Stiffness memory of EA.hy926 endothelial cells in response to chronic hyperglycemia

Background: Glycemic memory of endothelial cells is an effect of long-lasting hyperglycemia and is a cause of various diabetics complications, that arises despite of the treatment targeted towards returning low glucose level in blood system. On the other hand, endothelial dysfunction, which is believed to be a main cause of cardiovascular complications, is exhibited in the changes of mechanical properties of cells. Although formation of the glycemic memory was widely investigated, its impact on the mechanical properties of endothelial cells has not been studied yet. Methods: In this study, nanoindentaion with a tip of an atomic force microscope was used to probe the long-term changes (through 26 passages, c.a. 80 days) in mechanical properties of EA.hy926 endothelial cells cultured in hyperglycemic conditions. As a complementary method, alterations in the structure of actin cytoskeleton were visualized by fluorescent staining of F-actin. Results: We observed a gradual stiffening of the cells up to 20th passage for cells cultured in high glucose (25 mM). Fluorescence imaging has revealed that this behavior resulted from systematic remodeling of the actin cytoskeleton. In further passages, a drop in stiffness had occurred. The most interesting finding was recorded for cells transferred after 14 passages from high glucose to normal glucose conditions (5mM). After the transfer, the initial drop in stiffness was followed by a return of the cell stiffness to the value previously observed for cells cultured constantly in high glucose. Conclusions: Our results indicate that glycemic memory causes irreversible changes in stiffness of endothelial cells. The formation of the observed "stiffness memory" could be important in the context of vascular complications which develop despite the normalization of the glucose level

Non-high risk PE in the patients with acute or exacerbated respiratory disease: the value of the algorithm based on D-dimer evaluation and Revised Geneva Score

Introduction: The diagnostic algorithm of non-high risk pulmonary embolism (PE) is based on probability scoring systems and plasma D-dimer (DD) assessment. The aim of the present study was to investigate the efficacy of Revised Geneva Scoring (RGS) and DD testing for the excluding of non-high risk PE, in the patients admitted to the hospital due to acute respiratory diseases. Material and methods: The consecutive patients, above 18 years of age, referred to the department of lung diseases, entered the study. The exclusion criteria were: the pregnancy and the suspicion of high risk PE. Plasma DD was measured with quick ELISA test, VIDAS D-dimer New, bioMerieux, France. Multislice computed tomography angiography was performed in all of the patients. Results: 153 patients, median age 65 (19−88) years entered the study. The probability of PE was: low — in 58 patients (38%), intermediate — in 90 (59%), high — in 5 (3%). DD < 500 ng/ml was found in 12% of patients with low and intermediate probability of PE. PE was recognized in 10 out of 153 patients (7%). None of the patients with DD < 500 ng/ml was diagnosed with PE (NPV 100%). Median DD value was significantly higher in PE patients comparing to non-PE (4500 ng/ml and 1356 ng/ml respectively, p = 0.006). Conclusion: In the group of the patients with acute respiratory symptoms, low or intermediate clinical probability scoring combined with normal DD had a high NPV in excluding PE. Nevertheless, such approach was not very effective, as the increased DD was noted in 88% of the examined population.Introduction: The diagnostic algorithm of non-high risk pulmonary embolism (PE) is based on probability scoring systems and plasma D-dimer (DD) assessment. The aim of the present study was to investigate the efficacy of Revised Geneva Scoring (RGS) and DD testing for the excluding of non-high risk PE, in the patients admitted to the hospital due to acute respiratory diseases. Material and methods: The consecutive patients, above 18 years of age, referred to the department of lung diseases, entered the study. The exclusion criteria were: the pregnancy and the suspicion of high risk PE. Plasma DD was measured with quick ELISA test, VIDAS D-dimer New, bioMerieux, France. Multislice computed tomography angiography was performed in all of the patients. Results: 153 patients, median age 65 (19−88) years entered the study. The probability of PE was: low — in 58 patients (38%), intermediate — in 90 (59%), high — in 5 (3%). DD < 500 ng/ml was found in 12% of patients with low and intermediate probability of PE. PE was recognized in 10 out of 153 patients (7%). None of the patients with DD < 500 ng/ml was diagnosed with PE (NPV 100%). Median DD value was significantly higher in PE patients comparing to non-PE (4500 ng/ml and 1356 ng/ml respectively, p = 0.006). Conclusion: In the group of the patients with acute respiratory symptoms, low or intermediate clinical probability scoring combined with normal DD had a high NPV in excluding PE. Nevertheless, such approach was not very effective, as the increased DD was noted in 88% of the examined population

