Zmiany stężenia Fas, FasL oraz Bcl-2 w surowicy krwi związane z wiekiem u pacjentów z autoimmunologicznymi chorobami tarczycy

Introduction: Apoptosis plays a pivotal role in the regulation of immune mechanisms in the pathogenesis of autoimmune thyroid diseases (AITD). The prevalence of AITD increases with age. Purpose to compare soluble Fas, FasL and Bcl-2 in Graves´ disease (GD) and Hashimoto thyroiditis (HT) in relation to the age of the studied patients. Material and methods: 3 groups of subjects: 1/25 patients with GD in euthyreosis on methimazol 2/27 patients with ChH in euthyreosis on levothyroxine. 3/12 healthy volunteers age and sex-matched to group 1-2. The serum levels of Fas, FasL and Bcl-2 were determined by the ELISA kit. Results: We found positive correlations between sFas and age in GD patients (r = 0.35; p < 0.05). In GD patients we found a negative correlation between sFasL and age in all studied patients with AITD (r = &#8211;0.34; p < 0.01). We also found a negative correlation between sBcl-2 and age in HT patients (r = &#8211;0.42; p < 0.05). Conclusions: Fas/FasL and Bcl-2 signaling pathways seem to be age-related and may explain, at least in part, milder course of Graves´ disease in elderly patients and increased prevalence of Hashimoto disease in this group of subjects.Wstęp: Apoptoza odgrywa kluczową rolę w regulacji mechanizmów immunologicznych w patogenezie autoimmunologicznych chorób tarczycy (AITD, autoimmune thyroid disease). Częstość występowania AITD zwiększa się z wiekiem. Celem niniejszej pracy jest porównanie stężeń Fas, FasL i Bcl-2 w chorobie Gravesa (GD, Graves&#8217; disease) i chorobie Hashimoto (HT, Hashimoto thyroiditis) w zależności od wieku badanych. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono u 64 osób podzielonych na 3 grupy: 1/25 pacjentów z GD w eutyreozie, leczonych tiamazolem; 2/27 pacjentów z HT w eutyreozie utrzymywanej lewotyroksyną; 3/12 zdrowych ochotników (grupa kontrolna) dobranych pod względem płci i wieku do grup 1-2. Stężenia Fas, FasL i Bcl-2 w surowicy określono metodą immunoenzymatyczną. Wyniki: Stwierdzono dodatnią korelację pomiędzy sFas i wiekiem pacjentów z GD (r = 0,35; p < 0,05). Wykazano ujemną korelację sFasL z wiekiem u wszystkich badanych (r = -0,34; p < 0,01). Stwierdzono także ujemną korelację pomiędzy wiekiem i sBcl-2 (r = -0,42; p < 0,05). Wnioski: Mechanizmy apoptozy obejmujące Fas/FasL i Bcl-2 mogą zależeć od wieku, co może tłumaczyć przynajmniej w części łagodniejszy przebieg GD u osób w podeszłym wieku i zwiększoną częstość występowania HT w tej grupie pacjentów

Trudności diagnostyki pierwotnego aldosteronizmu - analiza materiału własnego

Introduction: During the last few years, increasing evidence suggests that primary aldosteronism is the cause of over 10% of arterial hypertension (AH). There are no "gold standard" methods for PA screening. The aim of study was plasma renin activity (PRA), plasma aldosterone concentration (PAC), and ARR assessment as criteria for diagnosis of PA and their usefulness in clinical practice. Material and methods: Eighty-one consecutive patients were admitted for diagnosis of primary aldosteronism: 51 women and 30 men, aged 31-69 years. In each patient, PAC and PRA were evaluated by radioimmunoassay. In 65 patients, urine concentration of catecholamine metabolites was assayed, and in 51 patients, diagnostics for hypercortisolaemia was carried out. In patients with adrenal incidentaloma, 16-row computer tomography was performed. Results: The proportion of patients with PAC over 150 pg/ml was 35% (n = 28). The number of patients with PRA under 0.07 ng/ml/h was 19 (n = 15). The ratio of patients whose values of ARR exceeded over 20, 30, 40, 50, and 180 were 55, 47, 37, 28, and 15%, respectively. Conclusions: The most common indication for primary screening was the presence of incidentally found adrenal mass. The quotient of plasma aldosterone concentration/plasma renin activity at whichever cut-off point is not effective enough for the selection of patients for further diagnostics or its cessation. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 2-5)Wstęp: W kilku ostatnich latach pojawiła się znaczna liczba doniesień sugerujących, że pierwotny aldosteronizm stanowi przyczynę ponad 10% przypadków nadciśnienia tętniczego (AH, arterial hypertension). Nie dysponujemy obecnie metodami skriningowymi pierwotnego aldosteronizmu (PA, primary aldosteronism), które można uznać za "złoty standard". Celem pracy była ocena reninowej aktywności osocza (PRA, plasma renin activity), stężenia aldosteronu w osoczu (PAC, plasma aldosterone concentration), wskaźnika aldosteron&#8211;renina (ARR, aldosterone&#8211;renin ratio) jako kryteriów rozpoznania PA i określenie ich przydatności w praktyce klinicznej. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 81 kolejnych pacjentów przyjetych w celu diagostyki PA: 51 kobiet i 30 mężczyzn w wieku 31-69 lat. U każdego chorego oznaczono PAC i PRA metodą radioimmunologiczną. U 65 pacjentów określono stężenie metabolitów katecholamin w moczu. U 51 przeprowadzono diagnostykę w kierunku hiperkortyzolemii. U pacjentów z incidentaloma nadnerczy wykonano 16-rzędową tomografię komputerową. Wyniki: Odsetek pacjentów z PAC > 150 pg/ml wynosił 35% (n = 28), zaś z PRA < 0,07 ng/ml/h 19% (n = 15). Wartości ARR przekraczające kolejne punkty odcięcia 20, 30, 40, 50 i 180 stwierdzono u odpowiednio 55, 47, 37, 28 i 15% badanych. Wnioski: Najczęstszym wskazaniem do skriningu w kierunku pierwotnego aldosteronizmu stanowiła obecność przypadkowo wykrytego guza nadnerczy. Iloraz aldosteronemii do aktywności reninowej osocza, bez względu na przyjęty punkt odcięcia, nie stanowi wystarczającego kryterium, będącego podstawą do prowadzenia dalszej diagnostyki lub jej zaniechania. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 2-5

