Ocena skuteczności, bezpieczeństwa i tolerancji fingolimodu u chorych z rzutową postacią stwardnienia rozsianego – obserwacja 12-miesięczna. Doniesienie wstępne

Background and purpose Oral fingolimod 0.5 mg daily was approved in the European Union in 2011 for the treatment of relapsing multiple sclerosis in the aggressive form and as a second line treatment in patients with high disease activity despite interferon beta therapy. The aim of this study was the evaluation of efficacy, safety and tolerance of fingolimod in patients with relapsing-remitting multiple sclerosis (RRMS) during a 12-month observation period. Material and methods The investigated group consisted of 11 patients aged between 23 and 63 years. All patients underwent immunomodulatory treatment (disease modifying drugs – DMD) or immunomodulatory treatment in combination with mitoxantrone (Mx) without a positive effect for 3–5 years. Patients received oral fingolimod 0.5 mg daily during 12 months. Disability was evaluated with Kurtzke Expanded Disability Status Scale (EDSS) scale. Safety and tolerability of fingolimod were evaluated by adverse events monitoring, laboratory tests, and ophthalmological and skin assessment. Results Before the initiation of fingolimod treatment all the patients progressed in disability and in MRI changes including five cases with gadolinium-enhancing lesions. During fingolimod treatment there was no new relapse in any patient and no patient stopped the treatment because of any adverse event. During the 12-month treatment, EDSS improvement was observed in seven patients, three patients were stable, and one patient progressed by 0.5 point in the EDSS. Conclusions In our study patients fingolimod was effective, safe and well tolerated independently of disease activity and previous treatment.Wstęp i cel pracy Fingolimod uzyskał w 2011 r. w Unii Europejskiej rekomendację do leczenia wysoce aktywnej postaci rzutowej stwardnienia rozsianego oraz jako lek drugiego rzutu – postaci rzutowo-remisyjnej stwardnienia rozsianego (RRMS) u chorych nieodpowiadających na leczenie interferonem beta. Celem pracy jest wstępna ocena skuteczności, bezpieczeństwa i tolerancji fingolimodu u chorych na RRMS w ciągu 12-miesięcznej obserwacji. Materiał i metody W badaniu wzięło udział 11 osób z RRMS w wieku od 23 do 63 lat. Wszyscy otrzymywali leczenie immunomodulacyjne bądź immunomodulacyjne z immunosupresyjnym, bez pozytywnej odpowiedzi w ciągu 3–5 lat. Chorzy stosowali fingolimod – 0,5 mg doustnie raz dziennie – przez 12 miesięcy. W trakcie leczenia oceniano niesprawność w skali niewydolności ruchowej Kurtzkego (Expanded Disability Status Scale – EDSS), kontrolowano badania krwi, przeprowadzono konsultacje okulistyczne i dermatologiczne. Wyniki We wszystkich przypadkach przed leczeniem fingolimodem stwierdzono progresję niesprawności oraz zmian radiologicznych w obrazach MRI mózgu, w tym w 5 przypadkach obecność ognisk T1-zależnych wzmacniających się po kontraście. W trakcie leczenia fingolimodem u żadnego chorego nie obserwowano nowych rzutów i nie przerwano leczenia z powodu działań niepożądanych. W 7 przypadkach stwierdzono poprawę sprawności w skali EDSS, a w 3 przypadkach stan neurologiczny nie uległ zmianie; w 1 przypadku nastąpiło pogorszenie o 0,5 pkt w EDSS. Wnioski Leczenie fingolimodem było efektywne, bezpieczne i dobrze tolerowane niezależnie od aktywności choroby oraz wcześniejszego leczenia

Clinical course and outcome of SARS-CoV-2 infection in multiple sclerosis patients treated with disease-modifying therapies — the Polish experience

