Ranolazyna — nowy lek w nawracających opornych na leczenie arytmiach komorowych?

Introduction. The pharmacological treatment of ventricular arrhythmias (VA) has significant limitations. Ranolazine is a relatively new drug with documented antianginal and anti-ischaemic mechanisms and where preclinical data provides evidence of additional antiarrhythmic properties.  The aim of this article was to evaluate the safety and efficacy of ranolazine in patients with recurrent antiarrhythmic therapy-refractory VA.  Material and methods. This prospective evaluation included 30 patients (pts) (male/female: 26/4; mean age: 65 ± 10 years; coronary artery disease/dilated cardiomyopathy: 20/10; New York Heart Association class I/II/III/IV: 2/14/12/2, left ventricular ejection fraction: 27 ± 10%; implantable cardioverter-defibrillator (ICD): 15 pts, implantable cardioverter- -defibrillator with cardiac resynchronisation therapy (CRT-D): 14 pts with recurrent significant VA [ventricular fibrillation, sustained ventricular tachycardia (VT) and/or non-sustained VT, multiple ventricular premature complexes > 1,000/ /day, biventricular stimulation (BiV) < 95%] and where standard treatment options, i.e. pharmacotherapy, coronary revascularisation, and percutaneous ablation, had proved ineffective. The severity of the arrhythmia was assessed by 24-hour electrocardiographic (ECG) Holter monitoring and in ICD/CRT-D memory recording. The patients received, in addition to the standard pharmacotherapy (amiodarone: 18 pts, beta-blocker: 26 pts) ranolazine 375 mg twice daily for three months. Baseline data was compared to the data obtained after the three months of ranolazine treatment.  Results. We observed a significant reduction of total ventricular extrasystoles determined by ECG Holter monitoring (median: 1,737 vs 1,260, p = 0.04). Similarly, significant VA in ICD/CRT-D memory recording was diminished (67.7 vs 35.5%, p = 0.03). The number of ICD interventions in terms of both antitachycardia pacing (9 pts vs 2 pts, p = 0.01), and shock delivery (8 pts vs 2 pts, p = 0.01), was lower after the three-month observation. The therapy was ineffective for nine (29%) patients — two were hospitalised during the three-month follow-up because of recurrent arrhythmia and in seven pts there was no noticeable reduction in the amount of VA. Adverse effects, in the form of gastrointestinal symptoms (diarrhoea: two, constipation: one), occurred in three (10%) patients.  Conclusions. Authors observed no significant QT prolongation in any patient. There were no differences between the baseline and the post-ranolazine patient clinical characteristics. Ranolazine seems to be a safe and effective second- line therapy in the reduction of VA and ICD interventions in patients with recurrent antiarrhythmic therapy-refractory events.   Wstęp. Farmakologiczne leczenie komorowych zaburzeń rytmu (VA) jest ograniczone. Ranolazyna to stosunkowo nowy lek o udokumentowanym działaniu przeciwdławicowym i przeciwniedokrwiennym oraz z danymi przedklinicznymi wska- zującymi na dodatkowe właściwości antyarytmiczne.  Celem pracy była ocena bezpieczeństwa i skuteczności ranolazyny u pacjentów z nawracającymi opornymi na leczenie VA.  Materiał i metody. Prospektywną oceną objęto 30 pacjentów (pts) (mężczyźni/kobiety: 26/4, średnia wieku: 65 ± 10 lat; choroba wieńcowa/kardiomiopatia rozstrzeniowa: 20/10, klasa I/II/III/IV według New York Heart Association: 2/14/12/2, frakcja wyrzutowa lewej komory: 27 ± 10%; kardiowerter-defibrylator [ICD]: 15 pts, terapia resynchronizują- ca serce z funkcją defibrylacji [CRT-D]: 14 pts) z nawracającymi istotnymi VA (migotanie komór, utrwalony częstoskurcz komorowy [VT] i/lub nieutrwalony VT, liczne pojedyncze ekstrasystolie komorowe &gt; 1000/d., stymulacja biwentrikularna (BiV) &lt; 95%) i z wyczerpaną standardową opcją leczenia, tj. farmakoterapią, rewaskularyzacją wieńcową i przezskórną ablacją. Nasilenie arytmii oceniano w 24-godzinnym monitorowaniu elektrokardiograficznym (EKG) metodą Holtera oraz w pamięci holterowskiej ICD/CRT-D. U pacjentów do standardowej farmakoterapii (amiodaron: 18 pts, beta-adrenolityk: 26 pts) dołączono ranolazynę w dawce 375 mg 2 razy/dobę przez 3 miesiące. Wyjściowe dane porównano z danymi uzyskanymi po 3-miesięcznym leczeniu.  Wyniki. Autorzy zaobserwowali istotną redukcję liczby ekstrasystolii komorowych w monitorowaniu EKG metodą Holtera (mediana: 1737 v. 1260; p = 0,04). Podobnie odnotowano istotne zmniejszenie częstości istotnej VA w zapisie pamięci ICD/CRT-D (67,7 v. 35,5%; p = 0,03). Liczba interwencji ICD zarówno pod względem stymulacji antyarytmicznej (9 pts v. 2 pts; p = 0,01), jak i wyładowań (8 pts v. 2 pts; p = 0,01) była niższa po 3-miesięcznej obserwacji. Terapia była nieskuteczna u 9 (29%) pacjentów — 2 hospitalizowano w trakcie 3-miesięcznej obserwacji z powodu nawrotu VA, a u 7 nie stwierdzono zauważalnego zmniejszenia występowania VA. Działania niepożądane pod postacią dolegliwości żołądkowo-jelitowych (biegunka: 2, zaparcie: 1) wystąpiło u 3 (10%) chorych. U żadnego z pacjentów nie obserwowano istotnego wydłużenia odstępu QT. Nie obserwowano istotnych różnic w charakterystyce klinicznej pacjentów wyjściowo i po podaniu ranolazyny.  Wnioski. Ranolazyna wydaje się bezpiecznym i skutecznym lekiem drugiego rzutu, który może być stosowany w redukcji VA i liczby interwencji ICD u pacjentów z nawracającymi opornymi na leczenie VA.

