Surgical methods of erectile dysfunction treatment

Zaburzenia erekcji (ED) są jedną z najczęstszych dysfunkcji seksualnych u mężczyzn w wieku 40–70 lat — dotyczą 50% z nich. Schemat terapeutyczny obejmuje leczenie: I rzutu — terapię preparatami doustnymi, II rzutu — iniekcje do ciał jamistych oraz III rzutu — leczenie chirurgiczne. Wskazaniami do leczenia III rzutu są: brak efektu wcześniejszych terapii lub brak zgody na ich zastosowanie, zaburzenia anatomiczne i organiczne oraz ED po przebytych operacjach w obrębie miednicy mniejszej (m.in. po prostatektomii radykalnej). Leczenie operacyjne ED dzieli się na chirurgię naczyniową oraz zabiegi implantacji protez prącia. Do pierwszej grupy można zaliczyć zabiegi w obrębie naczyń tętniczych — arterializację i rewaskularyzację oraz chirurgiczne leczenie dysfunkcji mechanizmu żylno-okluzyjnego w obrębie ciał jamistych (przecieku żylnego). Wymienione techniki stanowią postępowanie alternatywne, które można zastosować tylko u wybranych pacjentów. Implantacja protez prącia stanowi uznaną metodę leczenia ED, rekomendowaną przez Europejskie Towarzystwo Urologiczne. Obecnie dostępne są 2 modele 3-częściowych hydraulicznych protez prącia — AMS 700 i Coloplast Titan. Zabiegi wszczepienia protez prącia charakteryzują się bardzo dobrymi wynikami, z odsetkiem awarii mechanicznych szacowanym na mniej niż 5% w 5-letnim okresie obserwacji i ryzykiem infekcji wynoszącym około 1–2%. Poziom satysfakcji ze strony pacjentów, a także ich partnerek sięga 95%. W krajach zachodnich implantacje protez prącia mają ugruntowaną pozycję i są rutynowo wykonywanymi zabiegami. Od lutego 2013 roku zabiegi wszczepiania 3-częściowych hydraulicznych protez prącia są wykonywane w Polsce.Erectile dysfunctions are one of the most common sexual problems in men, appearing in 50% of the population at 40–70 years of age. Treatment regimen includes oral preparations — first-line treatment, injections to the corpora cavernosa — second-line treatment and surgical treatment — third-line treatment. An indication for the third-line treatment includes no effect after previous therapy or denial for such methods, anatomical and organic disorders, ED after operations within the pelvic (a.o. after radical prostatectomy). The surgical procedures can be divided into vascular surgery and implantation of penile prostheses. Among the first group we can distinguish penile microarterial bypass surgery — arterialization and revascularization and surgical treatment of dysfunction of veno-occlusive dysfunction (CVOD) within the corpora cavernosa (venous leak). The above techniques are an alternative that can be used only in selected patients. Implantation of penile prostheses is a recognized method for treatment of ED recommended by The European Association of Urology (EAU). At the moment, we have at our disposal two models of three-piece inflatable penile prostheses — AMS 700 and Coloplast Titan. Penile prostheses implantation treatments have very good clinical outcomes with mechanical failure estimated at less than 5% in the five-year period of observation, and the risk of infection approximately 1–2%. The level of satisfaction of the patients and their partners reaches 95%. In the Western countries implantation of penile prostheses is an established and are routinely performed surgery. Since February 2013 the surgery of implantation of the three-pieces inflatable penile prostheses are being performed in Poland

