The impact of nanosilver addition on element ions release form light-cured dental composite and compomer into 0.9% NaCl

The aim of this paper was to identify and to assess in semi-quantified way the release of different ions from composite and compomer restorative materials subjected to 0.9% NaCl solution, which simulates the environment of the human body. In the present study, the number of ions (Al, Ag, Ba, Sr, Ti) released from dental fillings over time (one week, one month and 3 months), in different temperatures (23°C, 37°C) and depending on the materials applied (unmodified/modified with nanosilver) was investigated. The results suggest that nanosilver addition influences directly on the process of metal ion releasing into 0.9% NaCl solution. The increase in the number of counts of metal ions was observed in the solutions in which samples modified with nanosilver were kept. Higher amount of metal ion release was observed for composite samples rather than for compomer materials. The study revealed that in general the number of released metal ions increases with the time of storage (for metal ions: Ti, Ba, Sr) and at higher temperature (Ag, Ti, Ba). Reverse tendency observed for silver ion release versus incubation time may be caused by the process of silver adsorption, which takes place on the surface of analyzed material and test-tube walls, where samples were incubated

Opieka pooperacyjna po zabiegach kardiochirurgicznych

W ciągu ostatnich kilkunastu lat dokonał się olbrzymi postęp w kardiochirurgii, który umożliwił operowanie coraz starszych i bardziej obciążonych chorych przy jednoczesnej redukcji śmiertelności okołooperacyjnej i liczby powikłań pozabiegowych. Postęp ten dotyczy nie tylko samej techniki operacyjnej czy oprzyrządowania zabiegowego. Jest również widoczny na oddziałach pooperacyjnych pełnych nowoczesnej aparatury monitorującej i różnego rodzaju urządzeń wspomagających. Prowadzenie pooperacyjne chorego po zabiegu kardiochirurgicznym stanowi istotny element leczenia. To właśnie w tym wczesnym okresie pacjent jest najbardziej narażony na różnego rodzaju powikłania zagrażające życiu. Opieka pooperacyjna wymaga od całego zespołu pilnej uwagi, czujności, starannego analizowania badań i parametrów monitorowania hemodynamicznego. Właściwe postępowanie pooperacyjne z pewnością przyczynia się do poprawy wyników leczenia chorych po operacjach kardiochirurgicznych

Opieka pooperacyjna po zabiegach kardiochirurgicznych

W ciągu ostatnich kilkunastu lat osiągnięto olbrzymi postęp w kardiochirurgii, który umożliwił operowanie coraz starszych i bardziej obciążonych chorych przy jednoczesnej redukcji śmiertelności okołooperacyjnej i liczby powikłań pozabiegowych. Postęp ten dotyczy nie tylko samej techniki operacyjnej czy oprzyrządowania zabiegowego. Jest również widoczny na oddziałach pooperacyjnych pełnych nowoczesnej aparatury monitorującej i różnego rodzaju urządzeń wspomagających. Prowadzenie pooperacyjne chorego po zabiegu kardiochirurgicznym stanowi istotny element leczenia. To właśnie w tym wczesnym okresie pacjent jest najbardziej narażony na różnego rodzaju powikłania zagrażające życiu. Opieka pooperacyjna wymaga od całego zespołu pilnej uwagi, czujności, starannego analizowania badań i parametrów monitorowania hemodynamicznego. Właściwe postępowanie pooperacyjne z pewnością przyczynia się do poprawy wyników leczenia chorych po operacjach kardiochirurgicznych. (Folia Cardiologica Excerpta 2006; 1: 457-464

Mechaniczne wspomaganie krążenia w leczeniu ostrego zapalenia mięśnia sercowego powikłanego wstrząsem kardiogennym

