Stosowanie wismodegibu w leczeniu raka podstawnokomórkowego skóry na podstawie opisu przypadków

Rak podstawnokomórkowy skóry (BCC) to najczęstszy nowotwór skóry, zwykle zlokalizowany w obrębie skóry głowy i szyi. Raka zaawansowanego miejscowo stwierdza się u około 5–10% chorych, natomiast postać uogólniona dotyczy 0,0028–0,55%. Podstawową metodą leczenia choroby zaawansowanej miejscowo jest radykalny zabieg operacyjny, a w przypadkach nieoperacyjnych radioterapia. U chorych niekwalifikujących się do leczenia miejscowego oraz chorych z przerzutami odległymi zastosowanie znajduje terapia systemowa, w tym leczenie inhibitorem szlaku hedgehog, wismodegibem. W Klinice Nowotworów Tkanek Miękkich, Kości i Czerniaków Centrum Onkologii — Instytutu im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie leczonych jest obecnie systemowo kilkoro chorych na BCC, u których nie ma możliwości terapii miejscowej. Wismodegib jest wskazany do stosowania u dorosłych, u których stwierdzono objawowego raka podstawnokomórkowego z przerzutami lub miejscowo zaawansowanego raka podstawnokomórkowego niespełniającego kryteriów leczenia chirurgicznego lub radioterapii. W pracy omówiono przypadek chorej na BCC w postaci uogólnionej oraz przypadek chorej leczonej z powodu choroby zaawansowanej miejscowo, będącej poza możliwościami leczenia chirurgicznego i radioterapii. Zaprezentowane przypadki potwierdzają, że leczenie wismodegibem, dostępne obecnie w ramach programu lekowego, pozwala na uzyskanie odpowiedzi, poprawę w zakresie jakości życia i prawdopodobnie wydłużenie przeżyci

Wyniki leczenia wemurafenibem chorych na zaawansowanego czerniaka w ramach programu lekowego w Polsce

Introduction. Melanoma is a heterogeneous group of tumours with poor prognosis if the disease is metastatic. More than half of patients with melanoma of the skin have detectable mutations in the BRAF gene. Vemurafenib is the BRAF kinase inhibitor used in the treatment of patients with advanced melanoma with the BRAF mutation. This improves time to progression-free survival and overall survival in patients with this diagnosis. The aim of the study was to analyse the results of treatment and safety of vemurafenib in patients treated during the Polish drug programme. Materials and methods .Between October 2013 and April 2015 a total of 189 patients were treated, 90 women and 99 men, who had previously been diagnosed with unresectable/metastatic melanoma with BRAF V600 mutation. Patients received vemurafenib in 960 mg dose twice per day. The estimated progression-free survival, overall survival and adverse events were assessed. For the survival analysis the Kaplan-Meier method and log-rank test (log-rank) for multi-factor analysis were used. Results. In the first evaluation of the effectiveness of treatment, 8 patients (4.3%) had a complete response, 75 patients (39.7%) partial response, 62 patients (32.8%) had stable disease, and 44 patients (23.2%) had progression of the disease. The disease was controlled in 76.7% of patients. After progression during the therapy with vemurafenib 27% of the patients received subsequent lines of systemic therapy. Twenty-eight patients received chemotherapy and 22 patients immunotherapy with ipilimumab. During the last analysis dated 5 September 2015, the median observation time for still living patients was 8 months (range 3–26). Median progression-free survival was 6.7 months. The median overall survival was 12 months. 146 patients (77%) had adverse events, mostly in the form of dermal toxicity of Grades 1 and 2. Thirty-two patients (17%) presented with side effects of the 3rd and 4th grades of toxicity. Two patients had to stop the treatment due to the toxicity. There were no deaths reported due to the toxicity of treatment. Conclusions. The multicentre analysis confirmed the efficacy and safety of vemurafenib in routine clinical practice in a heterogeneous group of advanced melanomas with BRAF mutation. We confirmed the importance of the known prognostic factors for overall survival in this group of patients, such as lactate dehydogenaze activity (LDH) and ECOG performance status. The current survival of patients with the metastatic melanomas with BRAF mutations are longer than those observed in historical groups.  Wstęp. Czerniak należy do heterogennej grupy nowotworów o bardzo złym rokowaniu w przypadku rozsiewu choroby. U ponad połowy chorych na czerniaka skóry stwierdza się obecność mutacji w obrębie genu BRAF. Wemurafenib jest inhibitorem kinazy BRAF stosowanym w leczeniu chorych na zaawansowanego czerniaka z mutacją BRAF, który poprawia u nich czas przeżycia wolny od progresji choroby oraz przeżycia całkowitego. Celem pracy jest analiza wyników leczenia oraz bezpieczeństwa terapii wemurafenibem u chorych leczonych w ramach programu lekowego w Polsce. Materiały i metody. W okresie od października 2013 do kwietnia 2015 roku leczonych było 189 chorych (90 kobiet i 99 mężczyzn) z rozpoznaniem nieresekcyjnego/przerzutowego czerniaka z mutacją BRAF V600. Chorzy otrzymywali wemurafenib w dawce wyjściowej 960 mg dwa razy na dobę. Oceniano czas wolny od progresji choroby, czas przeżycia całkowitego oraz monitorowano działania niepożądane. Do analizy przeżycia użyto metody Kaplana-Meiera oraz testu logarytmicznego rang (log-rank) dla analiz dwuczynnikowych. Wyniki. W pierwszej ocenie skuteczności leczenia u 8 chorych (4,3%) stwierdzono całkowitą odpowiedź, u 75 chorych (39,7%) częściową odpowiedź, u 62 chorych (32,8%) stabilizację choroby, a u 44 chorych (23,2%) progresję choroby. Kontrolę choroby wykazano u 76,7% chorych. Po progresji w trakcie terapii wemurafenibem 27% chorych otrzymało kolejne linie leczenia systemowego — 28 chorych chemioterapię, 22 chorych ipilimumab. Podczas ostatniej analizy z dnia 5 września 2015 mediana czasu obserwacji dla żyjących chorych wyniosła 8 miesięcy (zakres 3–26). Mediana przeżycia wolnego od progresji wyniosła 6,7 miesiąca. Mediana czasu całkowitego przeżycia wyniosła 12 miesięcy. U 146 chorych (77%) stwierdzono działania niepożądane, głównie pod postacią toksyczności skórnej w stopniu 1. i 2., u 32 chorych (17%) objawy uboczne w 3.–4. stopniu toksyczności. U dwóch chorych zakończono leczenie z powodu toksyczności. Nie było zgonów spowodowanych toksycznością leczenia. Wnioski. Przeprowadzona analiza wieloośrodkowa potwierdziła skuteczność i bezpieczeństwo leczenia wemurafenibem w rutynowej praktyce klinicznej w heterogennej grupie zaawansowanych czerniaków z obecnością mutacji BRAF. Potwierdzono wagę znanych czynników prognostycznych dla całkowitego przeżycia w tej grupie chorych, takich jak aktywność dehydrogenazy mleczanowej (LDH) i wyjściowy stan sprawności wg ECOG. Obecne przeżycia chorych w grupie przerzutowych czerniaków z mutacją BRAF są dłuższe niż obserwowane w próbach historycznych.