Introduction. The aim of this study was to report the course and outcome of SARS-CoV-2 infection in multiple sclerosis (MS) patients treated with disease-modifying therapies (DMTs) in Poland. A major concern for neurologists worldwide is the course and outcome of SARS-CoV-2 infection in patients with MS treated with different DMTs. Although initial studies do not suggest an unfavourable course of infection in this group of patients, the data is limited.Materials and methods. This study included 396 MS patients treated with DMTs and confirmed SARS-CoV-2 infection from 28 Polish MS centres. Information concerning patient demographics, comorbidities, clinical course of MS, current DMT use, as well as symptoms of SARS-CoV-2 infection, need for pharmacotherapy, oxygen therapy, and/or hospitalisation, and short-term outcomes was collected up to 30 January 2021. Additional data about COVID-19 cases in the general population in Poland was obtained from official reports of the Polish Ministry of Health.Results. There were 114 males (28.8%) and 282 females (71.2%). The median age was 39 years (IQR 13). The great majority of patients with MS exhibited relapsing-remitting course (372 patients; 93.9%). The median EDSS was 2 (SD 1.38), and the mean disease duration was 8.95 (IQR 8) years. Most of the MS patients were treated with dimethyl fumarate (164; 41.41%). Other DMTs were less frequently used: interferon beta (82; 20.70%), glatiramer acetate (42; 10.60%), natalizumab (35;8.84%), teriflunomide (25; 6.31%), ocrelizumab (20; 5.05%), fingolimod (16; 4.04), cladribine (5; 1.26%), mitoxantrone (3; 0.76%), ozanimod (3; 0.76%), and alemtuzumab (1; 0.25%). The overall hospitalisation rate due to COVID-19 in the cohort was 6.81% (27 patients). Only one patient (0.3%) died due to SARS-CoV-2 infection, and three (0.76%) patients were treated with mechanical ventilation; 106 (26.8%) patients had at least one comorbid condition. There were no significant differences in the severity of SARS-CoV-2 infection regarding patient age, duration of the disease, degree of disability (EDSS), lymphocyte count, or type of DMT used.Conclusions and clinical implications. Most MS patients included in this study had a favourable course of SARS-CoV-2 infection. The hospitalisation rate and the mortality rate were not higher in the MS cohort compared to the general Polish population. Continued multicentre data collection is needed to increase the understanding of SARS-CoV-2 infection impact on the course of MS in patients treated with DMTs

Peginterferon beta-1a – a new form of interferon beta-1a

In 2014 after phase 3 ADVANCE clinical study was finished, a new, pegylated form of interferon beta-1a with less frequent dosing was accepted for treatment in relapsing-remitting multiple sclerosis. One thousand five hundred and twelve patients with relapsing-remitting multiple sclerosis were enrolled to the ADVANCE study from 183 sites in 26 countries (500 to the placebo group, 512 to the 125 μg subcutaneous peginterferon beta-1a every 2 weeks group and 500 to the 125 μg subcutaneous peginterferon beta-1a every 4 weeks group). The investigated groups were similar in terms of age, sex, duration of the disease and disability rated using the Expanded Disability Status Scale. The primary and secondary endpoints were efficacy and safety of 2-year peginterferon beta-1a treatment in patients with relapsing-remitting multiple sclerosis compared to the placebo group, which after 1 year also received peginterferon beta-1a 125 μg every 2 or every 4 weeks. The results from the 2-year ADVANCE study demonstrate efficacy of treatment with peginterferon beta-1a 125 μg administered subcutaneously every 2 weeks compared with placebo: significantly reduced annualized relapse rate (by 37%), the number of new/newly enlarged T2 lesions (by 67%), the risk of relapse (by 39%) and the risk of 12-week sustained disability progression (by 33%). The most common adverse events (94% of patients) associated with peginterferon beta-1a treatment were: injection site reactions, flu-like symptoms, pyrexia and headache. Sixteen percent of patients taking the study drug every 2 weeks and 22% of patients taking the study drug every 4 weeks reported serious adverse events; relapse, pneumonia and urinary tract infections were the most common. Interpretation: the treatment with peginterferon beta-1a with less frequent administration is effective, well tolerated and safe for patients with relapsing-remitting multiple sclerosis.W 2014 roku, po zakończeniu próby klinicznej III fazy ADVANCE, do leczenia postaci rzutowo-remisyjnej stwardnienia rozsianego wprowadzono nową pegylowaną postać interferonu beta-1a o wydłużonym czasie działania. Do badania zakwalifikowano 1512 chorych ze 183 ośrodków z 26 krajów (500 uczestników przyjmowało placebo, 512 – peginterferon beta-1a w dawce 125 μg podawany podskórnie co 2 tygodnie, 500 – peginterferon beta-1a w dawce 125 μg podawany podskórnie co 4 tygodnie). Grupy były zbliżone pod względem wieku, płci, czasu trwania choroby i niepełnosprawności ocenianej w Expanded Disability Status Scale. Cel badania stanowiła ocena skuteczności i bezpieczeństwa pegylowanego interferonu beta-1a po 2 latach terapii w porównaniu z grupą placebo, która w drugim roku również otrzymywała ten lek. Skuteczność peginterferonu beta-1a podawanego co 2 tygodnie w porównaniu z placebo przejawiała się redukcją rocznego wskaźnika rzutów (o 37%), liczby nowych lub powiększonych ognisk T2-zależnych (o 67%), ryzyka wystąpienia rzutu (o 39%) i ryzyka utrwalonej 12-tygodniowej progresji niepełnosprawności (o 33%). Najczęstsze działania niepożądane towarzyszące kuracji (94% chorych) to odczyn w miejscu wkłucia, objawy grypopodobne, gorączka i bóle głowy. U 16% osób przyjmujących lek co 2 tygodnie i 22% otrzymujących go co 4 tygodnie odnotowano poważne objawy niepożądane (rzuty, zapalenie płuc, infekcje dróg moczowych). Reasumując: leczenie peginterferonem beta-1a cechowały skuteczność, dobra tolerancja i bezpieczeństwo

