Hipoksik yenidoğan bebeklerde eritrosit piruvat kinaz aktivitesi ve kinetiği

TEZ4714Tez (Yandal Uzmanlık) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2003.Kaynakça (s. 49-56) var.ix, 56 s. ; 30 cm.

Retinopathy of prematurity and risk factors

Yenidoğan Yoğun Bakım Unitesi'nde Ocak 1995-Ocak 1997 tarihleri arasında izlenen 37 haftanın altında gestasyon yaşı olan ve 4 haftadan uzun süre izlenen 105 olgu prematürite retinopatisi (ROP) gelişimi, risk faktörleri ve tedavi sonuçları yönünden değerlendirildi. Takibi yapılan 97 bebeğin (194 göz), 14'ünün (%14.4) 20 gözünde (%10.4) retinopati saptandı. ROP (+) bebeklerin 13'ü (%92.8) 32 hafta ve altında gestasyon yasına, bir olgu ise (%7.2) 35 haftalık gestasyon yaşına sahipti. 7 gözde Evre l, 6 gözde Evre II, 7 gözde Evre III ROP geliştiği saptandı. Evre III gelişen olgulara kriyoterapi uygulandı. Doğum ağırlığı düşük olan, asidoz, sepsis ve apne gelişen, uzun süre oksijen tedavisi alan, 5. dakika APGAR skoru 7'nin altında olan, kan transfüzyonu uygulanan ve total parenteral beslenen bebeklerde ROP gelişme riskinin daha fazla olduğu belirlendi. ROP tanısının erken konulması ve müdahelenin yapılması ile ciddi göz komplikasyonlarının önlenmesi açısından ROP taramasının önemi vurgulandı.Retinopathy of prematurity and risk factors. In this study 105 premature infants with gestational ages less than 37 weeks evaluated for frequency of retinopathy of prematurity (ROP), risk factors and results of treatment in the Neonatology Unit of the Çukurova University Faculty of Medicine between January 1995 and January 1997. ROP was diagnosed 14 premature infants (14.4 %) and 20 eyes (10.4 %). Seven of these cases were stage I, six of them stage II, and seven of them stage III. Cryotherapy was performed on stage III eyes. There was a significant association between birth weight, acidosis, sepsis, apnea, duration of oxygen therapy, Apgar score, blood transfusion, total parenteral nutrition and development of ROP. These findings show the importance of ROP screening program in preterm infants

Case report: Congenital cutis aplasia

Konjenital kutis aplazisi, daha çok saçlı deride olduğu gibi birkaç cm'lik bir alana lokalize veya tüm bir ekstremiteyi içerecek kadar geniş olabilen bir cilt lezyonudur. Lezyonlar çoğunlukla kendiliğinden reepitelize olmaktadır. Burada konjenital kutis aplazisi nedeni ile izlenen ve spontan reepiteli zasyon gelişen bir olgu sunulmuştur.Congenital cutis aplasia is a congenital, localized or widespread defect of the skin involving extremities. Lesions generally recover spontaneously with reepithelialization. We report a congenital cutis aplasia case recovered spontaneously