The effect of successful renal artery correction on intra-renal Doppler flow parameters in hypertensive patients with renal artery stenosis

Wstęp Celem prezentowanego, prospektywnego badania była ocena wpływu skutecznego zabiegu poszerzenia światła tętnicy nerkowej (za pomocą angioplastyki lub chirurgicznego) na parametry przepływu wewnątrznerkowego oceniane w badaniu dopplerowskim tętnic nerkowych u chorych z nadciśnieniem tętniczym, zwężeniem tętnicy nerkowej i prawidłową funkcją nerek. Materiał i metody Do badania włączono 30 chorych z nadciśnieniem tętniczym (średnia wieku 53,3 &plusmn; 2,0 lat; zakres 33&#8211;75 lat; 18 M, 12 K) i z angiograficznie potwierdzonym miażdżycowym zwężeniem tętnicy nerkowej. Badanie dopplerowskie tętnic nerkowych wykonywano przed (0) i tydzień (I), 6 miesięcy (II) i rok (III) po skutecznej korekcji zwężenia tętnicy nerkowej. Na podstawie analizy widma przepływu wyliczano: maksymalną prędkość skurczową (Vmax), przyspieszenie narastania fali skurczowej (Acc), czas przyspieszenia (AcT), indeks pulsacji (PI) i indeks oporowy (RI). Całodobowe monitorowanie ciśnienia tętniczego wykonywano przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej i rok po (III) niej. Pacjentów podzielono na dwie grupy w zależności od efektu zabiegu ocenianego po roku: grupę 1 (wyleczoną) - chorzy, u których nie stosowano leczenia hipotensyjnego, ze średnim ciśnieniem tętniczym z ciągu doby wynoszącym poniżej 135/85 mm Hg oraz grupę 2 (niewyleczoną) - chorzy otrzymujący nadal leczenie hipotensyjne. Wyniki W całej grupie łącznie, grupie 1 i grupie 2 obserwowano obniżenie Vmax w badaniach I, II i III w porównaniu z 0. Przyspieszenie było obniżone przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej, następnie obserwowano istotny wzrost Acc w badaniach I, II i III w porównaniu z 0 w całej grupie łącznie, grupie 1 i grupie 2. Czas przyspieszenia był wydłużony przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej, istotne obniżenie AcT w porównaniu z wartościami wyjściowymi obserwowano w badaniach I, II i III w grupie 2 i całej grupie. W grupie 1 nie obserwowano różnic między wartością RI w badaniach I, II i III w porównaniu z wartościami wyjściowymi (odpowiednio: 0,54 &plusmn; 0,02, 0,56 &plusmn; 0,03, 0,55 &plusmn; 0,04 vs. 0,52 &plusmn; 0,04; p = NS). W grupie 2 średnia wartość RI wzrosła nieistotnie w badaniach I, II i III w porównaniu z 0 (odpowiednio: 0,64 &plusmn; 0,02, 0,94 &plusmn; 0,05, 0,63 &plusmn; 0,02 vs. 0,61 &plusmn; 0,02 p = NS). Średnie wartości RI były istotnie wyższe w grupie 2 w porównaniu z grupą 1 w badaniach 0 i I. Obserwowano istotnie statystycznie niższe wartości PI w grupie 1 w porównaniu z grupą 2 w badaniach 0 i I. Wnioski Uzyskane wyniki wskazują na brak wpływu skutecznej korekcji zwężenia tętnicy nerkowej u chorych z nadciśnieniem tętniczym i prawidłową funkcją nerek na indeks oporowości i pulsacji. Ocena przyspieszenia i czasu przyspieszenia ma znaczenie w obserwacji chorych po korekcji zwężenia tętnicy nerkowej pozwalając na ocenę skuteczności leczenia.Background The aim of this prospective study was to evaluate the effect of successful renal artery correction (angioplasty or surgery) on intra-renal Doppler flow parameters in hypertensive patients with renal artery stenosis (RAS) and preserved renal function. Material and methods The study included 30 hypertensive patients (mean age: 53.5 &plusmn; 2.0 yrs, range: 33&#8211;75 years; 18 males, 12 females) with arteriographically confirmed atherosclerotic RAS. Intra-renal Doppler flow parameters (maximum systolic velocity - Vmax, acceleration - Acc, acceleration time - AcT, pulsatility index - PI and resistive index - RI) were evaluated before (0) and during a one year follow-up period at 1 week (I), 6 months (II) and 12 months (III) after successful renal artery correction (angioplasty or surgery) in hypertensive patients with RAS. 24-hour blood pressure monitoring was performed before and 12 months (at III) after RAS correction. The patients were classified into two groups according to the clinical outcome: Group 1 - cured, with permanent discontinuation of antihypertensive treatment and with 24 h BP of < 135/85 mm Hg following PTRA or surgery without antihypertensive medication; Group 2 - not cured, with antihypertensive treatment maintained or modified but not discontinued. Results In Groups 1 and 2, taken as whole, a statistically significant decrease in Vmax was observed at I, II and III, as compared to the pre-intervention period. Evaluation of the intra-renal branches in the one year follow-up revealed a decreased Acc value at 0 followed by a statistically significant increase in Acc at I, II and III for the whole group involved in the study, taking Groups 1 and 2 together, as compared to the pre-interventional period. The AcT value for the whole group was increased at 0 and after successful renal artery correction a significant decrease was observed at I, II and III in the whole group and in Group 2. In Group 1 there were no differences in RI value at I, II, and III when compared with the baseline (0.54 &plusmn; 0.02, 0.56 &plusmn; 0.03, 0.55 &plusmn; 0.04 vs. 0.52 &plusmn; 0.04 respectively; p = NS). In Group 2 RI values increased non-significantly at I, II, and III, as compared to the pre-interventional period (0.64 &plusmn; 0.02, 0.94 &plusmn; 0.05, 0.63 &plusmn; 0.02 vs. 0.61 &plusmn; 0.02 respectively; p = NS). RI values were significantly higher in Group 2 as compared to Group 1 at 0 and I. There were significant differences in PI values between Group 1 and Group 2 before and 6 weeks (I) after successful renal artery correction. Conclusion Our study indicates that among hypertensive patients with RAS and preserved renal function function successful renal artery correction had no effect on the resistive index and pulsatility index. Of the four indices examined acceleration and acceleration time are useful for evaluating the long-term results of renal angioplasty or surgical treatment in patients with RAS