Predictive value of visual evoked potential in immunomodulating therapy of multiple sclerosis

Background: Visual evoked potential is an essential element of the diagnosis of multiple sclerosis. It is useful in the detection of asymptomatic demyelinating lesions. The aim of this study was to determine, whether VEP, apart from its diagnostic role, can also be a predictor of responsiveness to immunomodulating therapy (DMT). Material and methods: The study recruited 110 patients (35 men, 75 women, aged 18-54 years) diagnosed with multiple sclerosis, subjected to an at least 2-years’ DMT treatment (IFN β-1a, IFN β-1b, GA). Results: In this group, 32 patients (29%) had a relapse during observation period. Normal baseline VEP was documented in 8 patients and an abnormal VEP – in the remaining 24. After 2-years’ treatment in the normal VEP group, disease progression was seen in 7 patients, 3 of whom had also new lesions in their MRI scans. In the abnormal VEP group, disease progression was seen in 22 patients, 12 of whom had new demyelinating lesions in their MRI scans. Conclusions: In DMT-treated group, clinical and radiological disease progression was more common in patients with abnormal baseline VEP compared with those with normal baseline VEP.Badanie wzrokowego potencjału wywołanego stanowi istotny element diagnostyczny stwardnienia rozsianego. Jest przydatne w wykrywaniu niemych klinicznie ognisk demielinizacji. Celem pracy było zbadanie, czy WPW oprócz wartości diagnostycznej może stanowić również istotną wartość prognostyczną odpowiedzi na kurację lekami immunomodulującymi (DMT) u chorych na stwardnienie rozsiane (SM). Materiał i metody: Materiał kliniczny stanowiło 110 pacjentów (35 mężczyzn i 75 kobiet) w wieku 18-54 lat, z rozpoznanym SM, poddanych co najmniej 2-letniej kuracji immunomodulującej (IFN β-1a, IFN β-1b, GA). Wyniki: W ocenianej grupie pacjentów u 32 chorych (29%) wystąpił w trakcie kuracji rzut choroby. W tej grupie 8 pacjentów miało wyjściowo prawidłowy wynik WPW, zaś pozostałe 24 osoby – wynik nieprawidłowy. Po zakończeniu 2-letniego okresu leczenia w grupie z prawidłowym WPW przed leczeniem immunomodulującym progresję choroby stwierdzono u 7 chorych, spośród których u 3 wykryto również nowe ogniska w obrazie MRI. W grupie z nieprawidłowym WPW progresję choroby stwierdzono u 22 chorych, w tym u 12 z obecnością nowych zmian demielinizacyjnych w badaniu MRI. Wnioski: W grupie leczonej DMT progresja choroby w ocenie klinicznej oraz radiologicznej dominowała u chorych z nieprawidłowym WPW w badaniu wyjściowym, w porównaniu z pacjentami z prawidłowym wynikiem WPW

Analysis of visual evoked potential in patients with clinically isolated syndrome