Markery ryzyka rozwoju cukrzycy typu 1 u krewnych I stopnia osób chorych na cukrzycę typu 1

Introduction: The aim of this study was to evaluate beta-cell function and insulin resistance in relation to the occurrence of anti-islet antibodies in first degree relatives of patients with type 1 diabetes (T1D).Material and methods: The group studied consisted of 90 relatives and 60 healthy individuals without a family history of diabetes. An intravenous glucose tolerance test (IVGTT) was performed in all participants and the first phase insulin response index (FPIR) was calculated. Serum concentrations of GADA, IAA and IA-2A were measured by RIA. HOMA-IR and HOMA%B indices were calculated usinga computer calculator from website.Results: At least one positive antibody was found in 28 relatives (31.1%) but in none of the controls. The most frequently detected antibodieswere IAA (22.2%). The relatives of diabetic patients had significantly higher fasting insulin level (p), significantly lower FPIR index(p), as well as higher HOMA-IR (p) and lower HOMA%B (p) compared to the controls. A positive correlation between IAA concentration and HOMA-IR (r = 0.287, p &lt; 0.005) and a negative correlation between IAA level and HOMA%B (r = –0.226, p &lt; 0.05) were also shown.Conclusions: Our results confirmed that more than 30% of the first-degree relatives of diabetic patients have positive markers of autoimmunebeta-cell destruction. The study showed also that these individuals, in spite of normal glucose tolerance, have markedly decreased beta-cell secretory reserve and decreased sensitivity to insulin action, strongly suggesting an increased risk for developing diabetes laterin life.Wstęp: Celem pracy była ocena funkcji komórek beta i wrażliwości na insulinę w zależności od obecności przeciwciał skierowanych przeciwko antygenom wysp trzustkowych, u krewnych I stopnia osób chorych na cukrzycę typu 1 (T1D).Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 90 krewnych I stopnia oraz 60 osób z ujemnym wywiadem rodzinnym w kierunku cukrzycy (grupa kontrolna). U wszystkich badanych dokonano pomiaru przeciwciał GADA, IAA i IA-2A (RIA), a następnie wykonano dożylny test tolerancji glukozy z oceną pierwszej fazy wydzielania insuliny oraz obliczono wskaźniki HOMA-IR i HOMA%B.Wyniki: Podwyższone stężenie przynajmniej jednego przeciwciała stwierdzono u 28 krewnych (31,1%), przy czym najwyższy odsetek dotyczył przeciwciał IAA (22,2%). Obecności przeciwciał przeciwwyspowych nie obserwowano w grupie kontrolnej. W grupie krewnych wykazano ponadto istotnie wyższe stężenie insuliny na czczo (p &lt; 0,005), istotnie obniżony wskaźnik pierwszej fazy wydzielania insuliny (p &lt; 0,005), jak również znamiennie wyższy wskaźnik HOMA-IR (p &lt; 0,005) i niższy wskaźnik HOMA%B (p &lt; 0,05) w porównaniu z grupą kontrolną. Stwierdzono także dodatnią korelację pomiędzy stężeniem IAA i HOMA-IR (r = 0,287, p &lt; 0,005) oraz ujemną pomiędzy stężeniem IAA i HOMA%B (r = –0,226, p &lt; 0,05).Wnioski: Wyniki potwierdzają obecność markerów autoimmunologicznej destrukcji komórek beta u ponad jednej trzeciej krewnych pacjentów z cukrzycą typu 1. Krewni I stopnia, pomimo prawidłowej tolerancji glukozy, charakteryzują się zaburzeniami pierwszej fazy wydzielania insuliny oraz zmniejszoną wrażliwością na insulinę, co może wskazywać na podwyższone ryzyko rozwoju cukrzycy typu 1 w przyszłości