Chest ultrasound in the diagnosis of pulmonary embolism in a pregnant patient - a case report

Ciąża jest zarówno czynnikiem ryzyka zatorowości płucnej, jak i nieprawidłowego przebiegu diagnostyki w przypadkach jej podejrzenia, z potencjalnie groźnymi dla matki i płodu konsekwencjami. Jest to związane między innymi z wątpliwościami dotyczącymi bezpieczeństwa płodu w przypadku stosowania diagnostycznych testów wykorzystujących promieniowanie jonizujące. W artykule przedstawiono trudności diagnostyczne u 31-letniej pacjentki w 20. tygodniu ciąży przyjętej do szpitala z powodu niespecyficznych dolegliwości bólowych w klatce piersiowej, z podejrzeniem zatorowości płucnej jako powikłaniem zakrzepicy żylnej prawej dolnej kończyny. Opisany przypadek dotyczy ultrasonografii klatki piersiowej, którą wymienia się w piśmiennictwie jako metodę przydatną w diagnostyce zatorowości płucnej. Nie jest ona jak dotąd, z braku dostatecznej liczby opublikowanych badań, zalecana w oficjalnych wytycznych postępowania klinicznego. Niniejsza praca może stanowić zachętę do dalszych, prospektywnych badań, z nadzieją na określenie, czy i w jakich sytuacjach USG klatki piersiowej mogłoby znaleźć miejsce w strategii diagnostycznej zatorowości płucnej, zwłaszcza u kobiet ciężarnych.Pregnancy is a risk factor for both pulmonary embolism (PE), and an incorrect diagnostic assessment in cases of suspected PE with potentially dangerous consequences for the mother and foetus. The major concern is ionising radiation utilized by diagnostic tests and its potential negative effect on foetal safety. This paper presents diagnostic difficulties encountered in a 31-year-old patient at 20 weeks of gestation who was admitted to hospital with non-specific chest pain and suspected PE as a complication of right lower limb venous thrombosis. The case study reminds of chest ultrasound as a useful tool in the diagnosis of PE. The official clinical practice guidelines do not recommend the use of chest ultrasound for diagnosing of PE due to lack of a sufficient number of published studies. This case report may encourage further, prospective studies in the hope to define whether and when chest ultrasound might find its place in the diagnostic strategy of PE, especially in pregnant women

The Utility of 3D TOF Magnetic Resonance Angiography of Renal Arteries for Diagnosing Renal Artery Stenosis in the Hypertensive Patiens

Wstęp Celem pracy była ocena przydatności angiografii metodą rezonansu magnetycznego (MRA) w ocenie tętnic nerkowych u chorych z podejrzeniem zwężenia tętnicy nerkowej oraz jej porównanie z podwójnym badaniem dopplerowskim u chorych poddanych następnie rentgenowskiej arteriografii nerkowej. Materiał i metody Badanie arteriografii rezonansu magnetycznego i badanie dopplerowskie wykonano u 50 osób (33 kobiety, 17 mężczyzn, średni wiek: 49 lat) z klinicznym podejrzeniem zwężenia tętnicy nerkowej. U wszystkich chorych wykonano dotętniczą angiografię subtrakcyjną w celu weryfikacji wyników badań wykonanych metodami nieinwazyjnymi. Badania angiografii rezonansu magnetycznego wykonano za pomocą systemu rezonansu magnetycznego MAGNETOM SP 63 (1,5T) Siemens z zastosowaniem cewki do całego ciała, stosując technikę 3D Time of Flight (3D TOF). Badania dopplerowskie wykonano na aparacie ATL 3000 z opcją podwójną. Wyniki Wyniki badań wskazują, że czułość, swoistość i skuteczność diagnostyczna angiografii rezonansu magnetycznego wynosi 98,1; 88,6 i 93,9%, natomiast badania dopplerowskiego 85,7; 90,6 i 87,8%. Różnice między tymi dwiema metodami były znamienne statystycznie. Wniosek Niniejsza praca wskazuje, że angiografia rezonansu magnetycznego ma wysoką czułość i swoistość w wykrywaniu zwężenia tętnic nerkowych i jest porównywalna z wynikami prezentowanymi w innych doniesieniach.Background The aim of the study was to prospectively evaluate the diagnostic value of MRA of the renal arteries compared with renal duplex scanning in patients with clinical suspicion of renovascular disease using conventional angiography as a standard reference. Material and methods The study included 50 patients (33 women, 17 men, mean age: 49 yrs) with clinical suspicion of renovascular disease in whom MRA and duplex doppler were performed. All subjects underwent conventional angiography to verify the results of non-invasive methods. MRA examinations were performed with the use of of magnetic resonance system 1.5 T MAGNETOM SP 63 (Siemens) with the application of the whole-body coil. For evaluation of renal arteries 3D TOF technique has been used. Doppler Duplex (ATL 3000 HDI) evaluation was done with the ATL 3000 HDI. Results Our results indicate that sensitivity, specificity and accuracy for MRA was 98,1%, 88,6% and 93,9% respectively and for duplex doppler 87,7%, 90,6% and 87,8% respectively. The differences in sensitivity, specificity and accuracy between two methods were statistically significant. Conclusion Our results indicate that MRA has high sensitivity and specificity for the detection of renal artery stenosis and are comparable with the data published so far. Our study demonstrate that this method has the potential usefulness for diagnosing patients suspected for renovascular disease