Zalecenia dotyczące postępowania diagnostyczno-terapeutycznego u chorych na pierwotne nowotwory złośliwe kości

Mięsaki kości u dorosłych stanowią heterogenną grupę bardzo rzadkich nowotworów pochodzenia mezenchymalnego (poniżej 0,5% nowotworów złośliwych u dorosłych). Prawidłowe rozpoznanie i skuteczne leczenie skojarzone pierwotnych nowotworów kości są sumą współpracy radiologów, chirurgów onkologów i chirurgów ortopedów, onkologów klinicznych, radioterapeutów, rehabilitantów, patologów, specjalistów medycyny nuklearnej i biologów molekularnych. Bezwzględnym warunkiem w diagnostyce i leczeniu pierwotnych nowotworów złośliwych kości jest wielodyscyplinarna współpraca wielospecjalistyczna w doświadczonych ośrodkach. Polepszenie diagnostyki mięsaków kości, wprowadzenie zasad terapii skojarzonej i postęp technologiczny spowodowały rozszerzenie wskazań do stosowania operacji oszczędzających kończynę oraz poprawiły odległe wyniki leczenia

Rheological and Technological Aspects in Designing the Properties of Shear Thickening Fluids

This work focuses on shear thickening fluids (STFs) as ceramic–polymer composites with outstanding protective properties. The investigation aims to determine the influence of raw material parameters on the functional properties of STFs. The following analyses were used to characterize both the raw materials and the STFs: scanning electron microscopy, dynamic light scattering, matrix-assisted laser desorption/ionization time-of-flight, chemical sorption analysis, rheological analysis, and kinetic energy dissipation tests. It was confirmed that the morphology of the solid particles plays a key role in designing the rheological and protective properties of STFs. In the case of irregular silica, shear thickening properties can be obtained from a solid content of 12.5 vol.%. For spherical silica, the limit for achieving shear thickening behavior is 40 vol.%. The viscosity curve analysis allowed for the introduction of a new parameter defining the functional properties of STFs: the technological critical shear rate. The ability of STFs to dissipate kinetic energy was determined using a unique device that allows pure fluids to be tested without prior encapsulation. Because of this, it was possible to observe even slight differences in the protective properties between different STFs, which has not been possible so far. During tests with an energy of 50 J, the dissipation factor was over 96%

