Ochrona mienia ruchomego w świetle ustawy o ochronie osób i mienia

Udostępnienie publikacji Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego finansowane w ramach projektu „Doskonałość naukowa kluczem do doskonałości kształcenia”. Projekt realizowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój; nr umowy: POWER.03.05.00-00-Z092/17-00

Decentralizacja i finansowanie zadań z zakresu ochrony zdrowia psychicznego

W artykule zaprezentowano wybrane zagadnienia związane z decentralizacją i finansowaniem zadań publicznych z zakresu ochrony zdrowia psychicznego. Z przedstawionych rozwiązań wyłania się paradygmat decentralizacji finansowania świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu zdrowia psychicznego; przekazanie do realizacji określonej części zadań jednostkom samorządu terytorialnego pociąga za sobą obowiązek ich finansowania

Water-Law Settlement as a Special Consensual Form of Administration Activity

Przedmiotem niniejszego artykułu jest ugoda wodnoprawna jako szczególna konsensualna forma działania administracji. Tezą wyznaczającą kierunek rozważań jest przyjęcie, że ugoda wodnoprawna różni się od ugody administracyjnej; że są to dwie odmienne prawne formy działania administracji wykazujące się swoją specyfiką, oparte na innych przepisach zarówno o charakterze procesowym, jak i materialnym. Ugoda wodnoprawna, o której mowa w art. 235 Prawa wodnego, ma inny charakter, niż ugoda administracyjna uregulowana w rozdziale 8 k.p.a. Przede wszystkim, w przeciwieństwie do ugody administracyjnej, stanowi samoistną formę prawną. Postępowanie wszczęte w trybie w art. 235 Prawa wodnego ma na celu zawarcie ugody wodnoprawnej. Ugoda ta nie jest więc alternatywną formą załatwienia sprawy, lecz jest celem postępowania. Problematyka ugody wodnoprawnej jest na marginesie zainteresowań nauki prawa. Co więcej, pomimo że ugoda wodnoprawna istnieje od blisko dwudziestu lat, praktyka jej stosowania jest znikoma. Jak się zdaje, jest to efekt niewielkiego stopnia poznania tej formy prawnej.The subject of this article is water law settlement as a special consensual form of administration activity. The thesis setting the direction of consideration is the assumption that the water law settlement is different from the administrative settlement; that these are two different legal forms of administrative activity showing their specificity, based on other provisions, both procedural and substantive. Water law settlement referred to in art. 235 of the Water Law, is of a different nature than the administrative settlement regulated in chapter 8 of the Code of Administrative Procedure. First of all, unlike the administrative settlement, it is an independent legal form. The proceedings initiated pursuant to art. 235 of the Water Law is aimed at concluding a water law settlement. Therefore, this settlement is not an alternative form of settling the case, but is the purpose of the proceedings. The issues of water law settlement are on the margins of interest in legal science. What's more, despite the fact that the water law settlement has existed for almost twenty years, the practice of its application is negligible. It seems that this is the effect of a small degree of knowledge of this legal form

Interes publiczny jako determinanta autonomii terytorialnej

The article aims to explore the concept of territorial autonomy. The research assumption is that public interest is one of the fundamental determinants of territorial autonomy. Territorial autonomy has not been defined by law. It is a general and relative term, and thus difficult to define (if such an enterprise is possible at all). However, one thing is certain - the idea behind this term determines the law regulating the organizational and territorial form of the state, i.e. the distribution of power between the centre and the territory. Further attempts to specify territorial autonomy are met with serious difficulties. Therefore, it is crucial to look at it through the prism of public interest. The term public interest has a relative meaning, because it depends on the constantly changing social conditions. This variability is, among others, a result of the territorial context. The national interest and the territorial interest will be defined in different ways. It seems, therefore, that in order to explicate the notion territorial autonomy, one should refer to the concept of public interest and then take into account the relationship between the interest of a territory and the interest of the whole state. This will make it possible to outline territorial autonomy through the prism of its determinant – the public interest.Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie problematyki autonomii terytorialnej. Tezą wyznaczającą kierunek rozważań jest założenie, że jedną z podstawowych determinant autonomii terytorialnej jest interes publiczny. Autonomia terytorialna nie ma ściśle ustalonej treści prawnej. Jest pojęciem ogólnym i względnym, którego zdefiniowanie jest zadaniem trudnym, o ile w ogóle możliwym. Jedno jest jednak pewne – pojęcie to wyraża ideę, która determinuje system prawny regulujący organizacyjno-terytorialną formę państwa. Chodzi tu o kwestię podziału w wykonywaniu władzy pomiędzy centrum a terenem związanej z interesem właściwym odpowiednio dla centrum i dla terenu. Natomiast dalsze próby konkretyzacji „autonomii terytorialnej” napotykają już poważne trudności. Stąd szczególnie istotny w tych rozważaniach jest kontekst interesu publicznego. Pojęcie interesu publicznego zasadniczo ma sens względny. Jego treść zależy bowiem od stale zmieniających się uwarunkowań społecznych. Zmienność ta jest między innymi wynikiem kontekstu terenowego. Inna treść będzie właściwa dla określenia interesu ogólnopaństwowego, a inna dla interesu terenowego. Wydaje się więc, że do wyjaśnienia pojęcia „autonomia terytorialna” przybliżyć może odniesienie do koncepcji interesu publicznego, a następnie uwzględnienie relacji pomiędzy interesem „terenu” a interesem ogólnopaństwowym. Zabieg ten pozwoli na uchwycenie zarysu autonomii terytorialnej przez pryzmat determinującego ją interesu publicznego

Hybrid Forms of Legal Activities in the Public Administration

W wyniku przemian ustrojowych, mających miejsce na przełomie lat 80. i 90. XX wieku, można zauważyć pewnego rodzaju tendencje w działaniach ustawodawcy co do tworzenia nowych zadań publicznych. Zadania te były nie tylko reakcją na zaistniałe zmiany ustrojowe, gospodarcze czy ekonomiczne, ale przede wszystkim na rosnące nowe zapotrzebowania społeczne. Niestety, w administracji publicznej nie funkcjonowały (nadal nie funkcjonują) odpowiednie instytucje i narzędzia prawne czy też organy i podmioty administracji publicznej, za pomocą których jest możliwa realizacja nowych zadań publicznych. Dlatego prawodawca, poszukując optymalnego rozwiązania, zaczął tworzyć hybrydowe prawne formy działania administracji publicznej. To w konsekwencji przyczyniło się do tego, że właśnie te prawne formy stają się coraz częstszą formą regulowaną w polskim prawie aniżeli prawne formy typowe dla prawa administracyjnego, tj. decyzje administracyjne.As a result of political changes that took place at the turn of the 1980s and 1990s, one can notice some tendencies in the legislator's activities as to the creation of new public tasks. These tasks were not only a reaction to the systemic, economic or economic changes, but above all to the growing new social needs. Unfortunately, in public administration there did not function  (still are not functioning) relevant legal institutions and tools, as well as organs and entities of public administration, through which it is possible to implement new public tasks. Therefore, the legislator, seeking the optimal solution, began to create hybrid legal forms of public administration. This, in consequence, contributed to the fact that these legal forms are becoming an increasingly frequent form regulated in Polish law than legal forms typical of administrative law, i.e. administrative decisions