Acute lupus pneumonitis — case report and literature review

Toczeń rumieniowaty układowy (SLE) jest układową chorobą tkanki łącznej o podłożu autoimmunologicznym, charakteryzującą się przewlekłym przebiegiem oraz zajęciem wielu narządów i układów. Najczęściej występującą patologią w zakresie układu oddechowego u chorych na SLE jest zapalenie opłucnej. Znacznie rzadziej stwierdza się zmiany miąższowe w płucach pod postacią ostrego toczniowego zapalenia płuc (ALP) i przewlekłego śródmiąższowego włóknienia płuc. Do innych płucnych manifestacji SLE zaliczane są zatorowość płucna, rozlane krwawienie pęcherzykowe, ostra odwracalna hipoksemia czy zespół kurczących się płuc. W artykule przedstawiono opis przypadku młodej kobiety z rozpoznawanym uprzednio błoniastym kłębuszkowym zapaleniem nerek z zespołem nerczycowym oraz zespołem antyfosfolipidowym, która została przyjęta do szpitala z powodu nasilonej duszności.Proces diagnostyczny obejmujący między innymi badania obrazowe, laboratoryjne i mikrobiologiczne, pozwolił ustalić rozpoznanie ALP. Po wdrożeniu leczenia metyloprednizolonem w dużych dawkach obserwowano całkowitą regresję zmian płucnych u chorej. W pracy dokonano również przeglądu dotychczas opublikowanego piśmiennictwa dotyczącego tej jednostki chorobowej.Systemic lupus erythematosus (SLE) is an autoimmune connective tissue disease that is characterized by its chronic course and the involvement of many organs and systems. The most common abnormality in the respiratory system of SLE patients is lupus pleuritis. Less common is parenchymal involvement, which may present as acute lupus pneumonitis (ALP) or chronic interstitial lung disease. Other possible pulmonary manifestations of SLE include pulmonary embolism, diffuse alveolar haemorrhage, acute reversible hypoxaemia, and shrinking lung syndrome. We present the case report of a young woman with previously diagnosed membranous glomerulonephritis with nephrotic syndrome and antiphospholipid syndrome, who was admitted with marked of shortness of breath. The diagnostic process, including imaging studies and laboratory tests, enabled us to confirm a diagnosis of ALP. After initiation of treatment with high doses of methyloprednisolone, nearly complete remission of pulmonary changes was observed. We also perform a literature review regarding acute lupus pneumonitis

Methotrexate as a single agent for treating pulmonary sarcoidosis: a single centre real-life prospective study

