Polskie ultrasonograficzne normy objętości tarczycy dla dzieci szkolnych

Introduction: A frequency in excess of 5% of goitre in children is an approved WHO marker of iodine deficiency. As thyroid ultrasound remains the main method of thyroid volume (TV) assessment, the choice of adequate normative values is important for the proper interpretation of epidemiologic data. There is disagreement as to whether local or international normative values should be used. The aim of this study was to establish Polish local TV normative values in children aged 6–12 years. Material and methods: The study was carried out in a group of 642 children aged 6–12 years (312 girls and 330 boys) living in the Polish seaside area with a proven history of best iodine supply. Inclusion criteria were: iodine concentration in casual morning urine samples above 100 μg/L, no goitre on palpation, no pathological findings on thyroid US, no history of thyroid disorders, no treatment affecting thyroid function, and written informed consent from the child’s parents. TV was measured ultrasonographically with a 7.5 MHz linear transducer. Urinary iodine concentration (UIC) was measured in urine spot samples using the Sandell-Kolthoff method. Results: Median UIC ranged according to age from 126.6 to 155.1 μg/L in girls, and from 132.23 to 157.62 μg/L in boys. TVs at P97 were: 3.96, 4.23, 4.33, 5.44, 6.07, 9.5, and 10.9 for girls and 3.99, 4.2, 4.79, 6.61, 7.38, 7.89, and 9.35 for boys. They were lower than the 1997 WHO normative values but higher than the 2004 reference currently adopted by the WHO. Conclusions: The obtained results may be adopted as normative TV values for Polish children. (Pol J Endocrinol 2012; 63 (2): 104–109)Wstęp: Częstość wola u dzieci szkolnych powyżej 5% jest zaakceptowanym przez WHO wskaźnikiem niedoboru jodu. Ponieważ ultrasonograficzne badanie stanowi podstawę oceny objętości tarczycy, wybór odpowiednich norm, międzynarodowych lub lokalnych, jest podstawą właściwej interpretacji danych epidemiologicznych. Celem badania było ustalenie prawidłowej wielkości tarczycy u 6–12-latków mieszkających w Polsce. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono w grupie 642 dzieci szkolnych w wieku 6–12 lat (312 dziewcząt i 330 chłopców) zamieszkujących tereny nadmorskie o najlepszym zaopatrzeniu w jod. Kryteria włączenia obejmowały: stężenie jodu w moczu > 100 μg/l, brak wola w badaniu palpacyjnym, prawidłowy wynik USG tarczycy, ujemny wywiad w kierunku chorób tarczycy, niestosowanie leczenia wpływającego na czynność tarczycy, pisemną zgodę rodziców dziecka na badania. Objętość tarczycy oceniano ultrasonograficznie, wykorzystując głowicę liniową 7,5 MHz. Stężenie jodu w moczu (UIC) mierzono metodą Sandell-Kolthoffa. Wyniki: Mediana UIC wahała się w zależności od wieku od 126,6 do 155,1 μg/l u dziewczynek oraz od 132,23 do 157,62 μg/l u chłopców. Dziewięćdziesiąty siódmy percentyl objętości tarczycy wynosił: 3,96, 4,23, 4,33, 5,44, 6,07, 9,5, 10,9 oraz 3,99, 4,2, 4,79, 6,61, 7,38, 7,89, 9,35 dla 6–12 letnich dziewcząt i chłopców, odpowiednio. Uzyskane wartości były niższe niż normy WHO z 1997 roku i wyższe niż zaproponowane w 2004 roku i obecnie zaakceptowane przez WHO. Wnioski: Uzyskane wyniki mogą zostać wykorzystane jako normy objętości tarczycy dla polskich dzieci szkolnych. (Endokrynol Pol 2012; 63 (2): 104–109

Scyntygrafia diagnostyczna a skuteczność leczenia zróżnicowanego raka tarczycy (DTC) radiojodem 131I

