Cardiosurgical aspects of the ectopia cordis

The case is presented of a 2710 g newborn female with prenatally diagnosed ectopia cordis. Postnatal transthoracic echocardiography showed the presence of a ductus-dependent intracardiac lesion. The neonate was treated surgically on the first day of life. Different surgical aspects of ectopia cordis are discussed

Carbon nano-onions as potential nanocarriers for drug delivery

Nanocarriers are nano-sized delivery vesicles that can transport desired molecules to a specific location. The utilisation of nanocarriers for targeted drug-delivery is an emerging field that aims to solve certain disadvantages of free drug delivery; including premature drug degradation, non-specific toxicity, lack of tissue penetration, undesired side-effects, and multi-drug resistance. The nanocarrier approach has proven effective in this regard, with some examples of FDA approved nanocarrier systems available on the market. In this perspective, we investigate the potential of carbon nano-onions (CNOs) as nanocarriers for drug delivery. The various criteria and considerations for designing a nanocarrier are outlined, and we thoroughly discuss how CNOs fit these criteria. Given the rapidly developing interest in CNOs, this perspective provides a baseline discussion for the use of this novel carbon nanomaterial as a potential nanocarrier for drug delivery

Supramolecular chemistry of carbon nano-onions

Carbon nano-onions (CNOs) are concentric multi-layered fullerenes. Their shape, size and layer count depends on the method of preparation. Their low cytotoxicity allows for high applicability in the biomedical field, in particular, nanomedicine. However, an adequate dispersion of particles in aqueous media is required for the most effective use in this application. Given the hydrophobic nature of pristine CNOs, as is the case with most carbon nanomaterials, they show poor water solubility. Non-covalent functionalisation can be utilised to alter their dispersibility properties, without affecting the intrinsic properties of the sp2 nanomaterial. The use of CNOs in the field of nanomedicine also requires consideration of drug release at the target site. As covalent bonds are inadequate for this purpose, attention is brought towards non-covalent interactions as a viable option for targeted release. This minireview outlines the different methods and approaches for non-covalent modifications of CNOs reported in the literature

Biocompatible dispersants for carbon nanomaterials

Carbon nanomaterials (CNMs) are a fascinating class of materials that have gained considerable interest in recent years. Their favourable biocompatibility, combined with unique chemical and mechanical properties, has attracted scientists from various disciplines. A significant hurdle in their deployment in biomedical applications is their hydrophobicity in their pristine form. This review surveys and discusses existing non-covalent methods of functionalising CNMs with biocompatible dispersants to facilitate their incorporation into aqueous solutions. Different types of dispersants will be examined and compared as well as the factors affecting their efficiency. This work seeks to provide a compilation of the various methods employed in producing biocompatible CNM dispersions

Wczesne wyniki chirurgicznego leczenia noworodków z koarktacją aorty współistniejącą z innymi wadami wewnątrzsercowymi

Wstęp: W ok. 60% przypadków koarktacja aorty (CoA) współistnieje z innymi wadami wewnątrzsercowymi. Celem pracy była retrospektywna ocena wczesnych wyników chirurgicznego leczenia CoA współistniejącej z innymi wadami wewnątrzsercowymi u noworodków. Materiał i metody: W okresie od marca 1998 r. do grudnia 2003 r. w klinice operacyjnie leczono 25 noworodków - 14 chłopców (56%) i 11 dziewczynek (44%) - z CoA współistniejącą z innymi wadami wewnątrzsercowymi. Pacjentów podzielono na 3 grupy: 1 - noworodki leczone radykalną metodą jednoetapową (9 przypadków); 2 - pacjenci leczeni operacyjnie w 1 etapie z powodu CoA, u których ze względu na wystąpienie objawów niewydolności krążeniowo- oddechowej w okresie kilku tygodni konieczne było przeprowadzenie operacji radykalnej (korekcji wady wewnątrzsercowej) podczas tego samego pobytu w szpitalu (3 przypadki); 3 - pacjenci z operacyjnie leczoną CoA. Dalsze leczenie operacyjne wady wewnątrzsercowej zaplanowano (13 dzieci) w trybie planowego przyjęcia do kliniki w późniejszym terminie. Wyniki: Po zabiegu operacyjnym stan ogólny 19 pacjentów (76%) poprawił się. U 3 dzieci z powodu utrzymujących się objawów niewydolności krążeniowo-oddechowej jeszcze w trakcie pierwszego pobytu w klinice konieczne było przeprowadzenie drugiego zabiegu operacyjnego - wykonano korekcję radykalną wady w krążeniu pozaustrojowym. W poszczególnych grupach odnotowano następującą śmiertelność: grupa 1 - 0, grupa 2 - 0, grupa 3 - 2 dzieci (15,3%). Wnioski: Wczesne wyniki chirurgicznego leczenia CoA współistniejącej z innymi wadami wewnątrzsercowymi u noworodków wiążą się z małą śmiertelnością. W Klinice Kardiochirurgii Dziecięcej AM w Poznaniu u tych pacjentów zaleca się leczenie dwuetapowe, ale w niektórych przypadkach złożonych wad serca ze współistniejącą CoA i hipoplazją łuku aorty konieczne jest zastosowanie radykalnego leczenia jednoetapowego

