według Coxa udowodniono, że największy wpływ na skrócenie całkowitego przeżycia mają między innymi: wiek powyżej 65 lat (HR = 2,35), wystąpienie niedokrwistości (HR = 1,83) oraz zły stan sprawności (HR = 1,51). Stworzono skalę predykcyjno-rokowniczą, która objęła 6 czynników wypunktowanych w zależności od wartości ryzyka względnego. Wyniki: Prawdopodobieństwo przeżycia chorych leczonych topotekanem było nieistotnie wyższe (p = 0,097) w grupie chorych, którzy uzyskali mniej niż 10 punktów w porównaniu z grupą chorych z punktacją 10 i więcej punktów według zaproponowanej skali. Skala ta okazała się nieprzydatna w prognozowaniu przebiegu DRP u chorych otrzymujących inną chemioterapię. Obiektywną odpowiedź na leczenie topotekanem uzyskano u 5 chorych (24%). Wnioski: Precyzyjna kwalifikacja do monoterapii topotekanem może przynieść wydłużenie czasu życia i umożliwić uzyskanie wyższego odsetka odpowiedzi wśród leczonych chorych

Wartość prognostyczno-terapeutyczna limfadenektomii w onkologii ginekologicznej

Lymphadenectomy is an integral part of gynecological cancer surgery, however there is still lack of standardization in the terminology used. In the current literature several types of surgical procedures for pelvic lymph nodes dissection are recognized. Complete pelvic lymphadenectomy is defined as the removal of all fatty lymphatic tissue from the predicted areas of high incidence of lymph nodes with possible metastatic involvement. Para-aortic lymphadenectomy is defined as the removal of all lymphatic tissue from the aortic region. The latter is divided into two levels: the lower - up to the inferior mesenteric artery and the upper - up to the left renal vein. Another classification divided pelvic and aortic lymphadenectomy into three classes. Class I is defined as the removal of the chosen lymph nodes, class II as the removal of lymph nodes located ventrally and laterally to the large retroperitoneal pelvic vessels, obturator nerves and laterally to the aorta and the inferior vena cava, whereas class III as the complete removal of lymphatic tissue surrounding the iliac vessels, obturator pits, dorsally to the obturator nerve and the presacral lymph tissue around the aorta and the inferior vena cava. In each gynecological cancer, depending on the severity of the disease different procedures are applied concerning lymphadenectomy. In patients with advanced ovarian cancer systematic lymphadenectomy prolongs the survival rate. Omission of systematic lymphadenectomy can be considered only for patients with mucinous carcinoma G1 level. In the case of vulvar cancer, removal of pelvic, iliac and obturator lymph nodes is inappropriate as it has not been proven to result in an increased survival rate. Inguinal lymphadenectomy in this cancer depends on the stage and location of the primary tumor - at an early stage vulvar cancer located laterally a superficial, unilateral inguinal lymphadenectomy can be performed, if the primary lesion is located centrally an inguinal lymphadenectomy should be performed on both sides. Deep inguinal lymphadenectomy should be performed only in cases where: primary tumor is located centrally in case of cancer in the early stages, in advanced stage and in patients with metastases in the superficial nodes. Sentinel lymph node biopsy is an alternative method that can be offered to patients with early-stage vulvar cancer located laterally. Lymphadenectomy in endometrial cancer is beneficial in stages I G3, II and III. In stages I G1 and G2 an increase in the survival time has not been shown. The cervical cancer stage IB -IIA removal of para-aortic lymph nodes (to the mesenteric artery) is indicated in patients with large tumors and suspected or known disease in the pelvic nodes. In patients in whom diagnostic imaging studies have not shown metastasis in para-aortic and pelvic lymph nodes or distant metastasis, para-aortic lymphadenectomy can be omitted. Further randomized studies are needed to elucidate the necessity and extent of lymphadenectomy in given gynecological cancers.Limfadenektomia jest integralną częścią zabiegów chirurgicznych wykonywanych u pacjentek chorych na nowotwory ginekologiczne, brak jest jednak standaryzacji w używanej terminologii oraz jednoznacznego określenia zakresu procedury w konkretnych sytuacjach klinicznych. Limfadenektomia miedniczna systemowa to usunięcie całej tkanki limfatycznej z regionów o największym prawdopodobieństwie występowania przerzutów, natomiast okołoaortalna to usunięcie węzłów chłonnych z okolicy aorty. W każdym z nowotworów ginekologicznych w zależności od zaawansowania procesu nowotworowego obowiązuje odmienny sposób postępowania. Jednoznacznie możemy stwierdzić, że limfadenektomia systemowa wydłuża czas przeżycia u pacjentek w zaawansowanym stadium raka jajnika oraz że można jej nie wykonywać jedynie u pacjentek w stopniu G1 raka śluzowego. W przypadku raka sromu niewskazane jest usuwanie węzłów chłonnych miednicy mniejszej, biodrowych i zasłonowych. We wczesnym stadium, gdy zmiana zlokalizowana jest bocznie (dotyczy jednej z warg sromowych), można wykonywać powierzchowną, jednostronną limfadenektomię węzłów pachwinowych; w przypadku gdy zmiana pierwotna zlokalizowana jest centralnie należy wykonać limfadenektomię pachwinową po obu stronach. Głęboka limfadenektomia pachwinowa powinna być wykonana w przypadku, zarówno gdy zmiana pierwotna zlokalizowana jest centralnie w przypadku raka we wczesnym stadium, jak również w zaawansowanym stadium oraz u pacjentów z przerzutami w węzłach powierzchownych. Limfadenektomia w raku endometrium przynosi korzyści w stopniu I jedynie w stadium G3, oraz w stopniu II i III. W stopniu I G1 i I G2 nie wykazano, aby zwiększała czas przeżycia. Przy rozpoznaniu raka surowiczego endometrium zawsze powinno się wykonywać limfadenktomię. W raku szyjki macicy w stopniu IB-IIA usunięcie węzłów okołoaortalnych jest wskazane u pacjentek z dużym guzem i podejrzewaną lub znaną chorobą w węzłach miednicy