Możliwości prewencji cukrzycy typu 2

Introduction: The aim of this study was to examine usefulness of oral glucose tolerance test (OGTT) in clinical evaluation of different glucose metabolism disturbances in subjects with at least one risk factor of type 2 diabetes. We compared the effectiveness of non-pharmacological and pharmacological prevention and treatment regiments on metabolic control in these individuals. Material and methods: The study involved 130 patients, with the following characteristics: age between 18 to 76 years, mean body mass index (BMI) - 31.82 &#177; 7.24 kg/m2, and presence of at least one of the risk factor of type 2 diabetes. Glucose metabolism disturbances were diagnosed according to World Health Organization (WHO) criteria. Non-pharmacological regiments were applied for 3 months for patients with impaired glucose tolerance (IGT) and type 2 diabetes. Patients, whose still met criteria for type 2 diabetes during OGTT after non-pharmacological treatment were scheduled for pharmacological interventions. These patients were assigned at random to two groups, that were treated with either metformin or acarbose. The measurements of total cholesterol (TC), HDL&#8211;cholesterol , LDL-cholesterol, trigliceryde (TG), glucose, HbA1c and/or OGGT were performed during each visit. We also assessed risk factors for type 2 diabetes in these subjects. Results: The prevalence of abnormal glucose tolerance in subjects with at least one of the risk factor of diabetes type 2 was near 40%. OGTT in these subjects increased the possibility of diagnosis diabetes type 2 and IGT. Hypertension (81%), hypercholesterolemia (71.4%), hypertriglicerydemia (71.4%) and obesity (66.7%) were the most frequent risk factors observed. There were no differences in biochemical measurements between these groups of patients. Conclusions: Individuals with at least one risk factor of type 2 diabetes should have screening test to diagnose glucose intolerance. Both non-pharmacological and pharmacological intervention was effective in normalization of glucose OGTT in patients with diabetes type 2 and IGT in newly diagnosed with disease patients. Pol J Endocrinol 2008; 59 (1): 6-12Wstęp: Celem niniejszej pracy była ocena przydatności doustnego testu obciążenia glukozą (OGTT, oral glucose tolerance test) do rozpoznania zaburzeń metabolizmu węglowodanów u osób z czynnikami ryzyka cukrzycy typu 2 oraz ocena wpływu leczenia niefarmakologicznego i farmakologicznego na parametry metabolizmu węglowodanów w tej grupie pacjentów. Materiał i metody: Badaniem objęto 130 pacjentów w wieku 18-76 lat ze wskaźnikiem masy ciała (BMI, body mass index) - 31,82 &#177; 7,24 kg/m&#178; oraz z przynajmniej jednym czynnikiem ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2. Zaburzenia metabolizmu wćglowodanów rozpoznawano na podstawie OGTT według kryteriów Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, World Health Organization). Osoby, u których stwierdzono upośledzoną tolerancję glukozy (IGT, impaired glucose tolerance) lub cukrzycę poddano 3-miesięcznej interwencji niefarmakologicznej. U pacjentów, którzy po okresie leczenia niefarmakologicznego nadal spełniali kryteria rozpoznania cukrzycy na podstawie OGTT, zastosowano 3-miesięczne leczenie farmakologiczne (metformina lub akarboza). U wszystkich osób podczas poszczególnych wizyt oznaczano w osoczu krwi żylnej glikemię na czczo i/lub wykonywano OGTT, a w surowicy stężenia cholesterolu całkowitego (TC, total cholesterol), cholesterolu frakcji HDL, cholesterolu frakcji LDL, triglicerydów (TG, trigliceryde) i odsetek HbA1c. Oceniano również występowanie czynników ryzyka cukrzycy typu 2. Wyniki: U około 40% pacjentów z czynnikami ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2 występują zaburzenia metabolizmu węglowodanów. Wykonanie OGTT u tych osób istotnie zwiększa możliwość rozpoznania cukrzycy i/lub IGT. Najczęstszymi czynnikami ryzyka cukrzycy typu 2 są: nadciśnienie tętnicze (81%), hipercholesterolemia (71,4%), hipertriglicerydemia (71,4%) oraz otyłość (66,7%). Nie wykazano istotnych różnic w zachowaniu się wybranych parametrów biochemicznych pomiędzy poszczególnymi grupami. Wnioski: U osób z czynnikami ryzyka cukrzycy typu 2 koniecznie należy wykonać badania przesiewowe w kierunku zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Zarówno leczenie niefarmakologiczne, jak i farmakologiczne są skuteczne w przywracaniu prawidłowej tolerancji węglowodanów u chorych na cukrzycę typu 2, jak i IGT. Endokrynol Pol 2008; 59 (1): 6-1