Necrotizing enterocolitis: Clinical results

Yenidoğan yoğun bakım ünitelerinde sık rastlanan bir gastrointestinal sistem hastalığı olan nekrotizan enterokolit (NEK); barsak mukoza yüzeyinde iskemiye neden olabilecek hastalıkları bulunan, düşük doğum ağırlıklı bebeklerde daha sık görülür. Bu çalışmada 1993 ile 1996 yılları arasında Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesi'nde yatırılarak tedavi edilen 2625 bebeğin dosyası retrospektif olarak incelendi ve nekrotizan enterokolit düşünülen 54 olgunun klinik, laboratuvar, radyolojik bulguları ve risk faktörleri gözden geçirildi. Bu olguların 29'u şüpheli (grup l), 25'i ise belirgin (grup II) nekrotizan enterokolit olgularıydı. Tüm NEK olgularının 48'ini (%89) preterm bebekler oluşturuyordu. Birinci gruptaki bebeklerin ortalama gebelik yaşı 31.7±3.3 (24-40) hafta ve ortalama doğum ağırlığı 1720+570 (774-2930) gram iken ikinci gruptaki bebeklerin ortalama doğum ağırlığı 1700+690 (880-3512) gram idi. Her iki gruptada ortanca tanı yaşı 6. gündü. Birinci gruptaki bebeklerin 16 (%55)'sı hiç beslenmemişken bu sayı ikinci grupta 6 (%24) idi. Ortanca beslenme yaşı birinci grupta 3.5 (1-27) gün iken ikinci grupta ise 5.5 (1-11) gün olarak belirlendi. Her iki grupta en sık rastlanan klinik bulgu abdominal distansiyondu, bunu letarji ve apne takip ediyordu. Birinci grupta 14 (%48), ikinci grupta ise 20 (%80) bebekte trombositopeni mevcuttu. İkinci grupta 18 (%72) bebekte pnömatozis intestinalis, yedi bebekte diyafragma altında serbest hava, bir bebekte de portal vende gaz tespit edildi. Birinci gruptaki 12 (%41) bebeğe sepsis eşlik ediyorken, ikinci gruptaki 18 (%72) bebeğe sepsis eşlik ediyordu. Her iki grubun kan kültürlerinde en sık üretilen mikroorganizma Klebsiella ve Enterobacter türleriydi.Necrotizing enterocolitis (NEC) is the most common serious gastrointestinal disorder encountered in the neonatal intensive care units. Most cases occur in preterm and low-birth-weight infants who often are already compromised by their associated illness. The present study was performed in the Neonatal Intensive Care Unit at Çukurova University and clinical, laboratory and radiologie flndigs of 54 infants who were thought to have necrotizing enterocolitis (NEC) were evaluated retrospectively and the risk factors tried to be assessed. Twenty nine of these were suspected (Grup I), and 25 were confirmed (Grup II) cases of NEC. Fourty eight (89%) of all NEC cases were preterm babies. The mean gestationel age of the babies in the first group was 31.7+3.3 (24-40) weeks, with a mean birth weight of 1720+570 (774-2930) grams; the mean gestational age and birth weight of the babies in the second group was 31.9±3.9 (24-40) weeks, and 1700+690 (880-3512) grams respectively. The mean age at the time of diagnosis was six days in the both groups. Fiften (51%) infants and, 12 (48%) babies in the first group and was six infants (24%) in the second group were never fed. The median age of days in the second group. In both groups, the most frequent finding was abdominaal distansion followed by lethargy and apnea. Thrombocythopenia was present in 14 (48%) patients in group I, and in 20 (80%) patients in group II. Among infants in the second group 18 (72%) had pneumatosis intestinalis, seven had free air under the diaphragm and are had gas in portal vein. NEC was associated with sepsis in twelve (41%) babies in group I and 18 (72%) babies in group II. Klebsiella and Enterobacter species were the most frequently isolated microorganisms from the blood cultures of septic infants in both groups

Evaluation of newborn patients with patent ductus arteriosus and indomethacin treatment

Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesi'nde 1994-1996 yılları arasında semptomatik duktus arteriozus açıklığı tanısı konulan 34 vaka retrospektif olarak değerlendirildi. Dokuzunda (% 23.5) duktus açıklığı dışında kardiak anomali saptandı. Duktus açıklığı tanısı, postnatal 9.0±6.7 (2-36) günlerde konuldu. Endikasyonu olan 26 (% 76.5) bebeğe, 7.8±3.6 (3-15) günlerde, 3.4±1.9 (1-12) doz (0.2 mg/kg) indometazin intravenöz veya enterai yoldan uygulandı. İndometazin tedavisi ile 21 (% 80.8) vakanın duktusu 1.6±0.5) (0.5-3) günde kapandı ve yan etki gözlenmedi. İndometazinin duktus arteriozus açıklığı tedavisinde önemi tartışıldı.In this study, 34 babies with symptomatic patent ductus arteriosus (PDA) were evaluated and followed up in the neonatal intensive care unit between 1994-1996. The association of other cardiac defects with PDA was seen in eight (23.5%) cases. PDA was diagnosed postnatally between the 2nd and 36th days (mean 9.0±6.7). Indomethacin treatment was given (1-12 doses, mean 3.4±1.9) to 26 babies (76.5%) between the 3rd and 15th days (mean 7.8±3.6). Ductus arteriosus closed in 21 cases (80.8%) after indomethacin treatment. Adverse effects were not seen in any cases. We conclude that of indomethacin therapy is important for treatment of patients with PDA

