Aktualne poglądy na diagnostykę i leczenie niskozróżnicowanych raków neuroendokrynnych przewodu pokarmowego

Poorly differentiated neuroendocrine carcinomas (PDNEC) are rare tumours that can originate from any site of the gastrointestinal tract exhibiting an overall aggressive behaviour that may vary between tumours according to the degree of cellular proliferation. The majority of PDNEC are locally advanced or metastatic at presentation, and are only infrequently associated with secretory hormonal syndromes. PDNEC exhibit aggressive histological features (high mitotic rate, high Ki67 labelling index and presence of necrosis) and are further subdivided into two morphological subgroups, small and large cell variants. As PDNEC express somatostatin receptors less frequently, somatostatin receptor scintigraphy is usually negative, whereas 18F-fluorodeoxyglucose positron emission tomography appears to be the best method of evaluating disease spread and guiding further treatment. PDNEC have traditionally been treated similarly to small cell lung carcinoma, although they show a number of different clinical and histopathologic features. First line systemic chemotherapy with a platinum-based agent and etoposide is used for patients with metastatic disease, leading to variable response rates that are often of relative short duration. Sequential or concurrent chemoradiation is recommended for patients with locoregional disease. In patients with localised disease, complete surgical resection should be offered followed by adjuvant treatment (chemotherapy with or without radiotherapy); the value of neoadjuvant chemotherapy has not been evaluated as yet. The role of second line therapies is evolving, with temozolomide being a promising agent. However, the majority of data regarding PDNEC is hampered by the small number of series and their retrospective nature, making it important that multicentre co-operative studies be performed.Niskozróżnicowane raki neuroendokrynne (PDNEC, poorly differentiated neuroendocrine carcinomas) to rzadkie nowotwory, które mogą wywodzić się z dowolnego miejsca w przewodzie pokarmowym, cechując się ogólnie agresywnym przebiegiem uzależnionym od stopnia nasilenia proliferacji komórek nowotworowych. Większość przypadków PDNEC w momencie rozpoznania stanowią nowotwory miejscowo zaawansowane lub przerzutowe i rzadko towarzyszą im zespoły chorobowe związane z wydzielanymi przez te nowotwory hormonami. PDNEC cechują się agresywnym obrazem histopatologicznym (duża liczba figur podziału, wysoki wskaźnik aktywności proliferacyjnej Ki67 i obecność martwicy) i wyróżnia się wśród nich dwie podgrupy morfologiczne — odmianę drobnokomórkową i wielkokomórkową. Ponieważ w PDNEC rzadziej stwierdza się ekspresję receptorów somatostatynowych, scyntygrafia receptorów somatostatynowych zwykle daje negatywne wyniki, natomiast pozytonowa tomografia emisyjna z 18F-fluorodeoksyglukozą wydaje się być najlepszą metodą do oceny rozległości choroby i pomocną przy podejmowaniu decyzji dotyczących dalszego leczenia. PDNEC zwykle leczy się podobnie do drobnokomórkowego raka płuca, choć nowotwory te wykazują szereg różnic klinicznych i histopatologicznych. U pacjentów z chorobą rozsianą stosuje się układową chemioterapię pierwszego rzutu obejmującą pochodną platyny i etopozyd. Odsetek odpowiedzi na leczenie jest różny, a sama odpowiedź utrzymuje się względnie krótko. U pacjentów z chorobą lokoregionalną zaleca się stosowanie sekwencyjnej lub jednoczasowej chemioradioterapii. U pacjentów z chorobą zlokalizowaną stosuje się radykalne leczenie chirurgiczne z chemio- lub chemioradioterapią uzupełniającą. Nie ustalono dotychczas roli chemioterapii neoadiuwantowej. Schematy leczenia drugiego rzutu na razie ewoluują; obiecujący wydaje się być temozolomid. Wartość większości danych dotyczących PDNEC jest jednak ograniczona niezbyt dużą liczbą przypadków oraz ich retrospektywnym charakterem. Dlatego też tak ważne byłoby przeprowadzenie wieloośrodkowych badań kooperacyjnych

Aktualne poglądy na diagnostykę i leczenie niskozróżnicowanych raków neuroendokrynnych przewodu pokarmowego