Intracrinology and dehydroepiandrosterone – a new perspective for the use of androgens in hormone replacement therapy in postmenopausal women

Summary During menopausal transition not only ovarian production of estrogens but also marked decrease of adrenal androgen production are observed. Decreased secretion of adrenal DHEA and DHEA-S result in reduction of peripheral conversion of these steroids into active estrogens and androgens. Intracrinology describes the biosynthesis of active steroids in peripheral target tissues in which the action of theses steroids takes place, without release into the extracellular space or general circulation. DHEA administration to postmenopausal women significantly increases bone mineral density, decreases insulin resistance and amount of fat tissue and exerts an estrogenic effect on vaginal cytology in the absence of endometrial stimulation. Moreover, animal experiments proved that DHEA suppresses the growth of breast cancer, which is yet another reason to consider this steroid as a part of hormone replacement therapy in women

Występowanie raka szyjki macicy po histerektomii nadszyjkowej – badanie wieloośrodkowe

Objectives: Cervix-sparing hysterectomy due to benign conditions remains controversial, especially when the presumed risk of cervical cancer in the retained cervical stump is concerned. On the other hand, supracervical hysterectomy is associated with shorter operative time, decreased blood loss and decreased intraoperative complications. Moreover, beneficial effects of retaining the cervix on the pelvic statics and female psychosexual functioning have been suggested, although not yet proven. The aim: The aim of the study was to determine the frequency and types of cervical cancers in the retained cervical stump after supracervical hysterectomy performed due to benign diseases of the uterine corpus in four academic settings. Material and methods: Retrospective review of medical records of 903 women who underwent treatment due to cervical carcinoma in four departments participating in the study: Centre 1- 2nd Department of Gynecology, Medical University, Lublin (years: 2001- 2011); Centre 2- Department of Gynecology and Gynecologic Oncology, Military Institute of Medicine, Warsaw (years: 2002-2012); Centre 3- Katedra i Kliniki Położnictwa, Chorób Kobiecych i Ginekologii Onkologicznej II Wydziału Lekarskiego WUM, Warsaw (years: 2008-2013) and Centre 4- Department of Gynecologic Oncology, Poznań University of Medical Sciences, (years: 2000-2012). The occurrence rate of cervical stump carcinoma was reported in relation to patient age, time elapsed between supracervical hysterectomy and diagnosis stump cancer, and histological type of cancer. Results: Only 3 cases of cervical stump carcinoma (0.33%) were identified among the 903 investigated women. In all these cases, cervical stump cancers were diagnosed several years after supracervical hysterectomy. In one case the only treatment was radiotherapy, in one case only trachelectomy was performed, whereas in one case surgery followed by radiotherapy was used. Conclusions: It should be remembered that subtotal hysterectomy carries a risk, albeit relatively low, of developing stump cancer. Therefore, patients should be informed that after such operation further cervical cancer screening is mandatory. Moreover, subtotal hysterectomy should not be offered in populations at risk of developing cancer of the uterine cervix.Cel pracy: Wykonywanie histerektomii oszczędzającej szyjkę macicy z przyczyn innych niż nowotwór złośliwy jest coraz częściej wykonywaną procedurą ze względów farmakoekonomicznych, jak również