Ventrikülit Tanısı Alan Yenidoğan Bebeklerin Değerlendirilmesi

Amaç: Neonatal menenjit ve ventrikülit, sistemik ve intraventriküler antibiotik tedavilerine rağmen hala yüksek mortalite oranlarına sahip problemlerdir. Preterm infantlarda posthemorajik hidrosefali ciddi bir problem olmakla beraber tekaralanan ventriküler girişimlerde ventrikülit oluşumuna neden olmaktadır. Materyal ve Metod: Çalışmamızda Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi yeni doğan yoğun bakım ünitesinde Ocak 1999Aralık 2004 tarihleri arasında takip edilen ve ventrikülit tanısı konulmuş 16 yenidoğan değerlendirilmiştir. Bulgular:Ortalama gebelik haftası 33±5 hafta ve ortalama doğum ağırlığı ise 2090±912 gramdı. Ventrikülit tanısı yaklaşık 38±22. günlerde konuldu. 11 infantta intraventriküler hemoraj ve 15 infantta hidrosefali vardı ki bunların 5 tanesi konjenital hidrosefalidir. 13 infantta serebrospinal sıvı (BOS) taps ile drene edildi. Kültürü yapılan sıvıda GR(-) bakteriler (klebsiella pnömoni, Pseudomonas auroginasa) baskın olarak bulundu. BOS kültür sonuçlarına göre intraventriküler ve intravenöz tedavi yöntemi uygulandı. 28±17 gün intraventriküler olarak vankomisin ve amikasin tedavisi uygulandı. İntraventriküler tedavi sırasında 8 infanta ait BOS proteinleri seviyelerinde artışlar görülmüştür. İntraventriküler tedaviye başlarken BOS protein miktarı ortalama 624,1±429,1 mg/dl iken tedavinin 14. günü bu oran 993,7±582,2 mg/dl olmuştur. Ventriküloperitoneal şantı olan 7 infanttan 6 sında enfeksiyon tekrarı gözlenmiştir. İnfantların 7 si tedavi sırasında yaşamını yitirmiştir, ventriküloperitoneal şantı olan 1 infant tedavi edilirken, ailesi tedaviyi reddeden 8 infant taburcu edilmiştir. Sonuç: Yeni tedavi metodlarının geliştirilmesine rağmen, ventrikülit neonatal bakımda belirli bir standardizasyon olmamasında ötürü halen önemli bir problemdir.Purpose: Neonatal meningitis and ventriculitis still remain a problem with high mortality in spite of systemic and intraventricular antibiotics. Ventriculitis due to repeated taps is a serious problem of posthemorragic hydrocephalus in preterm infants. Materials and Methods: In this study, we evaluated 16 infants with ventriculitis followed at Cukurova University Faculty of Medicine Neonatal Intensive Care Unit between January 1999-December 2004. Results: Mean gestational week was 33± 5 weeks and mean birth weight was 2096 ± 912 grams. Venticulitis was diagnosed at 38 ± 22 days. Eleven of the infants had intraventricular hemorrhage and 15 had hydrocephalus, 5 of whom had congenital hydrocephalus. Drainage of CSF was performed by taps in 13 infants. Gram negative microorganisms (Klebsiella pneumonia, Pseudomonas aeruginosa) were predominating in cultures. Both intravenous and intraventricular antibiotic treatment was performed according to the cerebrospinal fluid cultures. Vancomycine and amicasine as intraventricular therapy were performed for 28 ±17 days. Cerebrospinal fluid protein levels increased significantly at 8 infant during intraventricular therapy. Mean cerebrospinal fluid protein at the begining of intraventricular treatment was 624.1± 429.1 mg/dl while on 14th day of treatment it was 993.7± 582.2 (891750) mg/dl. Seven of the infants were ventriculoperitoneal shunted 6 of them were reinfected. Seven of the infants were died during treatment, 1 infant with ventriculoperitoneal shunt was treated and 8 infants were discharged during treatment because of parents' refusal of therapy. Conclusion: Despite the new treatment regimens, the ventriculitis still remains a problem because of nonstandardized practice in neonatal care

Ektrodaktili-Yarık el ve ayak malformasyonlu bir olgunun kromozom ve p63 gen mutasyon analizleri

