Polish and German Press Reports on Cooperation between the Foreign Ministers of Both Countries in Resolving the Conflict in Ukraine (February–June 2014)

Polish-German relations in the first half of 2014 were dominated by the Ukraine crisis. This study is an attempt to answer the question of how Polish and German press assessed the cooperation of both countries in resolving the conflict in Ukraine; to what extent the most widely read magazines associated themselves with the decisions of their politicians and the feelings of their own societies and how much understanding they showed for the arguments of their EU partner. The analysis focuses on the unprecedented mission of the Weimar Triangle foreign ministers to Ukraine in February 2014, which led to an agreement between the Ukrainian opposition and President Viktor Yanukovych. A turning point was the visit paid by Radoslaw Sikorski and Frank-Walter Steinmeier to St. Petersburg in June 2014. The next meetings agreed on by EU partners were held without inviting the Polish partner. In view of the speed of events in the selected time interval, the articles subjected to analysis were taken from the most widely read online editions of national daily newspapers in Poland and Germany

Wizerunek polityka w warunkach kryzysu Willy Brandt w polskiej publicystyce doby PRL

Celem artykułu jest analiza dyskursu prowadzonego w prasie i publicystyce PRL (1956– 1989) na temat zachodnioniemieckiego polityka Willy’ego Brandta. W badaniu przyjęto hipotezę, iż pozytywny wizerunek kanclerza w polskim dyskursie wynikał z potrzeb legitymizacyjnych władzy, a szerzej w utwierdzeniu w przekonaniu o słuszności panującej ideologii socjalistycznej. W analizie przyjęto metodę jakościową i wykorzystano Krytyczną Analizę Dyskursu (KAD). Podstawą analizy były publikacje prasowe i publicystyczne reprezentujące dopuszczone przez władze środowiska światopoglądowe w ówczesnej Polsce (1956–1989). Decydującą rolę w kształtowaniu pozytywnego obrazu zachodnioniemieckiego polityka w polskiej prasie odegrał sam Brandt, doceniany na całym świecie za skuteczne wdrożenie Ostpolitik, natomiast po 1981 r. za demonstrowany przez niego stosunek do komunistycznej władzy i ruchów solidarnościowych. W sytuacjach kryzysowych i przełomowych sięgano po wypracowany po 1970 r. wizerunek Brandta jako uznanego polityka Zachodu celem podkreślenia słuszności prowadzonej polityki. Stworzony dyskurs miał za zadanie wykształcić poczucie, że porozumienia wdrożone za jego pośrednictwem są jedynym możliwym rozwiązaniem dla polsko-niemieckich relacji