Sulodeksyd - miejsce w leczeniu cukrzycowej choroby nerek

Obecnie cukrzycowa choroba nerek jest najczęstszą przyczyną przewlekłej niewydolności nerek w krajach rozwiniętych ekonomicznie. Aktualnie leczenie cukrzycowej choroby nerek, mające na celu zwolnienie progresji tej choroby do stadium krańcowej niewydolności nerek, polega przede wszystkim na optymalnym wyrównaniu cukrzycy i zaburzeń gospodarki lipidowej oraz ciśnienia tętniczego w celu zmniejszenia albuminurii lub białkomoczu przy zastosowaniu leków przeciwnadciśnieniowych i statyn oraz leków hamujących układ RAA, takich jak inhibitory konwertazy angiotensyny i antagoniści receptora angiotensyny II. Od kilkunastu lat w leczeniu nerkowych powikłań cukrzycy stosuje się także glikozaminoglikany, których przedstawicielem jest sulodeksyd. Dotychczas nie wyjaśniono ostatecznie działania nefroprotekcyjnego sulodeksydu. Uważa się, że ten lek przywraca prawidłowy, ujemny ładunek elektryczny w błonie podstawnej kłębuszków nerkowych oraz zmniejsza wydzielanie czynników wzrostowych i cytokin. W badaniach klinicznych wykazano, że kilkumiesięczne leczenie sulodeksydem osób z cukrzycową chorobą nerek powoduje istotne zmniejszenie albuminurii. W dwóch opublikowanych niedawno większych badaniach klinicznych nie potwierdzono jednak jednoznacznie korzystnego wpływu zwłaszcza małych dawek suledeksydu na wydalanie albumin z moczem u osób z cukrzycową chorobą nerek. Zatem szczególnie ważne dla dalszych zastosowań tego leku będą uzyskane wyniki aktualnie trwającego badania SUN-Macro-Trial ze względu na dużą liczbę chorych, którzy zostaną włączeni do tego badania, długi czas obserwacji oraz punkty końcowe, takie jak: wystąpienie schyłkowej niewydolności nerek, podwojenie kreatyninemii i śmiertelność całkowita

Evaluation of individual absolute fracture risk in obese perimenopausal women

Powszechnie uznaje się, że większa masa ciała wiąże się z większą gęstością mineralną kości oraz zmniejszonym tempem ubytku masy kostnej. Z drugiej strony, pojawiają się prace, w których autorzy donoszą, że nadmiar tkanki tłuszczowej nie wykazuje ochronnego wpływu na ubytek masy kostnej. Ponieważ wyniki dostępnych badań są rozbieżne i nie pozwalają na jednoznaczne wnioskowanie co do wpływu otyłości na tkankę kostną, autorzy pracy zdecydowali się ocenić 10-letnie bezwzględne ryzyko złamania u otyłych kobiet w wieku okołomenopauzalnym. Badaniem objęto grupę 60 otyłych kobiet. Grupę kontrolną stanowiło 15 zdrowych kobiet w porównywalnym wieku. Badanie gęstości mineralnej kości w obrębie szyjki kości udowej oraz odcinka lędźwiowego kręgosłupa wykonano metodą absorpcjometrii podwójnej energii promieniowania rentgenowskiego przy użyciu aparatu Lunar DPXL. Dziesięcioletnie bezwzględne ryzyko złamania obliczono zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia/ Polskiej Fundacji Osteoporozy. Otyłe kobiety charakteryzowały się większą gęstością mineralną kości w obrębie szyjki kości udowej oraz odcinka lędźwiowego kręgosłupa oraz mniejszym10-letnim bezwzględnym ryzykiem złamania w porównaniu z kobietami z prawidłową masą ciała.It is widely known that an elevated body weight correlates with increased bone mass and a lower rate of bone loss. However, some authors have suggested that excessive fat mass may not protect against a decrease in bone mass. As results of recent studies have diverged, and it is still unclear whether or not obesity has a beneficial effect on bone, we decided to evaluate the individual absolute fracture risk in obese perimenopausal women. Sixty obese perimenopausal women were enrolled into the study. The control group consisted of 15 healthy women of comparable age. Dual energy X-ray absorptiometry (DXA) of the lumbar spine and femoral neck to measure bone mineral density (BMD) was performed using the Lunar DPXL apparatus. Absolute 10-year fracture risk was calculated as a multiplication of relative risk, according to the guidelines of the WHO/Polish Foundation of Osteoporosis. Obese women have significantly a higher BMD both of the lumbar spine and the femoral neck and a significantly lower 10-year absolute fracture risk in comparison to healthy controls