Ranolazyna - nowy lek w nawracających opornych na leczenie arytmiach komorowych?

Introduction. The pharmacological treatment of ventricular arrhythmias (VA) has significant limitations. Ranolazine is a relatively new drug with documented antianginal and anti-ischaemic mechanisms and where preclinical data provides evidence of additional antiarrhythmic properties. The aim of this article was to evaluate the safety and efficacy of ranolazine in patients with recurrent antiarrhythmic therapy-refractory VA. Material and methods. This prospective evaluation included 30 patients (pts) (male/female: 26/4; mean age: 65 ± 10 years; coronary artery disease/dilated cardiomyopathy: 20/10; New York Heart Association class I/II/III/IV: 2/14/12/2, left ventricular ejection fraction: 27 ± 10%; implantable cardioverter-defibrillator (ICD): 15 pts, implantable cardioverter-defibrillator with cardiac resynchronisation therapy (CRT-D): 14 pts with recurrent significant VA [ventricular fibrillation, sustained ventricular tachycardia (VT) and/or non-sustained VT, multiple ventricular premature complexes > 1,000//day, biventricular stimulation (BiV) < 95%] and where standard treatment options, i.e. pharmacotherapy, coronary revascularisation, and percutaneous ablation, had proved ineffective. The severity of the arrhythmia was assessed by 24-hour electrocardiographic (ECG) Holter monitoring and in ICD/CRT-D memory recording. The patients received, in addition to the standard pharmacotherapy amiodarone: 18 pts, beta-blocker: 26 pts) ranolazine 375 mg twice daily for three months. Baseline data was compared to the data obtained after the three months of ranolazine treatment

Regional Strain Pattern Index—A Novel Technique to Predict CRT Response

Background: Cardiac resynchronization therapy (CRT) improves outcome in patients with heart failure (HF) however approximately 30% of patients still remain non-responsive. We propose a novel index&mdash;Regional Strain Pattern Index (RSPI)&mdash;to prospectively evaluate response to CRT. Methods: Echocardiography was performed in 49 patients with HF (66.5 &plusmn; 10 years, LVEF 24.9 &plusmn; 6.4%, QRS width 173.1 &plusmn; 19.1 ms) two times: before CRT implantation and 15 &plusmn; 7 months after. At baseline, dyssynchrony was assessed including RSPI and strain pattern. RSPI was calculated from all three apical views across 12 segments as the sum of dyssynchronous components. From every apical view, presence of four components were assessed: (1) contraction of the early-activated wall; (2) prestretching of the late activated wall; (3) contraction of the early-activated wall in the first 70% of the systolic ejection phase; (4) peak contraction of the late-activated wall after aortic valve closure. Each component scored 1 point, thus the maximum was 12 points. Results: Responders reached higher mean RSPI values than non-responders (5.86 &plusmn; 2.9 vs. 4.08 &plusmn; 2.4; p = 0.044). In logistic regression analysis value of RSPI &ge; 7 points was a predictor of favorable CRT effect (OR: 12; 95% CI = 1.33&ndash;108.17; p = 0.004). Conclusions: RSPI could be a valuable predictor of positive outcome in HF patients treated with CRT

Original articlePredictors of long-term outcome in patients with left ventricular dysfunction following coronary artery bypass grafting