Sensitivity Analysis of Single- and Bimetallic Surface Plasmon Resonance Biosensors

Comparative analysis of the sensitivity of two surface plasmon resonance (SPR) biosensors was conducted on a single-metallic Au sensor and bimetallic Ag–Au sensor, using a cathepsin S sensor as an example. Numerically modeled resonance curves of Au and Ag–Au layers, with parameters verified by the results of experimental reflectance measurement of real-life systems, were used for the analysis of these sensors. Mutual relationships were determined between ∂Y/∂n components of sensitivity of the Y signal in the SPR measurement to change the refractive index n of the near-surface sensing layer and ∂n/∂c sensitivity of refractive index n to change the analyte’s concentration, c, for both types of sensors. Obtained results were related to experimentally determined calibration curves of both sensors. A characteristic feature arising from the comparison of calibration curves is the similar level of Au and Ag–Au biosensors’ sensitivity in the linear range, where the signal of the AgAu sensor is at a level several times greater. It was shown that the influence of sensing surface morphology on the ∂n/∂c sensitivity component had to be incorporated to explain the features of calibration curves of sensors. The shape of the sensory surface relief was proposed to increase the sensor sensitivity at low analyte concentrations

Causality in Control Systems Based on Data-Driven Oscillation Identification

This paper addresses the subject of causality analysis using simulation data and data collected from a real control system. Simulated data includes Gaussian and Cauchy noise signals. Real-time series include various, mostly unknown distortions, like trends, oscillations, and noises. Presented research focuses on the oscillatory component in data and its propagation in multi-loop control systems. Oscillation identification is based on a deep decomposition process for control error time series. Identified periodic signals are used for further causality processing. The analysis uses the Transfer Entropy approach. This method belongs to the group of model-free methods. The determination of information pathways is conducted without any model or a priori process knowledge. The research investigates the impact of the oscillation time-series component on the Transfer Entropy causality analysis. The summary shows the observations obtained for given simulated datasets and those collected from real processes. The obtained results show that simulated analysis works properly. On the contrary, the direct application of the oscillation decomposition in real industrial cases may be misleading. Large datasets demand modification in the methodology. Different variants are tested. They show that oscillation propagation is biased in real systems and, therefore, the decomposition should be applied with caution. Furthermore, it is important to remember that the algorithm transition from simulated data to real industrial ones is demanding and should be done with the utmost care

Causality in Control Systems Based on Data-Driven Oscillation Identification

This paper addresses the subject of causality analysis using simulation data and data collected from a real control system. Simulated data includes Gaussian and Cauchy noise signals. Real-time series include various, mostly unknown distortions, like trends, oscillations, and noises. Presented research focuses on the oscillatory component in data and its propagation in multi-loop control systems. Oscillation identification is based on a deep decomposition process for control error time series. Identified periodic signals are used for further causality processing. The analysis uses the Transfer Entropy approach. This method belongs to the group of model-free methods. The determination of information pathways is conducted without any model or a priori process knowledge. The research investigates the impact of the oscillation time-series component on the Transfer Entropy causality analysis. The summary shows the observations obtained for given simulated datasets and those collected from real processes. The obtained results show that simulated analysis works properly. On the contrary, the direct application of the oscillation decomposition in real industrial cases may be misleading. Large datasets demand modification in the methodology. Different variants are tested. They show that oscillation propagation is biased in real systems and, therefore, the decomposition should be applied with caution. Furthermore, it is important to remember that the algorithm transition from simulated data to real industrial ones is demanding and should be done with the utmost care

Simulation and Training of Needle Puncture Procedure with a Patient-Specific 3D Printed Gluteal Artery Model

The puncture of the gluteal artery (GA) is a rare and difficult procedure. Less experienced clinicians do not always have the opportunity to practice and prepare for it, which creates a need for novel training tools. We aimed to investigate the feasibility of developing a 3D-printed, patient-specific phantom of the GA and its surrounding tissues to determine the extent to which the model can be used as an aid in needle puncture planning, simulation, and training. Computed tomography angiography scans of a patient with an endoleak to an internal iliac artery aneurysm with no intravascular antegrade access were processed. The arterial system, including the superior GA with its division branches, and pelvic area bones were 3D printed. The 3D model was embedded in the buttocks-shaped, patient-specific mold and cast. The manufactured, life-sized phantom was used to simulate the GA puncture procedure and was validated by 13 endovascular specialists. The printed GA was visible in the fluoroscopy, allowing for a needle puncture procedure simulation. The contrast medium was administered, simulating a digital subtraction angiography. Participating doctors suggested that the model could make a significant impact on preprocedural planning and resident training programs. Although the results are promising, we recommend that further studies be used to adjust the design and assess its clinical value