Amaç: Yarık el- yarık ayak kusurlu oluşumu (SHFM), parmak oluşum merkezindeki duraksama sonucunda meydana gelir ve el ile ayaklarda medyan yarıklar, sindaktili ve diğer fenotipik anomaliler ile genellikle ilişkili bulunan falanj, metakarpus ve metatarsuslardaki aplazi veya hipoplazi olarak kendini göstermektedir. Bu çalışmada SHFM'li bir çocukta SHFM'in genetik mekanizmasının araştırılması amaçlandı. Materyal ve metot: Bu çalışmada, baş ve işaret parmağı arasında sindaktilisi olan yarık el ile sindaktilişi olan düz taban ayağa sahip olan 10 günlük bir erkek çocukta sitogenetik ve moleküler genetik analizler uygulandı. Bulgular: Hastamızda, 4ql2'de kırılma, 9ql 1-13 band bölgesin'de frajilite ve 9qh+ gibi çeşitli kromozomal yeniden düzenlenmeler saptandı. Sitogenetik bulgular literatür bulguları ile benzerlik gösterirken, p63'deki moleküler analiz ise herhangi bir mutasyonun olmadığını gösterdi. Sonuç: Hastamızın fenotipi muhtemelen, p63 geninin değişken ekspresivitesi ve penetransı nedeniyle ve diğer genetik faktörler veya SHFM genindeki diğer dört bölgede lokalize olan mutasyonlar nedeniyle oluşmuş olabilir. Non-sendromik yarık damağa yatkınlık oluşturan diğer minor modifiye edici genler de EEC sendromunun yarık damak oluşumuna katkıda bulunabilir.Aim: Split hand-split foot malformation (SHFM) results from central ray reduction and presents as median clefts of the hands and feet, syndactyly, aplasia or hypoplasia of the phalanges, metacarpals and metatarsals, which are frequently associated with other phenotypic abnormalities. We aimed to investigate the genetic pathway of SHFM in a child. Materials and methods: Cytogenetic and molecular genetic analysis was performed in a 10-day-old boy with split-syndactyly hand and flat-syndactyly foot. Results: We found a complex chromosomal rearrangement including breaks in 4ql2, fragility in the 9ql 1-13 band region and 9qh+. Cytogenetic results agree with the literature findings. The mutation analysis of the p63 gene revealed no mutation. Conclusion: The phenotype of our patient may be due to variable expressivity and penetrance of the p63 gene and to other genetic factors, or the mutation can be located in the other 4 loci for SHFM. Additional minor modifying genes, which predispose to non-syndromic cleft palate, could also contribute to the expression of the cleft palate component of the EEC syndrome

Klippel-Trenaunay-Weber syndrome with nonimmune hydrops fetalis: A case report

İlk defa Klippel ve Trenaunay tarafından 1900 yılında tanımlanan Klippel-Trenaunay-Weber sendromu kutanöz hemanjiyomatöz lezyonlar, varikozite ve yumuşak doku ve kemik deformitesi ile karakterize bir sendromdur. Burada nonimmün hidrops fetalisi olan bir Klippel-Trenaunay-Weber sendromu vakası sunulmuştur.Klippel-Trenaunay-Weber syndrome is characterized by cutaneous hemangiomas, varicosities and soft tissue and bone hypertrophy, and was first described by Klippel and Trenaunay in 1900. We present a Klippel-Trenaunay-Weber syndrome case with nonimmune hydrops fetali

Tiological evaluation of hyperbilirubinemic neonates hospitalized in Çukurova University neonatal intensive care units

AMAÇ: Neonatal hiperbilirubinemi yenidoğan bebeklerde sık karşılaşılan bir problemdir. Yenidoğan bebeklerin yaklaşık %65'inde klinik olarak sarılık vardır. Hiperbilirubinemi nedeni ile yatırılarak tedavi edilen hastalar etiyolojik yönden değerlendirmeyi amaçladık. METOD: Bu çalışmada yenidoğan yoğun bakım ünitesinde 1 Ocak 1999-31 Aralık 2003 tarihleri arasında hiperbilirubinemi nedeni ile yatırılarak tedavi edilen hastalar retrospektif olarak incelendi. SONUÇ: Etiyolojik faktörler arasında ABO uygunsuzluğu, G6PD enzim aktivitesinde azalma ve Rh uygunsuzluğu en önemli faktörlerdi. TARTIŞMA: Bebeklerin çoğunun ilk bir haftada yatırıldığı göz önüne alındığında anne ve bebek kan grupları incelenerek ABO ve Rh uygunsuzluğu olan bebeklerin ailelerine kontrol amacı ile erken dönemde hastaneye başvurmaları önerilebilir.PURPOSE: Neonatal hyperbilirubinemia is a frequent problem in newborn babies. There is clinical jaundice in 65% of the neonates. Hospitalized newborn babies are evaluated due to the etiology of jaundince. METHODS: In this study newborn babies hospitalized due to hyperbilirubinemia between 1 January 1999-31 December 2003 are evaluated retrospectively. RESULTS: ABO incompatibility, decreased G6PD activity and Rh incompatability are the main causes of the hyperbilirubinemia. CONCLUSION: As a point of view that babies are hospitalized in the first week of life, parents may be advised to admit a hospital earlier if there is a blood incompatability due to ABO and Rh groups

