Przypadek pacjenta długotrwale leczonego dabrafenibem oraz trametynibem z powodu rozsiewu czerniaka

Przedstawiono opis przypadku 65-letniego mężczyzny leczonego dabrafenibem oraz trametynibem z powodu masywnego rozsiewu czerniaka skóry prawego podudzia do narządów jamy brzusznej, który korelował z podwyższoną wartością aktywności dehydrogenazy mleczanowej (LDH). Prowadzona terapia pozwoliła na uzyskanie korzyści klinicznej zgodnie z danymi, jakie przedstawiono w badaniu COMBI-d. Leczenie nie było obarczone toksycznością, która wymagałaby przerwania terapii

Przypadek pacjenta długotrwale leczonego z powodu rozsiewu czerniaka skóry tułowia

Obecnie nastąpił ogromny rozwój w terapii czerniaka. Pojawiły się leki o dużej skuteczności, ale również o zupełnie nowym profilu toksyczności. Poniżej przedstawiono opis przypadku chorego leczonego z powodu rozsiewu czerniaka skóry tulowia. W leczeniu zastosowano wemurafenib oraz immunoterapię w postaci pembrolizumabu, przeciwciała monoklonalnego blokującego receptor PD-1. Wśród toksyczności obserwowano głównie powikłania dermatologiczne w przypadku leczenia wemurafenibem oraz hepatotoksyczność w trakcie stosowania immunoterapii. Zastosowane leczenie pozwolilo na uzyskanie kilkuletniego przeżycia chorego w dobrym stanie ogólnym

Predictive factors of hepatotoxicity in immunotherapy with checkpoint inhibitors in patients treated for melanoma and kidney cancer

Introduction. Checkpoint inhibitors immunotherapy (CPI) is widely used in the treatment of malignant tumors and has a positive effect on patient prognosis. CPI treatment is associated with various immunological adverse events (AEs), including a rare one — immunological hepatitis.  Material and methods. This study aims to analyze hepatic AEs in patients undergoing CPI therapy and to attempt to determine hepatotoxicity predictors. A retrospective statistical analysis of medical records of 223 CPI patients treated in the years 2014–2021 in Lower Silesian Oncology, Pulmonology and Hematology Center in Wrocław was performed.  Results. Toxicity grade 1–4 according to the Common Terminology Criteria for Adverse Events (CTCAE) occurred in 26% of patients, of which 6% were grade 3–4. An increased risk of hepatotoxicity was found in the group of patients ≤ 60 years of age compared to the > 60-year-old group (34.1% vs. 21.7%, p = 0.0418). It has also been confirmed that the occurrence of hepatic AEs during first-line immunotherapy increases the risk of toxicity recurrence during second-line immunotherapy (58.3% vs. 15.4%, p = 0.0199). No significantly increased risk of hepatic AEs has been demonstrated in patients with liver metastases, hepatic steatosis, or other chronic liver disease, or in patients after chemotherapy, with elevated baseline levels of lactate dehydrogenase (LDH), or increased body mass index (BMI).  Conclusions. The hepatotoxicity of CPI immunotherapy poses a significant diagnostic and therapeutic challenge. Its early detection and treatment according to the recommended algorithms increases patient safety for patients and sometimes allows the continuation of treatment

Czynniki predykcyjne hepatotoksyczności immunoterapii inhibitorami punktów kontrolnych u chorych leczonych z powodu czerniaka oraz raka nerki

