Transplantacja serca i płuc, a może tylko serca? Wnioski z postępowania diagnostycznego i leczenia 52-letniego chorego

Transplantacja serca jest uznaną metodą leczenia znacznego, nieodwracalnego uszkodzenia mięśnia sercowego. Jednym z przeciwwskazań do transplantacji serca jest nieodwracalne nadciśnienie płucne. Górna wartość oporu płucnego u biorcy wynosi 6 j. Wooda, jednak bardziej przydatna jest wartość przezpłucnego gradientu ciśnienia, którego górną granicą jest 15 mm Hg. Przeszczepienie serca i płuc jest o wiele bardziej problematyczne i obciążone większym ryzykiem niż przeszczepienie samego serca. Pamiętając o powyższych zaleceniach i rozpatrując zabieg transplantacji u pacjenta z chorobą serca i płuc, zamiarem autorów jest poprowadzenie leczenia w taki sposób, aby zdecydować się na zabieg optymalny dla chorego. (Folia Cardiol. 2003; 10: 393–397

Predictors of successful iatrogenic pseudoaneurysm compression dressing repair

Background: Complications to femoral artery puncture may result in formation of a pseudoaneurysm (PSA). We investigated whether PSA obliteration may be achieved by compression dressing repair (CDR) and sought to determine the predictors of successful CDR. Methods: Sixty two patients (30 male, mean age 61.0 ± 12.8) with femoral PSAs due to cardiac catheterization were included in the study. In all patients, duplex ultrasound followed by CDR was performed to evaluate PSA morphology and flow velocities in the PSA neck. Results: Forty six (74.2%) patients did not respond to CDR. Predictors of successful CDR were forward [0.18 (0.07-0.47), p = 0.0004] and reverse [0.08 (0.02-0.33), p = 0.0006] flow velocities in the PSA neck. The forward velocity was identified as an independent predictor of CDR outcome (p = 0.02). Conclusions: Compression dressing repair may serve as an alternative method of femoral pseudoaneurysm management in patients with low forward and reverse velocities of the flow in pseudoaneurysm neck. The forward velocity is an independent predictor of compression dressing repair result. (Cardiol J 2010; 17, 2: 179-183

Zachowanie się dyspersji QT pod wpływem angioplastyki wieńcowej w chorobie niedokrwiennej serca

Wstęp: Dyspersja QT jest to zróżnicowanie czasu trwania odstępu QT w zapisie EKG. Wynika ona z niejednorodności procesu repolaryzacji. Zwraca się uwagę na występowanie groźnych dla życia arytmii komorowych i nagłego zgonu sercowego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, u których obserwuje się zwiększoną dyspersję QT. Celem pracy była analiza dyspersji QT u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową przed zabiegiem angioplastyki wieńcowej w porównaniu z osobami zdrowymi oraz osobami z chorobą wieńcową po wykonaniu angioplastyki. Materiał i metody: Badaniem objęto 120 osób z potwierdzoną koronarograficznie stabilną chorobą wieńcową. Wszystkich chorych zakwafilikowano do zabiegu angioplastyki wieńcowej. Dyspersję odstępu QT oceniono na podstawie jednoczesnego 12-odprowadzeniowego standardowego zapisu EKG. Wnioski: Skuteczna rewaskularyzacja w stabilnej chorobie wieńcowej korzystnie wpływa na dyspersję QT. Niezależnie od liczby poszerzanych tętnic i ich rodzaju wpływ na dyspersję QT jest podobny. (Folia Cardiol. 2003; 10: 475–479

Zachowanie się dyspersji QT pod wpływem angioplastyki wieńcowej w chorobie niedokrwiennej serca

