The effect of successful renal artery correction on intra-renal Doppler flow parameters in hypertensive patients with renal artery stenosis

Wstęp Celem prezentowanego, prospektywnego badania była ocena wpływu skutecznego zabiegu poszerzenia światła tętnicy nerkowej (za pomocą angioplastyki lub chirurgicznego) na parametry przepływu wewnątrznerkowego oceniane w badaniu dopplerowskim tętnic nerkowych u chorych z nadciśnieniem tętniczym, zwężeniem tętnicy nerkowej i prawidłową funkcją nerek. Materiał i metody Do badania włączono 30 chorych z nadciśnieniem tętniczym (średnia wieku 53,3 &plusmn; 2,0 lat; zakres 33&#8211;75 lat; 18 M, 12 K) i z angiograficznie potwierdzonym miażdżycowym zwężeniem tętnicy nerkowej. Badanie dopplerowskie tętnic nerkowych wykonywano przed (0) i tydzień (I), 6 miesięcy (II) i rok (III) po skutecznej korekcji zwężenia tętnicy nerkowej. Na podstawie analizy widma przepływu wyliczano: maksymalną prędkość skurczową (Vmax), przyspieszenie narastania fali skurczowej (Acc), czas przyspieszenia (AcT), indeks pulsacji (PI) i indeks oporowy (RI). Całodobowe monitorowanie ciśnienia tętniczego wykonywano przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej i rok po (III) niej. Pacjentów podzielono na dwie grupy w zależności od efektu zabiegu ocenianego po roku: grupę 1 (wyleczoną) - chorzy, u których nie stosowano leczenia hipotensyjnego, ze średnim ciśnieniem tętniczym z ciągu doby wynoszącym poniżej 135/85 mm Hg oraz grupę 2 (niewyleczoną) - chorzy otrzymujący nadal leczenie hipotensyjne. Wyniki W całej grupie łącznie, grupie 1 i grupie 2 obserwowano obniżenie Vmax w badaniach I, II i III w porównaniu z 0. Przyspieszenie było obniżone przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej, następnie obserwowano istotny wzrost Acc w badaniach I, II i III w porównaniu z 0 w całej grupie łącznie, grupie 1 i grupie 2. Czas przyspieszenia był wydłużony przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej, istotne obniżenie AcT w porównaniu z wartościami wyjściowymi obserwowano w badaniach I, II i III w grupie 2 i całej grupie. W grupie 1 nie obserwowano różnic między wartością RI w badaniach I, II i III w porównaniu z wartościami wyjściowymi (odpowiednio: 0,54 &plusmn; 0,02, 0,56 &plusmn; 0,03, 0,55 &plusmn; 0,04 vs. 0,52 &plusmn; 0,04; p = NS). W grupie 2 średnia wartość RI wzrosła nieistotnie w badaniach I, II i III w porównaniu z 0 (odpowiednio: 0,64 &plusmn; 0,02, 0,94 &plusmn; 0,05, 0,63 &plusmn; 0,02 vs. 0,61 &plusmn; 0,02 p = NS). Średnie wartości RI były istotnie wyższe w grupie 2 w porównaniu z grupą 1 w badaniach 0 i I. Obserwowano istotnie statystycznie niższe wartości PI w grupie 1 w porównaniu z grupą 2 w badaniach 0 i I. Wnioski Uzyskane wyniki wskazują na brak wpływu skutecznej korekcji zwężenia tętnicy nerkowej u chorych z nadciśnieniem tętniczym i prawidłową funkcją nerek na indeks oporowości i pulsacji. Ocena przyspieszenia i czasu przyspieszenia ma znaczenie w obserwacji chorych po korekcji zwężenia tętnicy nerkowej