Bilateral, incidentally found adrenal tumours - results of observation of 1790 patients registered at a single endocrinological centre

Wstęp: W okresie ostatnich 22 lat 1790 pacjentów z przypadkowo wykrytymi guzami nadnerczy (AI, adrenal incidentalomas) zostało zarejestrowanych w klinice. U 351 spośród nich rozpoznano obustronne guzy nadnerczy. Nasze badania miały na celu analizę charakteru obustronnych guzów i podsumowanie metod postępowania w tych przypadkach. Materiał i metody: W całej grupie 1790 pacjentów było 1311 kobiet i 479 mężczyzn, w wieku 11-87 lat. Grupa pacjentów z obustronnymi guzami nadnerczy obejmowała 258 kobiet i 93 mężczyzn, w wieku 25-83 lat. Przeprowadzono badania hormonalne i obrazowe, w celu poszukiwania podklinicznej nadczynności nadnerczy i określenia potencjału złośliwości guzów. Wyniki: Chirurgicznie leczono 69 pacjentów, ze wskazań onkologicznych albo endokrynologicznych (głównie podkliniczny zespół Cushinga). Wyniki badań histologicznych wykazały istnienie złośliwych zmian nowotworowych: przerzuty - 9, rak nadnercza - 7, chłoniaki - 5 i niezłośliwych zmian: gruczolaki - 24, rozrost guzkowy - 14, myelolipoma - 4, pheochromocytoma - 4 przypadki. Podkliniczny zespół Cushinga występował względnie częściej w rozroście guzkowym (40%) niż w przypadkach gruczolaka (30%). Wnioski: Wskazania do leczenia chirurgicznego ustalono u 20% pacjentów z obustronnymi guzami nadnerczy, najczęściej z powodu gruczolaków, rozrostu guzkowego i złośliwych zmian nowotworowych; rokowanie było dobre w przypadkach nieonkologicznych. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 69-73)Introduction: During the last 22 years we registered 1790 patients with incidentally found adrenal tumours (AI, adrenal incidentalomas). In 351 of them, bilateral tumours were detected. The aim of our study was to analyze the character of bilateral tumours and summarize the methods of their management. Material and methods: In the whole group of 1790 patients, there were 1311 women and 479 men, aged 11-87 years. The group of patients with bilateral adrenal tumours included 258 women and 93 men, 25-83 years old. Hormonal investigations and imaging examinations were performed to search for subclinical adrenal hyperfunction and to define the malignant potential of the tumours. Results: Sixty-nine patients were treated by surgery for oncological or endocrinological purposes (mainly pre-Cushing’s syndrome). Histological findings included malignant tumours: metastases - 9, adrenal cancer - 7, and lymphomas - 5; and non-malignant tumours: adenomas - 24, nodular hyperplasia - 14, myelolipomas - 4, and pheochromocytomas - 4. Subclinical Cushing’s syndrome was relatively more frequent in nodular hyperplasia (40%) than in adenomas (30%). Conclusions: Indications for surgery were recommended in 20% of patients with bilateral AI, most frequently for adenomas, nodular hyperplasia, and oncological pathologies, with a good prognosis in the non-malignant group. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 69-73

Reference state, structure, regime shifts, and regulatory drivers in a coastal sea over the last century : The Central Baltic Sea case

The occurrence of regime shifts in marine ecosystems has important implications for environmental legislation that requires setting reference levels and targets of quantitative restoration outcomes. The Baltic Sea ecosystem has undergone large changes in the 20(th) century related to anthropogenic pressures and climate variability, which have caused ecosystem reorganization. Here, we compiled historical information and identified relationships in our dataset using multivariate statistics and modeling across 31 biotic and abiotic variables from 1925 to 2005 in the Central Baltic Sea. We identified a series of ecosystem regime shifts in the 1930s, 1970s, and at the end of the 1980s/beginning of the 1990s. In the long term, the Central Baltic Sea showed a regime shift from a benthic to pelagic-dominated state. Historically, benthic components played a significant role in trophic transfer, while in the more recent productive system pelagic-benthic coupling was weak and pelagic components dominated. Our analysis shows that for the entire time period, productivity, climate, and hydrography mainly affected the functioning of the food web, whereas fishing became important more recently. Eutrophication had far-reaching direct and indirect impacts from a long-term perspective and changed not only the trophic state of the system but also affected higher trophic levels. Our study also suggests a switch in regulatory drivers from salinity to oxygen. The "reference ecosystem" identified in our analysis may guide the establishment of an ecosystem state baseline and threshold values for ecosystem state indicators of the Central Baltic Sea.Peer reviewe

