Treatment for advanced metastatic breast cancer, after use the total recommended cumulated dose of doxorubicin

Terapie oparte na antracyklinach należą do jednych z najskuteczniejszych w leczeniu raka piersi. Jednak ze względu na kardiotosyczność zależną od dawki ich zastosowanie jest ograniczone. Alternatywą jest zastosowanie preparatów liposomalnej doksorubicyny. Przedstawiono opis przypadku kobiety z obustronnym rakiem piersi, która wykorzystała całkowitą skumulowaną dawkę doksorubicyny podczas leczenia pierwszego zachorowania na raka piersi. W kolejnym rzucie pacjentkę leczono niepegylowaną liposomalną doksorubicyną, uzyskując spektakularną remisję zmian. Onkol. Prak. Klin. 2010; supl. A: A47–A50Anthracyclines are one of the most effective treatments for breast cancer, but their use is limited by dose- -related cardiotoxicity. Treatment with liposomal doxorubicine is a feasible alternative. We present a case of a patient with bilateral metastatic breast cancer affecting the liver who had already received the total recommended cumulated dose of doxorubicin for the treatment of cancer in the first affected breast. The patient was subsequently treated with non-pegylated liposomal doxorubicin for progression of the disease to the liver and dramatic remission of the liver metastatic sites was achieved. Onkol. Prak. Klin. 2010; supl. A: A47–A5

Evaluation of early breast cancer treatment effects and prognostic factors with special reference to steroid and HER2 receptors

