Urban prototyping and hybrid architecture. A morphological perspective

Il concetto di ibrido, applicato agli studi sulla forma urbana, è foriero di inedite implicazioni, in grado di elucidare alcune aporie in ordine alla funzione rigenerativa della crisi della città e dalla società che l’abita. In tal nuovo senso, la decisione implicata dalla crisi si risolve creativamente nel momento in cui, venendo progressivamente meno la cogenza di quanto convenuto e contenuto nel valore della legge, per definizione “tipica”, il patrimonio edilizio che la incarna da quella stessa legge progressivamente si congeda, in tal modo “aprendosi” a imprevedibili avventure dello spirito progettante

Prasugrel for the treatment of patients with acute coronary syndrome

Prasugrel (CS-747, LY640315) is a novel member of the thienopyridine class of oral anti-platelet agents (also including ticlopidine and clopidogrel). Like other thienopyridines, prasugrel is a prodrug that is inactive in vitro. Prasugrel’s conversion to its active metabolite is more rapid and efficient than that of other thienopyridines, with a less strict dependence on specific cytochrome P-450 enzymes. Prasugrel’s active metabolite (R-138727) binds specifically and irreversibly to the platelet P2Y12 purinergic receptor, thus inhibiting ADP-mediated platelet activation and aggregation. Preclinical data and early clinical data in healthy subjects showed greater platelet inhibition and consistency with prasugrel as opposed to clopidogrel. Clinical studies in patients with cardiovascular disease confirmed the greater efficacy of prasugrel compared with clopidogrel. Collectively, these phase 1/1b studies and a phase 2 study (JUMBO-TIMI 26) aided in dose selection for the phase 3 trial (TRITON-TIMI 38) in patients with acute coronary syndrome undergoing percutaneous coronary intervention. This trial once again confirmed the greater anti-platelet effect of prasugrel, but also highlighted a higher risk of bleeding, even fatal. Another phase 2 trial (PRINCIPLE-TIMI 44) compared prasugrel and high-dose clopidogrel in patients undergoing cardiac catheterization for planned PCI

Il diritto all’architettura come “ricerca paziente”

Architecture draws its primacy from being the foundation act of any human expression, the latter then becoming an interpretation of the former. The same concept of the human being, is not conceivable independently from a spatial relation with its living environment. In this essay, the so-called “project of crisis” prompted by Modernity is described as a modality of thinking, which is completely de-territorialized. The main aim is therefore to show its aporias. Modernity, in order to free itself from the existing power relation system, assumes the “indeterminate” as its promised land to colonize and inhabit, thus performing a process of “heterogenesis of ends”. As a main consequence, architecture was doomed to become nothing more than a derivative of Planning, where the latter was assumed as the technical device to manage the anarchy of the former, as the paradoxical consequence of a rationality liberated from any form of spatial constraint. The crisis of this modality of thinking, accelerated by the financial capitalism’s failure, offers the chance to rescue back the original primacy of architecture, popping up a new possible epoch

States of co-existence and border projects in port cities: Genoa and Rotterdam compared

In port cities there is a tendency to dislocate production activities in favour of logistic-productive dynamics. In addition, the transition from an industrial area model to a \u2018logistics hinterland\u2019 formula shifts attention to a territorial scale, focusing on spaces at the border between the port and city areas. Today, port\u2013city borders are commonly perceived as barriers but they could be dynamic development thresholds. Existing port cities exhibit different states of coexistence at their port\u2013city borders: sometimes they are forced situations originating from poor management, but they can also provide opportunities for mutual interaction and synergy. This paper compares port\u2013 city borders in Genoa and Rotterdam using interviews, relevant literature and mapping. Conclusions are drawn concerning the possibilities and potential for future port\u2013city borders