Wczesne wyniki chirurgicznego leczenia noworodków z koarktacją aorty współistniejącą z innymi wadami wewnątrzsercowymi

Wstęp: W ok. 60% przypadków koarktacja aorty (CoA) współistnieje z innymi wadami wewnątrzsercowymi. Celem pracy była retrospektywna ocena wczesnych wyników chirurgicznego leczenia CoA współistniejącej z innymi wadami wewnątrzsercowymi u noworodków. Materiał i metody: W okresie od marca 1998 r. do grudnia 2003 r. w klinice operacyjnie leczono 25 noworodków - 14 chłopców (56%) i 11 dziewczynek (44%) - z CoA współistniejącą z innymi wadami wewnątrzsercowymi. Pacjentów podzielono na 3 grupy: 1 - noworodki leczone radykalną metodą jednoetapową (9 przypadków); 2 - pacjenci leczeni operacyjnie w 1 etapie z powodu CoA, u których ze względu na wystąpienie objawów niewydolności krążeniowo- oddechowej w okresie kilku tygodni konieczne było przeprowadzenie operacji radykalnej (korekcji wady wewnątrzsercowej) podczas tego samego pobytu w szpitalu (3 przypadki); 3 - pacjenci z operacyjnie leczoną CoA. Dalsze leczenie operacyjne wady wewnątrzsercowej zaplanowano (13 dzieci) w trybie planowego przyjęcia do kliniki w późniejszym terminie. Wyniki: Po zabiegu operacyjnym stan ogólny 19 pacjentów (76%) poprawił się. U 3 dzieci z powodu utrzymujących się objawów niewydolności krążeniowo-oddechowej jeszcze w trakcie pierwszego pobytu w klinice konieczne było przeprowadzenie drugiego zabiegu operacyjnego - wykonano korekcję radykalną wady w krążeniu pozaustrojowym. W poszczególnych grupach odnotowano następującą śmiertelność: grupa 1 - 0, grupa 2 - 0, grupa 3 - 2 dzieci (15,3%). Wnioski: Wczesne wyniki chirurgicznego leczenia CoA współistniejącej z innymi wadami wewnątrzsercowymi u noworodków wiążą się z małą śmiertelnością. W Klinice Kardiochirurgii Dziecięcej AM w Poznaniu u tych pacjentów zaleca się leczenie dwuetapowe, ale w niektórych przypadkach złożonych wad serca ze współistniejącą CoA i hipoplazją łuku aorty konieczne jest zastosowanie radykalnego leczenia jednoetapowego

Posocznica gronkowcowa w wyniku zakażenia łaty na ubytku przegrody międzykomorowej 14 lat po jego zamknięciu

We report the case of a 17 year-old girl who developed sepsis due to Methicillin-Resistant Staphyloccocus Epidermidis (MRSE) infection of Dacron patch 14 years after ventricular septal defect (VSD) closure and 4 years after pacemaker implantation. Although MRSE grew in many cultures taken and proper antibiotic regimen was administered, no improvement in patient’s clinical status was observed. Disseminated intravascular coagulation and multi-organ failure developed. An operation, at which perforated Dacron VSD-patch was replaced with a new Gore-Tex one, was performed by cardiac surgery team. The patient’s clinical status improved immediately after the procedure. The girl remained well 12 months after discharge. Kardiol Pol 2010; 68, 8: 938-94