pozwalając na ocenę skuteczności leczenia.Background The aim of this prospective study was to evaluate the effect of successful renal artery correction (angioplasty or surgery) on intra-renal Doppler flow parameters in hypertensive patients with renal artery stenosis (RAS) and preserved renal function. Material and methods The study included 30 hypertensive patients (mean age: 53.5 &plusmn; 2.0 yrs, range: 33&#8211;75 years; 18 males, 12 females) with arteriographically confirmed atherosclerotic RAS. Intra-renal Doppler flow parameters (maximum systolic velocity - Vmax, acceleration - Acc, acceleration time - AcT, pulsatility index - PI and resistive index - RI) were evaluated before (0) and during a one year follow-up period at 1 week (I), 6 months (II) and 12 months (III) after successful renal artery correction (angioplasty or surgery) in hypertensive patients with RAS. 24-hour blood pressure monitoring was performed before and 12 months (at III) after RAS correction. The patients were classified into two groups according to the clinical outcome: Group 1 - cured, with permanent discontinuation of antihypertensive treatment and with 24 h BP of < 135/85 mm Hg following PTRA or surgery without antihypertensive medication; Group 2 - not cured, with antihypertensive treatment maintained or modified but not discontinued. Results In Groups 1 and 2, taken as whole, a statistically significant decrease in Vmax was observed at I, II and III, as compared to the pre-intervention period. Evaluation of the intra-renal branches in the one year follow-up revealed a decreased Acc value at 0 followed by a statistically significant increase in Acc at I, II and III for the whole group involved in the study, taking Groups 1 and 2 together, as compared to the pre-interventional period. The AcT value for the whole group was increased at 0 and after successful renal artery correction a significant decrease was observed at I, II and III in the whole group and in Group 2. In Group 1 there were no differences in RI value at I, II, and III when compared with the baseline (0.54 &plusmn; 0.02, 0.56 &plusmn; 0.03, 0.55 &plusmn; 0.04 vs. 0.52 &plusmn; 0.04 respectively; p = NS). In Group 2 RI values increased non-significantly at I, II, and III, as compared to the pre-interventional period (0.64 &plusmn; 0.02, 0.94 &plusmn; 0.05, 0.63 &plusmn; 0.02 vs. 0.61 &plusmn; 0.02 respectively; p = NS). RI values were significantly higher in Group 2 as compared to Group 1 at 0 and I. There were significant differences in PI values between Group 1 and Group 2 before and 6 weeks (I) after successful renal artery correction. Conclusion Our study indicates that among hypertensive patients with RAS and preserved renal function function successful renal artery correction had no effect on the resistive index and pulsatility index. Of the four indices examined acceleration and acceleration time are useful for evaluating the long-term results of renal angioplasty or surgical treatment in patients with RAS