Selected markers of endothelial dysfunction in patients with subclinical and overt hyperthyroidism

Introduction: There are many factors causing endothelial dysfunction. The aim was to observe chosen markers of endothelial function in patients with subclinical and overt hyperthyroidism. Material and methods: We studied 97 patients with hyperthyroidism: 51 with subclinical (44 F/7 M; mean age 49.3 &plusmn; 15.9 y) and 46 patients with overt (39 F/7 M, mean age 50.4 &plusmn; 13.2 y). The control comprised of 39 healthy volunteers (26 F/13 M, mean age 47.5 &plusmn; 11.8 y). Concentration of TSH, FT3, FT4 were measured by MEIA, TPO Ab, TG Ab, E-selectin, interleukin 6, VCAM-1, ICAM-1 by ELISA. Results: The goiter was found in 71 persons 63F/8M, mean age 49.9 &plusmn; 15.3 y, (42-subclinical, 29-overt). Morbus Graves-Basedow was diagnosed in 26 persons, 20 F/6 M, mean age 49.5 &plusmn; 12.8 y (9-subclinical, 17-overt). There were no significant differences serum concentration of E-selectin, IL-6, ICAM-1 in patients with subclinical and overt hyperthyroidism compared to the control. Statistically significant differences were shown between concentration of IL-6 in patients with Graves-Basedow compared with the control (p < 0.05). Significance of VCAM-1 values were found in the patients with subclinical and overt hyperthyroidism compared to the control (p < 0.001; p < 0.001, respectively). Conclusions: Among persons with overt and subclinical hyperthyroidism occurs endothelial dysfunction which doesn&#8217;t depends on exciting cause of thyrotoxicosis but on degree of hyperthyroidism. Elevated concentrations of endothelial markers may confirm that persons with thyroid disorders are extremely exposed to the occurrence of the cardiovascular diseases.Wstęp: Istnieje wiele czynników, które powodują dysfunkcję śródbłonka. Celem niniejszej pracy była analiza wybranych wskaźników uszkodzenia śródbłonka u pacjentów z jawną i subkliniczną nadczynnością tarczycy. Materiał i metody: Badaniu poddano 97 pacjentów z nadczynnością tarczycy: 51 z subkliniczną (SNT; 44 K/7 M; śr. wieku 49,3 &plusmn; 15,9 roku) oraz 46 z jawną nadczynnością tarczycy (JNT; 39 K/7 M; śr. wieku 50,4 &plusmn; 13,2 roku). Grupa kontrolna składała się z 39 zdrowych ochotników (26 K/13 M; śr. wieku 47,5 &plusmn; 11,8 roku). Stężenie fT3, fT4 oraz TSH oznaczono za pomocą metody MEIA, natomiast stężenia antyTPO, antyTG, E-selektyny, interleukiny 6, VCAM-1 i ICAM-1 - przy użyciu metody ELISA. Wyniki: Wole guzkowe stwierdzono u 71 osób (63 K/8 M), a średnia wieku wynosiła 49,9 &plusmn; 15,3 roku (42 - SNT, 29 - JNT). Chorobę Graves-Basedowa rozpoznano u 26 osób (20 K/6 M), a średnia wieku wynosiła 49,5 &plusmn; 12,8 roku (9 - SNT, 17 - JNT). Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w stężeniach E-selektyny, IL-6, ICAM-1 u pacjentów z SNT i JNT w porównaniu z grupą kontrolną. Istotnie wyższe stężenie IL-6 obserwowano u pacjentów z chorobą Graves-Basedowa w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,05). Natomiast istotnie statystycznie wyższe stężenia VCAM-1 stwierdzono u pacjentów z JNT i SNT w porównaniu z grupą kontrolną (odpowiednio: p < 0,001; p < 0,001). Wnioski: U osób z jawną i subkliniczną nadczynnością tarczycy występują zaburzenia funkcji komórek śródbłonka naczyń, które nie zależą od przyczyny, ale od stopnia nasilenia tyreotoksykozy. Wzrost stężenia wskaźników uszkodzenia śródbłonka może świadczyć o zwiększonym ryzyku wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego u osób z zaburzoną funkcją tarczycy

The C-peptide as a risk factor of development of type 1 diabetes in the first degree relatives of the autoimmunological diabetic patients