Background and objective: Visual evoked potential (VEP) is an essential element of the diagnostic process of multiple sclerosis. It proves substantially useful in the diagnosis of clinically silent demyelinization lesions of a visual tract. The purpose of the study is the analysis of VEP in patients with diagnosed clinically isolated syndrome – CIS. Material and methods: The study involved 77 patients with diagnosed CIS at the age range from 17 to 54 years old. VEP was performed both with pattern-reversal checkboard and flesh stimulation. Results: Mean values in both tests, were within normal. Abnormal result of VEP was obtained in 24 patients. P100 values exceeded the normal range in 21 cases (27.27%) in reversal test (in 6 patients bilaterally) and in 12 cases (15.58%) in flesh test (in 5 patients bilateral). Description: Presence of abnormal VEP was observed in 31% of examined cases, including 10 cases of retrobulbar optic neuritis in the past. Our results confirm earlier studies on the frequency of occurrence of abnormal VEP values in an early stage of MS. Further observations shall allow assessment of the function of VEP testing in identification of patients at a high risk of clinically definite multiple sclerosis (CDMS).Wstęp i cel pracy: Badanie wzrokowego potencjału wywołanego (WPW) stanowi istotny element diagnostyczny stwardnienia rozsianego. Jest niezwykle przydatne w wykrywaniu niemych klinicznie ognisk demielinizacyjnych drogi wzrokowej. Celem pracy była ocena WPW u pacjentów z klinicznie izolowanym zespołem demielinizacyjnym (clinically isolated syndrome, CIS). Materiał i metody: Materiał kliniczny stanowiło 77 pacjentów w wieku od 17 do 54 lat, u których postawiono diagnozę CIS. Badanie WPW przeprowadzono, stosując stymulację siatkówki naprzemienną zmianą wzorca szachownicy oraz fleszem tego wzorca. Wyniki: Wartości średnie latencji P100 zarówno w badaniu fleszem, jak i naprzemiennym wzorcem szachownicy mieściły się w normie. Nieprawidłowy wynik WPW uzyskano łącznie u 24 pacjentów. Wartości P100 przekroczyły normę w 21 przypadkach (27,27%) w badaniu z użyciem wzorca szachownicy (u 6 chorych obuocznie) i w 12 (15,58%) w badaniu fleszem (obuocznie w 5 przypadkach). Omówienie: W materiale własnym stwierdzono obecność nieprawidłowych WPW łącznie u 24 chorych, co stanowi 31% badanych osób (w tym u 10 osób z przebytym pozagałkowym zapaleniem nerwu wzrokowego). Nasze wyniki potwierdzają wcześniejsze badania dotyczące częstości występowania nieprawidłowych wartości WPW we wczesnym stadium stwardnienia rozsianego. Dalsze obserwacje pozwolą określić przydatność badania WPW w identyfikacji pacjentów ze zwiększonym ryzykiem rozwoju klinicznie pewnego stwardnienia rozsianego

Czy somatosensoryczne potencjały wywołane mogą być wskaźnikiem rokowniczym u chorych na stwardnienie rozsiane poddanych kuracji immunomodulującej?

Wstęp: Na podstawie dotychczasowych badań uważa się, że terapia lekami immunomodulacyjnymi (DMT) jest skuteczna w leczeniu postaci rzutowo-remitującej stwardnienia rozsianego. Celem pracy była ocena wartości rokowniczej somatosensorycznych potencjałów wywołanych (SSPW) u chorych w czasie 2-letniej kuracji interferonami beta (1a i 1b) oraz octanem glatirameru. Materiał i metody: Materiał kliniczny stanowiło 106 pacjentów (35 mężczyzn i 71 kobiet) wwieku 18-54 lat, z ustalonym rozpoznaniem stwardnienia rozsianego, poddanych co najmniej 2-letniej kuracji immunomodulującej. Wyniki: Przed wdrożeniem leczenia prawidłową wartość SSPW odnotowano u 37 (35%), zaś nieprawidłową – u 69 chorych (65%). W badanej grupie u 32 pacjentów (30,1%) wystąpił w trakcie kuracji rzut choroby. Spośród nich 6 osób miało wyjściowo prawidłowy wynik SSPW, zaś u pozostałych stwierdzono wynik nieprawidłowy. Po zakończeniu DMT w grupie z wyjściowo prawidłowym SSPW zaobserwowano pogorszenie stanu neurologicznego (ocenione jako progresja EDSS >1,0 w stosunku do oceny przed leczeniem) u 8 chorych, zaś w grupie z wyjściowo nieprawidłowym SSPW – u 18 chorych. Wnioski: W grupie pacjentów z wyjściowo nieprawidłowym wynikiem SSPW rzut choroby w trakcie leczenia immunomodulacyjnego wystąpił znacznie częściej niż w grupie z prawidłowym wynikiem SSPW