Przedstawiono przypadek 27-letniego chorego z ostrym zapaleniem mięśnia sercowego powikłanym wstrząsem kardiogennym. Wdrożono leczenie mechanicznym wspomaganiem krążenia z zastosowaniem wszczepialnego dwukomorowego, zewnętrznego układu wspomagania pracy serca - systemu POLCAS. Ponadto pacjent otrzymywał leki steroidowe, immunoglobuliny i antybiotyki o szerokim spektrum działania. Po uzyskaniu regeneracji uszkodzonego mięśnia sercowego, potwierdzonej badaniem histopatologicznym, system wspomagający odłączono po 31 dobach pracy. Chorego wypisano ze szpitala w stanie ogólnym dobrym po 42 dniach leczenia. Podczas 2-letniej obserwacji stwierdzono pełną poprawę funkcji mięśnia sercowego oraz wydolności krążenia (I grupa wg klasyfikacji NYHA). (Folia Cardiol. 2004; 11: 677-680

Wpływ niedokrwienia kończyn dolnych na wyniki chirurgicznej rewaskularyzacji mięśnia sercowego

Wstęp: Współistnienie choroby niedokrwiennej kończyn dolnych u pacjentów operowanych z powodu choroby wieńcowej jest ważnym, niezależnym czynnikiem zwiększającym ryzyko zabiegu. Nawet subkliniczna niedrożność naczyń kończyn dolnych daje ten sam niekorzystny skutek co pełnoobjawowe niedokrwienie kończyn dolnych. Celem pracy była ocena częstości występowania niedokrwienia kończyn u pacjentów operowanych z powodu choroby niedokrwiennej serca oraz ocena wpływu współistnienia niedokrwienia kończyn dolnych na wyniki wczesne pomostowania tętnic wieńcowych. Materiał i metody: W grupie 125 pacjentów, zakwalifikowanych do chirurgicznej rewaskularyzacji serca, wyliczono wskaźnik kostkowo-ramienny (ABI). Wśród nich było 95 mężczyzn (76%) i 30 kobiet (24%). Pacjentów ze wskaźnikiem równym lub mniejszym od 0,9 zakwalifikowano do grupy I, a pozostałych do grupy II. Wyniki: Wśród 125 chorych objawowe niedokrwienie kończyn stwierdzono u 7 (5,6%) osób. Wartość ABI mniejszą lub równą 0,9 zanotowano u 32 pacjentów, co stanowiło 25,6%. U 25 (78,2%) chorych z tej grupy nie wystąpiły objawy niedokrwienia kończyn dolnych. W grupie I statystycznie częściej zaobserwowano: zawał okołooperacyjny (p = 0,04), zespół niskiego rzutu (p = 0,02), migotanie przedsionków (p = 0,01), infekcję rany mostka (p = 0,03). Wnioski: Niedokrwienie kończyn dolnych u osób operowanych z powodu choroby wieńcowej stwierdzono u 25,6%, z czego u 78,2% pacjentów nie występowały objawy. Niedokrwienie kończyn dolnych w sposób istotny wpływa na zwiększenie liczby powikłań po pomostowaniu aortalno-wieńcowym. (Folia Cardiol. 2004; 11: 293–298

Mechaniczne wspomaganie krążenia w leczeniu ostrego zapalenia mięśnia sercowego powikłanego wstrząsem kardiogennym

Przedstawiono przypadek 27-letniego chorego z ostrym zapaleniem mięśnia sercowego powikłanym wstrząsem kardiogennym. Wdrożono leczenie mechanicznym wspomaganiem krążenia z zastosowaniem wszczepialnego dwukomorowego, zewnętrznego układu wspomagania pracy serca - systemu POLCAS. Ponadto pacjent otrzymywał leki steroidowe, immunoglobuliny i antybiotyki o szerokim spektrum działania. Po uzyskaniu regeneracji uszkodzonego mięśnia sercowego, potwierdzonej badaniem histopatologicznym, system wspomagający odłączono po 31 dobach pracy. Chorego wypisano ze szpitala w stanie ogólnym dobrym po 42 dniach leczenia. Podczas 2-letniej obserwacji stwierdzono pełną poprawę funkcji mięśnia sercowego oraz wydolności krążenia (I grupa wg klasyfikacji NYHA). (Folia Cardiol. 2004; 11: 677-680

Duplex Doppler assessment of results of saphenofemoral and saphenopopliteal junction ligation in patients with recurrent varicose veins

