Steroid-eluting epicardial pacing in children

Background: Permanent cardiac pacing is a known method of the treatment for children with bradycardia. Epicardial pacing is required in small children and in children with some congenital heart defects. Steroid-eluting leads (SEL) have been introduced to reduce implant site fibrosis and to retain permanent low-pacing threshold values. Our aim was to evaluate the pacing characteristic and follow-up of children with epicardial steroid-eluting pacing. Material and methods: We implanted steroid-eluting epicardial pacing systems in 53 children (age at implantation: 2 days - 17.5 years, mean 4.6 years), of whom 37 (70%) had congenital heart disease and 22 of these had already had cardiac surgery. These children formed group I. Group II was the control group and consisted of 29 children (age at implantation: 10 days - 13 years, mean 6.5 years) with non-steroid epicardial pacing systems; 15 patients (51%) had diagnosed congenital heart disease, and 9 of these had had cardiac surgery. The pacing threshold (PT) was obtained during implantation, before discharge, 1-3 and 6 months following implantation and then every 6 months. Results: In group I the mean PT during the implantation procedure was 1.6 V/0.4 ms and decreased significantly before discharge. In group II the PT during the implantation procedure was low and increased before discharge. In group I the PT of the atrial leads was low and stable during the follow-up period, while the PT of the ventricular leads slowly increased and four years following implantation was similar to that of group II. Conclusions: In children with permanent epicardial pacing the ventricular PT was significantly lower when steroid-eluting leads had been used then when these had not been used, but during the follow-up period the PT slowly increased, while the pacing threshold of atrial steroid-eluting leads remained stable

Nagłe zatrzymanie krążenia kluczem do rozpoznania rodzinnie występującego zespołu wydłużonego QT typu 1 — czy musiało tak być?

  Long QT syndrome (LQTS) is one of genetic arrhythmic disorders. It is featured by prolonged repolarization period reflected by prolongation of QT interval in surface electrocardiogram (ECG). It facilitates occurrence of life-threatening polymorphic ventricular tachycardia-tor­sade de pointes (TdP) and ventricular fibrillation (VF). Depending on duration of ventricular arrhythmia, it may manifest as presyncope, syncope or as sudden cardiac death in appar­ently healthy people. The incidence of LQTS is estimated at 1 to 2000 live births. Familial occurrence of the disease is an indication for diagnosing relatives potentially at risk. In this paper we present a family with LQT1 diagnosed after cardiac arrest in 16-year-old girl. At the age of eight the girl demonstrated syncope suggestive of their vaso-vagal etiology. Registering electrocardiogram that time might have helped in diagnosing life-threatening arrhythmia. Implementing proper therapy would had prevented the sudden cardiac arrest.Zespół wydłużonego QT (Long QT Syndrome - LQTs) zaliczany jest do genetycznie uwarunkowanych arytmogennych chorób serca. Charakteryzuje się wydłużonym okresem repolaryzacji komór, którego odzwierciedleniem jest wydłużenie odstępu QT w standardowym zapisie EKG. Sprzyja to wystąpieniu groźnych dla życia komorowych zaburzeń rytmu serca z typowym wielokształtnym częstoskurczem komorowym typu torsade de pointes (TdP), czy migotaniem komór. W zależności od czasu trwania arytmii, zespół LQT może objawiać się zasłabnięciami, omdleniami, może doprowadzić do nagłej śmierci sercowej u pozornie zdrowych młodych osób. Częstość występowania LQTs ocenia się na 1 do 2000 żywo urodzonych dzieci. Rodzinne występowanie zespołu wskazuje na konieczność wykonania badań diagnostycznych u potencjalnie zagrożonych krewnych pacjenta. W niniejszej pracy przedstawiamy rodzinę, u której rozpoznano i potwierdzono genetycznie zespół wydłużonego QT typu 1 po zatrzymaniu krążenia u 16-latki. W 8. roku życia dziewczynka demonstrowała omdlenia sugerujące ich charakter wazo-wagalny. Wykonanie zapisu elektrokardiograficznego w tym okresie być może przyczyniłoby się do wcześniejszego rozpoznania groźnego dla życia zespołu. Wdrożenie leczenia prawdopodobnie pozwoliłoby uniknąć nagłego zatrzymania krążenia