Wstęp: Dyspersja QT jest to zróżnicowanie czasu trwania odstępu QT w zapisie EKG. Wynika ona z niejednorodności procesu repolaryzacji. Zwraca się uwagę na występowanie groźnych dla życia arytmii komorowych i nagłego zgonu sercowego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, u których obserwuje się zwiększoną dyspersję QT. Celem pracy była analiza dyspersji QT u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową przed zabiegiem angioplastyki wieńcowej w porównaniu z osobami zdrowymi oraz osobami z chorobą wieńcową po wykonaniu angioplastyki. Materiał i metody: Badaniem objęto 120 osób z potwierdzoną koronarograficznie stabilną chorobą wieńcową. Wszystkich chorych zakwafilikowano do zabiegu angioplastyki wieńcowej. Dyspersję odstępu QT oceniono na podstawie jednoczesnego 12-odprowadzeniowego standardowego zapisu EKG. Wnioski: Skuteczna rewaskularyzacja w stabilnej chorobie wieńcowej korzystnie wpływa na dyspersję QT. Niezależnie od liczby poszerzanych tętnic i ich rodzaju wpływ na dyspersję QT jest podobny. (Folia Cardiol. 2003; 10: 475–479

Cardiac rupture risk estimation in patients with acute myocardial infarction treated with percutaneous coronary intervention

Background: Cardiac rupture (CR) is a common cause of death following acute myocardial infarction (AMI). Despite improvements in AMI treatment, the frequency of CR remains considerable and in most cases leads to death. The aim of the study was to define the independent prognostic CR risk factors of AMI in patients treated with percutaneous coronary intervention (PCI). Methods: A total of 4,200 AMI patients treated by PCI were studied retrospectively. Two hundred and seventy patients who had died of AMI were examined. In all cases CR was confirmed in post-mortem examination. Results: Cardiac rupture occurred in 49 patients (18.1%). In the CR group, 24.4% patients received thrombolysis and 22.6% in the non-CR group (p = NS). The following characteristics were associated with a higher rate of CR in univariable analysis: age (70.3 &#177; 3.2 vs. 65.2 &#177; &#177; 9.9; p < 0.001), female (75.0% vs. 60.2%; p < 0.001), prior cardiac event and absence of myocardial infarction history (61.2% vs. 40.2%; p < 0.05 and 14.2% vs. 33.4%; p < 0.05), presence of QS complex in first ECG (75.5% vs. 52.0%, p < 0.05) and multiple coronary heart disease (75.5% vs. 61.5%, p < 0.05), and long time from onset of symptoms to thrombolysis and to PCI (8.1 &#177; 2.8 vs. 4.7 &#177; 2.3 hours, p < 0.001 and 9.0 &#177; 5.5 vs. 4.5 &#177; 3.2 hours, p < 0.001). In the multivariable analysis, independent predictors of CR were: age (OR: 1.1; 95% CI: 1.02-1.19; p = 0.01); female gender (OR: 0.2; 95% CI: 0.07-0.52; p = 0.001); time from onset of symptoms to PCI (OR: 1.15; 95% CI: 1.07-1.47; p = 0.003). Conclusions: Old age, female gender and long time from onset of symptoms to AMI treatment (independent of previous fibrinolysis) are independent factors of CR in PCI patients. (Cardiol J 2007; 14: 538-543)

