Multivalvular Disease: Percutaneous Management in 2019 and Beyond

Patients with multivalvular disease (MVD) are common and often present with heterogeneous valve defects. Evaluation is complicated by interactions among various valve pathologies. Trials and guidelines focus primarily on single-valve disease, providing few recommendations for the treatment of patients with MVD. This article provides an insight into percutaneous treatment possibilities for this heterogeneous patient population

Hereditary alpha tryptasemia: literature overview on the genetic trait and its clinical manifestations

Hereditary Alpha Tryptasemia (HαT) is a genetic condition characterized by an increased number of copies of the TPSAB1 gene, resultingin elevated basal serum tryptase levels and an increased risk of anaphylaxis, especially in individuals with IgE-dependent allergies orsystemic mastocytosis. The severity of clinical symptoms can vary and is influenced by the number of extra TPSAB1 gene copies, suggestinga gene-dose effect. Approximately two-thirds of individuals with HαT show minimal or no symptoms. The remaining individuals withHαT may present with Hymenoptera venom allergy, flushing, urticarial/angioedema, irritable bowel syndrome, gastrointestinal reflux,hypermobility, neuropsychiatric symptoms and dysautonomia.Recent studies revealed that α-tryptase which forms complexes with β-tryptase activate protease-activated receptor-2 (PAR2) receptors.Activation of these receptors may lead to hypotension, muscle contraction, inflammation, and trigger neuropeptide secretion, and inconsequence, result in mast cell degranulation. This cycle of activation and degranulation may potentially contribute to the developmentof mast cell activation syndrome (MCAS).Mast cell activation syndromes are defined by systemic, severe and recurrent mast cell activations, usually in the form of anaphylaxis. Hereditary/familial MCAS is a specific subtype of MCAS, which is associated with HαT.Diagnostic work-up for HαT includes determination of basal serum tryptase level and the presence of additional TPSAB1 gene copiesusing droplet digital polymerase chain reaction.Further research is needed, to explore the relationship between HαT and MCAS, as well as to determine if there is a distinct form ofhereditary MCAS which is independent of HαT. These investigations aim to improve diagnostic approaches and treatment strategies forindividuals with HαT, enhancing their management and overall quality of life

Mięsak Kaposiego - fascynująca historia współczesnej medycyny

Mięsak Kaposiego (MK) jest nowotworem pochodzenia naczyniowego, powstającym wieloogniskowo z niezależnych zmian typu plamy barwy czerwonej bądź sinej i tarczkowate nacieczenia, które w miarę progresji tworzą złożone guzy. Na podstawie obrazu klinicznego i danych epidemiologicznych wyróżnia się 4 postaci tego nowotworu: 1) klasyczną, 2) endemiczną bądź afrykańską, 3) jatrogenną (potransplantacyjną), związaną z leczeniem immunosupresyjnym, oraz 4) epidemiczną, związaną z HIV/AIDS. Zarówno obraz kliniczny, jak i histologiczny zmian skórnych we wszystkich typach MK jest podobny. Pomimo intensywnych badań prowadzonych w ostatnich 20 latach patogeneza MK pozostaje do końca niewyjaśniona. Stwierdzono jednak, że choroba może być związana z infekcją ludzkim wirusem opryszczki typu 8 (HHV-8). Oprócz MK, wirus ten odgrywa rolę w patogenezie wieloogniskowej choroby Castelmana oraz chłoniaka rozwijającego się pierwotnie w jamach ciała. Genom wirusa HHV-8 zawiera wiele genów, które będąc homologami onkogenów, mogą oddziaływać na cykl komórkowy, hamować procesy apoptozy, wpływać na mechanizmy immunologiczne oraz pobudzać angiogenezę. Zakażenie HHV-8, aczkolwiek niezbędne, nie jest wystarczające do powstania mięsaka. Dane epidemiologiczne i badania in vitro wskazują na udział soli żelaza oraz krwiopijnych owadów jako czynników środowiskowych w patogenezie MK. Ze względu na różnorodność postaci klinicznych MK leczenie zależy od stanu ogólnego pacjenta, typu i stopnia zaawansowania choroby. Forum Medycyny Rodzinnej 2010, tom 4, nr 4, 246-25

Skórne markery chorób jelitowych

Chorobom jelit mogą towarzyszyć bardzo charakterystyczne zmiany skórne, które mają duże znaczenie diagnostyczne. Co więcej, niektóre objawy skórne są rewelatorami nowotworowych chorób przewodu pokarmowego. Znajomość powiązań skórno-jelitowych umożliwia wczesne rozpoznanie i leczenie tych chorób. Forum Medycyny Rodzinnej 2011, tom 5, nr 1, 23-3

