Foreign body in the tongue as a result of accidental gunshot from hunting rifle

Gunshots are one of the many causes of urgent admission of patients due to necessity of removing foreign bodies and bleeding control. A 63 y.o. patient was referred to the Department of Oral Surgery due to an accidental gunshot, which occurred in early adolescence and caused numerous post-gunshot injuries. The decision to waive surgical removal of foreign body was dictated by major risk of complications, such as: major bleeding from tongue vessels and probability of function loss. Also the lack of symptoms sustained such decision. Patient was informed about the necessity of performing the surgery in case of any pain, inflammation or necessity of proper interpretation of radiological examination (CT, MRI)

Favourable pregnancy outcome in a woman with secondary pulmonary hypertension complicating mitral stenosis

Pulmonary hypertension (PH) is a rare condition with a high incidence of maternal and perinatal mortality (30–56% and 10–13%, respectively). Pulmonary hypertension is a contraindication to pregnancy because of high risk of maternal death, therefore the World Health Organisation (WHO) advises to discuss a termination in the event of pregnancy with women suffering from PH

Zespół niespokojnych nóg u chorej dializowanej otrzewnowo — opis przypadku

Sleeping disorders, including restless legs syndrome (RLS), are a common problem in the general population as well as in dialyzed patients. RLS is a neurological disorder which is characterized by the urge to move the lower limbs, especially during rest. Complex patomechanism of this disorder has not been fully elucidated, but it has been established that kid­ney disease is associated with secondary RLS. This paper describes the patient on peritoneal dialysis who presented symptoms of RLS long before onset of kidney disease and completely disappeared after successful deceased-donor renal transplantation.Zaburzenia snu, w tym zespół niespokojnych nóg (RLS), to częsty problem zarówno wśród osób zdro­wych, jak i dializowanych. Zespół niespokojnych nóg jest schorzeniem neurologicznym, które polega na uczuciu przymusu poruszania kończynami dolnymi, szczególnie w czasie spoczynku. Złożony patomechanizm tego schorzenia nie został w pełni wyjaśniony, jednak wiadomo, że wtórną postać choroby może wywołać choroba nerek. W niniejszym artykule przedstawiono przykład dializowanej otrzewnowo pacjentki, u której objawy choroby pojawiły się przed wystąpieniem choroby nerek, a ustąpiły całkowicie po skutecznej transplantacji od dawcy zmarłego

Postać podskórna ziarniniaka obrączkowatego – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

Granuloma annulare (GA) is a chronic, idiopathic dermatosis with tendency to spontaneous resolution. GA has distinct histopathological features including collagen degeneration associated with granulomatous inflammation. It is estimated that condition affects 0.1–0.4% of dermatology patients. Subcutaneous GA is a rare variant of the disease. The authors present a case of a 3-year-old boy diagnosed with subcutaneous GA, successfully treated with local cryotherapy. Ziarniniak obrączkowaty (GA, granuloma annulare) jest przewlekłą, idiopatyczną dermatozą z tendencją do spontanicznego ustępowania. Schorzenie charakteryzuje się specyficznymi cechami histopatologicznymi, obejmującymi zwyrodnienie kolagenu ze współistniejącym ziarniniakowym stanem zapalnym. Ocenia się, że GA dotyczy 0,1–0,4% pacjentów dermatologicznych. Podskórna postać GA występuje niezwykle rzadko. Autorzy przedstawiają przypadek 3-letniego chłopca, u którego rozpoznano podskórną postać GA leczonego z powodzeniemmiejscową krioterapią

Low Content of Cyclosporine A and Its Metabolites in the Colostrum of Post-Transplant Mothers

The rate of post-transplant mothers who breastfeed while on immunosuppression is progressively increasing. Data on breastfeeding while on cyclosporine-based regimens are limited. Therefore, we assessed the amount of cyclosporine and its metabolites that might be ingested by a breastfed infant by measuring the concentration of cyclosporine and its metabolites in the colostrum of seven post-transplant mothers. The mean concentration of cyclosporine in the colostrum was 22.40 ± 9.43 mcg/L, and the estimated mean daily dose of the drug was 1049.22 ± 397.41 ng/kg/24 h. Only three metabolites (AM1, DHCsA, and THCsA) had mean colostrum amounts comparable to or higher than cyclosporine itself, with the daily doses being 468.51 ± 80.37, 2757.79 ± 1926.11, and 1044.76 ± 948.56 ng/kg/24 h, respectively. Our results indicate a low transfer of cyclosporine and its metabolites into the colostrum in the first two days postpartum and confirm the emerging change to the policy on breastfeeding among post-transplant mothers. A full assessment of the safety of immunosuppressant exposure via breastmilk will require further studies with long-term follow-ups of breastfed children