Introduction. Checkpoint inhibitors immunotherapy (CPI) is widely used in the treatment of malignant tumors and has a positive effect on patient prognosis. CPI treatment is associated with various immunological adverse events (AEs), including a rare one — immunological hepatitis.  Material and methods. This study aims to analyze hepatic AEs in patients undergoing CPI therapy and to attempt to determine hepatotoxicity predictors. A retrospective statistical analysis of medical records of 223 CPI patients treated in the years 2014–2021 in Lower Silesian Oncology, Pulmonology and Hematology Center in Wrocław was performed.  Results. Toxicity grade 1–4 according to the Common Terminology Criteria for Adverse Events (CTCAE) occurred in 26% of patients, of which 6% were grade 3–4. An increased risk of hepatotoxicity was found in the group of patients ≤ 60 years of age compared to the > 60-year-old group (34.1% vs. 21.7%, p = 0.0418). It has also been confirmed that the occurrence of hepatic AEs during first-line immunotherapy increases the risk of toxicity recurrence during second-line immunotherapy (58.3% vs. 15.4%, p = 0.0199). No significantly increased risk of hepatic AEs has been demonstrated in patients with liver metastases, hepatic steatosis, or other chronic liver disease, or in patients after chemotherapy, with elevated baseline levels of lactate dehydrogenase (LDH), or increased body mass index (BMI).  Conclusions. The hepatotoxicity of CPI immunotherapy poses a significant diagnostic and therapeutic challenge. Its early detection and treatment according to the recommended algorithms increases patient safety for patients and sometimes allows the continuation of treatment.Wprowadzenie. Immunoterapia inhibitorami punktów kontrolnych (CPI, checkpoint inhibitor) znajduje szerokie zastosowanie w leczeniu nowotworów złośliwych i korzystnie wpływa na rokowanie chorych. Stosowanie CPI wiąże się z występowaniem różnorodnych powikłań na tle immunologicznym (w tym — immunologicznego zapalenia wątroby).  Materiał i metody. Celem pracy jest analiza powikłań wątrobowych u chorych poddawanych immunoterapii CPI oraz próba określenia czynników predykcyjnych hepatotoksyczności. Wykonano retrospektywną analizę statystyczną dokumentacji medycznej 223 chorych leczonych CPI w latach 2014–2021 w ówczesnym Dolnośląskim Centrum Onkologii we Wrocławiu.  Wyniki. Toksyczność w stopniach 1.–4. według Common Terminology Criteria for Adverse Events (CTCAE) wystąpiła u 26% chorych, z czego u 6% miała nasilenie w stopniach 3. lub 4. Stwierdzono zwiększone ryzyko hepatotoksyczności w grupie chorych ≤ 60. roku życia w porównaniu z grupą > 60. roku życia (34,1% wobec 21,7%; p = 0,0418). Potwierdzono, że wystąpienie powikłań wątrobowych w trakcie pierwszej linii immunoterapii zwiększa ryzyko powtórnego ich wystąpienia w trakcie immunoterapii drugiej linii (58,3% wobec 15,4%; p = 0 ,0199). N ie w ykazano z namiennie z większonego r yzyka w ystępowania p owikłań z e strony w ątroby u chorych z obecnością przerzutów w wątrobie, stłuszczeniem wątroby lub inną przewlekłą chorobą wątroby, wcześniejszym stosowaniem chemioterapii, podwyższoną wyjściowo aktywnością dehydrogenazy mleczanowej (LDH, lactate dehydrogenase) lub podwyższoną wartością wskaźnika masy ciała (BMI, body mass index).  Wnioski. Toksyczność wątrobowa immunoterapii CPI stanowi istotne wyzwanie diagnostyczne i terapeutyczne. Wczesne wykrycie oraz postępowanie według zalecanych algorytmów zwiększa bezpieczeństwo chorych, a niekiedy pozwala na kontynuację leczenia

Porównanie pośrednie wyników leczenia chorych na zaawansowane/przerzutowe czerniaki za pomocą niwolumabu lub pembrolizumabu – analiza wieloośrodkowa