Niskozróżnicowane raki neuroendokrynne (PDNEC, poorly differentiated neuroendocrine carcinomas) to rzadkie nowotwory, które mogą wywodzić się z dowolnego miejsca w przewodzie pokarmowym, cechując się ogólnie agresywnym przebiegiem uzależnionym od stopnia nasilenia proliferacji komórek nowotworowych. Większość przypadków PDNEC w momencie rozpoznania stanowią nowotwory miejscowo zaawansowane lub przerzutowe i rzadko towarzyszą im zespoły chorobowe związane z wydzielanymi przez te nowotwory hormonami. PDNEC cechują się agresywnym obrazem histopatologicznym (duża liczba figur podziału, wysoki wskaźnik aktywności proliferacyjnej Ki67 i obecność martwicy) i wyróżnia się wśród nich dwie podgrupy morfologiczne — odmianę drobnokomórkową i wielkokomórkową. Ponieważ w PDNEC rzadziej stwierdza się ekspresję receptorów somatostatynowych, scyntygrafia receptorów somatostatynowych zwykle daje negatywne wyniki, natomiast pozytonowa tomografia emisyjna z 18F-fluorodeoksyglukozą wydaje się być najlepszą metodą do oceny rozległości choroby i pomocną przy podejmowaniu decyzji dotyczących dalszego leczenia. PDNEC zwykle leczy się podobnie do drobnokomórkowego raka płuca, choć nowotwory te wykazują szereg różnic klinicznych i histopatologicznych. U pacjentów z chorobą uogólnioną stosuje się układową chemioterapię pierwszego rzutu obejmującą pochodną platyny i etopozyd. Odsetek odpowiedzi na leczenie jest różny, a sama odpowiedź utrzymuje się względnie krótko. U pacjentów z chorobą lokoregionalną zaleca się stosowanie sekwencyjnej lub jednoczasowej chemioradioterapii. U pacjentów z chorobą zlokalizowaną stosuje się radykalne leczenie chirurgiczne z chemio- lub chemioradioterapią uzupełniającą. Nie ustalono dotychczas roli chemioterapii neoadiuwantowej. Schematy leczenia drugiego rzutu na razie ewoluują; obiecujący wydaje się być temozolomid. Wartość większości danych dotyczących PDNEC jest jednak ograniczona niezbyt dużą liczbą przypadków oraz ich retrospektywnym charakterem. Dlatego też tak ważne byłoby przeprowadzenie wieloośrodkowych badań kooperacyjnych

Survival in patients with stage IV noncardia gastric cancer - the influence of DNA ploidy and Helicobacter Pyloriinfection

BACKGROUND: Palliative surgery followed by postoperative chemotherapy is a challenging approach in the treatment of stage IV gastric cancer yet patients must be carefully selected on the basis of likely clinical benefit. METHODS: The records of 218 patients with histological diagnosis of gastric adenocarcinoma who underwent palliative surgery followed by postoperative chemotherapy were retrospectively reviewed. Twelve potential prognostic variables including tumour DNA index and serum IgG anti- Helicobacter pylori (HP) antibodies were evaluated for their influence on overall survival by multivariate analysis. RESULTS: The median survival was 13.25 months [95% Confidence Interval (CI) 12.00, 14.50]. Three factors were found to have an independent effect on survival: performance status (PS) [PS 60–70 vs. 90–100 Hazard Ratio (HR) 1.676; CI 1.171-2.398, p = 0.005], liver metastases (HR 1.745; CI 1.318-2.310, p < 0.001), and DNA Index as assessed by Image cytometry (2.2-3.6 vs. >3.6 HR 3.059; CI 2.185-4.283, p < 0.001 and <2.2 vs. >3.6 HR; 4.207 CI 2.751-6.433 <0.001). HP infection had no statistically significant effect on survival by either univariate or multivariate analysis. CONCLUSION: Poor pre-treatment PS, the presence of liver metastasis and high DNA Index were identified factors associated with adverse survival outcome in patients with Stage IV gastric cancer treated with palliative gastrectomy and postoperative chemotherapy. HP infection had no influence on survival of these patients