Identification and significance of circulating endothelial progenitor cells in patients with hepatocellular carcinoma

Cel badań. Badania poświęcono identyfikacji i ocenie znaczenia endotelialnych komórek progenitorowych we krwi obwodowej chorych na HCC.Materiał i metoda. Badania przeprowadzono u 133 chorych na HCC, dotychczas nieleczonych, z których 46 zostało zakwalifikowanych do resekcji wątroby, 45 do przeszczepienia wątroby i 42 do leczenia paliatywnego. Grupę kontrolną stanowiło 43 osób zdrowych i 42 chorych na marskość wątroby, bez stwierdzonego raka. Od badanych pobierano próbki świeżej krwi w objętości 2 ml i niezwłocznie wykonywano badanie fenotypu komórek metodą cytometrii przepływowej z użyciem cytometru FACS CANTO II. Frakcję endotelialnych komórek progenitorowych (EPCs) o fenotypie CD34(+)CD133(+)CD45(dim)CD309(+) identyfikowano za pomocą wymienionych markerów powierzchniowych. Populację hematopoetycznych komórek macierzystych (HSCs) identyfikowano na podstawie fenotypu CD34(+)CD133+)CD45(dim), zgodnie z regułami ISHAGE. Wyniki, przedstawione jako odsetek endotelialnych komórek progenitorowych w populacji hematopoetycznych komórek macierzystych (%EPCs/HSCs) oraz odsetek HSCs w pulileukocytów CD45(+) (%HSCs/WBC) opracowano statystycznie.Wyniki. Badanie wykazało znamienne różnice we frakcji EPCs i subpopulacji HSCs pomiędzy chorymi na raka i osobami zdrowymi (test U Manna-Whitneya: chisq = –5,92; p < 0,0001 i chisq 3,85; p < 0,0001, odpowiednio) oraz pomiędzy chorymi na raka i na marskość wątroby (chisq = –6,09; p < 0,0001 i 2,47; p < 0,01, odpowiednio). Różnice te nie były znamienne pomiędzy chorymi na HCC a chorymi na marskość wątroby (NS).Wnioski. Wzrost odsetka hematopoetycznych komórek macierzystych i ich frakcji, endotelialnych komórek progenitorowych, wskazuje na rolę, jaką odgrywają w rozwoju raka wątrobowokomórkowego. Nieistotne różnice pomiędzy chorymi na raka i na marskość wątroby potwierdzają tezę o przedrakowym charakterze marskości.Aim of study. The study identified and assessed the role of endothelial progenitor cells in the peripheral blood circulation of patients with hepatocellular carcinoma.Material and methods. There were 133 HCC patients who qualified for liver resection, 45 for liver transplantation, and 42 for palliation. Control groups consisted of 43 healthy and 42 cirrhotic individuals. Circulating HSCs and EPCs were measured by phenotypic analysis of fresh blood samples in a flow cytometer according to the approval of ISHAGE. Endothelial progenitor cells (EPCs) were defined and enumerated as CD34(+),133(+),CD45(dim), CD309(+). Results were evaluated statistically indicating the rate of endothelial progenitor cells (%EPCs) in the fraction of hematopoietic stem cells (HSCs — defined as CD34(+),CD133(+),CD45(dim), the subpopulation of leukocytes (WBC) — defined asCD45(+) cells.Results. Significant differences were found in the rate of the EPC fraction and in the HSC subpopulation between cancer patients and healthy individuals (the test used was U-Mann-Whitney: Chisq = –5.92, p < 0.0001 and Chisq = 3.85,p < 0.0001, respectively), and between patients with cirrhosis and with a healthy liver (Chisq = –6.09, p < 0.0001 and Chisq = 2.47, p < 0.01, respectively). The differences between patients with HCC and with liver cirrhosis were statisticallynot significant.Conclusions. Increasing the rate of hematopoietic stem cells and endothelial progenitor cells in peripheral blood circulation indicates the importance for HCC development