Otyłość a metabolizm kości

Both bone and adipose tissue change their size, shape and distribution during the whole human being’s life. Many factors, including genetic factors, hormones and activity of nervous system are responsible for these changes. It is generally accepted that obesity has a protective effect on bone tissue. On the other hand some authors present an opposite results - the lack of beneficial effect of obesity on development of osteoporosis fractures. The aim of this article was to present and discuss the relations between adipose tissue and bone metabolism.Zarówno tkanka kostna, jak i tkanka tłuszczowa zmieniają stale swój rozmiar, kształt oraz dystrybucję podczas całego życia osobniczego. Wszystkie zmiany odbywają się dzięki złożonym mechanizmom regulacyjnym opierającym się na czynnikach genetycznych, aktywności układu nerwowego i humoralnego. Obecnie przyjmuje się powszechnie, że otyłość wywiera ochronny wpływ na tkankę kostną. Z drugiej jednak strony, istnieją prace prezentujące odmienne wyniki - brak ochronnego wpływu otyłości na rozwój zmian osteoporotycznych. Celem niniejszej pracy było przedstawienie złożoności problemu i omówienie powiązań między tkanką tłuszczową a metabolizmem kości

Czy osteoprotegeryna jest potencjalnym czynnikiem hamującym ubytek masy kostnej otyłych kobiet w wieku okołomenopauzalnym?

Introduction: Assessment of serum osteoprotegerin (OPG) concentrations in obese patients in comparison to healthy controls and evaluation of a possible correlation between OPG and other markers of bone turnover or calcitropic hormones. Material and methods: 50 obese perimenopausal women without concomitant diseases (BMI 36.7 ± 4.1 kg/m², mean age 50.4 ± 4.9 yrs). The control group consisted of 19 healthy women (BMI 24.2 ± 2.1 kg/m²; mean age 53.8 ± 5.1 yrs). In all patients serum concentration of OPG, C telopeptide of type I collagen containing the crosslinking site (CTX), osteocalcin, parathormone (PTH) and vitamin D (25-OH-D3) was assessed. Dual energy x-ray absorptiometry (the DXA method) of the lumbar spine and femoral neck was performed using a Lunar DPXL to measure bone marrow density (BMD). Results: In obese perimenopausal women serum OPG, osteocalcin and 25-OH-D3 levels were significantly lower, and the serum PTH level was significantly higher in comparison to healthy controls. A significantly positive correlation was found between serum OPG level and age in both obese and control subjects. Conclusion: The serum OPG level in obese perimenopausal women is significantly lower in comparison to healthy controls and does not correlate significantly with biochemical markers of bone turnover, calcitropic hormones and BMD. It probably cannot play a protective role in the pathogenesis of bone loss in obese perimenopausal women.Wstęp: Celem niniejszej pracy była ocena stężenia osteoprotegeryny (OPG) w surowicy otyłych pacjentek w porównaniu z grupą kontrolną oraz próba wykazania ewentualnych powiązań osteoprotegeryny ze wskaźnikami obrotu kostnego oraz hormonami kalcitropowymi. Materiał i metody: 50 kobiet w wieku okołomenopauzalnym z otyłością prostą bez chorób towarzyszących (BMI 36,7 ± 4,1 kg/m², wiek 50,4 ± 4,9 roku). Grupę kontrolną stanowiło 19 zdrowych kobiet (BMI 24,2 ± 2,1 kg/m²; wiek 53,8 ± 5,1 lat). U wszystkich badanych oznaczono w surowicy stężenia OPG, C-końcowego usieciowanego telopeptydu kolagenu typu I (CTX), osteokalcyny, parathormonu (PTH) oraz 25-OH-D3. Badanie gęstości mineralnej kości (BMD, bone mineral density) w obrębie odcinka lędźwiowego kręgosłupa oraz szyjki kości udowej wykonano metodą absorpcjometrii podwójnej energii promieniowania rentgenowskiego (DXA, Dual Energy X-ray Absorptiometry) przy użyciu aparatu Lunar DPXL. Wyniki: W grupie otyłych chorych obserwowano znamiennie niższe stężenie OPG, osteokalcyny i 25-OH-D3 oraz znamiennie wyższe stężenie PTH w porównaniu z grupą kontrolną. Zarówno w grupie badanej, jak i w grupie kontrolnej zaobserwowano dodatnią korelację pomiędzy stężeniem OPG a wiekiem pacjentek. Wnioski: U otyłych kobiet w wieku okołomenopauzalnym stężenie osteoprotegeryny w surowicy krwi jest znamiennie niższe w porównaniu z grupą kontrolną i nie koreluje ze wskaźnikami obrotu kostnego, hormonami kalcitropowymi ani z BMD. Osteoprotegeryna prawdopodobnie nie spełnia funkcji ochronnej w patogenezie ubytku masy kostnej u otyłych kobiet w wieku okołomenopauzalnym