Znaczenie prognostyczne wzrokowego potencjału wywołanego w terapii immunomodulującej stwardnienia rozsianego

Badanie wzrokowego potencjału wywołanego stanowi istotny element diagnostyczny stwardnienia rozsianego. Jest przydatne w wykrywaniu niemych klinicznie ognisk demielinizacji. Celem pracy było zbadanie, czy WPW oprócz wartości diagnostycznej może stanowić również istotną wartość prognostyczną odpowiedzi na kurację lekami immunomodulującymi (DMT) u chorych na stwardnienie rozsiane (SM). Materiał i metody: Materiał kliniczny stanowiło 110 pacjentów (35 mężczyzn i 75 kobiet) w wieku 18-54 lat, z rozpoznanym SM, poddanych co najmniej 2-letniej kuracji immunomodulującej (IFN β-1a, IFN β-1b, GA). Wyniki: W ocenianej grupie pacjentów u 32 chorych (29%) wystąpił w trakcie kuracji rzut choroby. W tej grupie 8 pacjentów miało wyjściowo prawidłowy wynik WPW, zaś pozostałe 24 osoby – wynik nieprawidłowy. Po zakończeniu 2-letniego okresu leczenia w grupie z prawidłowym WPW przed leczeniem immunomodulującym progresję choroby stwierdzono u 7 chorych, spośród których u 3 wykryto również nowe ogniska w obrazie MRI. W grupie z nieprawidłowym WPW progresję choroby stwierdzono u 22 chorych, w tym u 12 z obecnością nowych zmian demielinizacyjnych w badaniu MRI. Wnioski: W grupie leczonej DMT progresja choroby w ocenie klinicznej oraz radiologicznej dominowała u chorych z nieprawidłowym WPW w badaniu wyjściowym, w porównaniu z pacjentami z prawidłowym wynikiem WPW

Whether somatosensory evoked potentials can be a prognostic indicator in patients with immunomodulating therapies of multiple sclerosis?

Background: Based on clinical studies published to date, it is assumed that immunomodulation therapy (DMT) is effective in the treatment of relapsing-remitting form of multiple sclerosis. The aim of this study was an analysis of predictive value of somatosensory evoked potentials (SEP) in patients treated for two years with interferon (INF β-1a, IFN β-1b) and glatiramer acetate (GA). Material and methods: The study included 106 patients (35 men, 71 women, aged 18-54 years) diagnosed with multiple sclerosis, undergoing an at-least 2-years’ DMT treatment (IFN β-1a, IFN β-1b, GA). Results: Before treatment, normal SEP response was noticed in 37 patients (35%) and abnormal values – in 69 patients (65%). In the study group, 32 patients (30.1%) had a relapse during follow-up. In this group 6 patients had baseline normal SEP value, and others had abnormal SEP value. At the end of DMT, in normal baseline SEP group, the disease progression (defined as progression at least 1 point in EDSS scale) was seen in 8 patients, while inabnormal SEP group – in 18 patients. Conclusions: In patients with baseline abnormal SEP, relapses during DMT therapy were more frequent than in those with normal SEP.Wstęp: Na podstawie dotychczasowych badań uważa się, że terapia lekami immunomodulacyjnymi (DMT) jest skuteczna w leczeniu postaci rzutowo-remitującej stwardnienia rozsianego. Celem pracy była ocena wartości rokowniczej somatosensorycznych potencjałów wywołanych (SSPW) u chorych w czasie 2-letniej kuracji interferonami beta (1a i 1b) oraz octanem glatirameru. Materiał i metody: Materiał kliniczny stanowiło 106 pacjentów (35 mężczyzn i 71 kobiet) w wieku 18-54 lat, z ustalonym rozpoznaniem stwardnienia rozsianego, poddanych co najmniej 2-letniej kuracji immunomodulującej. Wyniki: Przed wdrożeniem leczenia prawidłową wartość SSPW odnotowano u 37 (35%), zaś nieprawidłową – u 69 chorych (65%). W badanej grupie u 32 pacjentów (30,1%) wystąpił w trakcie kuracji rzut choroby. Spośród nich 6 osób miało wyjściowo prawidłowy wynik SSPW, zaś u pozostałych stwierdzono wynik nieprawidłowy. Po zakończeniu DMT w grupie z wyjściowo prawidłowym SSPW zaobserwowano pogorszenie stanu neurologicznego (ocenione jako progresja EDSS >1,0 w stosunku do oceny przed leczeniem) u 8 chorych, zaś w grupie z wyjściowo nieprawidłowym SSPW – u 18 chorych. Wnioski: W grupie pacjentów z wyjściowo nieprawidłowym wynikiem SSPW rzut choroby w trakcie leczenia immunomodulacyjnego wystąpił znacznie częściej niż w grupie z prawidłowym wynikiem SSPW