Wstęp. Według danych z dotychczasowych opracowań najczęstszą lokalizacją zmian naczyniowych odpowiedzialnych za rozwój żylaków nawrotowych (RVV) jest okolica zaopatrzonych ujść odpiszczelowo-udowych(SFJ). Poznanie charakteru tych patologii umożliwi wdrożenie metod zmniejszających częstość ich występowania oraz rozwoju RVV. Celem pracy było określenie częstości i rodzaju patologii naczyniowej powstającej w obszarze zaopatrzonych SFJ u pacjentów po operacji żylaków. Materiał i metody. Badaniem objęto 240 pacjentów (283 kończyny) z RVV po klasycznym leczeniu operacyjnym pierwotnych żylaków kończyn dolnych. W badaniu dupleksowym określono przyczynę nawrotu. Wyniki. Niedoskonałości techniki zabiegowej i neowaskularyzacja były odpowiedzialne za powstanie prawdziwych żylaków nawrotowych (TRVV) na 87,6% kończyn z RVV. Niecałkowicie usunięte pnie żył odpiszczelowych lub odstrzałkowych występowały na 25,1%, a kikuty SFJ lub ujść odstrzałkowo-podkolanowych (SPJ) były obecne na 76,3% kończyn z RVV. W 68,5% przypadków na kikutach stwierdzano przetrwałe dopływy, a w przypadku 18,7% kończyn odnotowano neowaskularyzację. W połowie przypadków dopływy były przyczyną rozwoju TRVV. W miarę zwiększania się długości kikutów wzrastała częstość występowania przetrwałych dopływów, a zmniejszała się częstość neowaskularyzacji. Odnotowano nieistotne zwiększenie częstości występowania kikutów i zmniejszenie ich długości u osób operowanych w latach 2001–2007 w porównaniu z pacjentami operowanymi przed 2001 rokiem. Zeszycie powięzi sitowatej nie wpłynęło na częstość rozwoju neowaskularyzacji. Wnioski. Pozostawienie kikutów SFJ wraz z dopływami jest najczęstszą postacią błędów technicznych i najczęstszą przyczyną rozwoju TRVV. Częstość występowania kikutów nieznacznie się zwiększyła w ostatnich latach. Wykonanie rekonstrukcji powięzi sitowatej nie zmniejsza częstości rozwoju neowaskularyzacji Acta Angiol 2010; 16, 3: 114–128Background. According to previously published studies, the most frequent localization of vascular lesions responsible for recurrent varicose vein (RVV) development is a previously ligated saphenofemoral junction (SFJ) site. Discovering the background of these lesions would allow the implementation of suitable methods to reduce their incidence and thus RVV development. Material and methods. We examined 240 patients (283 limbs) with RVV after classic surgical treatment of primary lower limb varicose veins. The reasons for varicose vein recurrence were determined with duplex ultrasound examination. Results. Faults of the surgical technique and neovascularization were causes for true recurrence of varicose veins (TRVV) in 87.6% of all limbs with RVV. Incompletely extirpated great saphenous veins (GSV) or small saphenous veins (SSV) were discovered in 25.1% of cases. Stumps with SFJ or SPJ tributaries were found in 76.3% of limbs. Persistent tributaries were present on stumps in 68.5% of cases, whereas in 18.7% of limbs neovascularization occurred. In half of all cases, the tributaries caused TRVV generation. The longer the stumps, the higher the incidence of persistent tributaries but at the same time the neovascularization occurred less frequently. Insignificantly higher stump incidence and their shorter lengths were observed in patients treated between 2001 and 2007, compared to patients operated on before the year 2001. Cribriform fascia closure with sutures had no influence on neovascularization incidence. Conclusions. The remaining SFJ stumps with tributaries are among the commonest technical faults and causes of TRVV generation. Stump incidence has increased slightly in recent years. Reconstruction of cribriform fascia did not decrease the frequency of neovascularization. Acta Angiol 2010; 16, 3: 114–12

The role of incompetent perforators in the development of recurrences after surgery for primary lower leg varices