RET Proto-Oncogene Germline Mutation in Pheochromocytoma Patients - Incidence and Clinical Consequences

Wstęp Dotychczasowe badania wskazują, że częstość zespołu mnogiej gruczolakowatości (MEN 2), w skład którego wchodzi guz chromochłonny, jest większa niż dotychczas sądzono. Zespół ten dziedziczony jest w sposób autosomalny dominujący i wywołuje go mutacja protoonkogenu RET. Celem pracy jest ocena częstości występowania oraz kliniczne znaczenie mutacji protoonkogenu RET u chorych z guzem chromochłonnym. Materiał i metody Badania genetyczne w kierunku mutacji protoonkogenu RET przeprowadzono u 106 chorych (średni wiek: 49 &plusmn; 14,1 roku, 26M, 80K) z rozpoznanym i potwierdzonym histopatologicznie guzem chromochłonnym. Pacjenci ci byli uprzednio hospitalizowani i leczeni w Klinice Chorób Wewnętrznych i Nadciśnienia Tętniczego Akademii Medycznej w Warszawie w latach 1957&#8211;1998 oraz w Klinice Nadciśnienia Tętniczego Instytutu Kardiologii w Warszawie od roku 1980 do 2001. Oceniano również stężenie kalcytoniny (CT), zarówno w warunkach podstawowych, jak i po stymulacji pentagastryną, oraz stężenie parathormonu. Wyniki Obecność mutacji protoonkogenu RET wykazano u 8 chorych (7,4%) - w eksonie 11, w kodonie 634, TGC na CGC u 5 chorych, u pozostałych 3 odpowiednio - w eksonie 11, kodonie 634, TGC na GGC, w eksonie 11, kodonie 634, TGC na TGG oraz w eksonie 13, kodonie 791, TAT na CGC. Nadczynność komórek C potwierdzoną dodatnim testem pentagastrynowym stwierdzono u 5 nosicieli, u 2 chorych wynik testu był wątpliwy, jedynie u 1 chorego stężenie kalcytoniny było prawidłowe. Prawidłowe stężenie CT obserwowano u chorego z mutacją w eksonie 13, kodonie 791, TAT na CGC. U 4 nosicieli potwierdzono histopatologicznie obecność raka rdzeniastego tarczycy (biopsja cienkoigłowa). U 3 chorych wykonano totalną tyroidektomię, dwóch nie wyraziło zgody na dalsze leczenie (w tym jeden z pozytywnym wynikiem biopsji). Pozostali chorzy zostali poinformowani o konieczności totalnej tyroidektomii. U żadnego nosiciela nie stwierdzono nadczynności przytarczyc. Wnioski Wyniki badań autorów potwierdzają doniesienia o konieczności poddawania przesiewowym badaniom genetycznym oceniającym obecność mutacji protoonkogenu RET pacjentów z guzem chromochłonnym. Potwierdzenie nosicielstwa tej mutacji stanowi wskazanie do wykonania totalnej tyroidektomii. Genetyczne badania przesiewowe mogą mieć również znaczenie w wykrywaniu zespołu MEN 2 oraz ustaleniu dalszego postępowania u członków rodzin, u których stwierdza się mutację protoonkogenu RET.Background In patients with pheochromocytoma there may exist more often than expected the autosomal dominant cancer syndrome &#8212; multiple endocrine neoplasia type 2 (MEN 2). The susceptibility gene for MEN 2 is the RET proto-oncogene. Germline mutations can be identified by analysis of exons 10, 11, 13&#8211;16 of the RET gene. The aim of the study was to evaluate the frequency of these mutations in patients with pheochromocytoma and to report on the conclusions which patients and physicians have drawn. Material and methods We screened for germline mutations in the RET proto-oncogene and clinically evaluated 106 unselected patients with pheochromocytoma (mean age: 49 &plusmn; 14,1 years, 26 male, 80 female) histopathologically confirmed, diagnosed and treated in the years 1957&#8211;1998 in the Department of Internal Medicine and Hypertension, Warsaw School of Medicine and in the years 1980/81&#8211;2001 in the Department of Hypertension, Institute of Cardiology, Warsaw. Determination of calcitonin concentration (CT) was performed in basal conditions and after pentagastrin stimulation; parathormone level was also determined. Results Genetic testing revealed germline mutations in the RET proto-oncogene in 8 patients (7,4%). Carriers had mutation of exon 11, codon 634: TGC to CGC (5 patients), exon 11, codon 634: TGC to GGC (1 patient), exon 11, codon 634: TGC to TGG (1 patient) and in exon 13, codon 791: TAT to TTT (1 patient). Hyperactivity of thyroid C-cells was found in 5 carriers, borderline values of basal and after pentagastrin CT were found in 2 carriers and in only one patient CT concentration was normal. In four patients with RET proto-oncogene mutations, MTC was confirmed histopathologically in fine-needle biopsy. In three of them total thyroidectomy was performed. Two patients refused to be surgically treated (one with positive result of biopsy); the next three RET proto-oncogene germline mutation carriers have been informed that prophylactic total thyroidectomy should be considered. In none of the carriers hyperparathyroidism was observed. Conclusions Our study indicates that patients with pheochromocytoma should be genetically screened for mutations of the RET proto-oncogene. The carriers of these mutations should undergo thyroidectomy. In addition, genetic studies can be useful for the screening of the carriers families