Wstęp: Osoby z wysokim ryzykiem rozwoju cukrzycy typu 1, do których zalicza się krewnych I stopnia, mogą posiadać we krwi charakterystyczne dla cukrzycy autoimmunologicznej markery immunologiczne i/lub metaboliczne, i/lub genetyczne. Ich obecność zwiększa ryzyko rozwoju klinicznych objawów choroby. Celem niniejszej pracy była ocena wielkości stężenia peptydu C w zależności od występowania markerów immunologicznych (anty- GAD, IAA i anty-IA2) oraz przydatności tego parametru w ocenie ryzyka rozwoju cukrzycy typu 1 w grupie krewnych I stopnia osób chorych na cukrzycę autoimmunologiczną. Materiał i metody: Badania przeprowadzono u 90 krewnych I stopnia, w wieku 13-65 lat (śr. wieku 33,1 &#177; 15,48 roku) i ze średnim BMI 24,6 &#177; 4,95 kg/m2 (17-38 kg/m2). Stężenie peptydu C na czczo oznaczono metodą ELISA, a miana anty-GAD i IAA oraz anty-IA2 metodą RIA. Wyniki: U żadnej osoby nie zaobserwowano obniżonych stężeń peptydu C na czczo, natomiast u 22 badanych (24,44%) odnotowano podwyższone jego wartości (> 2,9 ng/ml). Spośród nich, u 7 krewnych (31,8%) wykazano obecność przynajmniej jednego przeciwciała. Zaobserwowano też dodatnią korelację pomiędzy stężeniem peptydu C i IAA (r = 0,282; p < 0,002). U żadnej osoby badanej nie rozwinęła się pełnoobjawowa cukrzyca typu 1. Wnioski: Wzrost stężenia peptydu C na czczo może świadczyć o kompensacyjnym wzroście czynności wydzielniczej komórek b trzustki w badanej grupie krewnych I stopnia i pośrednio może dowodzić istnienia insulinooporności u tych osób. Obecność podwyższonego stężenia peptydu C oraz dodatniego miana przeciwciał IAA, przy braku klinicznych objawów cukrzycy typu 1, wydaje się stanowić czynnik prognostyczny mogący opóźniać ujawnienie się klinicznych objawów choroby.Introduction: People with a high risk of development of type 1 diabetes, like first degree relatives, have characteristics for diabetes immunological/ or metabolic/or genetic markers. Presence of these markers in the blood increase the risk of development of clinically symptoms of the disease. The aim of the study was to evaluate the fasting level of the C-peptide, depending on immunological markers presence (anti-GAD, IAA and anti-IA2 antibodies) and usefulness of this parameter in the risk assessment of development of type 1 diabetes in the first degree relatives of autoimmunological diabetic patients. Material and methods: The study was carried out in the group of 90 relatives in age from 13 to 65 (an average of age 33.1 &#177; 15.48 years old) and an average BMI 24.6 &#177; 4.95 kg/m2 (17-38 kg/m2). The fasting level of C-peptide was marked by ELISA method, anti-GAD, IAA, anti-IA2 antibodies titres by RIA method. Results: Lowered level of the C-peptide secretion was not observed in our study. In 22 persons (24.44%) increased of the fasting C-peptide secretion was assessed (> 2.9 ng/ml). Within this group, 7 relatives (31.8%) was positive titre of at least one of antibodies. We observed the positive correlation between C-peptide secretion and IAA (r = 0.282; p < 0.002). Until present moment no clinical symptoms of diabetes were observed in none of the persons. Conclusions: The increase of fasting level of C-peptide can indicate compensatory increase of &#946; cell secretion. It can indirectly prove the presence of insulin resistance in this group of people. The presence of higher level of C-peptide and positive IAA titre with no clinical symptoms of type 1 diabetes, seems to be the prognostic factor to retard of clinical symptoms of diabetes

Markers of endothelial dysfunction in patients with iodine induced hyperthyroidism