Wstęp: Kortykosteroidoterapia jest według aktualnych wytycznych WASOG/ATS/ERS leczeniem pierwszego rzutu u chorych na przewlekłą sarkoidozę. Jest to leczenie obarczone wysokim ryzykiem wystąpienia objawów ubocznych, które pogarszają rokowanie odległe. J ednocześnie nie ma pewności, że glikokortykosteroidy (GKS) modyfikują naturalny przebieg choroby. Celem pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa leczenia metotreksatem (MTX) w monoterapii chorych na przewlekłą sarkoidozę płucną.Materiał i metody: Do leczenia zakwalifikowano 50 chorych na przewlekłą sarkoidozę płuc potwierdzoną badaniem histopatologicznym, 28M i 22K, w średnim wieku 45,55 ± 8,9 roku, ze średnim czasem trwania choroby do włączenia MTX wynoszącym 12,34 ± 20,49 roku. W latach 2004–2013 zastosowano u tych chorych MTX w monoterapii, w dawkach 10 mg lub 15 mg tygodniowo. Czterdziestu jeden pacjentów było wcześniej leczonych GKS. Wszyscy mieli wykonywane badania laboratoryjne, czynnościowe oraz radiologiczne układu oddechowego przed rozpoczęciem leczenia i w trakcie monitorowania skuteczności (co 6 miesięcy) oraz bezpieczeństwa terapii (co 4–6 tygodni). Do analizy statystycznej oceniającej skuteczność leczenia włączono 49 chorych. Na podstawie retrospektywnej analizy wyników badań czynnościowych (FEV1, FVC, TLC, DLCO) wykonanych na zakończenie leczenia, w porównaniu z wynikami badań czynności płuc przed podaniem MTX (poprawa o 10% w zakresie FEV1, FVC, TLC lub o 15% DLCO), wyodrębniono chorych, u których stwierdzono obiektywną, istotną poprawę wskaźników czynnościowych płuc po leczeniu (grupa „z obiektywną poprawą po leczeniu”).Wyniki: Okres leczenia wynosił od 6 do 24 miesięcy, średnio 60,75 ± 34,1 tygodnia. W całej grupie istotną poprawę po leczeniu MTX stwierdzono dla SaO2 min (%) (p = 0,043) oraz dla DSaO2 (%) (p = 0,048) ocenianej w czasie testu 6-minutowego marszu. Istotnie lepsze efekty leczenia uzyskano w grupie otrzymującej 15 mg MTX tygodniowo oraz u chorych, którzy otrzymali sumarycznie większą dawkę MTX podczas całej kuracji. Istotną statystycznie różnicę po 6 miesiącach leczenia między grupami leczonymi 15 mg v. 10 mg tygodniowo stwierdzono dla DLCO% pred (73,27 ± 12,7 v. 63,15 ± 16,4; p = 0,03). Obiektywną poprawę po leczeniu stwierdzono u 25 pacjentów (55%). Chorzy, u których stwierdzono obiektywną poprawę po MTX, mieli wyjściowo istotnie niższe wartości TLC i FVC w porównaniu z grupą bez poprawy po MTX. Po zakończeniu leczenia jedyną istotnie statystycznie różnicę między obiema grupami obserwowano w zakresie DLCO. U 11 chorych (22%) przerwano leczenie z powodu objawów ubocznych. Najczęściej obserwowanym objawem ubocznym leczenia był wzrost wskaźników wątrobowych (10 chorych, 20%). U 4 osób stwierdzono powikłania infekcyjne. U żadnego chorego nie stwierdzono powikłań zagrażających życiu.Wnioski: Metotreksat w monoterapii może być bezpieczną i skuteczną alternatywą dla steroidów. U części chorych należy spodziewać się obiektywnej poprawy czynności