Zespół pęcherza nadreaktywnego — niedoszacowany problem chorych na cukrzycę

An overactive bladder (OAB) is a prevalent syndrom in general population with uncertain multifactorial aetiology. The features of OAB are also present in significant percent of diabetics. The clinical picture of OAB consists of troublesome clinical symptoms (urgency, frequency, nocturia, urge urinary incontinence). The precise medical history is the base of proper OAB diagnosis and the exclusion of all known reasons for OAB (anatomical, functional and hormonal) is essential to confirm its idiopathic aetiology. The background of OAB is formed by the disturbances of both structure and function of urothelium besides urinary bladder innervation and muscular dysfunction. In diabetics, the hyperglycaemia and secondary polyuria as well as the late diabetic complications (microangiopathy and neuropathy) are responsible for the OAB development. The mode of OAB treatment in diabetics does not differ from these accepted for general population, although the role of optimal hypoglycaemic therapy is emphasied. Unfortunately, even long-term multidirectional therapy (non-pharmacological, pharmacological or invasive treatments) does not ensure successful cure and all its effects are limited to mitigation of clinical signs intensity.Zespół pęcherza nadreaktywnego (ZPN) jest schorzeniem bardzo rozpowszechnionym w populacji ogólnej, charakteryzującym się wieloczynnikową i nie do końca poznaną etiologią. Jego objawy stwierdza się także u istotnego odsetka chorych na cukrzycę. Na obraz kliniczny ZPN składa się wiele symptomów, które znacząco pogarszają komfort życia chorego (tj. parcia naglące, częstomocz, nocturia, nietrzymanie moczu z parcia). Podstawę diagnostyki stanowi ukierunkowany powyższe objawy wywiad podmiotowy, a warunkiem rozpoznania tak zwanego idiopatycznego zespołu pęcherza nadreaktywnego jest wykluczenie innych czynników (anatomicznych, czynnościowych i metabolicznych), które mogą powodować podobne objawy kliniczne. U podłoża patogenetycznego ZPN leżą: nieprawidłowa budowa i funkcja nabłonka wyścielającego drogi moczowe (urotelium), zaburzenia unerwienia pęcherza moczowego i zaburzenia czynności mięśnia wypieracza pęcherza moczowego. Czynnikami wpływającymi na rozwój ZPN u chorych na cukrzycę są: hiperglikemia i stymulowana nią poliuria, a także późne powikłania cukrzycy pod postacią mikroangiopatii i polineuropatii. Sposób terapii ZPN u chorych z cukrzycą nie odbiega od schematów przyjętych dla populacji ogólnej, choć podkreśla się rolę optymalizacji leczenia hipoglikemizującego. Niestety nawet długotrwałe stosowanie wielokierunkowej terapii (niefarmakologicznej, farmakologicznej czy zabiegowej) nie zapewnia pełnego wyleczenia ZPN, a jej efekt często sprowadza się jedynie do zmniejszenia nasilenia objawów klinicznych

Analysis of trace element in intervertebral disc by Atomic Absorption Spectrometry techniques in degenerative disc disease in the Polish population

Objective Although trace elements are regarded crucial and their content has been determined in number of tissue there are only few papers addressing this problem in intervertebral disc in humans. Most of the trace elements are important substrates of enzymes influencing metabolism and senescence process. Others are markers of environmental pollution. Therefore the aim of the research was to analyzed of the trace element content in the intervertebral disc, which may be a vital argument recognizing the background of degenerative changes to be the effect of the environment or metabolic factors. Material and Methods Material consist of 18 intervertebral disc from 15 patients, acquired in surgical procedure of due to the degenerative disease with Atomic Absorption Spectrometry content of Al, Cd, Co, Pb, Cu, Ni, Mo, Mg, Zn was evaluated. Results Only 4 of the trace elements were detected in all samples. The correlation analysis showed significant positive age correlation with Al and negative in case of Co. Among elements significant positive correlation was observed between Al/Pb, Co/Mo, Al/Mg, Al/Zn Pb/Zn and Mg/Zn. Negative correlation was observed in Al/Co, Cd/Mg, Co/Mg, Mo/Mg, Co/Zn and Mo/Zn. Conclusions This study is the first to our knowledge that profiles the elements in intervertebral disc in patients with degenerative changes. We have confirmed significant differences between the trace element contents in intervertebral disc and other tissue. It can be ground for further investigation

Astrocytic β-catenin signaling via TCF7L2 regulates synapse development and social behavior

The Wnt/β-catenin pathway contains multiple high-confidence risk genes that are linked to neurodevelopmental disorders, including autism spectrum disorder. However, its ubiquitous roles across brain cell types and developmental stages have made it challenging to define its impact on neural circuit development and behavior. Here, we show that TCF7L2, which is a key transcriptional effector of the Wnt/β-catenin pathway, plays a cell-autonomous role in postnatal astrocyte maturation and impacts adult social behavior. TCF7L2 was the dominant Wnt effector that was expressed in both mouse and human astrocytes, with a peak during astrocyte maturation. The conditional knockout of Tcf7l2 in postnatal astrocytes led to an enlargement of astrocytes with defective tiling and gap junction coupling. These mice also exhibited an increase in the number of cortical excitatory and inhibitory synapses and a marked increase in social interaction by adulthood. These data reveal an astrocytic role for developmental Wnt/β-catenin signaling in restricting excitatory synapse numbers and regulating adult social behavior