Endovascular treatment of nutcracker syndrome : a case report

Background: The "nutcracker" syndrome is most commonly caused by arterial compression of the left renal vein between the superior mesenteric artery and the aorta. As a consequence venous blood pressure increases within the renal pelvis, ureter and gonadal veins. This compression syndrome may be treated by endovascular stent implantation into the left renal vein. Case report: A 20 year old female patient was referred to us, suffering from pain in her left side, gross proteinuria and the suspicion of "nutcracker" syndrome. Symptoms were present for the last 3 years. Angio MRI was performed and confirmed compression of the left renal vein between the aorta and the superior mesenteric artery. The patient was qualified for endovascular treatment. A self expandable metallic stent, diameter 16 x 40 mm was implanted into the left renal vein. Control venography confirmed good placement of the stent and a good immediate hemodynamic effect of the procedure. The patient remains symptom free in a 14 month follow up period. Conclusions: At present, endovascular stenting seems to be the method of choice for the treatment of the nutcracker syndrome

Prognostic value of renal fractional flow reserve in blood pressure response after renal artery stenting (PREFER study)

Background: The aim of our study was to determine a potential relationship between restingtranslesional pressures ratio (Pd/Pa ratio), renal fractional fl ow reserve (rFFR) and bloodpressure response after renal artery stenting.Methods: Thirty fi ve hypertensive patients (49% males, mean age 64 years) with at least60% stenosis in angiography, underwent renal artery stenting. Translesional systolic pressuregradient (TSPG), Pd/Pa ratio (the ratio of mean distal to lesion and mean proximal pressures)and hyperemic rFFR — after intrarenal administration of papaverine — were measured beforestent implantation. Ambulatory blood pressure measurements (ABPM) were recorded beforethe procedure and after 6 months. The ABPM results were presented as blood pressure changesin subgroups of patients with normal (≥ 0.9) vs. abnormal (&lt; 0.9) Pd/Pa ratio and normal(≥ 0.8) vs. abnormal (&lt; 0.8) rFFR.Results: Median Pd/Pa ratio was 0.84 (interquartile range 0.79–0.91) and strongly correlatedwith TSPG (r = –0.89, p &lt; 0.001), minimal lumen diameter (MLD; r = 0.53, p &lt; 0.005)and diameter stenosis (DS; r = –0.51, p &lt; 0.005). Median rFFR was 0.78 (0.72–0.82). Similarly,signifi cant correlation between rFFR and TSPG (r = –0.86, p &lt; 0.0001), as well as withMLD (r = 0.50, p &lt; 0.005) and DS (r = –0.51, p &lt; 0.005) was observed. Procedural successwas obtained in all patients. Baseline Pd/Pa ratio and rFFR did not predict hypertension responseafter renal artery stenting. Median changes of 24-h systolic/diastolic blood pressure werecomparable in patients with abnormal vs. normal Pd/Pa ratio (–4/–3 vs. 0/2 mm Hg; p = NS)and with abnormal vs. normal rFFR (–2/–1 vs. –2/–0.5 mm Hg, respectively).Conclusions: Physiological assessment of renal artery stenosis using Pd/Pa ratio and papaverine-induced renal fractional fl ow reserve did not predict hypertension response after renalartery stenting

Zespół aorty brzusznej u 18−letniej chorej z nadciśnieniem tętniczym i obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych

Mid-aortic syndrome (MAS) is characterised by narrowing of the abdominal aorta, often with involvement of the renal and splanchnic arterial branches. Although uncommon, MAS is an important cause of renovascular hypertension in children and adolescents and should be considered in the differential diagnosis of hypertension . Hypertension is typically severe and often difficult to manage. The management of MAS should always be individualised and may include percutaneous transluminal renal angioplasty, stent implantation or surgical revascularisation. We present a 18 year-old woman with hypertension and MAS coexisting with bilateral renal artery stenosis who underwent left renal artery angioplasty and than was followed-up for one year