Dermoscopic Features of Giant Molluscum Contagio Contagiosum in a Patient with Acquired Immunodeficiency Syndrome

Giant molluscum contagiosum (MC) is a peculiar variant of the disease with the presence of multiple or single lesions larger than 5 mm. In contrast to typical molluscum contagiosum, dermoscopic features of giant lesions have been poorly described, and none of the reports included multiple giant lesions in an immunocompromised patient. We present a patient with acquired immunodeficiency syndrome diagnosed with multiple giant molluscum contagiosum along with the dermoscopic features of this entity

Low Transfer of Tacrolimus and Its Metabolites into Colostrum of Graft Recipient Mothers

Currently, the majority of neonates born to organ recipient mothers on chronic immunosuppressive therapy are formula fed. However, over the past few years, evidence has grown, suggesting that breastfeeding might be possible and beneficial. We designed a study assessing the transfer of tacrolimus into the colostrum of posttransplant mothers. We assessed the amount of tacrolimus and its metabolites, M-1 and M-3, that would be ingested by the breastfed neonates. Concentrations of tacrolimus and its metabolites were measured in colostrum from 14 posttransplant mothers as well as in venous cord blood and venous blood of the neonates. Test material analysis was performed by liquid chromatography coupled with mass spectrometry (LC/MS). The amount of ingested formula was registered, which allowed for estimation of the amount of tacrolimus and its metabolites that would be ingested by breastfed infants. The mean amount of tacrolimus that would be ingested by the neonates in maternal milk was 151.4 ng/kg/24 h (standard deviation SD � 74.39); metabolite M-1: 23.80 ng/kg/24 h (SD � 14.53); and metabolite M-3: 13.25 ng/kg/24 h (SD � 9.05). The peak level of tacrolimus and metabolite M-1 in colostrum was noted 8 h after an oral dose (3.219 ng/mL SD � 2.22 and 0.56 ng/mL SD � 0.60, respectively) and metabolite M-3 after 6 h (0.29 ng/mL SD � 0.22). Low concentrations of tacrolimus and its metabolites, M-1 and M-3, in colostrum show that neonates will ingest trace amounts of the drug. Further studies are required to fully assess the safety of breastfeeding by posttransplant mothers

Mast cells and their role in pathogenesis of selected skin diseases

Mastocyty, powstające w komórkach hematopoetycznych szpiku kostnego, uwalniają wiele substancji biologicznie czynnych (cytokiny, chemokiny, czynniki wzrostu, neuropeptydy oraz enzymy proteolityczne). Na powierzchni mastocytów znajduje się wiele receptorów determinujących ich funkcje oraz umożliwiających ich interakcje z komórkami układu immunologicznego i neuroendokrynnego skóry. W mastocytozie dochodzi do klonalnej proliferacji MCs, które gromadzą się w tkankach, przede wszystkim w skórze i w szpiku kostnym. W ciężkich postaciach układowych choroby nacieczenie narządów prowadzi do upośledzenia ich funkcji. U chorych zarówno na skórną, jak i układową postać mastocytozy dochodzi do rozwoju objawów zależnych od mediatorów uwalnianych przez mastocyty w procesie degranulacji. W atopowym zapaleniu skóry MCs biorą udział w reakcji nadwrażliwości typu I, promują różnicowanie się limfocytów w kierunku Th2 lub Th1, wydzielają mediatory biorące udział w patogenezie świądu, pobudzają chemotaksję limfocytów i komórek dendrytycznych do skóry oraz przyczyniają się do rozwoju przewlekłego stanu zapalnego skóry. W łuszczycy w obrębie zmian skórnych obserwuje się zwiększoną liczbę MCs, które wydzielają cytokiny prozapalne, stymulują migrację neutrofilów, monocytów i limfocytów do skóry oraz wydzielają mediatory indukujące świąd.Mast cells derived from bone marrow hematopoetic stem cells, have the ability to release multiple biologically active substances (such as cytokines, chemokines, growth factors, neuropeptides, and proteolytic enzymes). On the surface of mast cells, there are numerous receptors that determine the function of these cells and enable them to interact with the cells of the immune system and the neuroendocrine system of the skin. In mastocytosis, there is a clonal proliferation of mast cells which accumulate in various tissues, particularly in the skin and the bone marrow. In severe forms of systemic disease infiltration of organs leads to an impairment of their function. Both patients with cutaneous and systemic mastocytosis suffer from mast cell mediator-related symptoms. In atopic dermatitis MCs are involved in type I hypersensitivity reactions, promote the differentiation of cells towards Th2 or Th1, secrete mediators involved in the pathogenesis of pruritus, stimulate chemotaxis of lymphocytes and dendritic cells into the skin and contribute to the development of chronic inflammation of the skin. In psoriasis an increased number of MCs was found in skin lesions. Moreover, these cells secrete numerous proinflammatory cytokines, stimulate migration of neutrophils, monocytes and lymphocytes into the skin and secrete mediators which induce itching