Respiratory syncytial virus infection in the neonatal intensive care unit

Solunum Sinsityal Virus (SSV), çocuklarda alt solunum yolu infeksiyonunun başta gelen nedeni olup çocukların yaklaşık %95'i iki yaşına kadar bu virüsle karşılaşmaktadır. Özellikle prematüre bebekler, kronik akciğer hastalığı olan bebekler ve konjenital kalp hastalığı olan bebekler SSV infeksiyonu ve komplikasyonları açısından daha fazla risk altındadır. Bu çalışmada Ekim 1999-Aralık 1999 tarihleri arasında Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesi'nde izlenen solunum problemleri (solunum sıkıntısı, burun akıntısı, öksürük, hırıltılı solunum, apne) olan bebeklerde SSV infeksiyonu sıklığı araştırıldı. Çalışmaya alman 27 bebeğin nozofaringeal sürüntü örneklerinde immünfloresan antikor yöntemi ile SSV antijeni varlığına bakıldı. Bebeklerin ortalama gestasyon yaşı 34.1±5,1 hafta, doğum ağırlığı 2165±1013 gr idi. Olguların 18'i (%66.7) erkek, dokuzu kız (%33.3), 15'i (%55.6) prematüre, 11'i (%40.7) 1500 gramın altında idi. Üçünde (%11.1) kronik akciğer hastalığı, beşinde (%18.5) konjenital kalp hastalığı vardı. Olguların 15'inde (%55.6) SSV antijeni pozitifliği saptandı. Solunum sinsityal virüs antijeni pozitif olan 15 hastanın 12'sinde (%80) SSV infeksiyonunun nozokomiyal olduğu kabul edildi. Virüs antijen pozitif hastaların ikisi Candida sepsisi nedeni ile eksitus olurken 13 hasta sağlıklı olarak taburcu edildi. Virus antijen pozitif olan olguların gestasyon yaşı ve doğum ağırlığı, SSV antijen negatif olgulara göre daha düşük, prematüre bebeklerde oranı daha fazla idi (p<0.05). Sonuç olarak, solunum problemleri olan bebeklerde, özellikle prematüre bebeklerde SSV'nin yüksek oranda pozitif olduğu ve nozokomiyal bulaşmanın önemli olduğu düşünüldü.Respiratory Syncytial Virus (RSV) is the major cause of viral pneumonia and bronchiolltis in children. Almost %95 of infants experience the virus by two years of age. Particularly babies who have chronic lung disease, congenital heart disease, and premature babies are at risk for RSV infection. In this study, RSV infection was investigated in babies who had respiratory problems (dispnea, nasal discharge, cough, wheezing, apnea) in the Neonatal Intensive Care Unit between October 1999 and December 1999. The virus antigen was investigated with immunofluorescent antibody test in nasopharyngeal swabs of 27 babies. The mean gestational age and birth weight of infants were 34±5.1 weeks and 2165±1013 grams. Eighteen (66.7%) of the patients were boys and nine (33.3%) were girls; 15 (55.6%) were premature and 11 (40.7%) were less than 1500 grams. Three babies (11,1%) had chronic lung disease and five (18.5%) had congenital heart disease. Respiratory Syncytial Virus was detected in fifteen (55.6%) cases. Twelve of 15 RSV antigen-positive cases were accepted to have nosocomial RSV infection. While two of RSV-positive patients died because of Candida sepsis, 13 patients were discharged healthy. The gestational ages and birth weights of RSV-positive patients were less than those of RSV-negative, and prematurity rate was more in the former (<0.05). In conclusion, the rate of RSV positivity was found to be high in babies with respiratory problems, mainly in preterms, and nosocomial spread of the infection was thought to be important