Szanowni Państwo

Z prawdziwą przyjemnością przyjąłem zaproszenie do poprowadzenia działu intensywnej terapii kardiologicznej i resuscytacji w „Kardiologii Inwazyjnej”, będąc od lat związany zawodowo z miejscem, gdzie te obydwa szerokie działy kardiologii współdziałają razem i przenikają się wzajemnie podczas opieki nad chorymi w ostrych stanach kardiologicznych. Zagadnienia związane z intensywną terapią kardiologiczną stale gościły na łamach KI. O ich wysoki poziom merytoryczny doskonale dbała Pani Profesor Beata Średniawa, której obowiązki przejmuję z nadzieją, że podołam, wspólnie z autorami prac, temu zadaniu.Z prawdziwą przyjemnością przyjąłem zaproszenie do poprowadzenia działu intensywnej terapii kardiologicznej i resuscytacji w „Kardiologii Inwazyjnej”, będąc od lat związany zawodowo z miejscem, gdzie te obydwa szerokie działy kardiologii współdziałają razem i przenikają się wzajemnie podczas opieki nad chorymi w ostrych stanach kardiologicznych. Zagadnienia związane z intensywną terapią kardiologiczną stale gościły na łamach KI. O ich wysoki poziom merytoryczny doskonale dbała Pani Profesor Beata Średniawa, której obowiązki przejmuję z nadzieją, że podołam, wspólnie z autorami prac, temu zadaniu

Ablacja łącza przedsionkowo-komorowego jako terapia pomostowa tachykardiomiopatii i niewydolności nerek w przebiegu migotania przedsionków z szybkim rytmem komór

We present the case of a 67 year-old woman with tachycardiomyopathy induced by atrial fibrillation with high frequency ventricular response. The patient underwent resynchronisation pacemaker implantation and atrioventricular junction ablation as a bridging therapy prior to cryoballoon pulmonary vein ostia ablation.W pracy przedstawiono przypadek 67-letniej chorej z tachykardiomiopatią w przebiegu migotania przedsionków z szybkim rytmem komór leczoną implantacją stymulatora resynchronizującego i ablacją łącza przedsionkowo-komorowego jako terapią pomostową przed krioablacją balonową ujść żył płucnych

Zero-contrast percutaneous coronary interventions to preserve kidney function in patients with severe renal impairment and hemodialysis subjects

Introduction: Zero-contrast percutaneous coronary intervention (zero-PCI) is a new method for prevention of contrast-induced acute kidney injury (AKI) in patients with chronic kidney disease (CKD). However, evidence for its feasibility, safety and clinical utility is limited to reports of single cases or series of patients. Aim: To present outcomes of zero-PCI in patients with severe CKD, including hemodialysis subjects, who were treated with this procedure in order to preserve their renal function. Material and methods: Twenty-nine zero-PCIs were performed, mostly as a staged procedure, in 20 patients with advanced CKD. In this group, 4 patients were treated with hemodialysis but presented preserved residual renal function. The estimated median risk for contrast-induced AKI in non-dialysis patients was 26% (26–57%). Results: Zero-PCI was feasible in each intended patient, including those with complex left main stenosis or lesion within a saphenous vein graft, and there was no specific complication associated with this technique. After the procedure, the factual AKI prevalence was 10% and no patient required renal replacement therapy. Three of 4 hemodialysis patients preserved their residual renal function. During the median follow-up of 3.2 (1.2–5.3) months no patient experienced an acute coronary event or required revascularization. Conclusions: Zero-PCI is a safe and promising method to preserve renal function in patients with CKD and hemodialysis patients. Such an approach is feasible even in complex coronary lesions and yields good clinical outcomes in mid-term observation

Pełna trójnaczyniowa rewaskularyzacja wieńcowa z użyciem ultra niskich dawek kontrastu jako strategia zachowania rezydualnej funkcji nerek u chorego z ostrym zespołem wieńcowym

