Past and future plant diversity of a coastal wetland driven by soil subsidence and climate change

On the island of Ameland (The Netherlands), natural gas has been extracted from a dune and salt marsh natural area since 1986. This has caused a soil subsidence of c. 1–25 cm, which can be used as a model to infer effects of future sea level rise. The aims of our study were (a) to relate the changes in the vegetation, and more specifically, in plant diversity, during the extraction period to soil subsidence and weather fluctuations, and (b) to use these relations to predict future changes due to the combination of ongoing soil subsidence and climate change. We characterised climate change as increases in mean sea level, storm frequency and net precipitation. Simultaneous observations were made of vegetation composition, elevation, soil chemistry, net precipitation, groundwater level, and flooding frequency over the period 1986–2001. By using multiple regression the changes in the vegetation could be decomposed into (1) an oscillatory component due to fluctuations in net precipitation, (2) an oscillatory component due to incidental flooding, (3) a monotonous component due to soil subsidence, and (4) a monotonous component not related to any measured variable but probably due to eutrophication. The changes were generally small during the observation period, but the regression model predicts large changes by the year 2100 that are almost exclusively due to sea level rise. However, although sea level rise is expected to cause a loss of species, this does not necessarily lead to a loss of conservancy valu

Natuurlijk een veilige kust

Als je bij zwaar weer over het strand wandelt, ervaar je de krachten van wind en zee aan den lijve. Als je dan bedenkt dat ruim 9 miljoen Nederlanders beneden de zeespiegel leven, besef je hoe kwetsbaar we eigenlijk zijn. Robuuste zeerepen, sterke zeedijken en met dammen afgesloten zeearmen houden de zee buiten de deur. Als we duinen en dijken blijven verhogen neemt de kans op een overstroming weliswaar af, maar mocht de zeewering onverhoopt doorbreken, dan zullen de gevolgen groter zijn dan ooit. Het is daarom tijd voor een duurzame benadering die ons minder kwetsbaar maakt. Dat kan door met de natuur mee te werke

Seabird metapopulations: searching for alternative breeding habitats

Today, many seabird species nest in port areas, which are also necessary for human economic activity. In this paper, we evaluate, using a metapopulation model, the possibilities for creating alternative breeding sites for the Common Tern (Sterna hirundo) in the Rhine¿Meuse¿Scheldt estuary. We explore 22 scenarios that differ with respect to (1) loss of breeding habitat in port areas, (2) location and size of newly created habitat, and (3) coexistence of old and new habitat. Results indicate that loss of port area habitats results in a serious 41% decline in the breeding population. When the loss in ports is compensated for within the ports, the decline was negligible. Fourteen scenarios result in an increase of the Common Tern metapopulation. In these, extra breeding habitat is created outside the ports in fish-rich waters, resulting in a potential metapopulation increase of 25%. However, the period of overlap between lost and newly created habitat strongly affects the results. A gap between the removal of old and the creation of new breeding areas might cause a drop in the metapopulation level of 30%. The population recovery from this drop might take more than 100 years due to slow recolonization. Our results suggest that conservation of seabird species should be evaluated on a metapopulation scale and that the creation of new habitat may help to compensate for habitat loss in other areas. Furthermore, the results indicate that overlap between the existence of old and newly created breeding habitats is crucial for the success of compensation efforts. However, new locations should be carefully selected, because not only is the suitability of the breeding grounds important, but ample fish availability nearby is also ke

Naar natuurlijke stranden in Nederland!

Natuurstranden waren vroeger algemeen. Wie nu over het strand wandelt, zal nauwelijks meer een natuurlijk strand tegenkomen, laat staan een strand voor de natuur. Voor natuurlijke processen is weinig ruimte, terwijl deze kunnen bijdragen aan dynamisch kustbeheer en het halen van Natura 2000-doelstellingen. Een groot deel van de kust is beschermd natuurgebied, maar de stranden zijn bijna overal vrij toegankelijk. Naast de zeereservaten uit het vorige artikel, pleiten de auteurs dan ook voor het instellen van meer strandreservaten

Cranendonck

Een van de oudste voorbeelden van voormalige landbouwgronden die na het beëindigen van het agrarische bedrijf in begrazing zijn genomen is te vinden in de Baronie Cranendonck. Het gebied is gelegen in de bovenloop van de Strijper Aa ten zuiden van Eindhoven en ten westen van Soerendonk (NB). Het object Cranendonck betreft een ca. 100 ha groot complex bestaande uit voormalige akkers (o.a. maïs en rogge), een enkele kunstweide, restanten heide of stuifzand en bos van voornamelijk Pinus sylvestris. Bodemkundig gesproken bestaat het gebied uit een complex van gooreerdgronden, podzolgronden en stuifzandgronden in een beekdallandschap. Het gebied is meteen na de laatste oogst in 1972 integraal in begrazing genomen met aanvankelijk 24, aflopend naar -tegenwoordig nog 10 IJslandse pony's. De landbouwgronden kwamen daarmee 40 à 50 jaar nadat ze in cultuur waren gebracht al weer terug aan de natuur. Het beheer wordt uitgevoerd door het Staatsbosbeheer ( Boswachterij de Kempen)