Computed tomography evaluation of patent paraumbilical vein and its aneurysm in relation to other portosystemic collateral channels in patients with liver cirrhosis and portal hypertension

Purpose: The aim of the study was to evaluate the relationship between the diameter and aneurysmal dilatation of the paraumbilical vein (PUV) and the presence of portosystemic collateral shunts and their relationship with age and portal vein diameter. Material and methods: The retrospective analysis, performed in the II Department of Radiology, Medical University Hospital in Warsaw, included 126 patients (77 males and 49 females) with patent umbilical vein and signs of portal hypertension due to liver cirrhosis. All patients underwent contrast enhanced abdominal CT. The average age was 54.7 ±12.98. We analysed the number and type of portosystemic collateral channels in respect of age, sex, presence of oesophageal varices, and the diameter of the paraumbilical vein and the portal vein. Results: Our results disclosed statistically significant negative correlation between patient age and diameter of paraumbilical vein, number of portosystemic collateral channels and diameter of portal vein and positive correlation between diameter of paraumbilical vein and diameter of portal vein. A statistically significant difference in diameter of portal vein and number of collateral channels was found in groups with and without oesophageal varices. No significant difference in age and portal vein diameter was found in these groups. Conclusions: Our study showed that younger patients with liver cirrhosis are characterised by wider paraumbilical veins and higher number of portosystemic collateral channels. The presence of oesophageal varices does not correlate with age, sex, diameter of paraumbilical vein, and number of collateral portosystemic channels

Computed tomography evaluation of patent paraumbilical vein and its aneurysm in relation to other portosystemic collateral channels in patients with liver cirrhosis and portal hypertension

Purpose: The aim of the study was to evaluate the relationship between the diameter and aneurysmal dilatation of the paraumbilical vein (PUV) and the presence of portosystemic collateral shunts and their relationship with age and portal vein diameter. Material and methods: The retrospective analysis, performed in the II Department of Radiology, Medical University Hospital in Warsaw, included 126 patients (77 males and 49 females) with patent umbilical vein and signs of portal hypertension due to liver cirrhosis. All patients underwent contrast enhanced abdominal CT. The average age was 54.7 ±12.98. We analysed the number and type of portosystemic collateral channels in respect of age, sex, presence of oesophageal varices, and the diameter of the paraumbilical vein and the portal vein. Results: Our results disclosed statistically significant negative correlation between patient age and diameter of paraumbilical vein, number of portosystemic collateral channels and diameter of portal vein and positive correlation between diameter of paraumbilical vein and diameter of portal vein. A statistically significant difference in diameter of portal vein and number of collateral channels was found in groups with and without oesophageal varices. No significant difference in age and portal vein diameter was found in these groups. Conclusions: Our study showed that younger patients with liver cirrhosis are characterised by wider paraumbilical veins and higher number of portosystemic collateral channels. The presence of oesophageal varices does not correlate with age, sex, diameter of paraumbilical vein, and number of collateral portosystemic channels