Management of anaemia in patients with chronic kidney disease. A Polish Society of Nephrology position statement

Polskie Towarzystwo Nefrologiczne przedstawia własne stanowisko dotyczące leczenia niedokrwistości w chorobach nerek na podstawie zaleceń przygotowanych przez ekspertów Kidney Disease Improving Global Outcomes (KDIGO), European Renal Association-European Dialysis and Transplant Association (ERA-EDTA) i niektórych innych Towarzystw Nefrologicznych. Przedstawione stanowisko PTN dotyczy diagnostyki i leczenia niedokrwistości, w tym stosowania preparatów żelaza i czynników stymulujących erytropoezę (ESAs) u chorych na przewlekłą chorobę nerek leczonych zachowawczo, leczonych dializami oraz u chorych po transplantacji nerki. Omówiono również przyczyny niedostatecznej odpowiedzi na stosowane leczenie oraz sposoby zmniejszenia oporności na podawanie ESAs. W publikacji przedstawiono także aktualne zalecenia dotyczące przetaczania krwi u chorych na przewlekłą chorobę nerek.Polish Society of Nephrology presents its own position statement paper on the anaemia management in patients with chronic kidney disease based on the guidelines prepared by Kidney Disease Improving Global Outcomes (KDIGO), European Renal Association-European Dialysis and Transplant Association (ERA-EDTA) and some other societies. In this position statement paper the diagnosis and management of anaemia, including therapy with iron, erythropoiesis stimulating agents (ESAs) in non-dialysis and dialysis patients CKD (chronic kidney disease) and renal transplant recipients are described. Additionally, resistance to ESAs and the current methods used to improvement of ESAs responsiveness are discussed. The large part of this paper is dedicated to the modern aspects of blood transfusion in patients with chronic kidney disease

The influence of weight reduction therapy with calcium and vitamin D supplementation on selected parameters of bone metabolism in obese perimenopausal women