Functional transitions in enzyme evolution: Balancing stability, folding and catalytic specificity

Evolutionary pathways by which proteins have evolved in Nature over billions of years have resulted in an impressive diversity of structures that carry out many functions with unrivalled efficiency. Directed protein evolution in the test tube can emulate natural evolution, but is often limited by low hit rates and small improvements during evolutionary cycles. Furthermore, the combination of mutations that is needed for large improvements cannot always be reached by one-by-one mutational steps due to the occurrence of general loss-of-function mutations or epistatic ratchets. The question then arises how evolutionary dead ends can be avoided. Important parameters that shape these fitness landscapes are e.g. expression level, stability and catalytic activity/specificity. We are currently probing these parameters for ancestral sequences inferred from phylogenetic relationships between members of the catalytically diverse metallo-β-lactamase1 and alkaline phosphatase2-4 superfamilies. Mapping of substrate specificity profiles on the genetic relationships allowed the identification of the ancestral nodes between which transitions in primary function most likely occur. The latter is one of the key processes in evolution of new functions. The substrate specificity profiles of the current enzymes suggest that the change in primary function is the result of a shift in substrate preference rather than de novo evolutionary invention of a novel activity. Furthermore several characterized ancestral sulfatases suggest a shift toward increased specificity over evolutionary time, as well as a trend that ancestral enzymes are more stable than present day enzymes. References 1 Baier & Tokuriki (2014) Connectivity between catalytic landscapes of the metallo-β-lactamase superfamily. J. Mol. Biol. 426, 2442-2456. 2 Jonas & Hollfelder (2009) Mapping catalytic promiscuity in the alkaline phosphatase superfamily. Pure. Appl. Chem. 81, 731-742. 3 van Loo et al. (2010) An efficient, multiply promiscuous hydrolase in the alkaline phosphatase superfamily, Proc. Natl. Acad. Sci. U. S. A. 107, 2740-2745. 4 van Loo et al (2017) Balancing specificity and promiscuity in enzyme superfamily evolution: multidimensional activity transitions. submitted

Podejrzenie nowotworu pęcherzykowego czy nowotwór pęcherzykowy? Dylemat patologa i chirurga

  Introduction: Cytological material obtained from Fine Needle Aspiration Biopsy (FNAB) does not permit us to distinguish between follicular carcinomas, adenomas, and hyperplastic nodules. The limitations of the method are: lack of possibility to assess the presence of tumour capsule, eventual capsular invasion, and angioinvasion. An unequivocal conclusion of whether what we have to deal with is a neoplastic or benign lesion is possible only after histopathological examination. The aim of the study was to confirm justification for using the term “Suspicious for Follicular Neoplasm” (SFN) in cytological diagnostics of thyroid carcinoma. Material and methods: Three hundred and fifty-two primary SFN FNAB diagnoses (diagnostic category IV [DC IV] — according to Bethesda System) obtained from 2010 to 2015 in the Institute of Oncology in Gliwice were analysed, and their correlation with histopathological diagnoses was verified. Results: In the Institute of Oncology in Gliwice, 352 primary SFN diagnoses (diagnostic category IV [DC IV] — according to Bethesda System) were established. Surgical treatment was undertaken after first FNAB in six cases, giving confirmation of a neoplasm in five cases, one of which was a follicular carcinoma. Second FNAB performed in 90 patients confirmed DC IV diagnosis in 53 cases. Third FNAB concerned 26 patients, providing another 14 diagnoses of DC IV. 26 out of 352 patients were subjected to surgery, and then histopathological examination confirmed a neoplasm in 19 cases (which comprises 73%), five of which were carcinomas. Conclusions: High positive predictive value PPV = 73% of SFN diagnosis justifies undertaking surgical treatment in any case of this diagnosis. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 17–22)    Wstęp: Materiał cytologiczny biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej (BAC) tarczycy nie pozwala na zróżnicowanie raków pęcherzykowych, gruczolaków i guzków rozrostowych. Ograniczeniem metody jest brak możliwości określenia obecności torebki guza, jej ewentualnego nacieku oraz angioinwazji. Jednoznaczne rozstrzygnięcie czy mamy do czynienia ze zmianą nowotworową czy łagodną jest możliwe dopiero po badaniu histopatologicznym. Celem pracy było uzasadnienie celowości używania terminu „podejrzenie nowotworu pęcherzykowego” w diagnostyce cytologicznej raka tarczycy. Materiał i metody: Poddano analizie 352 wyniki BAC tarczycy wykonanych w Instytucie Onkologii (IO) w Gliwicach w latach 2010–2015 i ich korelację z rozpoznaniem histopatologicznym. Wyniki: W IO rozpoznanie podejrzenie nowotworu pęcherzykowego (grupa IV wg Systemu Bethesda) postawiono pierwotnie w 352 przypadkach. Leczenie operacyjne podjęto po pierwszej BAC w 6 przypadkach uzyskując potwierdzenie nowotworu w 5 przypadkach w tym jednego raka pęcherzykowego. Powtórna BAC przeprowadzona u 90 pacjentów potwierdziła rozpoznanie grupy IV w 53 przypadkach. Trzecią BAC przeprowadzono u 26 chorych, uzyskując kolejnych 14 rozpoznań grupy IV. Leczeniu operacyjnemu poddano 26 pacjentów na 352 rozpoznania nowotworu pęcherzykowego, uzyskując potwierdzenie nowotworu w 19 przypadkach, co stanowi 73% w tym raka 5 razy. Wnioski: Wysoka dodatnia wartość predykcyjna PPV = 73% rozpoznania „podejrzenie nowotworu pęcherzykowego” uzasadnia podjęcie leczenia operacyjnego w każdym przypadku tego rozpoznania. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 17–22)