Introduction: It has been reported that hyperthyroidism is associated with an altered endothelial function and increased risk of arterial thromboembolism. The aim of our study was to estimate chosen markers of endothelial dysfunction in iodine-induced thyrotoxicosis (IIT). Materials and methods: The groups studied consisted of 41 hyperthyroid subjects, who had been treated with amiodarone (n = 6) or vitamin preparations supplemented with iodine (n = 35) and 40 persons with normal thyroid function. The following parameters were measured: thyroglobulin antibodies (TG Ab), thyroid peroxidase antibodies (TPO Ab), THS receptor antibodies (TR Ab), soluble adhesion molecules: sVCAM-1 and sICAM-1, von Willebrand factor (vWF), plasminogen activator inhibitor-1 (PAI-1), C-reactive protein (CRP), fibrinogen and urine iodine concentration. Results: Patients with IIT had significantly higher levels of sVCAM-1 (p < 0.01), IL-6 (p < 0.005), fibrinogen (p < 0.005) and CRP (p < 0.05) in comparison to healthy subjects, whereas sICAM-1, PAI-1 and vWF concentrations did not differ between the groups studied. The highest sVCAM-1 levels were observed in patients with amiodarone induced thyrotoxicosis, and fibrinogen and CRP - in subjects receiving vitamin preparations. There were significant correlations between sVCAM-1 concentration and the levels of sICAM-1 (r = 0.341; p = 0.029) and PAI-1 (r = 0.347; p = 0.026), as well as with urine iodine concentration (r = 0.448; p = 0.004). IL-6 concentration correlated with vWF (r = 0.456; p = 0.003), TPO Ab (r = 0.328; p = 0.036) and PAI-1 level (r = 0.319; p = 0.042). Conclusion: Iodine induced thyrotoxicosis is associated with an increase of sVCAM-1 and IL-6 levels, possibly reflecting inflammatory and destructive processes in the thyroid gland. However, increased procoagulant activity was not found in patients with IIT.Wstęp: Istnieją doniesienia na temat dysfunkcji śródbłonka i podwyższonego ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych w przebiegu nadczynności tarczycy. Celem naszej pracy była ocena wybranych wskaźników funkcji śródbłonka w nadczynności tarczycy indukowanej jodem (IIT, iodine-induced thyrotoxicosis). Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 41 pacjentów z nadczynnością tarczycy, które stosowały długotrwale amiodaron (n = 6) lub preparaty witaminowe zawierające jod (n = 35) oraz 40 osób z prawidłową funkcją tarczycy. Oznaczono stężenia przeciwciał antytyreoglobulinowych (TG Ab, thyroglobulin antibodies), antyperoksydazowych (TPO Ab, thyroid peroxidase antibodies) i przeciwreceptorowych (TR Ab, THS receptor antibodies), rozpuszczalnych form cząsteczek adhezyjnych: naczyniowej cząsteczki adhezyjnej-1 (sVCAM-1, vascular cell adhesion molecule-1) i międzykomórkowej cząsteczki adhezyjnej 1 (sICAM-1, anti-intercellular adhesion molecule-1), czynnika von Willebranda (vWF, von Willebrand factor), inhibitora aktywatora plazminogenu-1 (PAI-1, plasminogen activator inhibitor-1), białka C-reaktywnego (CRP, C-reactive protein) i fibrynogenu, oraz stężenie jodu w moczu. Wyniki: U pacjentów z IIT wykazano istotnie wyższe stężenia sVCAM-1 (p < 0,01), interleukiny-6 (IL-6, interleukin-6) (p < 0,005), fibrynogenu (p < 0,005) i CRP (p < 0,05) w porównaniu z grupą kontrolną, natomiast stężenia sICAM-1, PAI-1 i vWF nie różniły się znamiennie między grupami. Najwyższe stężenia sVCAM-1 obserwowano u pacjentów przyjmujących amiodaron, natomiast fibrynogenu i CRP - u osób stosujących preparaty witaminowe. Stwierdzono istotne korelacje między stężeniem sVCAM-1 a sICAM-1 (r = 0,341; p = 0,029), PAI-1 (r = 0,347; p = 0,026) i jodurią (r = 0,448; p = 0,004). Stężenie IL-6 korelowało ze stężeniem vWF (r = 0,456; p = 0,003), aTPO (r = 0,328; p = 0,036) i PAI-1 (r = 0,319; p = 0,042). Wnioski: Nadczynność tarczycy indukowana jodem wiąże się ze wzrostem stężeń sVCAM-1 i IL-6, co może świadczyć o zmianach zapalnych i destrukcyjnych w tarczycy. U pacjentów z IIT nie obserwuje się natomiast zwiększonej aktywności prozakrzepowej

Postprandial metabolic and hormonal response to meals with varying carbohydrate content (preliminary examination)