WSTĘP. Restrykcyjna dieta, która jednocześnie zawiera zmniejszone ilości wapnia, może doprowadzić do negatywnego metabolizmu kostnego i zmniejszenia gęstości tkanki kostnej. Celem niniejszego badania była ocena wpływu terapii odchudzającej i zastosowania suplementacji węglanu wapnia i witaminy D na wybrane parametry metabolizmu kości u kobiet w okresie okołomenopauzalnym. MATERIAŁ I METODY. Badaniem objęto 40 kobiet z otyłością, której nie towarzyszyły inne choroby. Grupę podzielono na 2 podgrupy: podgrupa 1 składała się z 20 otyłych kobiet [wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index) 36,9 ± 5,05 kg/m2, wiek 51,6 ± 6,5 roku]; podgrupę 2 stanowiło 20 otyłych kobiet (BMI 35,4 ± 4,48 kg/m2, wiek 49,1 ± 4,8 roku). W grupie kontrolnej było 20 zdrowych kobiet (BMI 24,1 ± 2,29 kg/m2, wiek 53,5 ± 5,4 roku). Pacjentki poddano 3-miesięcznej kuracji odchudzającej obejmującej: dietę 1000-1200 kcal na dobę, regularną aktywność fizyczną oraz modyfikację zachowań żywieniowych. W podgrupie 1 dodatkowo zastosowano węglan wapnia i witaminę D. Przed kuracją i po 3 miesiącach jej trwania oznaczono stężenia wybranych wskaźników metabolizmu kości. WYNIKI. Po kuracji odchudzającej w podgrupie 1 stężenie osteokalcyny oraz fosforanów nieorganicznych w surowicy krwi znamiennie się obniżyło. Stężenia parathormonu (PTH, parathyroid hormone), 25-OH-D3, telepeptydu łańcucha alfa kolagenu typu 1 (CTX, C-telepeptide of type 1 collagen), wapnia całkowitego w surowicy krwi grupy badanej po obniżeniu masy ciała nie zmieniły się istotnie. Po kuracji odchudzającej w podgrupie 2 zaobserwowano znamienne podwyższenie stężenia CTX, natomiast stężenia PTH, 25-OH-D3, osteokalcyny, wapnia całkowitego oraz fosforanów nieorganicznych w surowicy krwi grupy badanej po zmniejszeniu masy ciała nie zmieniły się istotnie. WNIOSKI. Suplementacja wapnia i witaminy D w trakcie 3-miesięcznej kuracji odchudzającej nie wpłynęła znacząco na metabolizm kości, redukcję całkowitej tkanki tłuszczowej oraz masy ciała u otyłych kobiet w okresie okołomenopauzalnym.INTRODUCTION. Restrictive diet with low calcium content may lead to disturbances in bone metabolism and decrease in bone mineral density. The aim of that study was to evaluate the influence of weight reduction therapy with calcium and vitamin D supplementation on selected parameters of bone metabolism in obese perimenopausal women. MATERIAL AND METHODS. 40 obese women with simple obesity and without concomitant diseases were enrolled into this study and divided into 2 subgroups: subgroup 1 - 20 obese women (BMI 36.9 ± 5.05 kg/m2, age 51.6 ± 6.5 yrs); subgroup 2 - 20 obese women (BMI 35.4 ± 4.48 kg/m2, age 49.1 ± 4.8 yrs). The control group consisted of 20 healthy women (BMI 24.1 ± 2.29 kg/m², age 53.5 ± 5.4 yrs). All patients have participated in a 3-month weight reduction therapy that consisted of: a 1000-1200 kcal/day balanced diet and regular physical exercises. Subgroup 1 was additionally provided with calcium and 25-(OH)-D3 supplementation. Before and after the weight reduction therapy serum concentrations of PTH, 25-(OH)-D3, CTX, osteocalcin, total calcium and phosphorus were assessed. RESULTS. In subgroup 1 serum concentration of osteocalcin and phosphorus was significantly lower after weight reduction therapy. Serum concentration of PTH, 25-OH-D3, CTX, total calcium did not change. In subgroup 2 serum concentration of CTX was significantly higher after weight reduction therapy. Serum concentration of PTH, 25-OH-D3, osteocalcin, total calcium and phosphorus did not change. CONCLUSION. Calcium supplementation during 3-month weight reduction therapy seems to have no significant influence on bone metabolism, weight loss and body fat content in obese perimenopausal women

Prevalence and characteristic of adrenal glands’ abnormalities assessed by computed tomography in hypertensive patients with elevated plasma aldosterone to renin activity ratio

