Ciągłość opieki kardiologicznej u pacjentów po implantacji urządzenia do elektroterapii serca

Introduction. Cardiac care continuum is an important factor affecting the treatment of patients after implantation of cardiac support devices. The aim of this paper was to assess the factors influencing compliance among 179 (67 women / 112 men, aged 76.7 ± 8.6 years) randomly selected patients with implanted electrotherapy devices. Material and methods. This was a retrospective and open study. Required data were obtained from patients’ medical history and questionnaires completed during follow-up visits and from patients’ medical records. Results. It was shown that men were more likely to attend follow-up visits than women (p = 0.002), residents of large towns (over 100.000 population) more likely than residents of smaller towns (p = 0.02), patients under 65 years of age (p < 0.05) more likely than older patients and self-sufficient patients more likely than those needing others’ assistance (p < 0.05). Patients living closer to the clinic (distance up to 50 km) and regularly taking medicines were not more compliant with their scheduled cardiology visits. Conclusions. There are some factors associated with insufficient cooperation in the continuity of cardiac care in patients after implantation of cardiac support devices. Individual approach to patients who are non-compliant may be helpful in changing individual behaviors, which will result in treatment compliance.Wstęp: Istotnym czynnikiem wpływającym na prawidłowy przebieg leczenia u pacjentów po implantacji urządzeń wspomagających pracę serca jest zachowanie ciągłości opieki kardiologicznej Celem pracy była ocena czynników wpływających na przestrzeganie zaleceń u 179 (67 kobiet/ 112 mężczyzn; wiek 76.7±8.6 lat) wybranych losowo pacjentów z implantowanymi urządzeniami do elektroterapii. Materiał i metody: Badanie miało charakter retrospektywny i otwarty. Dane uzyskano w oparciu o wywiad lekarski i kwestionariusze ankiet zebrane podczas bieżących kontroli pacjentów oraz analizę dokumentacji medycznej. Wyniki: Wykazano że, istotnie częściej do kontroli kardiologicznej zgłaszali się mężczyźni niż kobiety (p=0.002), mieszkańcy większych miast (powyżej 100 000 ludności) w porównaniu do mieszkańców mniejszych miejscowości (p=0.02), chorzy poniżej 65 r.ż. (

Powtarzalność wyników testu pochyleniowego

Wstęp: Po sprowokowaniu omdlenia za pomocą testu pochyleniowego (TT) stół należy opuścić w czasie do 10 s. Natychmiastowe zakończenie testu zwłaszcza u pacjentów w stanie przedomdleniowym może uniemożliwić ujawnienie się komponenty kardiodepresyjnej i pro- wadzić do dużej zmienności typów reakcji neurokardiogennej ocenianej według klasyfikacji VASIS. Celem pracy jest ocena stopnia powtarzalności typów reakcji neurokardiogennych przy zastosowania stołu pochyleniowego o czasie opuszczania ok. 40 s. Materiał i metody: Badaniem objęto 57 chorych w wieku 39,9 &plusmn; 16,5 roku, w tym 40 kobiet i 17 mężczyzn z omdleniami lub licznymi stanami przedomdleniowymi w wywiadzie, u których wykonano diagnostyczny test pochyleniowy (TT1) oraz powtarzano to badanie (TT2) z powodu przekonania lekarza kierującego, że pacjent może odnieść z tego powodu korzyść kliniczną. Odstęp czasu między TT1 a TT2 wynosił średnio 4,8 &plusmn; 7,2 miesiąca (od 1 dnia do 29 miesięcy). Wyniki: Powtarzalność początkowo ujemnego wyniku badania wynosiła 89%, zaś powtarzalność początkowo dodatniego wyniku &#8212; 88%. Powtarzalność wyzwolenia reakcji neurokardiogennej w czasie pierwszych 20 min biernej pionizacji była równa 53%. Na powtarzalność TT nie wpływały wiek, płeć ani czas między TT1 i TT2. Podczas TT2 reakcję kardiodepresyjną odnotowano jedynie u chorych, u których w TT1 stwierdzono reakcję kardiodepresyjną i u 1 pacjenta leczonego propranololem. Powtarzalność reakcji kardiodepresyjnej wynosiła 58%, a mieszanej &#8212; 39%. Częstość występowania reakcji dysautonomicznych jest wyższa w TT2 (26%) niż w TT1 (7%); p < 0,05. Wnioski: Badanie z wydłużoną fazą opuszczania chorego (do ok. 40 s) powoduje 56-procentową powtarzalność reakcji kardiodepresyjnych. W historii naturalnej chorych z omdleniami o niejasnej przyczynie obserwuje się wzrost częstości reakcji dysautonomicznych. (Folia Cardiol. 2005; 12: 458&#8211;464