WSTĘP. Zaburzenia homeostazy energetycznej organizmu zależną od czynników genetycznych, hormonalnych/metabolicznych i środowiskowych oraz ich wzajemnych interakcji. W wielu badaniach potwierdzono wpływ diety o różnej zawartości podstawowych składników odżywczych na centralne i obwodowe mechanizmy regulacji łaknienia. Celem pracy była ocena zmian metabolicznych i hormonalnych po posiłkach o różnej zawartości węglowodanów. MATERIAŁ I METODY. Badaniem objęto 20 zdrowych mężczyzn w wieku 28&#8211;52 lat, ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) 19,6&#8211;43,0 kg/m2 (średnie BMI 28,0 &#177; 5,8 kg/m2). Badani w 2-tygodniowym odstępie czasowym otrzymali standaryzowane izokaloryczne (450 kcal) posiłki: Nutridrink Fat Free, w którym 89% energii pochodziło z węglowodanów, oraz Cubitan, w którym 45% energii pochodziło z węglowodanów. Na czczo, 30, 60, 120, 180 i 240 minut po posiłku oznaczano stężenia glukozy, insuliny, triacylogliceroli, leptyny i greliny całkowitej oraz, metodą kalorymetrii pośredniej, oceniono oksydację substratów energetycznych. WYNIKI. Po posiłku, w którym 89% energii pochodziło z węglowodanów, wykazano wyższe stężenia glukozy (p < 0,01) i insuliny (p < 0,01). W 180. minucie po posiłku wysokowęglowodanowym u 15% (3 osób) oraz w 240. minucie u 25% (5 osób) badanych odnotowano glikemię poniżej 60 mg/dl (hipoglikemie). Po posiłku, w którym 45% energii pochodziło z węglowodanów, wykazano wyższe stężenia triacylogliceroli (p = 0,02) i jednoczesne zwiększenie oksydacji kwasów tłuszczowych (p < 0,01). Obserwowano też tendencję (p =0,12) do zmniejszenia stężenia greliny po posiłku, w którym 45% energii pochodziło z węglowodanów, czego nie stwierdzono po posiłku wysokowęglowodanowym. Odnotowano różne stężenie leptyny (p = 0,03), której stężenia wzrastały istotnie (p = 0,01), począwszy od 60. minuty po spożyciu posiłku o mniejszej zawartości węglowodanów. WNIOSKI. Uzyskane wyniki wskazują, że następstwa metaboliczne i hormonalne po spożyciu posiłku wysokowęglowodanowego mogą zaburzać równowagę między czynnikami biorącymi udział w regulacji łaknienia. Zaobserwowane zmiany mogą sprzyjać występowaniu otyłości.INTROCUCTION. Disorders of energy homeostasis depend on interactions between genetic, hormonal/metabolic and environmental factors. Several studies have confirmed the influence of diet with different nutrients content on central and peripheral mechanisms that regulate energy balance.The aim of the study was to evaluate metabolic and hormonal response to meals with different carbohydrate content. MATERIALS AND METHODS. Twenty healthy men aged 28&#8211;52 years and body mass index (BMI) 19.6&#8211;43.0 kg/m2 (average BMI 28.0 &#177; 5.8 kg/m2) were examined. Subjects received (in two weeks interval) standardized (450 kcal) meals: Nutridrink Fat Free (89% of energy from carbohydrate) and Cubitan (45% of energy from carbohydrate). Plasma glucose, insulin, triacyloglicerol, leptin and total ghrelin levels were measured at 0&#8217;, 30&#8217;, 60&#8217;, 120&#8217;, 180&#8217; and 240&#8217; min after meal ingestion. Substrate oxidation was determined by indirect calorimetry. RESULTS. After the meal containing 89% of energy from carbohydrates we found higher glucose (p < 0.01) and insulin (p < 0.01) concentrations. At 180 min after the high-carbohydrate meal in 15% (3 men), and at 240 minutes in 25% (5 men) of subjects glucose levels < 60 mg/dl (hypoglycemia) were noted. After the meal containing 45% of energy from carbohydrates, triacyloglicerols levels were higher (p = 0.02) and lipid oxidation was increased (p < 0.01). We observed tendency (p = 0.12) to reduce plasma ghrelin levels after meal with 45% of total energy as carbohydrates, which was not observed after high-carbohydrate meal. Moreover, varying secretion of leptin (p = 0.03) was noted. Concentrations of leptin increased significantly (p = 0.01) from 60 minutes after meal with lower carbohydrate content. CONCLUSIONS. The results indicate that metabolic and hormonal response after a high-carbohydrate meal ingestion may affect unfavourably the balance between factors involved in appetite regulation. Observed changes may favor obesity

Serum Matrix Metalloproteinase 9 and Macrophage Migration Inhibitory Factor (MIF) Are Increased in Young Healthy Nonobese Subjects with Positive Family History of Type 2 Diabetes

Insulin resistance increases the risk for cardiovascular disease (CVD) even in the absence of classic risk factors, such as hyperglycemia, hypertension, dyslipidemia, and obesity. Low-grade chronic inflammatory state is associated both with insulin resistance and atherosclerosis. An increased circulating level of proinflammatory proatherogenic factors and biomarkers of endothelial activation was observed in diabetes and CVD. The aim of our study was to assess serum proatherogenic and proinflammatory factors in young healthy nonobese subjects with positive family history of type 2 diabetes. We studied 74 young healthy nonobese subjects with normal glucose tolerance (age < 35 years, BMI < 30 kg/m2), 29 with positive family history of type 2 diabetes (relatives, 25 males and 4 females) and 45 subjects without family history of diabetes (control group, 39 males and 6 females). Hyperinsulinemic-euglycemic clamp was performed, and serum concentrations of monocyte chemoattractant protein-1 (MCP-1), interleukin 18 (IL-18), macrophage inhibitory cytokine 1 (MIC-1), macrophage migration inhibitory factor (MIF), matrix metalloproteinase (MMP-9), and soluble forms of adhesion molecules were measured. Relatives had markedly lower insulin sensitivity (p=0.019) and higher serum MMP-9 (p<0.001) and MIF (p=0.006), but not other chemokines and biomarkers of endothelial function. Insulin sensitivity correlated negatively with serum MMP-9 (r=−0.23, p=0.045). Our data show that young healthy subjects with positive family history of type 2 diabetes already demonstrate an increase in some nonclassical cardiovascular risk factors