<Book Review> Yamanoi Kazunori, How does the politics change the social security

WSTĘP. Celem pracy była ocena wpływu otyłości oraz cukrzycy typu 2 na przerost lewej komory serca u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. MATERIAŁ I METODY. Badaniem objęto grupę 554 osób z nadciśnieniem tętniczym (62% mężczyzn, 38% kobiet) oraz 97 osób z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2 (61% mężczyzn, 39% kobiet). Średni wiek w obu grupach wynosił 53 &#177; 13 lat v. 58 &#177; 8 lat. U wszystkich badanych wykonano echokardiografię, dwukrotny pomiar ciśnienia tętniczego, mierzono obwód talii i bioder oraz określano wskaźnik masy ciała (BMI). WYNIKI. Masa lewej komory (LVM) oraz wskaźnik masy lewej komory serca (LVMI) były istotnie wyższe w grupie osób z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2 w porównaniu z grupą osób bez cukrzycy, wynosiły one odpowiednio: LVM &#8212; 280,6 &#177; 67,4 g v. 247,3 &#177; 74,8 g, p < 0,0001; LVMI &#8212; 145,2 &#177; 33 g/ /m2 v. 129,9 &#177; 36 g/m2, p < 0,0001. W przypadku osób z nadciśnieniem tętniczym nieobciążonych cukrzycą wykazano dodatnią korelację BMI z LVMI (r = 0,17, p < 0,0001), zarówno wśród mężczyzn, jak i kobiet. W przypadku wskaźnika talia/biodro wykazano dodatnią korelację z LVMI tylko w grupie kobiet (r = 0,26, p < 0,0001). U pacjentów ze współistniejącą cukrzycą typu 2 nie stwierdzono związku BMI oraz wskaźnika talia/biodro z przerostem lewej komory serca. WNIOSKI. Czynnikami zwiększającymi ryzyko przerostu lewej komory serca wśród osób z nadciśnieniem tętniczym są wysoki wskaźnik masy ciała oraz otyłość brzuszna w przypadku kobiet. Pacjenci ze współistniejącą cukrzycą typu 2 cechują się bardziej zaznaczonym przerostem lewej komory serca. (Diabet. Prakt. 2011, tom 12, nr 4, 134&#8211;141)INTRODUCTION. The aim of this study was to assess the influence of obesity and diabetes mellitus on left ventricular hypertrophy in patients with arterial hypertension. MATERIAL AND METHODS. Study population consisted of 554 patients with hypertension (62% men, 38% women), and 97 patients with hypertension and concomitant diabetes mellitus (DM) (61% men, 39% women). The mean age in these two groups was 53 &#177; 13 years v. 58 &#177; 8 years respectively. We performed echocardiography as well as blood pressure (twice) and waist and hip circumference measurements. Body mass index (BMI) was assessed. RESULTS. Left ventricular mass (LVM) and left ventricular mass index (LVMI) were significantly higher in the group with hypertension and concomitant DM than in the group without DM, LVM &#8212; 280.6 &#177; 67.4 g v. 247.3 &#177; 74.8 g, p < 0.0001, LVMI &#8212; 145.2 &#177; 33 g/m2 v. 129.9 &#177; 36 g/m2, p < < 0.0001. In patients with hypertension without DM, BMI positively correlated with LVMI (r = 0.17, p < < 0,0001) in men and in women. Waist/hip ratio positively correlated with LVMI in women (r = 0.26, p < 0.0001). In the group of patients with concomitant DM, BMI and waist/hip ratio didn&#8217;t correlate with left ventricular hypertrophy. CONCLUSIONS. Higher body mass index and abdominal obesity in women are risk factors for left ventricular hypertrophy. Left ventricular hypertrophy is more prevalent in the group with concomitant DM. (Diabet. Prakt. 2011, vol. 12, no 4, 134&#8211;141

Ocena ryzyka pęknięcia serca u pacjentów z ostrym zawałem serca poddanych przezskórnej interwencji wieńcowej

Wstęp: Pęknięcie serca jest częstą przyczyną śmierci pacjentów z ostrym zawałem serca (AMI). Pomimo postępu w leczeniu AMI do pęknięcia serca dochodzi dość często, a powikłanie to w większości przypadków prowadzi do śmierci. Celem tego badania było określenie niezależnych wskaźników predykcyjnych pęknięcia serca w przebiegu AMI u pacjentów poddanych przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI). Metody: Zbadano retrospektywnie 4200 pacjentów z AMI leczonych za pomocą PCI. Analizą objęto 217 osób, które zmarły z powodu AMI. We wszystkich przypadkach pęknięcie serca potwierdzono w badaniu pośmiertnym. Wyniki: Pęknięcie serca wystąpiło u 49 pacjentów (18,1%). W grupie osób z pęknięciem serca leczenie trombolityczne zastosowano u 24,4% chorych, w porównaniu z 22,6% pacjentów, u których nie doszło do pęknięcia serca (p = NS). Z większym ryzykiem pęknięcia serca w analizie jednozmiennej wiązały się następujące cechy: wiek (70,3 &#177; 3,2 vs. 65,2 &#177; 9,9 roku; p < 0,001), płeć żeńska (75,0% vs. 60,2%; p < 0,001); wcześniejszy incydent sercowy (61,2% vs. 40,2%; p < 0,05), negatywne wywiady w kierunku uprzednio przebytego zawału (częstość występowania uprzednio przebytego zawału: 14,2% vs. 33,4%; p < 0,05), obecność zespołów QS w pierwszym elektrokardiogramie (75,5% vs. 52,0%; p < 0,05), choroba wielu tętnic wieńcowych (75,5% vs. 61,5%; p < 0,05) oraz długi czas od początku wystąpienia objawów do trombolizy lub PCI (odpowiednio 8,1 &#177; 2,8 vs. 4,7 &#177; 2,3 h, p < 0,001 oraz 9,0 &#177; 5,5 vs. 4,5 &#177; &#177; 3,2 h; p < 0,001). W analizie wielozmiennej niezależnymi wskaźnikami predykcyjnymi pęknięcia serca były: wiek [iloraz szans (OR) 1,1; 95-procentowy przedział ufności (CI) 1,02-1,19; p = 0,01], płeć żeńska (OR 0,2 dla płci męskiej w porównaniu z żeńską; 95% CI 0,07-0,52; p = 0,001) oraz czas od początku objawów do PCI (OR 1,15; 95% CI 1,07-1,47; p = 0,003). Wnioski: Starszy wiek, płeć żeńska i długi czas od początku wystąpienia objawów do leczenia AMI (niezależnie od wcześniejszej trombolizy) są niezależnymi czynnikami ryzyka pęknięcia serca u pacjentów poddawanych PCI. (Folia Cardiologica Excerpta 2008; 3: 79-84)