Risk factors for cardiac arrhythmias in children with congenital heart disease after surgical intervention in the early postoperative period

ObjectiveEarly postoperative arrhythmias are a recognized complication of pediatric cardiac surgery.MethodsDiagnosis and treatment of early postoperative arrhythmias were prospectively analyzed in 402 consecutive patients aged 1 day to 18 years (mean 29.5 months) who underwent operation between January and December 2005 at our institute. All children were admitted to the intensive care unit, and continuous electrocardiogram monitoring was performed. Risk factors, such as age, weight, Aristotle Basic Score, cardiopulmonary bypass time, aortic crossclamp time, and use of deep hypothermia and circulatory arrest, were compared. Statistical analysis using the Student t test, Mann–Whitney U test, or Fisher exact test was performed. Multivariate stepwise logistic regression was used to assess the risk factors of postoperative arrhythmias.ResultsArrhythmias occurred in 57 of 402 patients (14.2%). The most common types of arrhythmia were junctional ectopic tachycardia (21), supraventricular tachycardia (15), and arteriovenous block (6). Risk factors for arrhythmias, such as lower age (P = .0041⁎), lower body weight (P = .000001⁎), higher Aristotle Basic Score (P = .000001⁎), longer cardiopulmonary bypass time (P = .000001⁎), aortic crossclamp time (P = .000001⁎), and use of deep hypothermia and circulatory arrest (P = .0188⁎), were identified in a univariate analysis. In the multivariate stepwise logistic regression, only higher Aristotle Basic Score was statistically significant (P = .000003⁎) compared with weight (P = .62) and age (P = .40); in the cardiopulmonary bypass group, only longer aortic crossclamp time was statistically significant (P = .007⁎).ConclusionLower age, lower body weight, higher Aristotle Basic Score, longer cardiopulmonary bypass time, aortic crossclamp time, and use of deep hypothermia and circulatory arrest are the risk factors for postoperative arrhythmias. Junctional ectopic tachycardia and supraventricular tachycardia were the most common postoperative arrhythmias

Rozwój fizyczny dzieci z całkowitym blokiem przedsionkowo-komorowym bez stałej stymulacji serca i po jej zastosowaniu

Wstęp: Przewlekłe choroby serca mogą upośledzać rozwój fizyczny dzieci. Brakuje informacji o rozwoju dzieci z długotrwałą bradykardią. Celem niniejszej pracy była analiza somatycznego rozwoju dzieci z całkowitym niechirurgicznym blokiem przedsionkowo-komorowym (AV) i wpływ stałej stymulacji serca na ich rozwój fizyczny. Materiał i metody: Zbadano 122 dzieci z całkowitym blokiem AV w średnim wieku 5,8 roku na początku obserwacji. W badanej grupie było 87 dzieci z prawidłowym sercem, 30 z wadami serca (w tym 23 z niewielkimi zaburzeniami hemodynamicznymi) i 5 z kardiomiopatią. Objawy bradykardii występowały u 55 pacjentów. W okresie obserwacji (śr. 7,3 roku) masę ciała i wzrost mierzono przy każdej wizycie i porównywano z normami dla polskich dzieci. Z powodu objawów bradykardii u 71 pacjentów zastosowano stałą stymulację serca, z pierwszym układem VVI - u 49 dzieci, VVIR - u 20, DDD - u 2 pacjentów. Wyniki: W grupie bez stałej stymulacji serca od początku obserwacji stwierdzano istotnie słabszy rozwój fizyczny z niedoborem masy ciała (p = 0,01) i wzrostu (p = 0,005) utrzymujący się do końca obserwacji. U dzieci ze stałą stymulacją serca przed wszczepieniem stymulatora serca niedobór masy ciała i wzrostu (p < 0,001) był większy w porównaniu z dziećmi bez stałej stymulacji serca. Okres obserwacji po zastosowaniu stałej stymulacji serca wynosił średnio 5,2 roku. Zaobserwowano poprawę rozwoju somatycznego wraz z istotnym przyrostem wzrostu (p = 0,007), chociaż wciąż stwierdzano niedobór masy ciała (p < 0,001) i wzrostu (p = 0,03).Wnioski: Przewlekła bradykardia u dzieci z całkowitym blokiem przedsionkowo-komorowym powoduje opóźnienie ich fizycznego rozwoju. Przyspieszenie rytmu serca poprzez zastosowanie stałej stymulacji serca wpływa na poprawę rozwoju fizycznego, zwłaszcza przyrost wzrostu