De studie van de vorm van de stad in Italië

Dit artikel schetst het nauwe verband tussen stedelijke morfologie en stadsontwerp binnen de traditie van de Italiaanse architectuur en stedenbouw. De aandacht concentreert zich op het werk van architecten en stedenbouwkundigen uit de twintigste eeuw, het tijdperk waarin de studie van de stedelijke morfologie en het stadsontwerp opkwam in Italië. Vanuit hun gemeenschappelijke culturele achtergrond houden alle auteurs die aan deze onderwerpen hebben bijgedragen zich bezig met het begrip ‘type’ en delen ze de opvatting dat er een nauw verband bestaat tussen stedelijke morfologie en gebouwtypologie. Daarentegen bestaan er verschillende meningen over wat de hedendaagse stad zou moeten zijn, die op hun beurt weer hun weerslag hebben gehad op de analyse van de vorm van de stad.  Het typologische debat heeft in Italië dan ook altijd een sterke ideologische component gehad. In plaats van een gemeenschappelijke poging om tot wederzijds inzicht te komen, werd de studie van de stedelijke morfologie sterk gekenmerkt door systematische en wederzijdse misverstanden tussen de voorvechters.  In dit artikel wordt geprobeerd de veelvoud aan culturele posities binnen dit veld te definiëren aan de hand van hun specifieke ontwerp en planningsdoelstellingen, vanuit de overtuiging dat de complexiteit van het verschijnsel stad in onze tijd niet langer tegemoet kan worden getreden vanuit één enkel gezichtspunt. Vanuit Italiaans gezichtspunt bezien, is een kritische interpretatie van een stedelijk verschijnsel ondenkbaar als deze niet plaatsvindt binnen een specifieke ontwerpstrategie gericht op het onderzochte verschijnsel. Dit verklaart waarom de belangrijkste bijdragen aan de studie van de stedelijke morfologie als discipline in Italië te vinden zijn in het onderzoek door architecten, stedenbouwkundigen en stadsontwerpers. Deze benadering is grotendeels totstandgekomen vanuit een ideologische doelstelling. In plaats van de vorm van de stad te bestuderen als het complexe resultaat van specifieke historische voorwaarden, die zich elk kenmerken door hun eigen intenties en formele resultaten, hebben Italiaanse architecten en stedenbouwkundigen getracht de vorm van de stad in haar totaliteit te interpreteren vanuit een enkelvoudig gezichtspunt. Dat gezichtspunt was steeds duidelijk verbonden met de idee van de stad dat ze wilden verspreiden. De interpretatie van de vorm van de stad draait vrijwel altijd om een instrumenteel gebruik van het begrip ‘type’, dat onvermijdelijk leidt tot een substantiële vermindering van de doeltreffendheid van de interpretatie. We kunnen zelfs zeggen dat een interpretatie, des te meer een gecontextualiseerd systeem van kennis vastlegt, naarmate deze sterker vasthoudt aan het historisch proces waarin een bepaalde vorm tot stand is gekomen. Dat systeem heeft een breed scala aan mogelijkheden omdat elke definitie van het type verwijst naar een specifieke opvatting van architectuur. Het brede scala aan ideeën biedt de mogelijkheid de meest passende oplossing voor een gegeven probleem te vinden. Als gevolg hiervan is de vorm van de stad vrijwel nooit onderzocht in de termen waarin ze is geconcipieerd, geanalyseerd, gebouwd en – successievelijk – in tijd en ruimte is aangepast. Eerder vond het onderzoek plaats op een simplistische manier, vanuit het – soms in brede kringen gedeelde – subjectieve idee hoe het stadslandschap er in de toekomst zou moeten uitzien, uitgaande van een vooraf gekozen stedenbouwkundige theorie. Wordt het toneel in Italië dus gekenmerkt door een veelvoud van met elkaar strijdende bijdragen, het is desalniettemin mogelijk bepaalde gemeenschappelijke thema’s te ontdekken in de ontwikkeling van het architectonisch en stedenbouwkundig debat, waaronder enkele gedeelde thema’s in het werk van onderzoekers die tot verschillende stromingen behoren. Dit raamwerk brengt ons onvermijdelijk in een positie waarin we elke morfologische benadering aannemen als een soort algebraïsche functie waarvan de waarde slechts kan worden bepaald binnen een tevoren afgebakend geldigheidsdomein. Buiten deze benadering gelden andere principes en regels. Gegeven de huidige context, waarin architecten en stedenbouwkundigen zich in toenemende mate gesteld zien voor complexe en diverse problemen, is het nodig om in ieder geval voor wat betreft de twintigste eeuw de doeltreffendheid van de belangrijkste bijdragen aan de ontwikkeling van de vorm van de stad af te bakenen. De veelvoud aan benaderingen en theoretische posities biedt een scala aan instrumenten om een specifieke morfologische problematiek te kunnen oplossen

L’AVVENTURA DEL PROGETTO E IL DESTINO DELL’UOMO. Architettura e costruzione della realtà sociale