Introduction: Since the effect of pre-therapeutic scintigraphy on the outcome of DTC treatment is debated, we evaluated factors affecting the effectiveness of 131I therapy with respect to the delay between diagnostic scintigraphy and the application of radioiodine. Material and methods: In the studied group of 60 patients with DTC, mean age 54.6 ± 13.0 years, four weeks prior to the planned diagnostics, L-thyroxine was withdrawn and the following tests performed: 131I (4 MBq) uptake above the neck, thyroid volume by USG, TSH and hTg level. Wholebody scintigraphy (37 MBq) was performed. The time between this diagnostic scintigraphy and application of 131I (3657 MBq) was calculated. Based on whole-body 131I scintigraphy (74 MBq) performed 1 year after radioiodine treatment, the patients were divided into: group I - 42 patients with no tracer accumulation, and group II - 18 patients who continued to accumulate 131I in the neck. Results: The differences between the median values of 131I uptake and of thyroid volumes, and between the TSH and hTg median values in the two groups of patients were found not to be statistically significant. The average times between diagnostic scintigraphy and 131I treatment in group I and II (9.4 vs. 8.3 weeks, respectively) were not significantly different either. Conclusion: Despite the different effectiveness of supplementary 131I treatment, patients in group I and group II showed no statistically significant differences in the studied parameters. It appears that the diagnostic 131I activity of 37 MBq and the time between diagnostic scintigraphy and application of 131I did not have any effect on the results of the treatment in our group of patients.Wstęp: Ponieważ dyskutowany jest wpływ scyntygrafii preterapeutycznej na przebieg leczenia zróżnicowanych raków tarczycy (DTC, differentiated thyroid carcinoma) radiojodem 131I, w pracy dokonano retrospektywnej analizy czynników mogących wpływać na skuteczność leczenia uzupełniającego, w tym czasu, jaki upłynął pomiędzy wykonaniem scyntygrafii diagnostycznej a podaniem aktywności leczniczej. Materiał i metody: Badaną grupę stanowiło 60 pacjentów z DTC, ze średnią wieku 54,6 ± 13 lat, którym 4 tygodnie przed planowaną diagnostyką odstawiano L-tyroksynę, następnie oceniano wychwyt 131I (4 MBq) nad szyją, objętość tarczycy (TV, thyroid volume) metodą USG, oznaczano stężenie hormonu tyreotropowego (TSH, thyroid stimulating hormone) i tyreoglobuliny (hTg, thyroglobulin) oraz wykonywano scyntygrafię całego ciała 131I (37 MBq). Obliczono czas, jaki dzielił scyntygrafię diagnostyczną od leczenia 131I (3657 MBq). Na podstawie scyntygrafii całego ciała (74 MBq) wykonanej rok po leczeniu, pacjentów podzielono na: grupę I składajacą się z 42 pacjentów, u których nie stwierdzono gromadzenia znacznika na szyi, oraz grupę II - 18 pacjentów, którzy nadal gromadzili 131I. Wyniki: Stwierdzono brak znamiennej różnicy pomiędzy medianami wychwytu 131I i TV dla obu grup pacjentów. Podobnie, nie różniły się znamiennie mediany stężeń TSH i hTg. Mediany czasu pomiędzy wykonaniem scyntygrafii diagnostycznej a leczeniem 131I w grupie I i II nie różniły się istotnie i wynosiły odpowiednio 9,4 vs. 8,3 tygodnia. Wnioski: Pomimo różnej skuteczności leczenia uzupełniającego pacjenci grupy I i II nie różnili się znamiennie pod względem badanych parametrów. Wydaje się, że stosowana w diagnostyce aktywność 37 MBq 131I i czas, jaki dzielił scyntygrafię diagnostyczną od leczenia 131I, nie wpłynął istotnie na wyniki leczenia w badanej grupie pacjentów

Preliminary experience with transperitoneal single incision laparoscopic surgery adrenalectomy

Introduction: The aim of contemporary medicine is not only a successful course of the operation, leading to improvementof the patient’s health status, but also its satisfactory cosmetic effect. Single incision laparoscopic surgery (SILS) is a newadvance wherein laparoscopy is carried out through a small incision hidden in the umbilicus. It therefore combines thesetwo major objectives allowing for a good clinical result after a practically scarless operation. Aim: To present the preliminary experience in using the SILS method for treatment of patients with adrenal glandtumours.Material and methods: In March 2010 we performed 7 SILS adrenalectomies in patients treated in our department.Preoperative examinations confirmed hormonal activity in 6 of them and in 1 patient increase in the size of thetumour (by 12 mm) was the indication for the operation. All procedures were performed using the lateraltransperitoneal approach where after creation of a small incision in the umbilicus the SILS port was placed. Theoperation was then conducted using a technique similar to standard multiport adrenalectomy. In 1 patient it wasnecessary to place 2 additional trocars in order to properly mobilize the spleen. Results: We did not observe any difference in the operative time versus multiport laparoscopy. No postoperativecomplications occurred. Conclusion: SILS adrenalectomy is a safe procedure but requires a lot of experience in laparoscopic adrenalectomy.If any problem occurs during the procedure it is always possible to place additional trocars and convert the operationto multiport laparoscopy. To date the only evidenced advantage of the new procedure is its better cosmetic result

