The T wave: physiology and pathophysiology

De T-golf op het elektrocardiogram (ECG) is een weergave van de herstelfase (repolarisatie) van de hartventrikels. Afwijkingen in de repolarisatie en T-golven zijn geassocieerd met een hoger risico op levensbedreigende hartritmestoornissen. Er ontbreekt echter gedetailleerde kennis over de genese van de T-golf die zou kunnen helpen bij de diagnostiek en risicostratificatie van ritmestoornissen. Dit proefschrift heeft als doel om aspecten van de fysiologie en pathofysiologie die ten grondslag liggen aan de T-golf-morfologie op te helderen en de effecten van verscheidene factoren (druk, geneesmiddelen, autonome zenuwstelsel, positionele wijzigingen) te onderzoeken. Allereerst wordt de fysiologie van de T-golf beschreven aan de hand van een dierexperiment waarin de relatie tussen repolarisatie in het hart en de T-golf op het ECG uitgebreid wordt onderzocht. Vervolgens worden de effecten van de hartventrikeldruk op de repolarisatie en de T-golf op het ECG beschreven. Het proefschrift vervolgt met een beschrijving van de pathofysiologie van ECG-karakteristieken (J-golven, bifide (gespleten) T-golf en dynamica in QT-tijden) die gerelateerd worden aan repolarisatieafwijkingen. Uit dit proefschrift blijkt echter dat J-golven op het ECG veroorzaakt kunnen worden door regionale geleidingsvertraging in de laterale wand van het linkerventrikel. Daarnaast worden bifide T-golven veroorzaakt door grote repolarisatieverschillen tussen het linker- en rechterventrikel. De slag-op-slag aanpassing (dynamica) van de QT-tijd op het ECG als reactie op snel opstaan verschilt tussen patiënten met het lange QT syndroom (LQTS) en gezonde personen. Concluderend, levert dit proefschrift belangrijke inzichten in de genese van de T-golf op het ECG die bijdragen aan optimalisatie van de diagnostiek en risicostratificatie van ritmestoornissen

Diagnostic accuracy of the standing test in adults suspected for congenital long-QT syndrome

BackgroundAn elegant bedside provocation test has been shown to aid the diagnosis of long‐QT syndrome (LQTS) in a retrospective cohort by evaluation of QT intervals and T‐wave morphology changes resulting from the brief tachycardia provoked by standing. We aimed to prospectively determine the potential diagnostic value of the standing test for LQTS.Methods and ResultsIn adults suspected for LQTS who had a standing test, the QT interval was assessed manually and automated. In addition, T‐wave morphology changes were determined. A total of 167 controls and 131 genetically confirmed patients with LQTS were included. A prolonged heart rate–corrected QT interval (QTc) (men ≥430 ms, women ≥450 ms) at baseline before standing yielded a sensitivity of 61% (95% CI, 47–74) in men and 54% (95% CI, 42–66) in women, with a specificity of 90% (95% CI, 80–96) and 89% (95% CI, 81–95), respectively. In both men and women, QTc≥460 ms after standing increased sensitivity (89% [95% CI, 83–94]) but decreased specificity (49% [95% CI, 41–57]). Sensitivity further increased (PConclusionsDespite earlier retrospective studies, a baseline ECG and the standing test in a prospective evaluation displayed a different diagnostic profile for congenital LQTS but no unequivocal synergism or advantage. This suggests that there is markedly reduced penetrance and incomplete expression in genetically confirmed LQTS with retention of repolarization reserve in response to the brief tachycardia provoked by standing.Developmen