Wstęp Wartość współczynnika aldosteronowo-reninowego (ALDO/ARO) większa niż 50 u chorych na nadciśnienie tętnicze (w tym również u chorych bez towarzyszącej hipokaliemii) jest uznawana przez wielu badaczy za wystarczające kryterium do rozpoznania pierwotnego hiperaldosteronizmu. Celem pracy była ocena częstości występowania i charakteru zmian morfologicznych w nadnerczach wykrywanych przy użyciu tomografii komputerowej (CT) spiralnej u chorych na nadciśnienie tętnicze z podwyższonym (&#8805; 50) współczynnikiem ALDO/PRA.Materiał i metody U 1367 pacjentów dwukrotnie oznaczano aktywność reninową osocza (PRA) &#8212; po 3 dniach stosowania diety zawierającej 100&#8211;120 mmol sodu na dobę i 8-godzinnym przebywaniu w pozycji leżącej (PRA1) oraz po kolejnych 3 dniach diety z ograniczeniem sodu do 10&#8211;20 mmol/dobę i 3-godzinnej pionizacji ciała (PRA2). Stężenie aldosteronu w osoczu oznaczano tylko u pacjentów z niskoreninowym profilem nadciśnienia tętniczego (PRA1 < 1 ng/ml/h i PRA2/PRA1 < 1,5 ng/ml/h), również dwukrotnie &#8212; przed stymulacją i po stymulacji dietą ubogosodową i pionizacją (ALDO1 i ALDO2). U pacjentów, u których stwierdzono wartości współczynnika &#8805; 50 wykonano badanie CT jamy brzusznej metodą spiralną oraz test dożylnego obciążenia solą. Wyniki U 36 pacjentów stwierdzono wartość współczynnika ALDO/PRA &#8805; 50 (2,6% wszystkich badanych chorych na nadciśnienie tętnicze). W tej podgrupie znamiennie częściej obserwowano hipokaliemię (< 3,5 mmol/l). U 34 pacjentów wykonano CT. Najczęściej stwierdzanymi zmianami były: guz i obustronny przerost nadnerczy. U 44,1% chorych (n = 15) nie uwidoczniono żadnej patologii w obrębie gruczołów nadnerczowych. U 24 pacjentów wykonano test obciążenia solą. Wynik dodatni uzyskano w 15 przypadkach. Analiza ROC wykazała, że przy wartości współczynnika powyżej 147 zmiany w CT stwierdza się u 66,7% chorych, a jedynie 21,1% zmian pozostaje niewykrytych. Wnioski 1. Częstość hiperaldosteronizmu pierwotnego w ogólnej populacji chorych na nadciśnienie tętnicze oceniana wyłącznie na podstawie podwyższonej wartości współczynnika ALDO/PRA (&#8805; 50) wynosi 2,6%. 2. Współczynnik ALDO/PRA jest szczególnie przydatny w rozpoznawaniu zespołu Conna o niewielkim stopniu zaawansowania klinicznego i bez podwyższonego stężenia aldosteronu w surowicy. 3. Wartość współczynnika ALDO/PRA powyżej 147 jest charakterystyczna dla chorych ze zmianami morfologicznymi nadnerczy wykrywanymi za pomocą CT spiralnej.Background The plasma aldosterone to renin activity (ALDO/PRA) ratio over 50 in hypertensive patients is widely recognized as a cut-off value for identification of primary hyperaldosteronism (especially in patients without hypokalaemia). The aim of this study was to evaluate prevalence and characteristic of adrenal glands&#8217; abnormalities in hypertensive patients with an elevated plasma aldosteron to plasma renin activity ratio. Material and methods In 1367 subsequent adult patients with arterial hypertension plasma renin activity was estimated twice: first in patients receiving normally salted diet (100&#8211;120 mmol sodium per day) after 8 hours of recumbent position (PRA1) and a second time after 3 days of sodium restriction (10&#8211;20 mmol sodium per day) and 3 hours of upright position (PRA2). Plasma aldosterone concentration was assessed only in patients with low PRA1 (< 1 ng/ml/h) and without or only marginal reaction of PRA to salt restriction and upright position (PRA2/PRA1 < 1.5). Plasma aldosteron concentration was assessed also twice on normally salted diet and after sodium retriction (ALDO1 and ALDO2). In patients with ALDO/PRA &#8805; 50 a CT scan of adrenal glands and a saline infusion test were performed. Results ALDO/PRA &#8805; 50 was found in 36 patients (2.6% of the entire hypertensive group). In that subgroup frequency of hypokaliaemia (< 3,5 mmol/l) was significantly higher than in hypertensive patients with a lower ALDO/PRA ratio. Computed tomography was performed in 34 out of these 36 patients. The scans revealed no abnormalities in 44.1% (n = 15). The most frequent abnormalities were: isolated adrenal tumour and bilateral adrenal enlargement. Saline infusion test was performed in 24 patients. A positive result was obtained in 15 cases. The ROC analysis revealed, that a ALDO/PRA ratio over 147 is connected with adrenal abnormalities in 66.7% of patients and only 21.1% changes remain unrevealed. Conclusions 1. The prevalence of primary hyperaldosteronism in general population of hypertensive patients estimated according to the raised plasma aldosterone to plasma renin activity ratio (&#8805; 50) is 2.6%. 2. The ALDO/PRA ratio is especially useful in diagnosis of Conn syndrome in hypertensive patients without elevated serum aldosterone concentration. 3. The ALDO/PRA over 147 is highly specific for patients with morfological changes observed in computed tomography