Contrast induced nephropathy is a serious complication of coronary angiography and percutaneous coronary intervention (PCI) among patients with chronic kidney diseases. The only real preventative strategy against this complication is an adequate hydration along with reduction of contrast volume. Recently, new diagnostic and therapeutic techniques have been proposed which rely on administration of ultra-low contrast volume, furthermore, zero-contrast PCI’s have also been described. In this article, we present a case of dialysis patient with a single kidney but preserved its residual function, admitted due to acute coronary syndrome, who underwent a diagnostic angiography and a full triple-vessel coronary revascularization with the administration of only 37 ml of contrast. The article describes technical aspects of PCI with minimal and without contrast usage. The presented case shows that both types of procedures are possible, safe and effective for preserving residual renal function.Nefropatia indukowana kontrastem jest poważnym powikłaniem koronarografii i przezskórnych interwencji wieńcowych (PCI) u chorych z przewlekłymi schorzeniami nerek. Jedyną realną strategią zapobiegawczą przed jej rozwojem jest adekwatne nawodnienie wraz z ograniczeniem objętości stosowanego kontrastu. Ostatnio zaproponowano nowe techniki diagnostyczne i terapeutyczne polegające na stosowaniu ultra-niskich dawek kontrastu, co więcej opisano zabiegi PCI bez użycia kontrastu. W niniejszym artykule prezentujemy przypadek dializowanego chorego z ostrym zespołem wieńcowym i ciężką niewydolnością jedynej nerki, ale z zachowaną rezydualną jej funkcją, u którego przeprowadzono diagnostykę i pełną trójnaczyniową rewaskularyzację wieńcową z zastosowaniem jedynie 37 ml kontrastu. Artykuł opisuje aspekty techniczne zabiegów PCI z minimalnym użyciem i bez użycia kontrastu. Prezentowany przypadek pokazuje, iż oba typy zabiegów są możliwe, bezpieczne i skuteczne w utrzymaniu rezydualnej funkcji nerek

Nowe wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczące postępowania w ostrych zespołach wieńcowych bez uniesienia odcinka ST (NSTE-ACS) a polska rzeczywistość

W artykule przedstawiono w najważniejsze informacje z nowych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczących postępowania w ostrych zespołach wieńcowych bez uniesienia odcinka ST. W stosunku do wytycznych z 2007 roku nastąpiły pewne zmiany w zakresie diagnostyki, stratyfikacji ryzyka, farmakoterapii a zwłaszcza stosowania leków przeciwpłytkowych oraz wskazań do rewaskularyzacji. Pracę ponadto uzupełniono o dane z Ogólnopolskiego Rejestru Ostrych Zespołów Wieńcowych w celu przedstawienia aktualnej praktyki klinicznej w Polsce

Survival benefit from recent changes in management of men and women with ST-segment elevation myocardial infarction treated with percutaneous coronary interventions

Background: Nowadays, the majority of patients with myocardial infarction with ST-segment elevation (STEMI) are treated with primary percutaneous coronary interventions (PCI). In recent years, there have been ongoing improvements in PCI techniques, devices and concomitant pharmacotherapy. However, reports on further mortality reduction among PCI-treated STEMI patients remain inconclusive. The aim of this study was to compare changes in management and mortality in PCI-treated STEMI patients between 2005 and 2011 in a real-life setting. Methods: Data on 79,522 PCI-treated patients with STEMI from Polish Registry of Acute Coronary Syndromes (PL-ACS) admitted to Polish hospitals between 2005 and 2011 were analyzed. First, temporal trends of in-hospital management in men and women were presented. In the next step, patients from 2005 and 2011 were nearest neighbor matched on their propensity scores to compare in-hospital, 30-day and 1-year mortality rates and in-hospital management strategies and complications. Results: Some significant changes were noted in hospital management including shortening of median times from admission to PCI, increased use of drug-eluting stents, potent antiplatelet agents but also less frequent use of statin, beta-blockers and angiotensin converting enzyme inhibitors and angiotensin II receptor blockers. There was a strong tendency toward preforming additional PCI of non-infarct related arteries, especially in women. After propensity score adjustment there were significant changes in inhospital but not in 30-day or 1-year mortality rates between 2005 and 2011. The results were similar in men and women. Conclusions: There were apparent changes in management and significant in-hospital mortality reductions in PCI-treated STEMI patients between 2005 and 2011. However, it did not result in 30-day or 1-year survival benefit at a population level. There may be room for improvement in the use of guideline-recommended pharmacotherapy

Gender-related benefit of transport to primary angioplasty: Is it equal?