Rozwój fizyczny dzieci z całkowitym blokiem przedsionkowo-komorowym bez stałej stymulacji serca i po jej zastosowaniu

Wstęp: Przewlekłe choroby serca mogą upośledzać rozwój fizyczny dzieci. Brakuje informacji o rozwoju dzieci z długotrwałą bradykardią. Celem niniejszej pracy była analiza somatycznego rozwoju dzieci z całkowitym niechirurgicznym blokiem przedsionkowo-komorowym (AV) i wpływ stałej stymulacji serca na ich rozwój fizyczny. Materiał i metody: Zbadano 122 dzieci z całkowitym blokiem AV w średnim wieku 5,8 roku na początku obserwacji. W badanej grupie było 87 dzieci z prawidłowym sercem, 30 z wadami serca (w tym 23 z niewielkimi zaburzeniami hemodynamicznymi) i 5 z kardiomiopatią. Objawy bradykardii występowały u 55 pacjentów. W okresie obserwacji (śr. 7,3 roku) masę ciała i wzrost mierzono przy każdej wizycie i porównywano z normami dla polskich dzieci. Z powodu objawów bradykardii u 71 pacjentów zastosowano stałą stymulację serca, z pierwszym układem VVI - u 49 dzieci, VVIR - u 20, DDD - u 2 pacjentów. Wyniki: W grupie bez stałej stymulacji serca od początku obserwacji stwierdzano istotnie słabszy rozwój fizyczny z niedoborem masy ciała (p = 0,01) i wzrostu (p = 0,005) utrzymujący się do końca obserwacji. U dzieci ze stałą stymulacją serca przed wszczepieniem stymulatora serca niedobór masy ciała i wzrostu (p < 0,001) był większy w porównaniu z dziećmi bez stałej stymulacji serca. Okres obserwacji po zastosowaniu stałej stymulacji serca wynosił średnio 5,2 roku. Zaobserwowano poprawę rozwoju somatycznego wraz z istotnym przyrostem wzrostu (p = 0,007), chociaż wciąż stwierdzano niedobór masy ciała (p < 0,001) i wzrostu (p = 0,03).Wnioski: Przewlekła bradykardia u dzieci z całkowitym blokiem przedsionkowo-komorowym powoduje opóźnienie ich fizycznego rozwoju. Przyspieszenie rytmu serca poprzez zastosowanie stałej stymulacji serca wpływa na poprawę rozwoju fizycznego, zwłaszcza przyrost wzrostu

Elektrody nasierdziowe uwalniające sterydy w stałej stymulacji serca u dzieci

Wstęp: Stała stymulacja serca jest uznaną metodą leczenia bradyarytmii u dzieci. U małych dzieci i w niektórych patologiach układu krążenia konieczne jest zastosowanie elektrod nasierdziowych. Przyjmuje się, że sterydy uwalniane na końcu elektrod nasierdziowych, zmniejszając miejscowe włóknienie, przyczyniają się do utrzymania niskiego progu stymulacji serca. Celem pracy była ocena przebiegu stymulacji serca u dzieci z EP z elektrodami uwalniającymi sterydy. Materiał i metody: Pierwszą badaną grupę stanowiło 53 dzieci z EP z elektrodami uwalniającymi sterydy, w wieku od 2 doby życia do 17,5 roku (śr. 4,6 roku) w momencie zabiegu. U 37 (70%) z nich rozpoznano wrodzoną wadę serca, 22 przebyło operację serca. Do grupy II - kontrolnej zakwalifikowano 29 dzieci z EP niesterydowymi wszczepionymi w wieku od 10 doby życia do 13 lat (śr. 6,5 roku). U 15 (51%) rozpoznano wrodzoną wadę serca, 9 leczono kardiochirurgicznie. Przebieg stymulacji analizowano retro- i prospektywnie. Progi stymulacji (PT) mierzono w czasie wszczepienia EP, przy wypisie, po 1&#8211;3 oraz po 6 miesiącach od zabiegu, a następnie co pół roku. Wyniki: U pacjentów z I grupy PT podczas wszczepienia EP wynosił średnio 1,6 V/0,4 ms i istotnie obniżał się już w pierwszych dniach po zabiegu, natomiast u pacjentów z grupy II początkowo niski PT, później narastał. W okresie obserwacji PT elektrod przedsionkowych uwalniających sterydy były stabilne, a komorowych powoli wzrastały i po 4 latach od zabiegu były porównywalne z PT elektrod niesterydowych. Wnioski: U dzieci z EP progi stymulacji komorowej są istotnie niższe po zastosowaniu elektrod uwalniających sterydy w porównaniu z elektrodami niesterydowymi, jednak powoli się podnoszą