Wstęp: Pomimo wielu badań poświęconych poszukiwaniu markerów zagrożenia u chorych po zawale serca z dysfunkcją lewej komory, istnieje sporo kontrowersji na ten temat. Szczególną, odrębną grupę tworzą chorzy po chirurgicznej rewaskularyzacji mięśnia sercowego. Cel: Jednoośrodkowa, prospektywna analiza przeżywalności oraz znaczenia prognostycznego danych klinicznych i nieinwazyjnych wskaźników w przewidywaniu śmiertelności ogólnej (ang. all-cause mortality, ACM) i zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych (ang. cardiovascular mortality, CVM) u chorych z pozawałową dysfunkcją lewej komory po chirurgicznej rewaskularyzacji mięśnia sercowego (CABG). Metody: Badana populacja obejmowała 61 osób po zawale serca [wiek 59&plusmn;9 lat, 49 mężczyzn, frakcja wyrzutowa lewej komory (LVEF) 33&plusmn;6%] włączanych do badania w okresie 6&#8211;12 miesięcy po CABG, a następnie obserwowanych prospektywnie przez okres 4&#8211;61 miesięcy (mediana 46). Analizowano dane demograficzne, kliniczne, w tym stosowane leki, LVEF, dyspersję repolaryzacji (QTd ł80 ms), szerokość zespołów QRS >120 ms lub obecność późnych potencjałów komorowych (LP), przedwczesne pobudzenia komorowe (PVC) ł10/godz., epizody nieutrwalonego częstoskurczu komorowego (nsVT) i parametr czasowy zmienności rytmu zatokowego SDRR Ł70 ms. Oceniano częstość wystąpienia ACM i CVM, a następnie określono znaczenie prognostyczne wymienionych wskaźników. Wyniki: Zmarło 14 chorych, w tym 10 z przyczyn sercowo-naczyniowych. Jednoczynnikowa analiza Coksa wykazała, że czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia zgonu (zarówno ACM, jak i CVM) są: niepełna rewaskularyzacja, stopień nasilenia dławicy, obecność niewydolności serca, niższa LVEF, stosowanie azotanów, naparstnicy lub diuretyków oraz obecność LP lub poszerzenie zespołu QRS. Współistnienie obniżenia LVEF Ł30% z obecnością LP lub poszerzeniem QRS powodowało istotne zwiększenie ryzyka CVM (HR=10,73, p=0,0238). W wieloczynnikowej analizie Coksa połączenie stopnia nasilenia dławicy i obniżenia LVEF cechowało się największą wartością predykcyjną dla ACM i CVM, a pozytywna i negatywna wartość przewidywania wynosiły odpowiednio: 42,9% i 95,7% oraz 50,0% i 97,9%. Wnioski: Obecność dużego stopnia dysfunkcji lewej komory w połączeniu z gorszą klasą wydolności wieńcowej u chorych z pozawałowym uszkodzeniem lewej komory leczonych CABG cechuje się największą siłą predykcyjną śmiertelności całkowitej i sercowo-naczyniowej. Wydaje się również, że obecność LP lub poszerzonych zespołów QRS u chorych z LVEF Ł30% powinna skłaniać do rozważenia potrzeby implantacji kardiowertera-defirbylatora serca. Pomimo wprowadzania nowych parametrów oceny zagrożenia zgonem, podstawowe dane kliniczne i echokardiograficzne mają nadal największe znaczenie w ocenie ryzyka u chorych z pozawałowym uszkodzeniem mięśnia sercowego po przebytym CABG. Wydaje się również, że powszechnie stosowane nieinwazyjne wskaźniki ryzyka cechują się mniejszą siłą predykcyjną u chorych po CABG leczonych beta-blokerami.Background: Prognostic significance of clinical and non-invasive risk markers in patients after surgical revascularisation remains unclear, especially in post-infarction patients with left ventricular (LV) dysfunction. Aim: The single-centre, prospective study was designed to assess survival and the predictive power of several clinical and non- -invasive risk markers of all-cause (ACM) and cardiovascular mortality (CVM) in post-CABG patients with LV dysfunction. Methods: A cohort of 61 patients (age 59&plusmn;9 years, 49 males, LVEF 33&plusmn;6%) 6-12 months after CABG was prospectively followed for a median of 46 months. Demographics, clinical data, medication, LVEF, QRS>120 ms or late potentials (LP) presence, QT dispersion ł80 ms, premature ventricular contractions (PVC) ł10/h, non-sustained ventricular tachycardia (nsVT), and SDNN Ł70 ms in ambulatory ECG were analysed. The ACM and CVM were evaluated. The prognostic value of analysing parameters was determined. Results: Fourteen patients died, 10 of them due to cardiovascular causes. Univariate Cox analysis showed that incomplete revascularisation, history of angina, heart failure, low LVEF, use of nitrates, digitalis or diuretics, and presence of LP or prolongation of QRS complex were predictors of poor outcome. Combination of angina and low LVEF was the best model in a multivariable Cox analysies for the prediction of both types of death. Conclusions: The present study showed that in post-CABG patients with LV dysfunction, angina class and low LVEF are the main predictors of ACM and CVM. Combination of LVEF 120 ms or LP may also be helpful in the identification of high-risk subjects. Other common non-invasive risk markers, particularly arrhythmic and autonomic, seem to lose some of their predictive power in patients after CABG and receiving beta-blocking agents