Powtarzalność wyników testu pochyleniowego

Wstęp: Po sprowokowaniu omdlenia za pomocą testu pochyleniowego (TT) stół należy opuścić w czasie do 10 s. Natychmiastowe zakończenie testu zwłaszcza u pacjentów w stanie przedomdleniowym może uniemożliwić ujawnienie się komponenty kardiodepresyjnej i pro- wadzić do dużej zmienności typów reakcji neurokardiogennej ocenianej według klasyfikacji VASIS. Celem pracy jest ocena stopnia powtarzalności typów reakcji neurokardiogennych przy zastosowania stołu pochyleniowego o czasie opuszczania ok. 40 s. Materiał i metody: Badaniem objęto 57 chorych w wieku 39,9 &plusmn; 16,5 roku, w tym 40 kobiet i 17 mężczyzn z omdleniami lub licznymi stanami przedomdleniowymi w wywiadzie, u których wykonano diagnostyczny test pochyleniowy (TT1) oraz powtarzano to badanie (TT2) z powodu przekonania lekarza kierującego, że pacjent może odnieść z tego powodu korzyść kliniczną. Odstęp czasu między TT1 a TT2 wynosił średnio 4,8 &plusmn; 7,2 miesiąca (od 1 dnia do 29 miesięcy). Wyniki: Powtarzalność początkowo ujemnego wyniku badania wynosiła 89%, zaś powtarzalność początkowo dodatniego wyniku &#8212; 88%. Powtarzalność wyzwolenia reakcji neurokardiogennej w czasie pierwszych 20 min biernej pionizacji była równa 53%. Na powtarzalność TT nie wpływały wiek, płeć ani czas między TT1 i TT2. Podczas TT2 reakcję kardiodepresyjną odnotowano jedynie u chorych, u których w TT1 stwierdzono reakcję kardiodepresyjną i u 1 pacjenta leczonego propranololem. Powtarzalność reakcji kardiodepresyjnej wynosiła 58%, a mieszanej &#8212; 39%. Częstość występowania reakcji dysautonomicznych jest wyższa w TT2 (26%) niż w TT1 (7%); p < 0,05. Wnioski: Badanie z wydłużoną fazą opuszczania chorego (do ok. 40 s) powoduje 56-procentową powtarzalność reakcji kardiodepresyjnych. W historii naturalnej chorych z omdleniami o niejasnej przyczynie obserwuje się wzrost częstości reakcji dysautonomicznych. (Folia Cardiol. 2005; 12: 458&#8211;464

Percutaneous transluminal renal angioplasty as a continuation of revascularisation treatment of atherosclerotic lesions - case report

W pracy przedstawiono przypadek 72-letniego mężczyzny z chorobą niedokrwienną serca oraz z nadciśnieniem tętniczym niepoddającym się leczeniu farmakologicznemu. Na podstawie badania angiograficznego u chorego stwierdzono istotne, rozsiane zmiany miażdżycowe w tętnicach wieńcowych oraz obustronne zwężenie tętnic nerkowych. Chorego zakwalifikowano do leczenia kardiochirurgicznego, a w drugim etapie wykonano skuteczny zabieg przezskórnej angioplastyki lewej tętnicy nerkowej. W przeprowadzonych po kilku miesiącach badaniach kontrolnych wykazano dobrą odpowiedź na stosowane leczenie hipotensyjne oraz zdecydowanie lepszą kontrolę ciśnienia tętniczego.A case of 72-year old man with coronary heart disease and hypertension resistant to pharmacological treatment is presented. During invasive diagnostic procedures the significant disseminated atherosclerotic lesions of coronary arteries and bilateral renal arteries stenosis were evaluated. Successful treatment based on coronary artery bypass surgery and then percutaneous transluminal renal angioplasty was performed. After several months of follow-up a good response to pharmacological treatment with better control of blood pressure was revealed