Kliniczne znaczenie rozpoznania zmiany pęcherzykowej bliżej nieokreślonej (grupa III wg Systemu Bethesda) w biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej (BAC)

  Introduction: Follicular Lesion of Undetermined Significance (FLUS) belongs to the most controversial category of the Bethesda System. The aim of the study was to specify the risk of malignancy in patients with FLUS diagnosis in the material from the Institute of Oncology in Gliwice. This is the first Polish study specifying the risk of malignant neoplasm presence when Fine-Needle Aspiration Biopsy (FNAB) results in a report of diagnostic category III (DC III). Material and methods: Three hundred and ninety-five primary DC III diagnoses from FNABs of the thyroid gland performed from 2010 to 2015 were analysed. Correspondence of DC III with diagnoses from repeated FNABs and histopathology reports was evaluated. Results: From 395 DC III patients, 27 were treated surgically for clinical indications, receiving six diagnoses of cancer. Repeat FNAB was performed in 180 cases, and primary diagnosis was confirmed in 41 cases. In the second FNAB there was one diagnosis of “Papillary Thyroid Carcinoma” and one “Suspicious for Papillary Thyroid Carcinoma”. From eight patients treated surgically in these series prior cytological cancer diagnosis was confirmed in two cases. Forty-six patients were subjected to third and subsequent FNABs; in one case the diagnosis was “Suspicious for Malignancy”. In the analysed material the risk of cancer in patients with FLUS is 2.78%. Taking into account all 56 subsequent FNABs in which the primary diagnosis was confirmed, the risk decreases to 2.43%. Conclusions: The diagnosis of FLUS in the absence of clinical indications is not a basis for surgical treatment. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 12–16)    Wstęp: Zmiana pęcherzykowa bliżej nieokreślona (grupa III) należy do najbardziej kontrowersyjnej kategorii systemu Bethesda. Brak jest polskich opracowań określających stopień ryzyka wystąpienia nowotworu złośliwego po rozpoznaniu zmiany z grupy III. Celem pracy było określenie ryzyka złośliwości po rozpoznaniu zmiany pęcherzykowej bliżej nieokreślonej w materiale Centrum Onkologii w Gliwicach. Materiał i metody: Analizie poddano 395 rozpoznań z grupy III BAC tarczycy wykonanych w latach 2010–2015. Oceniono zgodność pierwotnego rozpoznania grupy III z rozpoznaniami z kolejnych BAC i wynikami badań histopatologicznych. Wyniki: Na 395 rozpoznań grupy III zoperowano ze wskazań klinicznych 27 pacjentów i rozpoznano 6 raków. Ponowną BAC wykonano w 180 przypadkach i pierwotne rozpoznanie potwierdzono w 41 przypadkach. Po drugiej BAC 2-krotnie rozpoznano raka brodawkowatego lub jego podejrzenie. U 8 operowanych w tej serii potwierdzono wcześniejsze cytologiczne rozpoznanie raka u 2. Trzecią i kolejne BAC wykonano u 46 pacjentów i w jednym przypadku podejrzewano raka. Ryzyko raka w zmianie pęcherzykowej bliżej nieokreślonej w analizowanym materiale wynosi 2,78%. Uwzględniając wszystkie powtórnie wykonane 56 BAC, w których potwierdzono pierwotne rozpoznanie grupy III, ryzyko maleje do 2,43%. Wnioski: Rozpoznanie zmiany pęcherzykowej bliżej nieokreślonej przy braku wskazań klinicznych nie jest podstawą do wszczęcia postępowania chirurgicznego. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 12–16)