Czy metoda transplantacji serca wpływa na napełnianie lewej komory?

Background: For over 40 years now orthotopic heart transplantation (OHT) has been the treatment of choice in patients with advanced heart failure. For many years patients undergoing OHT have been treated with the classical approach involving anastomosis of the donor atria with the recipient atria resulting in a heart in which the atria are enlarged. An alternative method for OHT is the bicaval anastomosis technique, which involves connecting both of the donor&#8217;s venae cavae with the recipient&#8217;s venae cavae. Aim: To assess left ventricular (LV) filling in patients undergoing OHT using the classical (biatrial) versus bicaval approach. Methods: We analysed 60 patients who had undergone OHT between 1 and 36 months before. Myocardial biopsy at echocardiography revealed grade 0 or 1A rejection in all the patients. All the patients were also in NYHA functional class I. The patients were divided in two groups: patients who had undergone biatrial anastomosis (Group 1, n = 40) and patients who had undergone bicaval OHT (Group 2, n = 20). In order to render the results independent of pre-OHT blood pressure values in the pulmonary circulation we assessed the values of right ventricular systolic pressure (RVSP), mean pulmonary artery pressure (PAP) and transpulmonary gradient (TPG) in all the patients before OHT. We assessed the following echocardiographic parameters: peak early filling velocity (E-wave), peak atrial filling velocity (A-wave), E-wave deceleration time, early diastolic mitral valve ring motion velocity (E&#8217;), E/E&#8217;, isovolumetric relaxation time of the LV, duration of the A-wave, right atrial area and left atrial area, LV mass, LV mass index, LV end-diastolic and end-systolic dimension, and the severity of tricuspid regurgitation (TR). Results: The values of RVSP, PAP and TPG in the study groups before OHT did not differ significantly. The values of E (86.5 &#177; 12.5 vs. 67.3 &#177; 8.5; p < 0.001), E&#8217; (11.9 &#177; 1.1 vs. 10.9 &#177; 0.9; p = 0.003) and E/E&#8217; (7.4 &#177; 1.5 vs. 6.1 &#177; 0.85; p = 0.006) differed between the groups and were significantly higher in the group undergoing surgery using the biatrial approach. The duration of the A-wave was significantly longer in the group undergoing surgery using the bicaval approach (129.0 &#177; 5.1 vs. 136.7 &#177; 10.0; p = 0.001). There were no significant differences in the other parameters of LV filling. Right atrial area was significantly lower in the group undergoing surgery using the bicaval approach (19.2 &#177; 3.0 vs. 14.0 &#177; 2.0; p < 0.001). LV size, LV mass and LV mass index did not differ significantly between the groups. The lack of TR was more commonly observed in the group undergoing surgery using the bicaval approach at the limit of p = 0.05. Pacemaker implantation was required in 12 (30%) patients from the group undergoing surgery using the classical method and 2 (10%) patients from the group undergoing OHT using the bicaval approach (p = 0.04). Conclusions: Certain echocardiographic parameters suggest a better LV filling in patients undergoing