Subclinical target organ damage in patients with essential hypertension

W ostatnich dekadach dokonał się znaczący postęp w możliwościach oceny struktury i funkcji układu sercowo-naczyniowego, który u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym umożliwił ocenę wczesnych zmian w obrębie serca i naczyń. Za najbardziej charakterystyczne zmiany w sercu w przebiegu nadciśnienia uważa się pogrubienie ścian, wzrost masy mięśnia lewej komory, przebudowę komory oraz dysfunkcję rozkurczową. Przyjmuje się, że u chorych z nadciśnieniem tętniczym pogrubienie błony wewnętrznej i środkowej oceniane najczęściej w obrębie tętnicy szyjnej poprzedza rozwój ogniskowych zmian miażdżycowych. Badania rozpoczęte na początku lat 90. ubiegłego wieku dostarczyły dowodów wskazujących na rozwój dysfunkcji śródbłonka w przebiegu nadciśnienia tętniczego. Mikroalbuminuria należy do najwcześniejszych objawów uszkodzenia nerek w przebiegu nadciśnienia i zaliczana jest do najważniejszych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. Wyniki dotychczasowych badań wskazują na związek mikroalbuminurii zarówno z klasycznymi, jak i nowo poznanymi czynnikami ryzyka.Assessment of subclinical target organ damage is a key element in the management of patients with hypertension. Impaired diastolic function and increased LV mass are common findings in hypertensive patients and may occur early in the natural history of hypertension. Ultrasonographic measurements of intima-media thickness (IMT) in carotid arteries are being applied extensively and have been regarded as a valid indicator of atherosclerosis. Several studies showed association between IMT and hypertensive target organ damage, cardiovascular events and risk factors. Microalbuminuria is a marker for generalized vascular dysfunction, is the earliest sign of nephropathy and predicts target organ damage, notably renal disease. Hypertensive patients with microalbuminuria had a significantly higher prevalence of CAD, LV hypertrophy, MI and stroke. The modern goal of the treatment of hypertension is to prevent progression, or even to reverse, subclinical target organ damage

The Utility of 3D TOF Magnetic Resonance Angiography of Renal Arteries for Diagnosing Renal Artery Stenosis in the Hypertensive Patiens

Wstęp Celem pracy była ocena przydatności angiografii metodą rezonansu magnetycznego (MRA) w ocenie tętnic nerkowych u chorych z podejrzeniem zwężenia tętnicy nerkowej oraz jej porównanie z podwójnym badaniem dopplerowskim u chorych poddanych następnie rentgenowskiej arteriografii nerkowej. Materiał i metody Badanie arteriografii rezonansu magnetycznego i badanie dopplerowskie wykonano u 50 osób (33 kobiety, 17 mężczyzn, średni wiek: 49 lat) z klinicznym podejrzeniem zwężenia tętnicy nerkowej. U wszystkich chorych wykonano dotętniczą angiografię subtrakcyjną w celu weryfikacji wyników badań wykonanych metodami nieinwazyjnymi. Badania angiografii rezonansu magnetycznego wykonano za pomocą systemu rezonansu magnetycznego MAGNETOM SP 63 (1,5T) Siemens z zastosowaniem cewki do całego ciała, stosując technikę 3D Time of Flight (3D TOF). Badania dopplerowskie wykonano na aparacie ATL 3000 z opcją podwójną. Wyniki Wyniki badań wskazują, że czułość, swoistość i skuteczność diagnostyczna angiografii rezonansu magnetycznego wynosi 98,1; 88,6 i 93,9%, natomiast badania dopplerowskiego 85,7; 90,6 i 87,8%. Różnice między tymi dwiema metodami były znamienne statystycznie. Wniosek Niniejsza praca wskazuje, że angiografia rezonansu magnetycznego ma wysoką czułość i swoistość w wykrywaniu zwężenia tętnic nerkowych i jest porównywalna z wynikami prezentowanymi w innych doniesieniach.Background The aim of the study was to prospectively evaluate the diagnostic value of MRA of the renal arteries compared with renal duplex scanning in patients with clinical suspicion of renovascular disease using conventional angiography as a standard reference. Material and methods The study included 50 patients (33 women, 17 men, mean age: 49 yrs) with clinical suspicion of renovascular disease in whom MRA and duplex doppler were performed. All subjects underwent conventional angiography to verify the results of non-invasive methods. MRA examinations were performed with the use of of magnetic resonance system 1.5 T MAGNETOM SP 63 (Siemens) with the application of the whole-body coil. For evaluation of renal arteries 3D TOF technique has been used. Doppler Duplex (ATL 3000 HDI) evaluation was done with the ATL 3000 HDI. Results Our results indicate that sensitivity, specificity and accuracy for MRA was 98,1%, 88,6% and 93,9% respectively and for duplex doppler 87,7%, 90,6% and 87,8% respectively. The differences in sensitivity, specificity and accuracy between two methods were statistically significant. Conclusion Our results indicate that MRA has high sensitivity and specificity for the detection of renal artery stenosis and are comparable with the data published so far. Our study demonstrate that this method has the potential usefulness for diagnosing patients suspected for renovascular disease

