Geneza ludzkości i apokalipsa w pojęciach kultury Nanda

Nieobecność mitu w pełni genezyjskiego i apokaliptycznego o charakterze kosmogonicznym kręgu Benanda (plemię przeważnie pasterskie i kupieckie w Kiwu, wschodni Zair) jest następstwem braku zrozumienia dla tego wszystkiego, co mogłoby mówić o budowie wszechświata, lecz wynika raczej z pozostawania pod presją tego, co świadczy o jakości tego świata. Według tych mniemań transcendentalna istota świata, bytująca gdzieś daleko poza bóstwem, tkwi w uwikłaniach budzących głęboki lęk. Logicznym następstwem tego rodzaju postawy jest rozumienie ludzkiego bytu poprzez pragmatyczne doświadczanie świata. Zaznaczyło się to w szeroko rozkrzewionym kulcie przodków. Idea narodzin i zniszczenia została przesunięta na plan dalszy, podczas gdy ludzkość stała się nie kończącym się ciągiem wcieleń praojców, kontynuującym w obecnym świecie idee przodków. Obraz tego świata to przede wszystkim ziemia, wieś. Jednakże w sferze mitów zjawiska fizyczne, materialne ujawniają również treści negatywne występujące w postaci anomaliów, jak choroby, śmierć, przerażenie; tu również rozgrywa się podstawowy konflikt między siłami duchowymi, dobrem i złem, gdzie aktorami są duchy, bóstwa, upiory, czarownice. Przy tym wszystkim kosmos nie jest dualistyczny; w samej swej istocie jest on produktem nieustannie zachodzącej transformacji zjawisk nadnaturalnych