Rola metotreksatu w leczeniu pemfigoidu

Pemfigoid jest chorobą pęcherzową skóry o podłożu autoimmunologicznym, występującą najczęściej u osób w podeszłym wieku. Obraz kliniczny charakteryzuje się obecnością pęcherzy o dobrze napiętej pokrywie, umiejscowionych na rumieniowym podłożu, rzadziej w skórze pozornie niezmienionej. Leczenie pemfigoidu wymaga dużej ostrożności, ponieważ większość pacjentów to osoby w starszym wieku, ze współistniejącymi chorobami układowymi. Zastosowana terapia może zaostrzyć te choroby lub prowadzić do rozwoju nowych. W leczeniu pemfigoidu stosuje się wiele schematów działających poprzez różne mechanizmy, wykorzystując na przykład zdolność leków immunosupresyjnych, takich jak: azatiopryna, chlorambucyl, metotreksat, mikofenolan mofetylu czy cyklofosfamid, do hamowania wytwarzania przeciwciał skierowanych przeciwko różnym antygenom błony podstawnej. Stosuje się również glikokortykosteroidy podawane ogólnie lub miejscowo, sulfony, antybiotyki, plazmaferezę i według najnowszych doniesień rituximab. W niektórych przypadkach skuteczne okazuje się dopiero leczenie skojarzone. Terapią pierwszego rzutu od pewnego czasu jest stosowana ogólnie tetracyklina z witaminą PP. Z obserwacji wynika, że pacjenci dobrze tolerują takie leczenie, a przede wszystkim nie odnotowuje się zwiększonej śmiertelności, jaką opisywano po terapii steroidami podawanymi ogólnoustrojowo. W ostatnim czasie ukazały się prace niezależnych badaczy oceniających rolę metotreksatu w terapii pemfigoidu. Porównując efekty leczenia metotreksatem, kortykosteroidami stosowanymi ogólnie, miejscowo oraz skojarzonej terapii obu tych leków stosowanych ogólnoustrojowo, to metotreksat wydawał się najbardziej skutecznym lekiem, przy niskim ryzyku powikłań. Obserwowano korzystniejszy współczynnik przeżycia u pacjentów z umiarkowanie poważną postacią choroby w porównaniu z pacjentami leczonymi kortykosteroidami oraz tylko nieliczne działania niepożądane. Metotreksat jest skutecznym, bezpiecznym, akceptowanym przez pacjentów lekiem ze względu na koszty terapii i tolerancję leczenia. Powinien być brany pod uwagę przy wyborze terapii, szczególnie wśród pacjentów w podeszłym wieku, chociaż raczej nie jako lek pierwszego rzutu, a często nawet drugiego

Ocena przydatności diagnostycznej badania retykulopłytek u chorych z pierwotną małopłytkowością immunologiczną