Laparoscopic adrenalectomy for management of incidentaloma and adrenal masses in patients with hormonal hypertension

Wprowadzenie metody laparoskopowej w leczeniu zmian w obrębie nadnerczy miało istotne znaczenie w postępowaniu z chorymi z niektórymi postaciami nadciśnienia tętniczego uwarunkowanymi hormonalnie. Operacja ta zyskała powszechną akceptację, a niektórzy autorzy uznają ją za metodę referencyjną w leczeniu patologii nadnerczy. Zmniejszenie śródoperacyjnego ubytku krwi i zapotrzebowania na narkotyczne leki przeciwbólowe oraz krótszy pobyt w szpitalu i skrócona rekonwalescencja w porównaniu z adrenalektomią metodą otwartą spowodowały, że adrenalektomia laparoskopowa stała się postępowaniem z wyboru. Nadnercze jest narządem szczególnie nadającym się do operacji laparoskopowej ze względu na jego mały wymiar, najczęściej łagodny charakter zmiany i łatwiejszy dostęp chirurgiczny w odróżnieniu od trudnego dostępu klasyczną metodą otwartą. Początkowe ograniczenie wskazań tylko do guzów nieczynnych hormonalnie o typie incidentaloma rozszerzono również o guzy hormonalnie aktywne z wyłączeniem raka kory nadnerczy lub podejrzenia guza inwazyjnego. Obecnie wskazania do leczenia przy zastosowaniu metody laparoskopowej obejmują guzy nieczynne hormonalnie typu incidentaloma o wielkości poniżej 8 cm oraz guzy i patologie nadnerczy z czynnością hormonalną w przebiegu zespołu Cushinga, zespołu Conna oraz guza chromochłonnego (pheochromocytoma). W latach 1997–2003 w Katedrze i Klinice Chirurgii Ogólnej, Naczyniowej i Transplantacyjnej Akademii Medycznej w Warszawie wykonano 151 adrenalektomii jednostronnych i 7 obustronnych jednoczesnych. Wskazaniem do operacji w 91 przypadkach (58%) była zmiana czynna hormonalnie. U 37 chorych (41%) - hiperkortyzolizm, u 21 (23%) - zespół Cushinga, u 15 (17%) - przedkliniczny zespół Cushinga i u 1 (1%) - choroba Cushinga po nieskutecznym usunięciu przysadki. U 25 (27%) pacjentów stwierdzono pierwotny hiperaldosteronizm, u 28 (31%) - guz chromochłonny nadnerczy i u 1 (1%) - zespół nadnerczowo-płciowy. Z powodu guza nieczynnego hormonalnie typu incidentaloma operowano 67 chorych (42%). Średni czas wykonywania jednostronnej adrenalektomii laparoskopowej wynosił 167,4 min (70–390 min). U 8 operowanych (5%) zmieniono metodę na operację klasyczną. U 13 chorych (8,2%) zanotowano powikłania. Odżywianie doustne rozpoczynano w 1.–3. dobie po zabiegu. Pobyt w szpitalu po operacji wynosił średnio 6,1 dnia. Podsumowując, metoda adrenalektomii laparoskopowej jest bardzo przydatna w leczeniu zmian w nadnerczach u chorych z różnymi postaciami nadciśnienia uwarunkowanego hormonalnie, jak również zmian hormonalnie nieczynnych o charakterze incidentaloma.During the past decade, laparoscopic adrenalectomy has replaced open adrenalectomy as the preferred method for removal of the most of adrenal tumors. The benefits of laparoscopic versus open adrenalectomy have been established by several groups and include decreased postoperative pain, a shortened hospitalization and a more rapid convalescence. Laparoscopic adrenalectomy replaced all other surgical approaches to the adrenals for patients with nonfunctioning tumors (incidentaloma) and various functional tumors, including aldosteronomas, Cushing’s syndrome and pheochromocytomas. Only large tumor size (> 8 cm), evidence of a local tumor invasiveness or a large primary adrenal malignancy are now considered contraindications to a laparoscopic approach. The effect of laparoscopic adrenalectomy on blood pressure and biochemical response should also be taken into consideration, especially in patients with primary hiperaldosteronism, Cushing’s syndrome and pheochromocytoma. We present the experience of one clinical center with laparoscopic adrenalectomy, based on a series of 158 patients with nonfunctional (42%) and functional adrenal tumors (58%). We also discuss our operative results and the clinical outcomes. Our results indicate that laparoscopic adrenalectomy is an effective treatment for adrenal disorders