Repetitive injury and absence of monocytes promote astrocyte self-renewal and neurological recovery

Unlike microglia and NG2 glia, astrocytes are incapable of migrating to sites of injury in the posttraumatic cerebral cortex, instead relying on proliferation to replenish their numbers and distribution in the affected region. However, neither the spectrum of their proliferative repertoire nor their postinjury distribution has been examined in vivo. Using a combination of different thymidine analogs and clonal analysis in a model of repetitive traumatic brain injury, we show for the first time that astrocytes that are quiescent following an initial injury can be coerced to proliferate after a repeated insult in the cerebral cortex grey matter. Interestingly, this process is promoted by invasion of monocytes to the injury site, as their genetic ablation (using CCR2(-/-)mice) increased the number of repetitively dividing astrocytes at the expense of newly proliferating astrocytes in repeatedly injured parenchyma. These differences profoundly affected both the distribution of astrocytes and recovery period for posttraumatic behavior deficits suggesting key roles of astrocyte self-renewal in brain repair after injury

Discovery of a haptoglobin glycopeptides biomarker panel for early diagnosis of hepatocellular carcinoma

Glycoproteomics; Haptoglobin; Hepatocellular carcinomaGlicoproteómica; Haptoglobina; Carcinoma hepatocelularGlicoproteòmica; Haptoglobina; Carcinoma hepatocel·lularBackground: There is a need for new serum biomarkers for early detection of hepatocellular carcinoma (HCC). Haptoglobin (Hp) N-glycosylation is altered in HCC, but the diagnostic value of site-specific Hp glycobiomarkers is rarely reported. We aimed to determine the site-specific glycosylation profile of Hp for early-stage HCC diagnosis. Method: Hp glycosylation was analyzed in the plasma of patients with liver diseases (n=57; controls), early-stage HCC (n=50) and late-stage HCC (n=32). Hp phenotype was determined by immunoblotting. Hp was immunoisolated and digested into peptides. N-glycopeptides were identified and quantified using liquid chromatography–mass spectrometry. Cohort samples were compared using Wilcoxon rank-sum (Mann-Whitney U) tests. Diagnostic performance was assessed using receiver operating characteristic (ROC) curves and area under curve (AUC). Results: Significantly higher fucosylation, branching and sialylation of Hp glycans, and expression of high-mannose glycans, was observed as disease progressed from cirrhosis to early- and late-stage HCC. Several glycopeptides demonstrated high values for early diagnosis of HCC, with an AUC of 93% (n=1), >80% (n=3), >75% (n=13) and >70% (n=11), compared with alpha-fetoprotein (AFP; AUC of 79%). The diagnostic performance of the identified biomarkers was only slightly affected by Hp phenotype. Conclusion: We identified a panel of Hp glycopeptides that are significantly differentially regulated in early- and late-stage HCC. Some glycobiomarkers exceeded the diagnostic value of AFP (the most commonly used biomarker for HCC diagnosis). Our findings provide evidence that glycobiomarkers can be effective in the diagnosis of early HCC – individually, as a panel of glycopeptides or combined with conventional serological biomarkers.This analysis was funded by Roche Diagnostics GmbH

Alergiczne lub leukocytoklastyczne zapalenie naczyń (vaculitis allergica, vasculitis leukocytoclastica)

Lekarz dermatolog spotyka się dość często z różnymi zmianami krwotocznymi na skórze, u podłoża których, jak wykazuje badanie histologiczne, leżą zmiany martwiczo-zapalne drobnych naczyń krwionośnych, określane najczęściej jako: purpura hyperergica, vasculitis allergica, necrotica lub vasculitis leukocytoclastica. Zmiany te dotyczą naczyń włosowatych, drobnych naczyń żylnych oraz arterioli i polegają na procesie zapalnym ścian tych naczyń z odkładaniem się w nich immunoglobulin i komplementu. Proces ten często prowadzi do tworzenia wewnątrznaczyniowych zakrzepów i ognisk martwicy włóknikowatej ścian naczyń, czemu towarzyszy naciek zapalny ściany i otoczenia naczynia, złożony głównie z neutrofili z obecnością fragmentów jąder (leukocytoclasia). Wśród czynników wywołujących wymienia się infekcje, leki, obce białko, niektóre środki chemiczne, układowe choroby tkanki łącznej, ukąszenia owadów, nowotwory. W ponad połowie przypadków choroba ma tło idiopatyczne. Krwotoczne zmiany skórne mogą niekiedy wyprzedzać lub towarzyszyć zmianom w narządach wewnętrznych (zwłaszcza w nerkach), a dalsze losy chorego zależą wówczas od właściwego wczesnego rozpoznania i leczenia