Nell'opinione corrente, il progetto è solitamente inteso come attività raziocinante, che presume l’essenza umana, e ancor più “prestazione d’opera intellettuale”, che implica un’attitudine comunque produttiva. Questo duplice pregiudizio costituisce un impensato della cultura architettonica moderna e contemporanea, rispetto al quale la radicale crisi di valori inaugurata dal capitalismo finanziario, a partire dal 2007, impone un render conto non più differibile. Se la “raziocinazione” sottace infatti ciò che ogni vero progetto dovrebbe assumere quale propria finalità di ricerca, trasformandolo in “bene” riproducibile, la messa in opera dà per scontato il proprio oggetto, senza per altro spiegare per quali vie ad esso si pervenga. A ben vedere, le radici di tali “impensati”, ben oltre modernità e contemporaneità, risalgono financo al pensiero classico. Già per Aristotele, il “fare” dell’architetto è assimilato integralmente a produzione di manufatti, senza discriminazione alcuna tra arte e artigianato; comunque degradato rispetto alla speculazione filosofica, alla teoresi e all'esercizio della politica, che ne costituiscono le espressioni più alte. Il Rinascimento, distinguendo tra progetto ed esecuzione, nobilita il primo in quanto atto di creazione, che sta all'edificio come la concezione (la noesi) alla realizzazione (la poiesi), riproponendo la dicotomia poc'anzi richiamata all'interno della stessa disciplina. L’assimilazione del lavoro intellettuale a quello operaio, propria dei totalitarismi del XX secolo, riducendo il primo a strumento di propaganda “organico” alle esigenze del sistema di potere dominante, lo priva di quella funzione critica che, soprattutto grazie all'impegno filosofico, il pensiero aveva sempre rivendicato. La mancanza di parole adeguate ad esprimere la cultura del lavoro nella società emergente dalla crisi di valori dell’ultimo decennio, unitamente alla necessità di rivendicare gli immobili abbandonati, che quella stessa crisi ha creato, attraverso pratiche rigenerative dal significato inequivocabilmente sperimentale, ci obbliga a riflettere su precedenti che possano illuminare la via da percorrere, al fine di superare resistenze ed imprevisti. Se i movimenti liturgici, da una parte, e le azioni performative, dall'altra, offrono fertili motivi di spunto, la ricerca è oramai orientata verso espressioni del fare che, pur non risultando immediatamente produttive, non si arrestino al pensiero e alle sue categorie

Geospatial analysis and living urban geometry

This essay outlines how to incorporate morphological rules within the exigencies of our technological age. We propose using the current evolution of GIS (Geographical Information Systems) technologies beyond their original representational domain, towards predictive and dynamic spatial models that help in constructing the new discipline of "urban seeding". We condemn the high-rise tower block as an unsuitable typology for a living city, and propose to re-establish human-scale urban fabric that resembles the traditional city. Pedestrian presence, density, and movement all reveal that open space between modernist buildings is not urban at all, but neither is the open space found in today's sprawling suburbs. True urban space contains and encourages pedestrian interactions, and has to be designed and built according to specific rules. The opposition between traditional self-organized versus modernist planned cities challenges the very core of the urban planning discipline. Planning has to be re-framed from being a tool creating a fixed future to become a visionary adaptive tool of dynamic states in evolution

On the origin of spaces: morphometric foundations of urban form evolution

The modern discipline of urban morphology gives us a ground for the comparative analysis of cities, which increasingly includes specific quantitative elements. In this paper, we make a further step forward towards the definition of a general method for the classification of urban form. We draw from morphometrics and taxonomy in life sciences to propose such method, which we name ‘urban morphometrics’. We then test it on a unit of the urban landscape named ‘Sanctuary Area’ (SA), explored in 45 cities whose origins span four historic time periods: Historic (medieval), Industrial (19th century), New Towns (post-WWII, high-rise) and Sprawl (post-WWII, low-rise). We describe each SA through 207 physical dimensions and then use these to discover features that discriminate them among the four temporal groups. Nine dimensions emerge as sufficient to correctly classify 90% of the urban settings by their historic origins. These nine attributes largely identify an area's ‘visible identity’ as reflected by three characteristics: (1) block perimeterness, or the way buildings define the street-edge; (2) building coverage, or the way buildings cover the land and (3) regular plot coverage, or the extent to which blocks are made of plots that have main access from a street. Hierarchical cluster analysis utilising only the nine key variables nearly perfectly clusters each SA according to its historic origin; moreover, the resulting dendrogram shows, just after WWII, the first ‘bifurcation’ of urban history, with the emergence of the modern city as a new ‘species’ of urban form. With ‘urban morphometrics’ we hope to extend urban morphological research and contribute to understanding the way cities evolve