psychospołecznych. Z drugiej jednak strony należy się liczyć z potencjalną możliwością rozwoju raka szyjki macicy u tak leczonych pacjentek. Przeprowadzenie zabiegu amputacji nadszyjkowej trzonu macicy wiąże się ze skróceniem czasu trwania zabiegu, mniejszą utratą krwi, spadkiem liczby powikłań śród- i pooperacyjnych oraz z krótszym okresem hospitalizacji. Dyskutowany jest również potencjalnie korzystny wpływ pozostawienia szyjki macicy na zachowanie prawidłowej statyki narządów miednicy mniejszej jak również funkcje seksualne, przy czym w chwili obecnej brak jest badań jednoznacznie potwierdzających to ostatnie założenie. Cel pracy: Celem pracy była ocena częstości występowania raka szyjki macicy oraz określenie jego typu histopatologicznego w przypadku przeprowadzenia zabiegu nadszyjkowej amputacji trzonu macicy. Materiał i metody: W badaniu retrospektywnym wykorzystano dane medyczne uzyskane od 903 pacjentek leczonych z powodu raka szyjki macicy w czterech Klinikach Ginekologicznych biorących udział w projekcie: ośrodek 1 – II Klinika Ginekologii UM, Lublin (lata 2001–2011); ośrodek 2 – Klinika Ginekologii i Ginekologii Onkologicznej Wojskowego Instytutu Medycznego, Warszawa (lata 2002–2012); ośrodek 3 – Katedra i Kliniki Położnictwa, Chorób Kobiecych i Ginekologii Onkologicznej II Wydziału Lekarskiego WUM, Warszawa (lata 2008-2013) oraz ośrodek 4 – Klinika Onkologii Ginekologicznej UM, Poznań (lata 2000–2012). We wszystkich ośrodkach analizowano liczbę pacjentek leczonych z powodu raka szyjki macicy w zależności od obecności u pacjentki trzonu macicy w chwili przyjęcia, wieku pacjentki w chwili rozpoznania nowotworu, czasu jaki upłynął od amputacji trzonu oraz typu histopatologicznego nowotworu. Wnioski: Potencjalne ryzyko powstania raka w pozostawionym kikucie szyjki szacuje się na 1/1000 kobiet poddanych histerektomii subtotalnej. Przed przeprowadzeniem powyższego zabiegu należy w każdym przypadku dokładanie przeanalizować potencjalne czynniki rozwoju raka szyjki macicy. Pacjentki, u których przeprowadzono nadszyjkową amputację trzonu macicy, należy poinformować, że pomimo niewielkiego ryzyka wystąpienia raka szyjki macicy, muszą one kontynuować skrining cytologiczny

Gonzo - Literary banditism of Hunter S. Thompson - a new style of reportage

Praca ta jest próbą charakterystyki stylu, jaki wykreował w latach sześćdziesiątych XX wieku Hunter S. Thompson. Bazując na zasadach Nowego Dziennikarstwa - użyciu scen zamiast narracji historycznej, narracji trzecio osobowa, z punktu widzenia postaci oraz podawaniu mnóstwa szczegółów z dnia codziennego – Thompson stworzył swój własny styl, nazwany gonzo. Dwoma sztandarowymi dziełami tego gatunku jest reportaż z 1970 roku Gonitwa Kentucky jest dekadencka i zdegenerowana oraz powieść Lęk i odraza w Las Vegas. W obydwu dziełach autor kontestuje idee amerykańskiego snu, kontrkulturę, której sam był członkiem oraz dokonuje krytyki społeczeństwa amerykańskiego.This Thesis tries to characterise new writing style, created by Hunter S. Thompson in 60’s (20th century). By using rulet of New Journalism – scenes instead of hictorical narration, a description of events by subiective narration and lot of details from everyday life – Thompson created his own style – so called gonzo. The most important works are: The Kentucky Derby is Decadend And Depraved (1970) and Fear and Loathing in Las Vegas: A Savage Journey to the Heart of American Dream (1971). In his works writer critics the idea of American Dream, the counterculture (to which he belonged to) and the american society

Zaburzenia statyki narządu rodnego – przyczyny, diagnostyka, symptomatologia i leczenie