Background. Infarct size is correlated with duration of coronary artery occlusion. Evidence suggests that transport for primary angioplasty improves outcomes, but there is no agreement regarding differences in prognosis between men and women. We compared outcomes in men and women with ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) transferred from another hospital against those who had been transported directly to an invasive treatment center. Methods. Data was collected between June 2005 and May 2006 from a registry of 26,035 patients with STEMI and in whom primary angioplasty had been performed. Results. A total of 10,708 patients underwent primary angioplasty. Of these, 3,359 men and 1,469 women were transported directly, while 4,135 men and 1,745 women were transferred from another site. In-hospital mortality and at one month, six months and 12 months after hospital discharge was significantly higher in women than in men. The prognosis of women transported directly was similar to that of women transferred from another site. However, there was a tendency, albeit insignificant, towards higher mortality at six and 12 months in women transported from another hospital. Conclusions. To reduce mortality in STEMI, an immediate reperfusion must not be delayed. This conclusion is valid particularly for women who are at greater risk of death. (Cardiol J 2011; 18, 3: 254–260

Spontaniczne pęknięcie ściany lewej komory serca — prezentacja przypadku

Myocardial infarction is the most common reason left ventricle free wall rupture (LVFWR). Mechanical reperfusion in myocardial infarction has reduced almost twice the incidence of LVFWR as compared with the previous treatment. It should be remembered that LVFWR may be a complication of other cardiac conditions unrelated to myocardial infarction, such as endocarditis, myocarditis, primary or metastatic cardiac tumors, cardiotoxic effects of chemotherapy, infiltrative diseases, aortic dissection, Takotsubo cardiomyopathy, heart injuries and iatrogenic complications. A 64-year-old patient was admitted to the hospital after an episode of cardiac arrest in a mechanism of electrical activity without pulse, effectively resuscitated. In the ECG, there were features of ST-segment elevation myocardial infarction but coronary angiography did not show any significant lesions. Echocardiography revealed tamponade and rupture of the posterior wall with a simple transmyocardial channel covered by clot formed on the visceral pericardium. During transportation to the cardiac surgery ward catecholamines and intraaortic balloon counter-pulsation was applied. Dacron patch was used during cardiac surgery to close LVFWR. Secondary reasons of LVFWR have been excluded. The discussion has been focused on the symptoms, diagnosis and possible and preferred treatment of LVFWR in the cathlab.Zawał mięśnia sercowego stanowi najczęstszą przyczynę pęknięcia wolnej ściany lewej komory serca (LVFWR - left ventricle free wall rupture). Leczenie interwencyjne zawału serca pozwoliło na niemal dwukrotną redukcję częstości występowania LVFWR w porównaniu do poprzedniej ery terapii. Należy pamiętać, że LVFWR może stanowić powikłanie innych stanów kardiologicznych, niezwiązanych z pozawałową przebudową miokardium, takich jak: zapalenie wsierdzia/mięśnia sercowego, nowotwory pierwotne i przerzutowe serca, kardiotoksyczny wpływ chemioterapii, choroby naciekowe, rozwarstwienie aorty, kardiomiopatię Takotsubo, urazy serca oraz powikłania jatrogenne. Pacjentka lat 64 była przyjęta do szpitala po epizodzie zatrzymania krążenia w mechanizmie aktywności elektrycznej bez tętna ze skuteczną resuscytacją. W zapisie EKG stwierdzono cechy zawału ściany dolnej serca z uniesieniem odcinka ST. W koronarografii nie zobrazowano istotnych zmian zwężających. Badanie echokardiograficzne ujawniło tamponadę oraz cechy pęknięcia ściany tylnej serca z prostym kanałem oraz skrzepem na osierdziu trzewnym. Poza aminami katecholowymi w trakcie transportu do oddziału kardiochirurgii stosowano kontrapulsację wewnątrzaortalną. W trakcie operacji użyto łaty dakronowej dla zapewnienia ciągłości ściany. Wtórne przyczyny pęknięcia ściany zostały wykluczone. Dyskusja koncentruje się na objawach, diagnostyce oraz możliwym i preferowanym leczeniu LVFWR w pracowni hemodynamiki