Home Monitoring After Liver Transplantation: A Case Study

Wstęp: Przezskórne zamykanie średnich i dużych przetrwałych przewodów tętniczych, stało się w ostatnich latach atrakcyjną metodą leczenia. Zastosowanie w terapii zatyczki Amplatzer Duct Occluder (ADO) umożliwiło wykorzystanie technik kardiologii inwazyjnej również u małych dzieci. Celem pracy była ocena skuteczności nieoperacyjnego leczenia przetrwałego przewodu tętniczego (PDA) za pomocą ADO, związanych z tym trudności, a także ocena wymiaru końcoworozkurczowego lewej komory (LVEDD). Materiał i metody: U 12 pacjentów w wieku od 2 miesięcy do 28 lat zamknięto PDA za pomocą ADO. Kontroli skuteczności zamknięcia, zmian LVEDD oraz oceny pod względem wystąpienia powikłań dokonano podczas badania echokardiograficznego w obserwacji trwającej 1–22 miesięcy (śr. 11 miesięcy) po zabiegu. Wyniki: Przewód tętniczy skutecznie zamknięto u 11 chorych, a u 1 osoby wystąpił przeciek śladowy nieistotny hemodynamicznie. Zabieg był najtrudniejszy u 2 najmłodszych dzieci. U żadnego dziecka nie wystąpiły powikłania - zwężenie lewej gałęzi tętnicy płucnej czy aorty. Stwierdzono istotne statystycznie (p = 0,042) zmniejszenie się LVEDD po zamknięciu przewodu tętniczego ADO. Wnioski: Użycie ADO jest skutecznym sposobem leczenia istotnych PDA. Po zamknięciu PDA z użyciem ADO dochodzi do zmniejszenia LVEDD. Problemy techniczne w stosowaniu ADO zaobserwowano u niemowląt. (Folia Cardiol. 2004; 11: 285-291

Tandem rigidification and π-extension as a key tool for the development of a narrow linewidth yellow hyperfluorescent OLED system.

Hyperfluorescence (HF), a relatively new phenomenon utilizing excitons transfer between two luminophores, requires careful pairwise tuning of molecular energy levels and is proposed to be the crucial step toward the development of new, highly effective OLED systems. To date, barely a few HF yellow emitters with desired narrowband emission but moderate external quantum efficiency (EQE <20%) have been reported. This is because a systematic strategy embracing both Förster Resonance Energy Transfer (FRET) and triplet to singlet (TTS) transition as complementary mechanisms for effective excitons transfer has not yet been proposed. Herein, we present a rational approach, which allows to through subtle structural modification, a pair of compounds built from the same donor and acceptor subunits, but with varied communication between these ambipolar fragments, to be obtained. The TADF-active dopant is based on a naphthalimide scaffold linked to the nitrogen of a carbazole moiety, which through the introduction of an additional bond leads not only to π-cloud enlargement but also rigidifies and inhibits rotation of the donor. This structural change prevents TADF, and allows to guide bandgaps and excited states energies to simultaneously pursue FRET and TTS process. New OLED devices utilizing the presented emitters show excellent external quantum efficiency (up to 27%) and narrow full width at half maximum (40nm), which is a consequence of very good alignment of energy levels. The presented design principles prove that only a minor structural modification is needed to obtain commercially applicable dyes for HF OLED devices

Supramolecular Hydrogels from a Tripeptide and Carbon Nano-Onions for Biological Applications

Nanocomposite hydrogels have attracted researchers&rsquo; attention in recent years to achieve superior performances in a variety of materials applications. In this work, we describe the outcome of three different strategies to combine a self-assembling tripeptide and carbon nano-onions (CNOs), through covalent and non-covalent approaches, into supramolecular and nanostructured hydrogels. Importantly, the tripeptide coated the nano-onions and extended their aqueous dispersions&rsquo; stability by several hours. Furthermore, CNOs could be loaded in the tripeptide hydrogels at the highest level ever reported for nanocarbons, indicating high compatibility between the components. The materials were formed in phosphate-buffered solutions, thus paving the way for biological applications, and were characterized by several spectroscopic, microscopic, thermogravimetric, and rheological techniques. In vitro experiments demonstrated excellent cytocompatibility