Wstęp. Dobór leczenia uzupełniającego chorych na wczesnego raka piersi po operacji oszczędzającej zależy od wielu czynników prognostycznych, a szczególnie od układu receptorów steroidowych (URS) i HER2. Celem pracy jest ocena skuteczności leczenia chorych poprzez zbadanie przeżycia bezobjawowego (PB) i ryzyka nawrotu lokoregionalnego raka piersi, jak również analiza wpływu klasycznych czynników prognostycznych z uwzględnieniem URS i HER2 na PB chorych przed erą leczenia trastuzumabem. Materiał i metoda. Badaniem objęto kolejnych 615 kobiet chorych na wczesnego inwazyjnego raka piersi leczonych metodą oszczędzającą w Centrum Onkologii w Warszawie w latach 2003–2006. U 40% chorych stosowano uzupełniającą chemioterapię drugiej i trzeciej generacji, a u 28% hormonoterapię. Po operacji i zakończeniu chemioterapii stosowano radioterapię piersi metodą hipofrakcjonacji dawki w czasie 3–4 tygodni. W badaniu uwzględniono następujące czynniki prognostyczne: wiek chorych, stan hormonalny, strona leczonej piersi, pT, pN, typ histopatologiczny raka, G, obecność komponentu raka przedinwazyjnego w raku inwazyjnym, rozmiar marginesów wokół usuniętego guza i 4 podtypy raka piersi różniące się URS i HER2 — luminalny (ER dodatni i/lub PGR dodatni) HER2 ujemny, luminalny (ER dodatni i/lub PGR dodatni) HER2 dodatni, trójujemny i nieluminalny (ER ujemny i/lub PGR ujemny) HER2 dodatni. W analizie statystycznej krzywe przeżycia obliczano metoda Kaplana-Meiera, do oceny ryzyka nawrotu wykorzystano metodę konkurujących ryzyk, a czynniki prognostyczne badano w modelu proporcjonalnego ryzyka Coxa. Mediana obserwacji wynosiła 8 lat. Wyniki. Prawdopodobieństwo 8-letniego przeżycia bezobjawowego i ryzyko nawrotu lokoregionalnego wyniosły odpowiednio: 89%; 4,6%. Potwierdzono negatywny wpływ na ryzyko niepowodzenia w leczeniu raka piersi dla następujących czynników prognostycznych: młodego wieku, liczby zajętych przez przerzuty węzłów chłonnych (powyżej trzech) i niskiego stopnia zróżnicowania raka (G3). Nie stwierdzono istotnego statystycznie wpływu podtypów biologicznych na skuteczność leczenia ani w analizie jednoczynnikowej, ani wieloczynnikowej — test log-rank p = 0,19. Wykazano jednakże występowanie ujemnego trendu prawdopodobieństwa przeżycia bez niepowodzenia dla podtypów biologicznych w następującym porządku: luminalny HER2 (ujemny), luminalny HER2 (dodatni), trójujemny i nieluminalny HER2 (dodatni) — test log-rank dla trendu p = 0,03). Analiza rozkładu badanych czynników prognostycznych potwierdziła, że u chorych w podtypie biologicznym trójujemnym i neluminalnym HER2 (dodatnim) znamiennie częściej niż w typach luminalnym HER2 (ujemnym) i luminalnym HER2 (dodatnim), stwierdza się młodsze chore, z większym guzem, i większą niż 3 liczbą węzłów chłonnych z przerzutami w jamie pachowej i z częstszym rozpoznawanym rakiem niskozróżnicowanym G3. Wnioski. 1. Wysokie prawdopodobieństwo 8-letniego przeżycia bezobjawowego chorych i niskie ryzyko nawrotu lokoregionalnego raka piersi upoważnia do pozytywnej oceny leczenia oszczędzającego w Centrum Onkologii w latachIntroduction. Choice of adjuvant systemic therapy in early breast cancer patients followed breast conserving surgery depends on many prognostic factors especially from steroid (estrogen receptor — ER; progesterone receptor — PR) and HER-2 receptor status. Purpose. To evaluate the treatment we determined disease free survival (DFS) and the risk of local recurrence and examined the influence of classical prognostic factors with special consideration of the biological subtype of breast cancer on DFS before the era of trastuzumab treatment. Patients and methods. Consecutively 615 female patients with early invasive breast cancer received breast conservative treatment between 2003 and 2006 in the Oncological Center in Warsaw. Data were prospectively collected. Adjuvant systemic therapy of second and third generation in 40% of patients had been given and in 28% of patients hormonotherapy was applied. After surgery and chemotherapy, irradiation with mild hypofractionation during 3 or 4 weeks was used. The following prognostic factors were included in the study: age, menopausal status, breast laterality, pT, pN, histology, grade, EIC, margins, and four biological subtypes: Luminal (ER positive and/or PR positive) HER-2 negative, Luminal (ER positive and/or PR positive) HER-2 positive, Triple-Negative, Non-Luminal (ER positive and/or PR positive) HER-2 positive. Survival curves were obtained using the Kaplan Maier method. To analyse time to recurrence, the competing risk method was performed. To study the influence of prognostic factors on DFS the proportional hazards model of Cox was used. The median follow-up time was 8 years. Results. The 8-year DFS and cumulative loco-regional recurrence (CLRR) rate were 89% and 4.6% respectively. The significant factors influencing DFS were: young age of patients, number of involved nodes above three and grade 3 histological malignancy. Biological subtypes of breast cancer were not significant predictors for DFS in the univariate or multivariate analysis — logrank test: p = 0.19. It was shown, however, the probability of occurrence of the negative trend DFS for biological subtypes in the following order: Luminal HER2 (negative), Luminal HER2 (positive), Triple-negative and Nonluminal HER2 (positive) — logrank test for trend: p = 0.03. The analysis examined the distribution of prognostic factors and confirmed that in biological subtype Triple-negative and Nonluminal HER2 (positive) significantly more often than in the types of Luminal HER2 (negative) and Luminal HER2 (positive), were younger patients, with larger tumour, with more than 3 involved nodes and grade 3 histological malignancy. Conclusions. 1. High probability of 8-year DFS and low CLRR rate of breast cancer indicated a positive assessment of conserving therapy at the Cancer Center in Warsaw between 2003–2006. 2. Despite aggressive treatment the strongest prognostic factors still remain: the young age of patients, the number of involved lymph node in the axillary fossa greater than three and low differentiation of cancer G3. 3. The worst prognosis is for patients diagnosed with breast cancer in subtype Nonluminal HER2 (positive), and this justifies the introduction of molecular targeted therapies aimed at HER2.

Czas trwania snu w pierwszych miesiącach po zawale serca z uniesieniem odcinka ST: niezależny czynnik ryzyka zgonu