Pelvic organ prolapse (POP) affects almost 50% of peri- and postmenopausal women and this condition is one of the main reasons for surgical treatment in this period of women’s life. The aetiology of pelvic floor dysfunction is multifactorial, but vaginal birth and aging (decrease of oestrogen levels and changes in the structure of connective tissue) are the most important risk factors for POP. Patient examination includes evaluation of POP stage using the Pelvic Organ Prolapse Quantification (POP-Q) scale as well as functional disorders (bladder and/or bowel dysfunctions) caused by the disease and its influence on the woman’s quality of life. Depending on the severity of POP and patient preference we can offer either conservative therapy (pelvic floor muscle training, electrostimulation or vaginal pessaries) or surgical treatment. Currently vaginal hysterectomy is not a standard procedure in patients suffering from POP. This type of surgery is considered only when additional indications are present. Nowadays the mainstay of surgical treatment is reconstructive surgery with synthetic grafts (polypropylene tapes or meshes – type I according to the Amid classification) inserted by a vaginal approach which reinforce damaged pelvic fascias and ligaments. The main goal of this type of surgery is to restore not only the appropriate anatomical conditions but also functions of pelvic floor organs

The Use of Geomaterials to Restore the Utility Value of Post-Mining Areas

Post-mining deformations that occur on the surface pose a significant threat to natural environments and urbanized areas. Preventing the effects of deformation is a significant challenge for specialists in geotechnical and civil engineering. Geomaterials, such as geosynthetics or geopolymers, could minimize the damage that occurs. The first section of the article explores the securing of an area, strengthening the rock mass with geosynthetic materials. We provide descriptions of the properties of these materials and the method surrounding their introduction into the soil. The second section presents the research problem, i.e., we describe the damage caused by underground mining. In the last section, we propose a solution for securing the ground with the use of geogrids and geopolymer injections into the rock mass. The analyses led us to conclude that an area subjected to mining influences may be strengthened by the use of geosynthetic materials. The use of geosynthetics in a mining area is a well-known topic, but the additional use of geopolymers may be innovative. Research is still being conducted on the use of geopolymers to fill post-mining voids, in combination with geosynthetics

The Use of Geomaterials to Restore the Utility Value of Post-Mining Areas

Post-mining deformations that occur on the surface pose a significant threat to natural environments and urbanized areas. Preventing the effects of deformation is a significant challenge for specialists in geotechnical and civil engineering. Geomaterials, such as geosynthetics or geopolymers, could minimize the damage that occurs. The first section of the article explores the securing of an area, strengthening the rock mass with geosynthetic materials. We provide descriptions of the properties of these materials and the method surrounding their introduction into the soil. The second section presents the research problem, i.e., we describe the damage caused by underground mining. In the last section, we propose a solution for securing the ground with the use of geogrids and geopolymer injections into the rock mass. The analyses led us to conclude that an area subjected to mining influences may be strengthened by the use of geosynthetic materials. The use of geosynthetics in a mining area is a well-known topic, but the additional use of geopolymers may be innovative. Research is still being conducted on the use of geopolymers to fill post-mining voids, in combination with geosynthetics

The Value of Topotecan in the Second-Line Treatment of Small-Cell Lung Cancer. Preliminary Report

Introduction: Small-cell lung cancer (SCLC) is a highly aggressive malignancy with a high potential for growth and spread. Responses to first-line treatment are common but generally short-lived. Nearly all patients with extensive disease and most with limited disease relapse. The choice of second-line treatment depends on many factors, including previous treatment, previous response, time from completion of previous treatment to progression, and performance status. The most common chemotherapy regimen used in the second-line setting is the one which has led to long-term remission in the first-linesetting. Topotecan monotherapy is increasingly used in second-line treatment, especially in patients with poor performance status. Material and methods: Our aim was to evaluate the outcomes of topotecan monotherapy and to determine the effects of predictive/prognostic factors on the efficacy of the treatment. We investigated 42 patients with SCLC with extensive disease. Twenty-one subjects received topotecan monotherapy and the remaining ones received other chemotherapy regimens. Using the Cox proportional hazards model we demonstrated that such factors as the following reduce overall survival to the greatest degree: age over 65 years (HR = 2.35), anaemia (HR = 1.83), and poor performance status (HR = 1.51). A predictive/prognostic scale was created taking into account 6 factors that were assigned scores depending on the hazard ratio values. Results: The survival probability of subjects managed with topotecan was non-significantly higher (P = 0.097) in the group of subjects who scored less than 10, compared to the group scoring 10 or more on our proposed scale. The scale failed to prove useful for predicting the course of SCLC in patients receiving other chemotherapy. Objective response to topotecan was observed in 5 patients (24%). Conclusions: Precise qualification for topotecan monotherapy may prolong survival and increase the response rate