Biokinetics of ^{131}I after endogenous and exogenous stimulation of TSH in patients with DTC

BACKGROUND: The effective radioiodine treatment of patients with DTC is possible only after raising the TSH value over 30 μUI/ml. This effect might be obtained by either endogenous or exogenous stimulation. The aim of this study was to evaluate differences in 131I biokinetics of selected regions of interest (ROIs) in cases of endogenous and exogenous stimulation. MATERIAL AND METHODS: Two groups of 50 patients were enrolled in the study. All patients were treated with 3.7 GBq of 131I; the first group after thyroid hormone withdrawal (THW), the second group after rhTSH administration (rhTSH). On the basis of post-treatment images, the uptake ratios over selected ROIs (thyroid remnants, mediastinum, liver, stomach, abdomen, and whole-body) were compared between groups. RESULTS: In the case of uptake over the whole-body and the liver, statistically significant higher values were received for the THW group. For the remaining regions, the differences between groups were statistically insignificant, but uptake ratios in the rhTSH group were generally numerically lower compared to the THW group. CONCLUSIONS: The revealed difference in radioiodine biokinetics after thyroid hormone withdrawal or administration of recombinant human TSH may influence many important aspects of patients with DTC treatment, such as the choice of proper therapeutic scheme, the cost of therapy, and the dose assessment

Biokinetics of 131I after endogenous and exogenous stimulation of TSH in patients with DTC

BACKGROUND: The effective radioiodine treatment of patients with DTC is possible only after raising the TSH value over 30 μUI/ml. This effect might be obtained by either endogenous or exogenous stimulation. The aim of this study was to evaluate differences in 131I biokinetics of selected regions of interest (ROIs) in cases of endogenous and exogenous stimulation. MATERIAL AND METHODS: Two groups of 50 patients were enrolled in the study. All patients were treated with 3.7 GBq of 131I; the first group after thyroid hormone withdrawal (THW), the second group after rhTSH administration (rhTSH). On the basis of post-treatment images, the uptake ratios over selected ROIs (thyroid remnants, mediastinum, liver, stomach, abdomen, and whole-body) were compared between groups. RESULTS: In the case of uptake over the whole-body and the liver, statistically significant higher values were received for the THW group. For the remaining regions, the differences between groups were statistically insignificant, but uptake ratios in the rhTSH group were generally numerically lower compared to the THW group. CONCLUSIONS: The revealed difference in radioiodine biokinetics after thyroid hormone withdrawal or administration of recombinant human TSH may influence many important aspects of patients with DTC treatment, such as the choice of proper therapeutic scheme, the cost of therapy, and the dose assessment. Nuclear Med Rev 2010; 13, 2: 55–5

Preliminary experience with transperitoneal single incision laparoscopic surgery adrenalectomy

Introduction: The aim of contemporary medicine is not only a successful course of the operation, leading to improvementof the patient’s health status, but also its satisfactory cosmetic effect. Single incision laparoscopic surgery (SILS) is a newadvance wherein laparoscopy is carried out through a small incision hidden in the umbilicus. It therefore combines thesetwo major objectives allowing for a good clinical result after a practically scarless operation. Aim: To present the preliminary experience in using the SILS method for treatment of patients with adrenal glandtumours.Material and methods: In March 2010 we performed 7 SILS adrenalectomies in patients treated in our department.Preoperative examinations confirmed hormonal activity in 6 of them and in 1 patient increase in the size of thetumour (by 12 mm) was the indication for the operation. All procedures were performed using the lateraltransperitoneal approach where after creation of a small incision in the umbilicus the SILS port was placed. Theoperation was then conducted using a technique similar to standard multiport adrenalectomy. In 1 patient it wasnecessary to place 2 additional trocars in order to properly mobilize the spleen. Results: We did not observe any difference in the operative time versus multiport laparoscopy. No postoperativecomplications occurred. Conclusion: SILS adrenalectomy is a safe procedure but requires a lot of experience in laparoscopic adrenalectomy.If any problem occurs during the procedure it is always possible to place additional trocars and convert the operationto multiport laparoscopy. To date the only evidenced advantage of the new procedure is its better cosmetic result