Introduction. The development of a new class of drug — checkpoint inhibitors has changed the prognosis of cancer patients. A particular class of drugs are antibodies against the programmed cell death type 1 receptor/ligand of the programmed cell death type 1 receptor (nivolumab and pembrolizumab). There are, however, no trials with a random selection of the patients which directly compare nivolumab and pembrolizumab. Because of the development of immunotherapy and many new drugs registered as anti-PD-1, it is important to determine whether there are differences in respect to effectiveness and safety in using nivolumab and pembrolizumab. Material and method. 499 patients with non-resectable or metastatic melanoma treated in the years 2016–2019 in five oncological reference centers in Poland (Cracow, Gliwice, Lublin, Poznań, Wrocław) were included in the analysis. The criterion for inclusion in the analysis was first-line treatment with anti-PD-1 (nivolumab or pembrolizumab). Results. Median OS and PFS in the whole analyzed group were 19.9 and 7.9 months, respectively. Estimated median OS and PFS were 20.1 and 18.1 months and 8.5 and 6.0 months for nivolumab and pembrolizumab, respectively. No statistically significant difference was observed in median OS and PFS in the group of patients receiving nivolumab and pembrolizumab (respectively P = 0.6291 [HR = 1.06; Cl 95% 0.8–1.4] and P = 0.0956 [HR = 1.20; Cl 95% 0.97–1.48]). The percentage of grade G3 or/and G4 irAEs was similar in both groups treated with nivolumab or pembrolizumab, 5.8 and 5.2%, respectively. Conclusions. No differences in the range of OS, PFS and ORR was observed between therapy with nivolumab and pembrolizumab in previously untreated patients with advanced/metastatic melanoma. No differences were found in the frequency of irAEs of grade G3 or G4. The treatment with a specific preparation should be based on the preferences of the patient and the clinician.Wstęp: Rozwój nowej klasy leków - inhibitorów punktów kontrolnych zmienił rokowanie u chorych na nowotwory. Szczególną klasa leków są przeciwciał przeciwko receptorowi programowanej śmierci komórki typu 1/ligandowi programowanej śmierci komórki typu 1 ( niwolumab i pembrolizumab). Nie ma jednak badań z losowym doborem chorych, które porównywałyby bezpośrednio niwolumab i pembrolizumab. Z uwagi na rozwój immunoterapii i wiele nowych rejestracji dla anty-PD-1 wskazane jest określenie czy istnieją różnice w zakresie skuteczności i bezpieczeństwa w stosowaniu niwolumabu i pembrolizumab. Materiał  i metoda: Do badania włączono 499 chorych na nieoperacyjnego lub przerzutowego czerniaka leczonych w latach 2016-2019 w pięciu referencyjnych ośrodkach onkologicznych w Polsce (Kraków, Gliwice, Lublin, Poznań, Wrocław). Kryterium włączenia do badania było leczenie w pierwszej linii za pomocą przeciwciał anty-PD-1 (niwolumab lub pembrolizumab). Wyniki: Mediana OS i PFS w całej badanej grupie wyniosła odpowiednio 19.9 i 7.9 miesiąca. Estymowana mediana OS i PFS wyniosła odpowiednio dla niwolumabu i pembrolizumabu  20,1 i 18,1 miesiąca oraz 8,5 i 6,0  miesiąca. Nie wykazano znamiennie statystycznej różnicy w zakresie median OS i PFS  w grupie chorych otrzymujących niwolumab i pembrolizumab (odpowiednio p=0,6291 [HR=1,06; Cl 95% 0,8-1,4] i p= 0,0956 [HR=1,20; Cl 95% 0,97-1,48]). Odsetek irAEs w stopniu G3 lub/i G4 był podobny w obu grupach leczonych niwolumabem lub pembrolizumabem, odpowiednio 5,8 i 5,2%. Wnioski: Nie znaleziono różnic w zakresie OS, PFS oraz ORR pomiędzy terapią niwolumabem a pembrolizumabem u wcześniej nieleczonych chorych z powodu zaawansowanego/rozsianego czerniaka. Nie wykazano różnic w zakresie częstości irAEs w stopniu G3 lub G4. Wybór leczenia określonym preparatem powinien opierać się na preferencjach chorego oraz klinicysty

Porównanie pośrednie wyników leczenia chorych na zaawansowane/przerzutowe czerniaki za pomocą niwolumabu lub pembrolizumabu — analiza wieloośrodkowa