The preparation of patients taking anticoagulants for endoscopic procedures

Drugs that inhibit platelet aggregation and  anticoagulants are widely used in  primary and  secondary prevention of thromboembolism and treatment of venous thrombosis. The use of these drugs is associated with an increased risk of bleeding during an endoscopic procedure, and their discontinuation leads to an increased risk of a thromboembolic event. The paper presents how to assess risk and how to prepare a patient treated with antiplatelet or anticoagulant drugs for endoscopic procedures. In each case, one should consider indications and planned duration of treatment as well as urgency of  the procedure. Diagnostic gastroscopy and  colonoscopy do  not usually require treatment modification, while the procedures with increased risk of bleeding require a change in therapy. In the case of antiplatelet drugs, it may be needed to stop it at a proper time before endoscopy. In the case of a dual antiplatelet therapy, when there are absolute indications for its use, one should consider postponing the procedure. Patients with increased risk of bleeding, treated with vitamin K antagonists, should have the treatment temporarily stopped and replaced with a bridging therapy with low molecular weight heparin; if the thromboembolic risk is assessed as low, a bridge therapy is not needed. The time to suspend the use of oral anticoagulants which are non-vitamin K antagonists depends on the risk of bleeding and renal function. Decisions concerning treatment may require consultation of a specialist ordering the anticoagulant or antiplatelet therapy as well as the opinion of an endoscopy centre in which the procedure is to be conducted. The doctor performing the examination should be informed about the treatment used by the patient and its modification

Chorzy trudni typowiWpływ zaostrzenia stanu klinicznego na zmianę metody rewaskularyzacji w chorobie wieńcowej. Omówienie metod postępowania na podstawie opisywanego przypadku

A case of a 52-year old woman with diabetes mellitus and symptomatic, multivessel coronary disease is presented. The patient underwent coronary angiography. Taking in consideration the intensity of atherosclerotic lesions and vessels diameter, she was initially selected for cardiovascular surgery. However, because of sudden deterioration of clinical condition caused by myocardial infarction the strategy of cardiac revascularisation was changed. The patient underwent multivessel percutaneous coronary intervention with good result in short- and 6-month observation

Case reportsMyocardial bridging of the left anterior descending coronary artery and dobutamine-induced left ventricular outflow tract gradient &#8211; a case report

We present a case of a 47-year-old patient with arterial hypertension and progressive ST segment changes with a T wave inversion during 2 years of observation. Coronary angiography showed myocardial bridging of LAD and no significant coronary artery stenosis. During subsequent two last years the patient was repeatedly hospitalised due to chest pain. During the last hospitalisation a dobutamine stress testing was performed which provoked an increased left ventricular outflow tract gradient. This finding may be attributed to an early phase of hypertrophic cardiomyopathy, or dobutamine-specific phenomenon

Chorzy trudni typowiRatująca życie angioplastyka pnia lewej tętnicy wieńcowej u chorego wysokiego ryzyka

A case a of a life-saving angioplasty of left main coronary artery (LMCA) is presented. A 75 year old patient with a history of diabetes, previous CABG and carotid surgery was admitted to our hospital with symptoms of early post-infarct angina. Coronary angiography revealed significant stenosis of LMCA, in addition to previously known multi-vessel diffuse CAD. Taking into consideration a very high risk of repeat CABG surgery a decision was made to perform an angioplasty. The intervention was carried out with good angiographic effect and the patient was discharged home few days later, free from angina. In 9 month follow-up angiography there was no restenosis in LMCA. In patients to whom cardiac surgery presents very high risk, an angioplasty of LMCA can be life-saving, with good long term effects

Trzepotanie przedsionków z wolna akcją serca - ablacja i stymulator- czy to optymalne leczenie?

We present a case of a 68-year-old man with a history of myocardial infarction, and CABG procedure in the past who experienced bradycardic atrial fl utter manifested by pre-syncope events and palpitations. The patient underwent a successful procedure of a catheter RF ablation with a subsequent implantation of a DDDR pacemaker. In the article, we discuss a need for specifi c treatment recommendations in case of atrial fl utter with slow ventricular response.Przedstawiamy przypadek 68-letniego mężczyzny po przebytym zawale mięśnia serca, po operacji pomostowania tętnic wieńcowych, u którego rozpoznano trzepotanie przedsionków z wolną akcja serca manifestujące się jako stany przedomdleniowe z okresowym uczuciem kołatania serca. Chorego poddano skutecznemu zabiegowi ablacji trzepotania przedsionków, a następnie implantowano stymulator DDDR. W artykule omówiono potrzebę sformułowania określonych wytycznych postępowania w przypadku obecności trzepotania przedsionków z wolna akcją komór

Chorzy trudni typowiSkuteczny zabieg przezskórnej angioplastyki tętnicy nerkowej u chorego z ciężkim nadciśnieniem tętniczym i objawami hiperaldosteronizmu

Arterial hypertension may result from renal artery stenosis. In this type of hypertension renin-angiotensin-aldosterone system is activated and patients often produce signs of hyperaldosteronism. It must be distinguished from primary hyperaldosteronism in order to chose a proper therapy. In this paper we describe a case of a 65-years-old man with severe arterial hypertension, which was difficult to control pharmacologically. The patient revealed symptoms which suggested primary hyperaldosteronism (except normal plasma renin activity). Only imaging techniques allowed diagnose of renal artery stenosis and carry out successful percutaneous angioplasty of renal artery