Impact of the mass-reductive therapy with orlistat on 25-(OH)-D3 and PTH concentration in sera of obese, menopausal women

Wiele badań wskazuje na ochronny wpływ otyłości na układ kostny, co zmniejsza ryzyko złamań kości u otyłych chorych. Niewiele badań ocenia wpływ terapii odchudzającej na metabolizm tkanki kostnej, w tym stężenia witaminy D3 25-(OH)-D3 oraz parathormonu (PTH) w surowicy. Dodatkowo wyniki tych badań są rozbieżne. Celem pracy była ocena wpływu terapii odchudzającej z zastosowaniem orlistatu na stężenie 25-(OH)-D3 i PTH w surowicy krwi. Grupę badaną stanowiło 20 otyłych kobiet (BMI 37,1 &#177; 3,0 kg/m&#178;, wieku 49,8 &#177; 4,6 lat). Grupę kontrolną stanowiło 20 zdrowych kobiet (BMI 24,1 &#177; 2,29 kg/m&#178;, wieku 53,5 &#177; 5,4 lat). Pacjentki zostały poddane 3-miesięcznej kuracji odchudzającej obejmującej: dietę 1000-1200 kcal (ze średnią zawartością wapnia około 500 mg), Orlistat 3x120 mg oraz regularną aktywność fizyczną 30-40 minut/dobę. Przed kuracją i po uzyskaniu 10% redukcji masy ciała, czyli po 3 miesiącach, wykonywano pomiary antropometryczne - masy ciała i wzrostu. W surowicy krwi przed i po kuracji odchudzającej oznaczano stężenia parathormonu (PTH), 25-(OH)-D3, wapnia całkowitego, fosforanów nieorganicznych. W osoczu oznaczono profil lipidowy przed i po kuracji. Badanie gęstości mineralnej kości metodą absorpcjometrii podwójnej energii promieniowania rentgenowskiego (Dual Energy X-ray Absorptiometry - DEXA) wykonano jednorazowo po zakończeniu kuracji. W grupie kontrolnej powyższe badania wykonano jednorazowo.W trakcie 3-miesięcznej terapii odchudzającej z zastosowaniem orlistatu zmniejszenie masy ciała wyniosło 11,6 &#177; 5,06 kg tj. 12,05 &#177; 4,78 % wyjściowej masy ciała, co pozwoliło na zmniejszenie wskaźnika masy ciała (BMI) z 37,1 &#177; 3,0 kg/m2 przed kuracją do 32,6 &#177; 2,7 kg/m2. Po kuracji odchudzającej obserwowano istotne statystycznie zmniejszenie stężenia cholesterolu całkowitego w surowicy oraz zawartości tkanki tłuszczowej. W grupie otyłych kobiet stężenie witaminy 25-(OH)-D3 w surowicy było niższe, a parathormonu wyższe w porównaniu do grupy kontrolnej zarówno przed jak i po kuracji odchudzającej. Stężenia PTH, 25-(OH)-D3, wapnia i fosforanów w surowicy krwi grupy badanej nie zmieniły się istotnie po zmniejszeniu masy ciała. Wniosek: Terapia odchudzająca z zastosowaniem orlistatu nie wpływa istotnie na stężenia PTH i 25-(OH)-D3 w surowicy u otyłych kobiet.Epidemiological studies suggest a protective influence of obesity against postmenopausal bone loss. Lower risk of osteoporotic fractures was described in obese patients. However there were only a few studies which examined the effect of weight reduction on bone metabolism and results of these studies are controversial. The aim of the study was to evaluate the influence of weight reduction program using Orlistat on bone metabolism in perimenopausal women. Twenty obese women with simple obesity and without concomitant diseases (BMI 37.1 &plusmn; 3.0 kg/m&sup2;, mean age 49.8 &plusmn; 4.6 yrs) were enrolled into this study. The control group consisted of 20 healthy women (mean age 53.5 &plusmn; 5.4 yrs, BMI 24.1 &plusmn; 2.2 kg/m&sup2;). All patients have participated in a 3-month weight reduction therapy that consisted of: a 1000-1200 kcal/day balanced diet (daily calcium consumption about 500 mg), Orlistat 3x120 mg a day and regular physical exercises. Before the weight reduction therapy and after 10% reduction of body weight, serum concentrations of PTH, 25-(OH)-D3, total calcium and phosphorus, total cholesterol were assessed. Dual energy x-ray absorptiometry (DEXA method) of lumbar spine and femoral neck, measuring BMD was performed once, after a 3-month weight reduction therapy using Lunar DPXL. All these measurements were performed only once in control subjects.After a 3-month weight reduction program in patients treated with Orlistat the mean weight loss was 11.6 &plusmn; 5.1 kg which is 12.1 &plusmn; 4.78%. BMI decreased from 37.1 &plusmn; 3.0 kg/m2 at baseline to 32.6 &plusmn; 2.7 kg/m2 post-treatment. The body weight reduction resulted in significant decrease of body fat and total cholesterol concentration. In obese subjects serum concentration of 25-(OH)-D3 was significantly lower and serum concentration of PTH was significantly higher in comparison to healthy controls, both before and after weight reduction therapy.Serum concentration of PTH, 25-(OH)-D3, total calcium and phosphorus did not change significantly after therapy with Orlistat. Conclusion: 3-month weight reduction program using Orlistat did not influence significantly bone metabolism

