Ocena zależności pomiędzy leptyną, rezystyną i adiponektyną a naturalnymi limfocytami regulatorowymi T w postaci nawracająco-zwalniającej stwardnienia rozsianego

Background and purpose Data suggest that adipocytokines and natural regulatory T (nTreg) cells play a pivotal role in the immunopathogenesis of multiple sclerosis and the associated inflammation. The purpose of this study was to evaluate selected adipocytokines and nTreg cells and to assess their relationship with relapsing-remitting multiple sclerosis (RRMS). Material and methods The study was conducted among 25 patients with RRMS and 25 healthy individuals. Blood samples were collected within two weeks after the beginning of acute relapse of RRMS. The body mass index (BMI) of each patient was calculated. Serum adipocytokine concentrations were determined by ELISA and nTreg cells were evaluated using multicolour flow cytometry. Results Patients and controls had similar BMI, regardless of gender. Significantly higher leptin and resistin levels and significantly lower adiponectin levels were found in patients with RRMS in comparison to the control group (p < 0.0001). The percentage of nTreg cells (p < 0.01) and the mean fluorescence channel (MFC) of FoxP3 were significantly reduced in patients with RRMS (p < 0.001). There was an inverse correlation between leptin concentration and MFC of the transcription factor Foxp3 nTreg in patients with RRMS (r = −0.7, p < 0.05). Conclusions Proinflammatory adipocytokine profile and decreased percentage of nTreg cells suggest their implication in the inflammatory response in RRMS regardless of corticosteroid therapy. The correlation between leptin and the MFC of the transcription factor Foxp3 in nTreg cells in patients with RRMS suggests its inhibitory effect on FoxP3 expression.Wstęp i cel pracy Dane z piśmiennictwa sugerują, że w immunopatogenezie i w przebiegu procesu zapalnego w stwardnieniu rozsianym szczególną rolę mogą odgrywać adipocytokiny oraz naturalne limfocyty regulatorowe T. Dlatego celem pracy była ocena wybranych adipocytokin i limfocytów nTreg oraz analiza zależności pomiędzy nimi u chorych na stwardnienie rozsiane w postaci nawracająco-zwalniającej (RRMS). Materiał i metody Badania przeprowadzono u 25 chorych na RRMS. Krew pobrano w ciągu 2 tygodni od początku ostrego rzutu choroby. Grupę kontrolną stanowiło 25 zdrowych osób. U każdego pacjenta wyliczono wskaźnik masy ciała (BMI). Stężenie adipocytokin oznaczono w surowicach techniką ELISA. Ocenę immunofenotypu limfocytów nTreg wykonano przy użyciu wielokolorowej cytometrii przepływowej. Wyniki Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy we wskaźniku BMI pomiędzy pacjentami z RRMS a grupą kontrolną niezależnie od płci. Wykazano znamiennie większe stężenie leptyny i rezystyny oraz znamiennie mniejsze stężenie adiponektyny u chorych na RRMS w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,0001). Odsetek komórek nTreg (p < 0,01) i wskaźnik średniej intensywności fluorescencji (MFC) dla FoxP3 (p < 0,001) były znamiennie mniejsze u chorych na RRMS. Stwierdzono ujemną korelację pomiędzy stężeniem leptyny a MFC dla czynnika transkrypcyjnego FoxP3 w limfocytach nTreg u chorych na RRMS (r = −0,7; p < 0,05). Wnioski Prozapalny profil adipocytokin i zmniejszenie odsetka limfocytów nTreg sugeruje ich udział w przebiegu reakcji zapalnej u chorych na RRMS niezależnie od terapii kortykosteroidami. Korelacja pomiędzy stężeniem leptyny i wskaźnikiem MFC dla czynnika transkrypcyjnego FoxP3 w limfocytach nTreg u chorych na RRMS wskazuje na hamujący wpływ leptyny na jego ekspresję

The impact of multiple sclerosis relapse treatment on migration of effector T cells – Preliminary study

Migration of inflammatory cells from the blood to the central nervous system (CNS) is crucial for development of multiple sclerosis (MS). Inhibition of this process would allow to control disease activity. The first step confirming this approach would be the analysis of the impact of effective MS relapse therapy on migration of effector T cells. The aim of the study was to analyze the influence of methylprednisolone (MP) on the migratory activity of effector CD4+ T cells from MS patients. Moreover, to study the potential mechanism of this process we studied expression of chemokine receptors on migrating cells. Material and methods Peripheral blood samples were obtained from relapsing-remitting MS (RR-MS) patients during relapse (n=23) and from control group (n=23). After isolation CD4+ T cells were incubated with various concentrations of MP. Then they were stimulated in chemotaxis assay with chemokines CCL3 or CXCL10 or were used to CCR1 and CXCR3 expression analysis. Results CXCL10- and CCL3-stimulated migration of CD4+ T cells was significantly increased in MS. MP was able to reduce in vitro migration of effector T cells induced by CXCL10, but not by CCL3. Inhibition by MP was dose-dependent. Expression of analyzed chemokine receptors was unaltered after MP incubation. Conclusions MP reduced CD4+ T cells migration induced by CXCL10 without affecting CXCR3 expression. These observations demonstrate one of the potential mechanisms of MP action in MS, distinct from inducing cell apoptosis, and suggests the new targets for development of more effective MS treatments

The use of multi-color flow cytometry for identification of functional markers of nTregs in patients with severe asthma