Wpływ kwasu retinowego na komórki pheochromocytoma

Introduction: Retinoic acid is a regulator of gene expression which, by binding to its nuclear receptor, determines the degree of differentiation in multiple cancer cell types. On the basis of this capability it was introduced, e.g. in the therapy of neuroblastoma. In cells derived from neural crest, such as neuroblastoma cells, retinoic acid initiates differentiation into neurons. This substance acts in a similar way on a rat pheochromocytoma cell line PC12. The aim of our work was to examine the influence of retinoic acid on the phenotype of human pheochromocytoma cells in primary culture. Material and methods: Observations were made on two primary cultures isolated from human pheochromocytoma. Cells were grown in RPMI1640 medium supplemented with 10% foetal bovine serum. Subsequently, the cultures were treated with 100 mMol retinoic acid for three-days. An evaluation of the phenotype change was performed by estimating the expression levels of F-actin, MAP-2 protein, and chromogranin, with the use of a confocal microscopy. Results: The introduction of retinoic acid into the culture caused an increase in the F-actin level and its redistribution in the form of stress fibers. Simultaneously, the cells changed their shape, generating more processes. No change was detected in the expression level of neuroendocrine markers: MAP-2 and chromogranin. Conclusions: Retinoic acid appears to have an influence on some phenotype parameters of human pheochromocytoma cells. Further work is needed to determine the molecular mechanisms of this process, and to evaluate thoroughly the benefits of introducing retinoic acid into therapy of pheochromocytoma tumors.Wstęp: Kwas retinowy jest regulatorem ekspresji genów, który działając poprzez receptor jądrowy, wpływa na stopień zróżnicowania wielu typów komórek nowotworowych. Właściwości te stały się podstawą zastosowania go w onkologii, m.in. w terapii neuroblastoma. W komórkach pochodzących z grzebienia nerwowego, takich jak komórki neuroblastoma, kwas retinowy uruchamia proces różnicowania w kierunku neuronów. Substancja ta działa w sposób zbliżony również na komórki szczurzej linii pheochromocytoma (PC12). Celem pracy było zbadanie wpływu kwasu retinowego na cechy fenotypowe ludzkich komórek pheochromocytoma w warunkach hodowli pierwotnej. Materiał i metody: Badania przeprowadzono na dwóch hodowlach pierwotnych wyprowadzonych z ludzkich guzów pheochromocytoma. Komórki hodowano w pożywce RPMI1640 z dodatkiem 10-procentowej surowicy bydlęcej, a następnie poddane działaniu kwasu retinowego, w stężeniu 100 mM przez 3 dni. Oceny fenotypu dokonano poprzez badanie ekspresji F-aktyny, białka MAP-2 (microtubule-associated protein-2, marker neuronalny), i chromograniny (marker neuroendokrynny), z detekcją przy u¿yciu mikroskopu konfokalnego. Wyniki: Działanie kwasem retinowym spowodowało zwiększenie zawartości F-aktyny i jej redystrybucję w formie włókien naprężeniowych, co znalazło odzwierciedlenie w zmianie kształtu komórek, które utworzyły więcej wypustek. Nie stwierdzono zmian w poziomie ekspresji markerów neuroendokrynnych: MAP-2 i chromograniny. Wnioski: Kwas retinowy prawdopodobnie wpływa na niektóre parametry fenotypowe ludzkich komórek pheochromocytoma. Konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań w celu wyjaśnienia mechanizmów molekularnych tego zjawiska oraz głębszej oceny perspektyw zastosowania kwasu retinowego w leczeniu guza chromochłonnego