Post-procedural TIMI flow grade 2 is not associated with improved prognosis in patients with non-ST-segment elevation myocardial infarction undergoing percutaneous coronary revascularization (PL-ACS registry)

Background: The impact of final Thrombolysis in Myocardial Infarction (TIMI) flow in the infarct-related artery (IRA) on outcomes in non-ST-segment elevation myocardial infarc­tion (NSTEMI) patients treated with percutaneous coronary intervention (PCI) is unknown. This study aimed to evaluate the impact of post-procedural TIMI flow in IRA on outcomes in NSTEMI patients undergoing percutaneous coronary revascularization. Methods: We analyzed 2,767 patients with first NSTEMI from the Polish Registry of Acute Coronary Syndromes (PL-ACS) who underwent PCI. The patients were divided according to post-procedural culprit vessel TIMI (0–1: 90, 3.26%; 2: 61, 2.20%; 3: 2,616, 94.54%). Results: The following mortality values were obtained in TIMI 0–1, 2, and 3 groups, respec­tively: in-hospital, 12.22%, 13.11%, 1.72% (p < 0.0001); 1-month, 13.33%, 13.11%, 3.44% (p < 0.0001); 12-month, 15.56%, 16.39%, 6.50% (p < 0.0001); 36-month, 25.56%, 21.31%, 13.91% (p = 0.0007). Mortality rates in patients with final TIMI 0–1 and 2 were not signifi­cantly different. Optimal TIMI 3 was independently associated with baseline TIMI 2–3 (OR ± ± 95% CI: 7.070 [4.35–11.82]), p < 0.0001; higher ejection fraction (1.30 [1.03–1.63]), p = 0.0038; and family history of coronary artery disease (2.83 [1.17–8.11]), p = 0.0294. Type C lesion, previous heart failure, and PCI without stenting independently predicted suboptimal TIMI 0–2. Conclusions: Only achieving final TIMI 3 in IRA improves outcomes in NSTEMI patients treated with percutaneous coronary revascularization. The mortality rate of near-normal TIMI 2 is comparable to that of TIMI 0–1 after PCI.

Impact of routine invasive strategy on outcomes in patients with non-ST-segment elevation myocardial infarction during 2005–2014: A report from the Polish Registry of Acute Coronary Syndromes (PL-ACS)

Background: Non-ST-segment elevation myocardial infarction (NSTEMI) has become the most frequently encountered type of myocardial infarction. The patient clinical profile and management has evolved over the past decade. As there is still a scarcity of data on the latest trends in NSTEMI, changes herein were observed and assessed in the treatment and outcomes in Poland between 2005 and 2014.Methods: A total of 197,192 patients with NSTEMI who enrolled in the Polish Registry of Acute Coronary Syndromes (PL-ACS) between 2005 and 2014 were analyzed. In-hospital and 12-month mortality were assessed.Results: Coronary angiography use increased from 35.8% in 2005–2007 to 90.7% in 2012–2014 (p < 0.05), whereas percutaneous coronary intervention increased from 25.7% in 2005–2007 to 63.6% in 2012–2014 (p < 0.05). There was a 50% reduction in in-hospital mortality (from 5.6% in 2005–2007 to 2.8% in 2012–2014; p < 0.05) and a 30% reduction in 1-year mortality (from 19.4% in 2005–2007 to 13.7% in 2012–2014; p < 0.05). A multivariate analysis confirmed an immense impact of invasive strategy on patient prognosis during in-hospital observation with an odds ratio (OR) of 0.31 (95% confidence interval [CI] 0.29–0.33; p < 0.05) as well as during the 12-month observation with an OR of 0.51 (95% CI 0.49–0.52; p < 0.05).Conclusions: Over the past 10 years, an important advance in the management of NSTEMI has taken place in Poland. Routine invasive strategy resulted in a significant decrease in mortality rates in all groups of NSTEMI patients