Background: The basic criterion for primary immune thrombocytopenia (ITP) diagnosis is decreased platelet count (< 100 × 109/l) with no other causes for thrombocytopenia. Elevated megakaryocyte count in bone marrow is a helpful parameter for ITP recognition. As bone marrow biopsy is an invasive procedure the evaluation of megakaryocyte activity through examination of reticulated platelets (RP) seems to be a better diagnostic option. The aim of the study was to assess the diagnostic value of RP tests in ITP patients. Material and methods: Reticulated placelets were tested in 56 ITP patients. The mean platelet count before treatment was 27.5 &#177; 15.8 × 109/l. In this group of patients 26 were treated only pharmacologically and 30 were subjected to splenectomy. The monitoring period was 1&#8211;3 years. Treatment was considered satisfactory when platelet count exceeded 50 × 109/l. Reticulated placelets were isolated from platelet-rich plasma and fixed in 1% paraformaldehyde, then stained with anti CD41-PE monoclonal antibody and thiazole orange. The RP values were evaluated in flow cytometer. The RP values in ITP patients were compared to RP values for healthy donors (1.3%, range: 0.5&#8211;6%). Values above 10% were considered elevated. Results: The RP percentage prior to treatment was 18.5% (significantly higher than in healthy donors). In the course of pharmacological regime we observed a decrease of RP percentage in 11 patients (8.8 &#177; 7.4%) responsive to treatment which correlated with the increase of platelet count (123.8 &#177; 72.7 × 109/l). In 15 other patients unresponsive to such treatment, the percentage of RP remained elevated (24.7% &#177; 20.6%) and platelet counts were < 50 × 109/l. In 29 of the 30 splenectomy patients, platelet counts were observed to increase (mean; 307 &#177; 170 × 109/l) on days 3&#8211;5 following surgery while the RP percentage remained elevated (16.9 &#177; &#177; 7.8%). In 1 splenectomy patient the platelet count did not increase and the RP percentage remained high. In 12 of the 15 patients who reported for control visits after splenectomy the percentage of RP was still elevated and platelet counts did not exceed 30 × 109/l. Conclusions: The clinical ITP diagnosis is confirmed by the elevated RP values which correlate with lower platelet counts. Reticulated placelets investigation is an additional parameter of effective ITP treatment. J. Transf. Med. 2011; 4: 159&#8211;165Wstęp: Podstawowym kryterium rozpoznania pierwotnej małopłytkowości immunologicznej (ITP) jest zmniejszona (< 100 × 109/l) liczba płytek krwi przy braku innych przyczyn małopłytkowości. W rozpoznaniu ITP pomocna może być zwiększona liczba megakariocytów w szpiku. Biopsja szpiku jest procedurą inwazyjną, więc ocena aktywności megakariocytów poprzez badanie retykuloplytek (RP) wydaje się być użyteczną techniką diagnostyczną ITP. Celem pracy była ocena przydatności badania RP u chorych z ITP. Materiał i metody: Retykulopłytki zbadano u 56 chorych z ITP. Liczba płytek krwi przed leczeniem wynosiła 27,5 &#177; 15,8 × 109/l. Leczonych tylko farmakologicznie było 26 chorych, a splenektomii poddano 30 chorych. Okres obserwacji chorych wynosił 1&#8211;3 lata. Leczenie uznawano za skuteczne, gdy liczba płytek krwi osiągnęła wartość powyżej 50 × 109/l. Retykulopłytki izolowano z bogatopłytkowego osocza, utrwalano 1% paraformaldehydem i znakowano przeciwciałem monoklonalnym anty CD41-PE i oranżem tiazolu. Odsetek RP oceniano w cytometrze przepływowym. W porównaniu z wartościami RP u zdrowych osób (1,3 &#177; 0,8%; zakres: 0,5&#8211;6%) za zwiększony odsetek RP uznawano wartości powyżej 10%. Wyniki: Odsetek RP u chorych przed leczeniem wynosił średnio 18,5% i był istotnie wyższy niż u osób zdrowych. Podczas leczenia farmakologicznego zaobserwowano, że u 11 chorych, którzy odpowiedzieli na leczenie, odsetek RP ulegał zmniejszeniu (8,8 &#177; 7,4%), co korelowało ze wzrostem liczby płytek krwi (123,8 &#177; 72,7 × 109/l). U 15 chorych, u których takie leczenie było nieskuteczne, odsetek RP pozostawał nadal zwiększony (24,7 &#177; 20,6%), a liczba płytek krwi była niższa niż 50 × 109/l. Spośród 30 chorych, w ciągu 3&#8211;5 dni po splenektomii, u 29 liczba płytek krwi wzrosła (średnia 307 &#177; 170 × 109/l), a odsetek RP pozostawał zwiększony (16,9 &#177; 7,8%). U 1 chorego nie uzyskano wzrostu liczby płytek krwi i odsetek RP był nadal wysoki. Spośród 15 chorych, którzy zgłosili się na ponowne badania, u 12 liczba płytek krwi oraz odsetek RP były w granicach normy, natomiast u 3 osób RP były nadal zwiększone, a liczba płytek nie przekraczała 30 × 109/l. Wnioski: Zwiększony odsetek RP korelujący ze zmniejszoną liczbą płytek krwi potwierdza kliniczną diagnozę ITP. Badanie RP może być dodatkowym parametrem oceny skuteczności leczenia ITP. J. Transf. Med. 2011; 4: 159&#8211;16