La comparaison des réseaux sociaux des patients souffrant de la maladie affective unipolaire et des patients souffrant de la maladie affective bipolaire

Aim. The purpose of the research was to analyse the structure of social networks as well as types and sources of support received by patients with unipolar and bipolar disease. Method. Assessment was made according to Bizoń’s method and Cohen’s ISEL. Results. It has been shown that the functioning of social networks of patients diagnosed as having unipolar affective disorders differs from the ones of bipolar disease. Patients with unipolar disorder do not mention many people of their environment as significant or providing support. They often restrict their interactions to family members. That is the group of people from which they obtain most support. In both groups all supportive functions often lie with one person. Patients with bipolar disorder find it easier to make acquaintance. When compared to the group of bipolar patients, patients with unipolar disease receive less support and the emotional support is the most deficient. Conclusions. It seems that a combined therapy of affective disorders should include not only pharmacotherapy and various kinds of psychotherapy but also ought to take structure and functioning of patients’ social networks into consideration. So stabilising supportive relations in different aspects of life should be one of the aims in the therapy both in hospitals and outpatient departments

La perception du soutient social et le style cognitif des patients souffrant des troubles affectifs

According to Aaron Beck, dysfunctional thinking patterns appear also in euthymic patients, after withdrawal of acute diseases symptoms. Patients have a disordered, negative image of themselves, of their future and the surrounding world. It has been shown that a way a man perceives possessed social support has a basic meaning for him. Aim. The purpose of the research was to analyze the relationship between perceived social support and the patient’s cognitive style. Method. The study group consisted of euthymic outpatients diagnosed with recurrent depressive disorder (UID) or bipolar affective disorder (BID). Assessment of a cognitive style was made according to the Rosenberg Scale, Hopelessness Scale HS-20 and Automatique Thoughts Questionnaire ATQ 30, assessment of the amount of received support - according to Cohen’s ISEL. Results and conclusions. The presented study revealed that, in both groups of patients, a thinking style is disturbed and that there is a link between a cognitive style and the perception of the level of received support. The link was stronger in the group of patients with unipolar affective disorder. In both groups, correlations concerning emotional support were the highest

Les réseaux sociaux des patients dépressifs

Aim. The purpose of the research was to analyse the structure of social networks as well as types and sources of support received by patients with unipolar disease. Method. Assessment was made according to Bizoń’s method and Cohen’s ISEL. Results. In general, the networks of patients function worse than the networks of healthy people. Patients with unipolar disorder do not mention many people of their environment as significant or providing support. They devote less time to social life, are often isolated and lonely and restrict their interactions to family members. That is the group of people from which they obtain most of support, and all supportive functions often lie in one person. These patients have a sense of receiving a small amount of mainly emotional (self-esteem) but also appraisal, belonging and tangible support. Conclusion. Stabilising supportive relations in different aspects of life should be one of the aims in the therapy both in hospitals and in outpatient departments. Surely that is one of the pathways which may at least to some degree alleviate the huge suffering caused by affective disorders

Wpływ przezskórnej angioplastyki tętnic wieńcowych na odstęp QTc, jego dyspersję i dobową zmienność

Cel pracy: Celem pracy była ocena wpływu koronaroplastyki na czas trwania odstępu QT, dyspersję odstępu QT oraz zmienność dobową odstępu QT, które są zaliczane do czynników ryzyka nagłej śmierci sercowej. Analizowano również wpływ przebytego zawału mięśnia sercowego, angioplastyki tętnicy odpowiedzialnej za zawał, obniżonej frakcji wyrzutowej i wykonanej niepełnej rewaskularyzacji na zmianę odstępu QTc po koronaroplastyce. Materiał i metody: Badaniem objęto 45 chorych (35 mężczyzn i 10 kobiet) w 33-69 rż., średnio 53,7 &plusmn; 9,9 lat, u których wykonano skuteczną przezskórną angioplastykę tętnicy wieńcowej. U wszystkich badanych wykonano zapis EKG bezpośrednio przed koronaroplastyką oraz średnio 16,6 &plusmn; 4,3 dni po niej. Odstęp QT mierzono manualnie w 3 kolejnych ewolucjach w każdym z 12 odprowadzeń EKG z uwzględnieniem poprawki Bazetta (QTc). Za miarę dyspersji przyjęto różnicę pomiędzy maksymalnym i minimalnym QTc (QTcd) oraz odchylenie standardowe QTc (SD QTc). Zmienność dobową QTc oceniano na podstawie 24-godzinnego monitorowania EKG (rejestrator cyfrowy Oxford FD3). Określono średnie QTc z kolejnych godzin (hQTc). Jako miarę zmienności dobowej QTc przyjęto różnicę między maksymalnym i minimalnym hQTc oraz odchylenie standardowe hQTc (SD hQTc). Wyniki: Po koronaroplastyce obserwowano istotne zmniejszenie dyspersji QTc (średnio z 60 &plusmn; 27 ms do 50 &plusmn; 21 ms; p = 0,01) oraz SD QTc (średnio z 19 &plusmn; 8,5 ms do 15 &plusmn; 7,4 ms; p = 0,005). Nie stwierdzono natomiast znamiennych zmian średniego QTc. W grupie chorych z wartością QTcd przed koronaroplastyką wynoszącą powyżej 60 ms (20 chorych) obserwowano największą poprawę QTcd: średnio z 85 &plusmn; 18 ms do 59 &plusmn; 20 ms; p < 0,0001. W 24-godzinnym monitorowaniu EKG nie obserwowano istotnych zmian średnich hQTc (przed koronaroplastyką średnio 385 &plusmn; 35 ms, zaś po: 389 &plusmn; 27 ms), różnicy między maksymalnym i minimalnym hQTc (odpowiednio 46 &plusmn; 33 ms i 44 &plusmn; 29 ms) ani istotnych zmian SD hQTc (11,8 &plusmn; 8,2 ms i 11,7 &plusmn; 8,1 ms). Wnioski: 1. Po koronaroplastyce dyspersja QTc zmniejszyła się istotnie, natomiast dobowa zmienność QTc nie uległa zmianie. 2. Największa poprawa dyspersji QTc wystąpiła w grupie chorych z wyjściową QTcd powyżej 60 ms. 3. Nie obserwowano zależności między przebytym zawałem mięśnia sercowego, angioplastyką tętnicy odpowiedzialnej za zawał, obniżoną frakcją wyrzutową ani niepełną rewaskularyzacją a zmianą dyspersji QTc po koronaroplastyce. 4. W grupie osób z upośledzoną kurczliwością lewej komory serca, pomimo znamiennego obniżenia wartości QTcd po koronaroplastyce, dyspersja QTc pozostała nieprawidłowa u 57% chorych