Wstęp. Rozwój nowej klasy leków — inhibitorów punktów kontrolnych — zmienił rokowanie u chorych na nowotwory. Szczególną klasę leków stanowią przeciwciała przeciwko receptorowi programowanej śmierci komórki typu 1/ligandowi programowanej śmierci komórki typu 1 (niwolumab i pembrolizumab). Nie ma jednak badań z losowym doborem chorych, które porównywałyby bezpośrednio niwolumab i pembrolizumab. Ze względu na rozwój immunoterapii i wiele nowych rejestracji dla anty-PD-1 wskazane jest określenie, czy istnieją różnice w zakresie skuteczności i bezpieczeństwa w stosowaniu niwolumabu i pembrolizumabu. Materiał i metoda. Do badania włączono 499 chorych na nieoperacyjnego lub przerzutowego czerniaka, leczonych w latach 2016–2019 w pięciu referencyjnych ośrodkach onkologicznych w Polsce (Kraków, Gliwice, Lublin, Poznań, Wrocław). Kryterium włączenia do badania było leczenie w pierwszej linii za pomocą przeciwciał anty-PD-1 (niwolumab lub pembrolizumab). Wyniki. Mediany czasu przeżycia całkowitego (OS) i czasu przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS) w całej badanej grupie wyniosły odpowiednio 19,9 i 7,9 miesiąca. Estymowane mediany OS i PFS wyniosły dla niwolumabu i pembrolizumabu odpowiednio 20,1 i 18,1 miesiąca oraz 8,5 i 6,0 miesięcy. Nie wykazano znamiennie statystycznej różnicy w zakresie median OS i PFS w grupach chorych otrzymujących niwolumab i pembrolizumab [odpowiednio p = 0,6291 (HR = 1,06; Cl 95% 0,8–1,4) i p = 0,0956 (HR = 1,20; Cl 95% 0,97–1,48)]. Odsetek działań niepożądanych związanych z układem immunologicznym (irAEs) w stopniu G3 i/lub G4 był podobny w grupach leczonych niwolumabem lub pembrolizumabem (odpowiednio 5,8 i 5,2%). Wnioski. Nie znaleziono różnic w zakresie OS, PFS oraz wskaźników obiektywnej odpowiedzi na leczenie (ORR) pomiędzy terapią niwolumabem a pembrolizumabem u wcześniej nieleczonych chorych na zaawansowanego/ rozsianego czerniaka. Nie wykazano różnic w zakresie częstości irAEs w stopniu G3 lub G4. Wybór leczenia określonym preparatem powinien się opierać na preferencjach chorego oraz klinicysty

Long Term Results and Prognostic Biomarkers for Anti-PD1 Immunotherapy Used after BRAFi/MEKi Combination in Advanced Cutaneous Melanoma Patients

(1) Background: BRAFi/MEKi are usually offered as a first line treatment for patients requiring rapid response; with elevated lactate dehydrogenase (LDH) activity, large tumor burden, and with brain metastases. The efficacy of second line therapies after BRAFi/MEKI failure is now well defined. (2) Methods: Patients treated with first line target BRAFi/MEKi therapy (vemurafenib plus cobimetinib, dabrafenib plus trametinib or encorafenib plus binimetinib); and for the second line treatment immunotherapy with programmed cell death 1 (PD-1) checkpoint inhibitors (nivolumab or pembrolizumab) with at least one cycle of second line were analyzed for survival and prognostic biomarkers. (3) Results: There were no statistically significant differences in ORR between the treatment groups with nivolumab and pembrolizumab, as well as median progression free-survival (PSF) and overall survival (OS) since the initiation of second line therapy; on nivolumab OS was 6.6 months, and on pembrolizumab 5.0 months. The greatest clinical benefit with second line immunotherapy was observed in patients with LDH ≤ ULN and 6 months in first line (slow progression). (4) Conclusions: Second line anti-PD1 immunotherapy is effective in BRAF-mutated melanoma patients after BRAFi/MEKi therapy failure

Development of immunity-related adverse events correlates with baseline clinical factors, survival and response to anti-PD-1 treatment in patients with inoperable or metastatic melanoma

Background The relationship between immune related adverse events (irAEs) and efficacy is not definitively proven, and data on the relationship between irAE and treatment efficacy are contradictory. Material and methods Five hundred ninety-three consecutive patients with unresectable or metastatic melanoma treated in the first line with anti-PD-1 (nivolumab or pembrolizumab) between January 2016 and December 2019 were enrolled in the study. Results Statistically significant differences were demonstrated between the group of patients without and with irAE in median OS and PFS (p < .0001 both) and also in OS between the group of patients without irAE and patients with irAE within 3, 6, and 9 months from the start of anti-PD-1 therapy (p = .0121, p = .0014, p < .0001; respectively) and PFS (p = .0369, p = .0052, p = .0001; respectively). A statistically significant relationship was demonstrated between the occurrence of irAE and the location of the primary tumor (skin vs. mucosa vs. unknown; p = .0183), brain metastasis (present vs. absent; p = .0032), other locations (present vs. absent, p = .0032), LDH (normal vs. elevated; p = .0046) and stage according to TNM (p = .0093). Conclusion The occurrence of irAE was associated with longer OS, PFS, and more frequent response to treatment. IrAE occurred statistically significantly more often in patients with mucosa primary tumor, with normal LDH levels, without brain metastases, stages III, M1a, and M1b