Wstęp: Ciężka postać astmy oskrzelowej stanowi obecnie szczególny problem kliniczny. W patogenezie astmy istotną rolę przypisuje się dysfunkcji subpopulacji limfocytów nTreg. Dlatego celem pracy była identyfikacja markerów czynnościowych limfocytów nTreg u chorych na astmę ciężką i umiarkowaną&#8211;łagodną. Materiał i metody: Do badania zakwalifikowano 60 pacjentów z rozpoznaną astmą oskrzelową (w tym 30 z ciężką i 30 z umiarkowaną&#8211;łagodną postacią choroby). Grupę kontrolną stanowiło 30 zdrowych ochotników. Diagnoza astmy oskrzelowej została postawiona zgodnie z powszechnie akceptowanymi zaleceniami &#8212; GINA 2008. Materiałem badanym była krew żylna pobrana na K2EDTA. Ocenę immmunofenotypu CD4/CD25/CD127/FoxP3/GITR/CD152/CCR5/CCR7, limfocytów nTreg wykonano techniką wielokolorowej cytometrii przepływowej. Wyniki: Wykazano, znamienne obniżenie odsetka limfocytów nTreg (76%) i ekspresji CD152 (46,2%) u chorych na astmę ciężką w porównaniu z astmą umiarkowaną&#8211;łagodną (85,5% i 86,7%; p < 0,05). Zaobserwowano, że ekspresja czynnika transkrypcyjnego FoxP3 w limfocytach nTreg dodatnio korelowała z FEV1 u chorych na astmę ciężką (r = 0,53; p < 0,05). Stwierdzono także, że obliczony współczynnik nTregCCR5+/TeffCCR5+ był znamiennie obniżony u chorych na astmę ciężką (0,91) w porównaniu do astmy umiarkowanej-łagodnej (1,58) i grupy kontrolnej (1,55; p < 0,001). Wnioski: Istnieją różnice fenotypowe w subpopulacji limfocytów nTreg między chorymi na astmę ciężką i umiarkowaną&#8211; &#8211;łagodną. Fakt ten może potwierdzić dysfunkcję limfocytów nTreg i wskazać na potencjalne markery (FoxP3, CD152, CCR5), które mogą być użyte do monitorowania efektywności leczenia astmy oskrzelowej, a zwłaszcza ciężkich postaci choroby.Introduction: At present, severe asthma is a particular clinical problem. An important role is attributed to dysfunction of nTreg subpopulations of lymphocytes in the pathogenesis of asthma. Therefore, the purpose of this study was to identify markers of nTreg cell function in patients with severe and mild to moderate asthma. Material and methods: The study included sixty patients with asthma (30 with severe and 30 with mild to moderate asthma). The control group comprised 30 healthy volunteers. The diagnosis of asthma was confirmed accordance with generally accepted recommendations (GINA 2008). nTreg immunophenotype CD4/CD25/CD127/FoxP3/GITR/CD152/CCR5/ /CCR7 was evaluated by multicolor flow cytometry. Results: We showed a significant reduction in the percentage of nTreg (76%) cells and the expression of CD152 (46.2%) in patients with severe asthma compared with mild-moderate asthma (85.5% and 86.7%; p < 0.05). It was observed that the transcription factor FoxP3 expression in nTreg cells positively correlated with FEV1 in patients with severe asthma (r = 0.53; p < 0.05). It was also found that the ratio nTregCCR5&lowast;/TeffCCR5&lowast; was significantly reduced in patients with severe asthma (0.91) compared with mild-moderate (1.58) asthma and control groups (1.55; p < 0.001). Conclusions: There are phenotypic differences in nTreg lymphocytes between patients with severe and mild-moderate asthma. This fact may confirm nTreg cell dysfunction and indicate that the potential markers (FoxP3, CD152, CCR5), can be used to monitor the effectiveness of treatment of bronchial asthma, especially severe disease

Przegląd błędów fazy przedanalitycznej, analitycznej i poanalitycznej na przykładzie oznaczania antygenu HBs i przeciwciał anty-HCV

Na jakość uzyskiwanych wyników, niezależnie od rodzaju zastosowanej metody analitycznej mają wpływ błędy popełniane w poszczególnych etapach procesu diagnostycznego. W ostatnich kilku dekadach pracy medycznego laboratorium diagnostycznego doszło do znacznego zmniejszenia błędów metodycznych, co spowodowało większe zainteresowanie błędami występującymi w fazie przedanalitycznej i pooanalitycznej. Celem pracy jest przegląd błędów w fazie przedanalitycznej, analitycznej i poanalitycznej występujących w medycznym laboratorium diagnostycznym związanych z wykrywaniem antygenu HBs i przeciwciał anty-HCV. Przedmiotem analizy były błędy zarejestrowane podczas pobierania materiału, przeprowadzania analizy i wydawania sprawozdań z badań, oznaczania antygenu HBs i przeciwciał anty-HCV, zlecanych przez lekarzy Poradni Podstawowej i Wielospecjalistycznej Opieki Zdrowotnej. W pracy przedstawiono wykazy błędów fazy przedanalitycznej, analitycznej i poanalitycznej zarejestrowane w okresie od 2008 do 2014, w czasie którego wykonano 8100 oznaczeń wyżej wymienionych parametrów. Badania wykonano na analizatorze Elecsys 2010 firmy Roche metodą elektrochemiluminescencji. Obliczono odsetek błędów popełnianych w poszczególnych fazach, który stanowił dla wszystkich faz 0,39%, w fazie przedanalitycznej 0,18%, w fazie analitycznej 0,11 i w fazie poanalitycznej 0,10% na 8100 oznaczeń. Pomimo tego, że trudno jest ocenić przez medyczne laboratorium diagnostyczne wpływ stwierdzonych błędów na decyzje kliniczne, to wykazanie ich zwróciło uwagę na obszary w laboratorium, które wymagają doskonalenia