A case of Graves-Basedow disease with orbitopathy and papillary thyroid cancer

Współwystępowanie orbitopatii w przebiegu choroby Gravesa-Basedowa i raka zróżnicowanego tarczycy nie jest dobrze udokumentowane ze względu na rzadkość tej koincydencji. W pracy przedstawiono przypadek 39-letniego pacjenta, który zgłosił się do Rejonowej Poradni Endokrynologicznej z klinicznymi cechami nadczynności tarczycy, wolem i narastającym wytrzeszczem. Na podstawie badań laboratoryjnych (podwyższone stężenie hTRAb i fT4 w surowicy) rozpoznano nadczynność tarczycy w przebiegu choroby Gravesa-Basedowa. W badaniu USG stwierdzono obniżony echogram tarczycy z dobrze ograniczonymi hipoechogenicznymi ogniskami o średnicy do 1,0 cm w obu płatach tarczycy. W wykonanym badaniu BACC nie stwierdzono atypii komórkowej. Ze względu na wole guzkowe i objawy łagodnej orbitopatii, po dalszych 3 miesiącach leczenia tyreostatykami, wykonano zabieg prawie całkowitego wycięcia tarczycy. W badaniu histopatologicznym znaleziono ognisko raka brodawkowatego. Pacjenta skierowano do Kliniki Endokrynologii, gdzie rozpoczęto u niego leczenie L-tyroksyną w dawce supresyjnej. Po około 8 tygodniach pacjent zgłosił się ponownie z narastającymi objawami dyskomfortu i bólu w oczodołach, obrzękiem tkanek miękkich i podwójnym widzeniem. W badaniu CT stwierdzono pogrubienie mięśni okoruchowych. W leczeniu zastosowano pulsy metyloprednizolonu, uzyskując znaczne zmniejszenie obrzęku tkanek miękkich i diplopii. Pacjenta zakwalifikowano do leczenia uzupełniającego radiojodem 131I (3657 MBq) i radioterapii oczodołów. Mimo opinii, że leczenie radiojodem 131I może być przyczyną pogorszenia objawów istniejącej już orbitopatii, w przypadku tego pacjenta obserwowano stabilizację choroby, prawdopodobnie związaną z usunięciem tarczycy, jako źródła autoreaktywnych limfocytów T, oraz z przeciwzapalnym działaniem zastosowanych glikokortykoidów.Coexistence of Graves-Basedow disease with orbitopathy and thyroid cancer is believed to be a rare event. A 39-year-old man with clinical features of hyperthyroidism associated with exophthalmos and goitre presented to out patient clinic. Thyroid function tests showed hyperthyroidism with elevated thyroid-stimulating antibodies. Graves-Basedow disease was diagnosed. Ultrasound revealed diffuse thyroid enlargement with hypoechoic pattern and hypoechoic lesions with regular edges of 1.0 cm diameter at the left and right lobe. Fine needle aspiration biopsy was negative. Due to the patient’s nodular goitre and mild orbitopathy, after some further 3 months of anti-thyroid medication, near total thyroidectomy was performed. Histologically, papillary microcarcinoma was found. Following surgery, the patient was referred to our Department of Endocrinology, L-thyroxine suppression treatment was commenced. Approximately 8 weeks post surgery, the patient reported with eye discomfort, soft tissue oedema and double vision. On CT thickening of the left superior rectus muscle was found. Methylprednisolone pulse therapy was applied (4 weeks, 2 grams per week). Glucocorticoid therapy resulted in significant improvement of soft tissue inflammation and of diplopia. The patient was qualified for 131I radioiodine complementary therapy (3657 MBq) and orbital irradiation. While some authors suggest that radioiodine therapy may be associated with worsening of pre-existing orbitopathy, so far we have not observed it in our patient, perhaps due to thyroid removal as a source of autoreactive T lymphocytes and the protective effect of applied glucocorticoids