Associations between depressive symptoms and disease progression in older patients with chronic kidney disease: results of the EQUAL study

Background Depressive symptoms are associated with adverse clinical outcomes in patients with end-stage kidney disease; however, few small studies have examined this association in patients with earlier phases of chronic kidney disease (CKD). We studied associations between baseline depressive symptoms and clinical outcomes in older patients with advanced CKD and examined whether these associations differed depending on sex. Methods CKD patients (&gt;= 65 years; estimated glomerular filtration rate &lt;= 20 mL/min/1.73 m(2)) were included from a European multicentre prospective cohort between 2012 and 2019. Depressive symptoms were measured by the five-item Mental Health Inventory (cut-off &lt;= 70; 0-100 scale). Cox proportional hazard analysis was used to study associations between depressive symptoms and time to dialysis initiation, all-cause mortality and these outcomes combined. A joint model was used to study the association between depressive symptoms and kidney function over time. Analyses were adjusted for potential baseline confounders. Results Overall kidney function decline in 1326 patients was -0.12 mL/min/1.73 m(2)/month. A total of 515 patients showed depressive symptoms. No significant association was found between depressive symptoms and kidney function over time (P = 0.08). Unlike women, men with depressive symptoms had an increased mortality rate compared with those without symptoms [adjusted hazard ratio 1.41 (95% confidence interval 1.03-1.93)]. Depressive symptoms were not significantly associated with a higher hazard of dialysis initiation, or with the combined outcome (i.e. dialysis initiation and all-cause mortality). Conclusions There was no significant association between depressive symptoms at baseline and decline in kidney function over time in older patients with advanced CKD. Depressive symptoms at baseline were associated with a higher mortality rate in men