Wstęp. Niewydolność zastawkowa w żyłach przeszywających podudzia (IPV) wpływa znamiennie na wydolność pni żył powierzchownych i głębokich, uczestnicząc jednocześnie w modelowaniu objawów klinicznych chorób żylnych. Istnieją różne poglądy na temat udziału IPV w rozwoju żylaków nawrotowych(RVV). Celem pracy było przeanalizowanie wpływu IPV na rozwój RVV po operacyjnym leczeniu pierwotnych żylaków kończyn dolnych. Materiał i metody.Przebadano 507 pacjentów z pierwotnymi żylakami kończyn dolnych operowanych w latach 1996&#8211;2006 z wykorzystaniem techniki klasycznej. Analizowano wyniki przed- i pooperacyjnych badań dupleksowych układu żylnego. Okres obserwacji wynosił średnio 89,7 &#177; 31,2 miesiąca. Wyniki. Średnia liczba IPV w badaniach przedoperacyjnych przeprowadzonych na kończynach bez nawrotu wynosiła 0,5 &#177; 0,8, natomiast na kończynach z nawrotami 1,5 &#177; 1,6 (p < 0,001). Obecność jakiegokolwiek, poza perforatorem Doda, niewydolnego perforatora istotnie zwiększa ryzyko wystąpienia RVV. Niewydolne żyły przeszywające stwierdzono na 49% kończyn z RVV (49%). Na goleniach występowały częściej w przypadku niecałkowitego usunięcia żyły odpiszczelowej (GSV). Niewydolność zastawkowa kanału przywodzicieli była główną przyczyną wznowy na udzie przy prawidłowym zaopatrzeniu ujścia odpiszczelowo-udowego. Obecność niewydolnego perforatora Huntera lub więcej niż trzech IPV w dowolnej lokalizacji zwiększały ryzyko rozwoju RVV ponad 11-krotnie. Wnioski. Występowanie IPV na kończynach zakwalifikowanych do leczenia operacyjnego żylaków jest istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju RVV. Ponieważ obecność niewydolnych perforatorów Huntera lub więcej niż trzech perforatorów w dowolnej lokalizacji zwiększa ryzyko wystąpienia RVV ponad 11 razy, należy rozpatrzyć ich celowane zaopatrzenie podczas operacji pierwotnej. Acta Angiol 2010; 16, 4: 158&#8211;171Background. Valve incompetence of perforating veins (IPVs) significantly influences the competence of superficial and deep vein trunks, also having an impact on clinical symptoms of vein disease. Opinions concerning the role of IPVs in the development of recurring varicose veins (RVV) vary substantially. The aim of the study was to analyze the role of IPVs in the development of recurrent varicose veins after surgical treatment of primary varicose veins of the lower limbs. Material and methods. Five hundred and seven patients with primary lower limb varicose veins were examined. All the patients underwent classical operation for varices between 1996 and 2006. Results. The results of duplex examinations of the venous system performed before and after surgery were analyzed. Mean follow-up duration was 89.7 &#177; 31.2 months. Mean number of IPVs in preoperative examinations in limbs without later recurrence was 0.5 &#177; 0.8, whereas in limbs with recurrence it reached 1.5 &#177; 1.6 (p < 0.001). Evidence of any insufficient perforating vein (excluding Dodd perforating vein) significantly increases the risk of RVV. Incompetent perforators were found in 49% of limbs with RVV. Incompetence of leg perforators was noted mainly in cases of incomplete great saphenous vein (GSV) extirpation, whereas insufficient vessels of the adductor canal were the main cause of thigh recurrences despite proper ligation of the saphenofemoral ostium. Evidence of insufficient Hunter perforating vein or more than three IPVs in any location increased the risk of RVV development more than eleven-fold. Conclusions. Evidence of IPVs on limbs in patients qualified for surgical varicose vein treatment is a significant risk factor of RVV development. Since evidence of insufficient Hunter perforating veins or more than three incompetent perforators in any location increases the risk of RVV development more than eleven-fold, expedient ligation of these vessels should be considered during the primary procedure. Acta Angiol 2010; 16, 4: 158&#8211;17