Background: Sleep duration and sleep quality affect patients’ general condition and self-reported health status.Aim: The aims of this study were:(1) to describe the clinical characteristic of ST-elevation myocardial infarction (STEMI) patients who sleep too little or too much; and(2) to determine whether sleep duration is independently associated witha higher risk of all-cause mortality.Methods: We enrolled into the study 407 consecutive patients admitted with a diagnosis of STEMI. All patients were asked for sleep duration in the first three months after being discharged from the hospital. According to the sleep duration, we divided patients into three groups: A — the reference category defined as 6–8 sleep hours, B — short sleep with < 6 h, and C — long sleep with > 8 h.Results: The final analysis covered 379 patients (271 males; mean age 59.4 ± 10.61). 36 (9.5%) patients slept less than 6 h, 26 (6.9%) slept more than 8 h per night. The all-cause three-year mortality was 1.9% in the reference category, 13.9% in patients who slept less than 6 h, and 30.8% in patients who slept more than 8 h per night (p < 0.0001). In the multiple logistic regression analysis, short (OR 10.2, 95% CI 2.1–50, p = 0.004) and long sleep duration (OR 33.3, 95% CI 6.8–163.4, p < 0.001) were strong and independent predictors of all-cause mortality.Conclusions: Too short and especially too long duration of sleep in the first months after myocardial infarction are strong,independent predictors of all-cause mortality.Wstęp: Czas trwania snu i jego jakość wpływają na ogólny stan zdrowia pacjentów. Uznaje się, że średni czas trwania snu od 6 do 8 h w ciągu nocy nie wiąże się z negatywnym wpływem na stan zdrowia pacjentów. Z kolei czas trwania snu dłuższy lub krótszy niż przedstawiony powyżej przedział może się wiązać z częstszym występowaniem u pacjentów: nadciśnienia tętniczego, cukrzycy typu 2, otyłości, dyslipidemii i/lub z niższą subiektywną oceną stanu zdrowia. Wszystkie te stany są dobrze znanymi czynnikami ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego. Dlatego też zbyt krótki lub nadmiernie długi czas snu może być łatwym do oceny markerem ryzyka tych chorób (np. choroby niedokrwiennej serca).Cel: Celem niniejszej pracy było opisanie charakterystyki klinicznej pacjentów z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI), w przypadku których stwierdzono zbyt długi lub zbyt krótki czas trwania snu, oraz ustalenie, czy czas trwania snu jest niezależnym czynnikiem zgonu.Metody: Do badania włączono 407 pacjentów hospitalizowanych z powodu STEMI, którzy zgłosili się do lekarza w ciągu 12 h od wystąpienia objawów. Po okresie hospitalizacji wszyscy pacjenci zostali poproszeni o podanie swojego średniego czasu trwania snu w pierwszych 3 miesiącach po zawale serca. Ze zwględu na ten parametr przydzielono pacjentów do 3 grup: A — grupa referencyjna (śpiąca 6–8 h), B — krótki czas snu (< 6 h) i C — długi czas snu (> 8 h). Pierwotnym punktem końcowym ocenianym w badaniu była śmiertelność całkowita.Wyniki: Ostateczną analizą objęto 379 pacjentów (271 mężczyzn; średni wiek 59,4 ± 10,61 roku); 36 (9,5%) osób spało < 6 h, a 26 (6,9%) > 8 h. Całkowita, 3-letnia śmiertelność wynosiła 1,9% w grupie A, 13,9% w grupie B i 30,8% w grupie C (p < 0,0001). Analiza wieloczynnikowa pokazała, że krótki (OR 10,2; 95% CI 2,1–50; p = 0,004) i długi (OR 33,3; 95% CI6,8–163,4; p < 0,001) czas snu są niezależnymi czynnikami ryzyka zgonu.Wnioski: Czas trwania snu powyżej 8 lub poniżej 6 h w pierwszych miesiącach po zawale serca stanowi silny, niezależny czynnik ryzyka śmiertelności całkowitej. Czas trwania snu, niezależnie od jego jakości, wpływa na rokowanie pacjentów.

Zawał serca typu 2: etiologia, częstość występowania i charakterystyka kliniczna pacjentów