płuc po leczeniu. Wskazane są dalsze badania w poszukiwaniu wskaźników prognozujących skuteczność leczenia. Introduction: The first-line therapy in chronic sarcoidosis, according to WASOG/ATS/ERS recommendations, is GCS. This therapy is associated with significant adverse effects and finally does not alter the natural history of the disease. The objective of our study was to evaluate the efficacy and safety of monotherapy with MTX, as an alternative to GCS, in progressive pulmonary sarcoidosis.Material and methods: An open prospective real-life, single-centre trial was performed on 50 patients with biopsy proven sarcoidosis, 28M and 22F, mean age 45.55 ± 8.9 years. The average duration of disease before MTX therapy was 12.34 ± 20.49 years, GCS therapy in the past was applied in 41 patients. All patients received MTX (10 mg or 15 mg weekly) between 2004 and 2013 because of chronic progressive pulmonary sarcoidosis. Therapy was planned for 24 months. Patients underwent regular clinical evaluation, pulmonary function assessment, exercise ability testing (6MWT), and chest radiography for therapy effectiveness every six months and side effects monitoring every 4–6 weeks. Forty-nine patients were included for statistical analysis of treatment efficacy. They were retrospectively allocated to “MTX responder” group if an improvement of 10% of FEV1, FVC, TLC, or 15% of DLCO from the initial value was documented for at least one parameter or “non-responders” if the patient did not meet the above-mentioned criteria.Results: Duration of treatment ranged from 6 to 24 months, mean time 60.75 ± 34.1 weeks. For the whole cohort significant improvement after MTX therapy was observed for minimal SaO2 (%) (p = 0.043) and for decrease of DSaO2 (%) (p = 0.048) in six-minute walk test. The results were significantly better for patients treated with 15 mg than for those treated with 10 mg weekly and for those who obtained a greater total amount of MTX during therapy. Significant difference of DLCO%pred was observed after six months of MTX therapy between groups treated 15 mg vs 10 mg weekly (73.27 ± 12.7% vs. 63.15 ± 16.4%, p = 0.03). Twenty-five patients (55%) met the criteria of “MTX responders” group. Patients who responded well to treatment had significantly lower TLC and FVC initial values comparing to “MTX non-responders”. After treatment the only significant difference in PFT between groups was noted for DLCO%pred. Eleven patients (22%) stopped the treatment due to adverse events of MTX, mild hepatic abnormalities were observed in ten patients (20%), and concomitant infection was found in four patients. There were no patients with a fatal outcome.Conclusions: MTX as a single agent in the treatment of sarcoidosis has proved to be a safe and effective steroid alternative. Selected patients with chronic pulmonary sarcoidosis experience definite PFT improvements after MTX treatment. There is need to search for predictors of MTX treatment effectiveness.