Treatment effects in primary hyperaldosteronism

Wstęp Wyniki dotychczas przeprowadzonych badań doświadczalnych i klinicznych wskazują na niekorzystny wpływ aldosteronu na układ sercowo-naczyniowy. Jak dotychczas, istnieje jednak niewiele prac oceniających odległe efekty leczenia chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem; rzadko także porównywano wyniki leczenia chorych z jego dwiema najczęstszymi postaciami. Celem pracy była charakterystyka kliniczna i biochemiczna chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem, hospitalizowanych w Klinice Nadciśnienia Tętniczego Instytutu Kardiologii oraz ocena zmian parametrów biochemicznych, echokardiograficznych i ultrasonograficznych pod wpływem leczenia. Materiał i metody Badania przeprowadzono łącznie wśród 62 chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem, hospitalizowanych w Klinice Nadciśnienia Tętniczego w latach 1990-2005, u których dokonano oceny klinicznej, biochemicznej i echokardiograficznej. Powtórnej oceny dokonano na podstawie danych, uzyskanych podczas kontrolnej hospitalizacji chorych w Klinice w latach 2001-2005. Wyniki Stwierdzono, że zarówno leczenie chirurgiczne chorych z gruczolakiem nadnercza, jak i leczenie zachowawcze z zastosowaniem antagonisty receptora aldosteronu - spironolaktonu chorych z przerostem kory nadnerczy prowadziło do poprawy kontroli ciśnienia tętniczego. W odległej obserwacji wartości skurczowego ciśnienia tętniczego w obu grupach były porównywalne, natomiast ciśnienie rozkurczowe było istotnie niższe w grupie chorych poddanych adrenalektomii z powodu gruczolaka niż u chorych z przerostem kory nadnerczy. Wnioski W odległej obserwacji wykazano, że wskaźnik masy lewej komory serca istotnie obniżył się u chorych z gruczolakiem kory nadnerczy po adrenalektomii, nie stwierdzono natomiast korzystnych zmian tego wskaźnika u chorych z przerostem kory nadnerczy. Zarówno u chorych z gruczolakiem kory nadnerczy, jak i u chorych z przerostem kory nadnerczy wykazano korelację pomiędzy średnimi wartościami ciśnienia skurczowego a wartością wskaźnika masy lewej komory.Background Primary aldosteronism is the syndrome resulting from the autonomous hypersecretion of aldosterone. There is a lack of data concerning follow-up of patients with primary aldosteronism. Therefore, the aim of the study was to perform follow-up of patients with primary aldosteronism in relation to biochemical parameters and target organ damage. Material and methods We evaluated 62 patients with primary aldosteronism (PA) diagnosed and treated in the Department of Hypertension, Institute of Cardiology, Warsaw, Poland. Clinical characteristics, biochemical, serum aldosterone level, plasma renin activity as well as echocardiographic parameters and blood pressure (ABPM) were evaluated at baseline and in the follow-up. Patients were divided into two group based on the type of underlying pathology and treatment type - adenoma of adrenal cortex (APA) treated surgically and idiopathic adrenal hyperplasia (IHA) treated medically (spironolactone). Results Surgical treatment of the adenoma of adrenal cortex and medical treatment of idiopathic adrenal hyperplasia resulted in the improvement of BP control. In the follow-up APA group was characterized by lower diastolic BP level but not systolic BP level as compared with IHA group. Left ventricular mass index decreased significantly in the APA group but not in the IHA group. There was a correlation between left ventricular mass index and systolic BP level both in the APA and IHA group. Conclusions Treatment of both adenoma of adrenal cortex and idiopathic adrenal hyperplasia resulted in the improvement of BP control. Decrease of left ventricular index was observed in patients with adenoma but not in patients with hyperplasia