Pancreatic injury following elective abdominal aortic repair

Wstęp. Śmiertelność okołooperacyjna u chorych po operacjach tętniaków aorty brzusznej (AAA) jest nadal znaczna, co wiąże się powikłaniami, które trudno przewidzieć. Celem niniejszej pracy była analiza biochemiczna, ultrasonograficzna i kliniczna trzustki po operacjach planowych tętniaków aorty brzusznej. Materiał i metody. Prospektywnej ocenie poddano grupę 132 chorych kwalifikowanych do tej operacji. Analizowano wiek chorych, płeć, stan zdrowia z uwzględnieniem wywiadów w kierunku przewlekłego lub ostrego zapalenia trzustki, współistniejącej cukrzycy, choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, przewlekłej niewydolności nerek, otyłości (BMI > 30 kg/m2), kamicy pęcherzyka żółciowego oraz alkoholizmu. Wymiar tętniaka analizowano w przedziałach 4,5-5,5 cm, 5,6-7,0 cm, powyżej 7 cm. Badania laboratoryjne wykonywano 3-krotnie: przed zabiegiem, w 2. i 5. dobie po zabiegu. Oceniano stężenie amylazy w surowicy, AspAT, AlAT, bilirubinę, kwas mlekowy, lipazę. W badaniu USG oceniano trzustkę przed zabiegiem oraz w 5. dobie po zabiegu. Wyniki. U 20 pacjentów po zabiegu operacyjnym wystąpił statystycznie znamienny wzrost stężeń lipazy i amylazy w surowicy (p < 0,01). W tej grupie było 15 mężczyzn i 5 kobiet (brak znamienności statystycznej w odniesieniu do płci); 12 osób było powyżej 70 rż., a 8 miało mniej niż 70 lat (w odniesieniu do granicy wiekowej 70 lat różnica znamienna statystycznie przy p < 0,05). Wielkość AAA powyżej 7 cm stwierdzono u 11 osób. U 2 pacjentów wystąpiły objawy kliniczne i laboratoryjne wskaźniki ostrego zapalenia trzustki. Wnioski. Uszkodzenia trzustki obserwowane po planowych operacjach AAA wiążą się z wielkością tętniaka, zwłaszcza gdy jego średnica jest większa niż 7 cm. Najprawdopodobniej łączy się to z jatrogennym uszkodzeniem śródoperacyjnym. W patologii uszkodzenia trzustki po operacjach AAA prawdopodobnie ma znaczenie również niedokrwienie narządu spowodowane dużą utratą krwi. Zaburzenia funkcji trzustki występują częściej u starszych osób po 70 rż.Background. Open repair of abdominal aortic aneurysm (AAA) is still associated with substantial perioperative mortality, which is in turn related to complications that are difficult to predict. The purpose of this study was a biochemical, clinical and ultrasonographic analysis of pancreas in patients after elective repair of AAA. Material and methods. A group of 132 patients scheduled for the elective AAA repair was analyzed. Data regarding age, gender, medical history with a special emphasis on pancreatic disease, diabetes, ischemic heart disease, chronic obstructive pulmonary disease, chronic renal insufficiency, obesity (BMI > 30), cholelithiasis and alcoholism was taken and analyzed. According to the size of the aneurysms three groups were created: 4.5-5.5 cm; 5.6-7.0 cm and > 7.0 cm. The laboratory test were performed three times: preoperatively, on the 2nd and on the 5th postoperative day. Serum amylase, lipase, AspAT, AlAT, bilirubin and lactic acid were analyzed. Ultrasound scan was performed preoperatively and on the 5th postoperative day. Results. In 20 patients statistically significant increase of serum level of amylase and lipase was found (p < 0.01). The gender of the patient did not have any significant influence on the development of pancreatic dysfunction. The pancreatic dysfunction occurred in eight patients younger than 70 years of age and in 12 older than 70 years of age and the difference was statistically significant (p < 0.05). The aneurysm greater than 7.0 cm in 11 patients was found. Both clinical and biochemical symptoms of acute pancreatitis were present in two patients (1.5%). The pancreatic injury was more frequent in patients with large AAA (> 7 cm). Conclusion. Pancreatic injury after elective AAA repair is related to the size of the aneurysm and probably caused by intraoperative iatrogenic trauma. Ischemia of the pancreas caused by blood loss may also play a role. Pancreatic dysfunction is more frequent in patients over 70 years of age