OHT using the bicaval approach. Preservation of the right atrial geometry in patients undergoing OHT using the bicaval approach plays an important role in LV filling.Wstęp: Od ponad 40 lat transplantacja serca (OHT) jest leczeniem z wyboru chorych z zaawansowaną niewydolnością serca. Przez wiele lat pacjenci poddani OHT byli operowani metodą klasyczną, która polega na zespoleniu obu przedsionków dawcy z przedsionkami biorcy, w związku z czym u biorcy funkcjonuje serce, którego przedsionki są powiększone. Alternatywną metodą OHT jest zespolenie bikawalne, czyli łączenie obu żył głównych dawcy z żyłami głównym biorcy. Cel: Celem pracy była ocena napełniania lewej komory (LV) chorych po OHT operowanych metodą klasyczną (biatrialną) i bikawalną. Metody: Analizą objęto 60 pacjentów przez 1&#8211;36 miesięcy po OHT. Wszyscy chorzy charakteryzowali się 0 lub 1A stopniem odrzutu w biopsji miokardialnej w momencie badania echokardiograficznego i byli w I klasie wg NYHA. Pacjentów podzielono na 2 grupy: 40 chorych po zespoleniu biatrialnym (grupa I) i 20 chorych po bikawalnym OHT (grupa II). Aby uniezależnić wyniki od wartości ciśnienia w krążeniu płucnym przed OHT, zbadano wartości skurczowego ciśnienia w prawej komorze (RVSP), średniego ciśnienia w tętnicy płucnej (PAP) i gradientu przezpłucnego (TPG) u wszystkich badanych przed OHT. Ocenie poddano parametry echokardiograficzne: maksymalną prędkość fali wczesnego napływu &#8212; fala E, maksymalną prędkość napływu przedsionkowego &#8212; fala A, czas deceleracji fali E, maksymalną prędkość wczesnorozkurczowego ruchu pierścienia mitralnego (E&#8217;), E/E&#8217;, czas izowolumetrycznego rozkurczu LV, czas trwania fali A, pole powierzchni prawego i lewego przedsionka, masę LV (LVM), wskaźnik LVM, wymiar końcoworozkurczowy i końcowoskurczowy LV oraz wielkość niedomykalności trójdzielnej (TR). Wyniki: Wartości RVSP, PAP i TPG w badanych grupach przed OHT nie różniły się istotnie. Wartości E (86,5 &#177; 12,5 v. 67,3 &#177; &#177; 8,5; p < 0,001), E&#8217; (11,9 &#177; 1,1 v. 10,9 &#177; 0,9; p = 0,003) i E/E&#8217; (7,4 &#177; 1,5 v. 6,1 &#177; 0,85; p = 0,006) różniły się między obiema grupami i były istotnie większe w grupie operowanej metodą biatrialną. Czas trwania fali A był istotnie dłuższy w grupie operowanej metodą bikawalną (129,0 &#177; 5,1 v. 136,7 &#177; 10,0; p = 0,001). Nie zaobserwowano istotnych różnic dla innych parametrów obrazujących napełnianie LV. Pole powierzchni prawego przedsionka było istotnie mniejsze w grupie operowanej metodą bikawalną (19,2 &#177; 3,0 v. 14,0 &#177; 2,0; p < 0,001). Wielkość LV, LVM i LVMI nie różniły się istotnie między obiema grupami. Brak TR obserwowano częściej w grupie operowanej metodą bikawalną, przy granicznym poziomie p = 0,05. Konieczność implantacji rozrusznika serca wystąpiła u 12 (30%) chorych z grupy operowanej klasycznie i u 2 (10%) pacjentów z grupy poddanej bikawalnej OHT (p = 0,04). Wnioski: Niektóre parametry echokardiograficzne wskazują na lepsze napełnianie LV u chorych poddanych bikawalnej metodzie OHT. Zachowanie geometrii prawego przedsionka u chorych poddanych bikawalnej metodzie OHT odgrywa ważną rolę w napełnianiu LV