Motherhood and multiple sclerosis – facts and myths

Multiple sclerosis is a chronic, demyelinating disease of the central nervous system, which is nearly two times more common in women. It mainly occurs between 2. and 4. decade of life, which is a period of maximum fertility of patients. The social stigma of disease, fear of disability and the lack of sufficient information on the impact of pregnancy on the course of multiple sclerosis, make a decision about having the baby particularly difficult. Meanwhile, available data clearly confirm the beneficial effect of motherhood on the course of multiple sclerosis. Pregnancy, is the only physiological state, which strongly reduces the rate of the disease relapses and at the same time delays appearing of a significant disability in patients with relapsing-remitting multiple sclerosis. All women with diagnosed multiple sclerosis, which are planning to have a baby should also get comprehensive information about the increase in the likelihood of occurring of disease relapse during a period of puerperium. In the first three months after delivery, one third patients have a relapse. This knowledge can help mother to organize earlier the assistance in infant care. A number of issues, including, among other things effect of lactation on clinical activity and the impact of the disease-modifying drugs for multiple sclerosis on motherhood requires further research.Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, SM) jest przewlekłą, demielinizacyjną chorobą ośrodkowego układu nerwowego, która występuje blisko dwa razy częściej u kobiet. Szczyt zachorowań odnotowuje się między 2. a 4. dekadą życia, co przypada na okres największej zdolności rozrodczej pacjentek. Społeczny stygmat choroby, lęk przed niepełnosprawnością oraz brak dostatecznej informacji o wpływie ciąży na przebieg SM powoduje, że podjęcie decyzji o posiadaniu dziecka staje się szczególnie trudne. Tymczasem dostępne dane jednoznacznie potwierdzają korzystny wpływ macierzyństwa na przebieg SM. Ciąża jako jedyny stan fizjologiczny zdecydowanie zmniejsza wskaźnik rzutów choroby, a jednocześnie opóźnia okres osiągnięcia znaczącej niepełnosprawności u pacjentek z rzutowo-remitującą postacią SM. Wszystkie kobiety z rozpoznanym SM, które planują urodzenie dziecka, powinny również uzyskać wyczerpującą informację o wzroście prawdopodobieństwa rzutu choroby w okresie połogu. Jedna trzecia pacjentek doświadcza bowiem rzutu choroby w ciągu pierwszych trzech miesięcy po porodzie. Wiedza ta może pomóc we wcześniejszym zorganizowaniu pomocy przy opiece nad noworodkiem. Wiele kwestii, w tym – między innymi – wpływ laktacji na aktywność kliniczną SM oraz wpływ leków modyfikujących przebieg choroby na macierzyństwo, wymaga jednak dalszych badań

Symptoms after COVID-19 infection in individuals with multiple sclerosis in Poland

(1) Background: To report and analyze the presence of residual symptoms after SARS-CoV-2 infection among Polish patients with multiple sclerosis (MS) treated with different disease-modifying therapies (DMTs). (2) Methods: The study included 426 individuals with MS treated with DMTs and confirmed SARS-CoV-2 infection from 12 Polish MS centers. The data were collected through to 31 May 2021. The information included demographics, specific MS characteristics, course of SARS-CoV-2 infection, and residual (general and neurological) symptoms lasting more than four and 12 weeks after the initial infection. The results were obtained using maximum likelihood estimates for odds ratio and logistic regression. (3) Results: A total of 44.84% patients with MS reported symptoms lasting between four and 12 weeks after the initial infection; 24.41% people had symptoms that resolved up to 12 weeks, and 20.42% patients had symptoms that lasted over 12 weeks. The most common symptoms were: fatigue, disturbance of concentration, attention, and memory, cognitive complaints, and headache. None of the DMTs were predisposed to the development of residual symptoms after the initial infection. A total of 11.97% of patients had relapse three months prior or after SARS-CoV-2 infection. (4) Conclusion: Almost half of individuals with MS treated with different DMTs had residual symptoms after SARS-CoV-2 infection. None of the DMTs raised the probability of developing post-acute COVID symptoms