Background: Cardiovascular diseases are the leading cause of death worldwide. One of the most important diseases in this group is myocardial infarction (MI). According to the universal definition developed by the European Society of Cardiology (ESC), MI is divided into five main types based on its cause. Type 2 MI is secondary to ischaemia due to either increased demand or decreased supply of oxygen (for example due to coronary artery spasm, anaemia, arrhythmia, coronary embolism, hypertension, or hypotension).Aim: To assess the occurrence and aetiology of type 2 acute MI (AMI), and to describe the clinical characteristics and prognosisof study patients.Methods: Into a retrospective study, we enrolled 2,882 patients in the Cardiology Department with an initial diagnosis of AMI between 2009 and 2012. Diagnosis of AMI was made based on ESC criteria. In all patients, coronary angiography was performed in order to exclude haemodynamically significant coronary lesions.Results: Among 2,882 patients hospitalised in the described time period, 58 (2%) patients were diagnosed with type 2 AMI.The mean age of the study group was 67.3 ± 13.2 years; and the majority of the study group, 60.3%, were women. Out of them, 23 (39.6%) patients experienced AMI due to coronary artery spasm, 15 (25.9%) due to arrhythmias, 11 (19%) due to severe anaemia, and nine (15.5%) due to hypertension, without significant coronary artery disease. 42 (72.4%) patients, were diagnosed as non-ST-segment elevation MI, 14 (24.1%) as ST-segment elevation MI, and two (3.5%) as AMI in the presence of ventricular paced rhythm. History of classical cardiovascular risk factors including hypertension, diabetes, dyslipidaemia, family history of heart diseases, and smoking was reported in 42 (72.4%), 14 (24.1%), 23 (39.7%), 24 (41.4%), and 16 (27.6%) cases, respectively. All-cause 30-day mortality rate was 5.2%, and six-month was 6.9%.Conclusions: Type 2 AMI patients were more often female, and they were more often diagnosed as non-ST-segment elevation MI. The prevalence of classical cardiovascular risk factors in this subgroup of patients was very high. The leading causeof AMI was coronary artery spasm. Wstęp: Choroby układu sercowo-naczyniowego stanowią obecnie główną przyczynę zgonów na świecie. Jedną z najistotniejszych chorób w tej grupie jest zawał serca (MI). Według definicji opracowanej przez Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne (ESC) ze względu na ich przyczynę MI dzieli się na 5 głównych typów. Zawał serca typu 2 jest wtórny do niedokrwienia mięśnia sercowego związanego ze wzrostem zapotrzebowania lub zmniejszeniem podaży tlenu (spowodowanymi np. przez skurcz tętnicy wieńcowej, niedokrwistość, zaburzenia rytmu serca, zator tętnicy wieńcowej, wzrost lub spadek ciśnienia tętniczego).Cel: Celem badania było ustalenie częstości występowania i etiologii ostrego MI (AMI) typu 2 oraz przedstawienie charakterystyki klinicznej, a także ocena rokowania pacjentów dotkniętych tym schorzeniem.Metody: Badanie miało charakter retrospektywny. Włączono do niego 2882 pacjentów hospitalizowanych w latach 2009–2012, ze wstępnym rozpoznaniem ostrego zespołu wieńcowego. Rozpoznanie AMI i określenie jego typu następowało po spełnieniu kryteriów opisanych przez ESC. U wszystkich włączonych do badania osób wykonano koronarografię wykluczającą występowanie istotnych hemodynamicznie zmian w tętnicach wieńcowych.Wyniki: Wśród 2882 pacjentów hospitalizowanych w opisanym okresie u 58 (2%) chorych rozpoznano AMI typu 2. Średni wiek tych pacjentów wynosił 67,3 ± 13,2 roku, a większość badanej grupy stanowiły kobiety (60,3%). Spośród wszystkich badanych pacjentów z AMI typu 2 u 23 (39,6%) osób MI był spowodowany skurczem tętnicy wieńcowej, u 15 (25,9%) nastąpił wskutek wystąpienia zaburzeń rytmu serca, u 11 (19,0%) osób był wywołany ciężką niedokrwistością, natomiast u 9 (15,5%)chorych — wysokim ciśnieniem tętniczym. U żadnego z pacjentów nie stwierdzono występowania istotnych hemodynamicznie zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych. U większości [42 (72,4%)] pacjentów rozpoznano MI bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI), u 14 (24,1%) — MI z uniesieniem odcinka ST, a w 2 (3,5%) przypadkach MI wystąpił u pacjentów ze stałą komorową stymulacją serca. Obecność klasycznych czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego, takich jak nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, zaburzenia gospodarki lipidowej, dodatni wywiad rodzinny w kierunku chorób układu krążenia oraz nikotynizm odnotowano, odpowiednio u 42 (72,4%), 14 (24,1%), 23 (39,7%), 24 (41,4%) oraz 16 (27,6%) badanych pacjentów z AMI typu 2. 30-dniowa śmiertelność całkowita w badanej grupie wynosiła 5,2%, natomiast całkowita śmiertelność 6-miesięczna sięgała 6,9%.Wnioski: Większość pacjentów z AMI typu 2 stanowią kobiety. W analizowanej grupie MI częściej przebiega pod postacią NSTEMI, a częstość występowania klasycznych czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego jest bardzo wysoka. Najczęstszą przyczyną MI typu 2 jest skurcz tętnicy wieńcowej.