Przydatność oznaczeń żelatynaz (MMP-2 i MMP-9) i VCAM-1 w surowicy podczas leczenia oftalmopatii w chorobie Gravesa-Basedowa

Introduction: The aim of this study was to estimate the influence of corticosteroids on soluble MMP-2, MMP-9 and VCAM-1 in patients with Graves&#146; ophthalmopathy (GO) in order to assess their usefulness as a guideline in a therapeutic approach. Material and methods: Serum gelatinases and VCAM-1 were detected in three groups of subjects: 20 patients with GO (CAS &#8805; 3, anamnesis of GO &#8805; 1 yr), 12 patients with no clinical symptoms of ophthalmopathy (Gd) and 10 healthy volunteers. Corticosteroid therapy consisted of intravenous infusions (2 series, 3 grams each time) of methylprednisolone (MP) and subsequent treatment with oral prednisone (60 mg per day) in a tapering schedule. The serum samples were collected 24 hours before MP, 24 hours after MP, after 14 days of treatment with prednisone and at the end of corticosteroid therapy. The levels of soluble MMP-2, MMP-9 and VCAM-1 were determined by the ELISA method. Results: We have found no differences in serum MMP-2 between the groups studied and a significant reduction after MP only in corticosteroid-resistant GO patients. Soluble MMP-9 was highest in the GO group compared with both the Gd and control individuals. Moreover serum MMP-9 decreased in corticosteroid-responsive GO patients after MP and remained at the lower level at the end of the study. Positive correlations between MMP-2 and MMP-9 before and after MP administration were observed. Serum VCAM-1 was significantly elevated both in GO and Gd subjects and pre-treatment VCAM-1 levels were elevated in corticosteroid-responders compared with non-responders. Conclusions: Our results suggest that serum VCAM-1 may serve as a marker predicting the efficacy of corticosteroids and that soluble MMP-9 may be helpful in monitoring corticosteroid administration and in decision-making with regard to further GO treatment.Wstęp: Celem pracy było określenie wpływu kortykosteroidów na stężenie rozpuszczalnych form MMP-2, MMP-9 i naczyniowej cząsteczki adhezyjnej-1 (VCAM-1, vascular cell adhesion molecule-1) u pacjentów z oftalmopatią Gravesa oraz ocena przydatności tych oznaczeń w monitorowaniu leczenia. Materiał i metody: Żelatynazy i VCAM-1 w surowicy oznaczono w 3 grupach: 20 pacjentów z oftalmopatią Gravesa (GO) (CAS &#8805; 3, wywiad GO &#8805; 1 rok), 12 pacjentów bez objawów klinicznych oftalmopatii (Gd) i 10 zdrowych ochotników. Leczenie kortykosteroidami składało się z dożylnej podaży metylprednizolonu (MP, methylprednisolone) (2 serie po 3 gramy) i następczej terapii prednizonem (60 mg/d) w stopniowo zmniejszanych dawkach. Próbki surowicy pobierano dzień przed MP, dzień po MP, 14 dni po terapii prednizonem i po zakończeniu badania. Stężenie w surowicy MMP-2, MMP-9 i VCAM-1 zostało określone metodą ELISA. Wyniki: Nie obserwowano istotnych statystycznie różnic stężenia MMP-2 pomiędzy grupami badanymi, natomiast znaczące zmniejszenie MMP-2 po MP tylko u chorych z GO, u których efekt kortykosteroidów był niewystarczający. Stężenie rozpuszczalnej MMP-9 u pacjentów z GO było najwyższe w porównaniu z grupą Gd i grupą kontrolną. Ponadto stężenie MMP-9 zmniejszyło się u chorych na GO, u których obserwowano zadowalający efekt działania kortykosteroidów po MP i pozostało obniżone do końca badań. Wykazano dodatnią korelację pomiędzy MMP-2 i MMP-9 przed i po podaży MP. Stężenie VCAM-1 w surowicy krwi było istotnie podwyższone zarówno w grupie GO i Gd, przy czym stężenie VCAM-1 przed leczeniem było zwiększone u pacjentów z dobrą odpowiedzią na kortykosteroidy w porównaniu z tymi, u których efekt terapii był niezadowalający. Wnioski: Nasze wyniki wskazują, że stężenie VCAM-1 w surowicy może służyć jako wskaźnik zapowiadający skuteczność kortykosteroidów, za&#339; oznaczanie stężenia rozpuszczalnej MMP-9 może być przydatne w monitorowaniu leczenia GO