Biopsy and tracheobronchial aspirates as additional tools for the diagnosis of bovine tuberculosis in living European bison (bison bonasus)

CITATION: Didkowska, Anna et al. 2020. Biopsy and tracheobronchial aspirates as additional tools for the diagnosis of bovine tuberculosis in living European bison (bison bonasus). Animals, 10(11):2017, doi:10.3390/ani10112017.The original publication is available at: https://www.mdpi.comENGLISH ABSTRACT: The diagnosis of bovine tuberculosis (BTB) in living wildlife remains a complex problem, and one of particular importance in endangered species like European bison (Bison bonasus). To identify infection and avoid the unnecessary culling of such valuable individuals, current best practice requires the collection and culture of material from living animals, as mycobacteria isolation remains the gold standard in BTB diagnosis. However, such isolation is challenging due to the need for the immobilization and collection of appropriate clinical material, and because of the sporadic shedding of mycobacteria. In the present study, we evaluated the potential of sampling for the detection of BTB in a group of seven living European bison suspected of being infected with Mycobacterium caprae. The specimens were collected both as swabs from the nasal and pharyngeal cavities, tracheobronchial aspirates (TBA), ultrasound-guided biopsies from lateral retropharyngeal lymph nodes, and post mortem, from mandibular, retropharyngeal and mediastinal lymph nodes. Clinical samples were tested for mycobacterial species via mycobacteriological culture and PCR. M. caprae was isolated from collected material in two out of four living infected individuals (TBA, biopsy) and mycobacterialDNAwas detected in three out of four (TBA, pharyngeal swab) bison. This is the first report of isolation of M. caprae in living European bison. Our findings demonstrate the value of diagnostic tests based on both molecular testing and culture in European bison and confirm the respiratory shedding of viable M. caprae in this host species.Publisher's versio

Conducting Polymers, Hydrogels and Their Composites: Preparation, Properties and Bioapplications

This review is focused on current state-of-the-art research on electroactive-based materials and their synthesis, as well as their physicochemical and biological properties. Special attention is paid to pristine intrinsically conducting polymers (ICPs) and their composites with other organic and inorganic components, well-defined micro- and nanostructures, and enhanced surface areas compared with those of conventionally prepared ICPs. Hydrogels, due to their defined porous structures and being filled with aqueous solution, offer the ability to increase the amount of immobilized chemical, biological or biochemical molecules. When other components are incorporated into ICPs, the materials form composites; in this particular case, they form conductive composites. The design and synthesis of conductive composites result in the inheritance of the advantages of each component and offer new features because of the synergistic effects between the components. The resulting structures of ICPs, conducting polymer hydrogels and their composites, as well as the unusual physicochemical properties, biocompatibility and multi-functionality of these materials, facilitate their bioapplications. The synergistic effects between constituents have made these materials particularly attractive as sensing elements for biological agents, and they also enable the immobilization of bioreceptors such as enzymes, antigen-antibodies, and nucleic acids onto their surfaces for the detection of an array of biological agents. Currently, these materials have unlimited applicability in biomedicine. In this review, we have limited discussion to three areas in which it seems that the use of ICPs and materials, including their different forms, are particularly interesting, namely, biosensors, delivery of drugs and tissue engineering