Legal problems of orphan works. Searching for polish solution.

Utwory osierocone są to utwory chronione prawem autorskim, odnośnie do których podmioty uprawnione do dysponowania majątkowym prawem autorskim nie są możliwe do ustalenia (albo jest to bardzo utrudnione) bądź pomimo wiedzy kto jest podmiotem uprawnionym, nie można go odnaleźć (albo jest to bardzo utrudnione) .Problem jest o tyle istotny, że utworu chronionego autorskim prawem majątkowym nie można eksploatować bez zgody podmiotu uprawnionego.Dzieła osierocone stanowią znaczną część wszystkich utworów chronionych prawem autorskim. Jak podaje Biblioteka Narodowa „21% filmów przechowywanych w archiwach i 31% książek mających więcej niż 90 lat, uważanych jest za dzieła osierocone” . Według British Library stanowią one 40% chronionych utworów . Niektóre źródła podają, że problem ten może dotyczyć nawet 75% utworów objętych ochroną . Jest oczywiste, że tak doniosła kwestia nie powinna pozostać bez regulacji.Problem utworów osieroconych nie został do tej pory rozwiązany przez polskiego ustawodawcę. Od 2006 roku były prowadzone przez Komisję Europejską prace mające na celu wprowadzenie prawnej regulacji kwestii utworów osieroconych. Ostatecznie zdecydowano się jedynie na uregulowanie problemu jedynie w wąskim zakresie - umożliwienie wykorzystania utworów osieroconych przez instytucje publiczne.W 2011 roku Komisja Europejska złożyła wniosek (projekt) dyrektywy w sprawie niektórych dozwolonych możliwości wykorzystania utworów osieroconych. Był on konsultowany przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego z zainteresowanymi podmiotami.W marcu 2012 r. zaprezentowany został zmieniony kompromisowy projekt dyrektywy. Także on był konsultowany przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.W październiku 2012 roku uchwalona została ostateczna treść dyrektywy 2012/28/WE. Reguluje ona jedynie wąski zakres możliwości wykorzystania utworów osieroconych. Państwa członkowskie otrzymały dwa lata na jej transpozycję.Przy okazji wprowadzania do polskiego porządku prawnego przepisów dyrektywy, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego postanowiło kompleksowo uregulować problem utworów osieroconych. W związku z tym przeprowadzone zostały kolejne konsultacje społeczne, po czym Ministerstwo zaproponowało propozycję regulacji, która miałaby być wprowadzona do polskiego porządku prawnego, a która miałaby w sposób pełny rozwiązać problem.Orphan works are copyrighted works for which the entities authorized to use the copyrighted property insurance are not possible to determine (or is it very difficult ), or despite knowledge of who is authorized entity , it can not be found (or it is very difficult ) .The problem is so significant that a work protected by copyright property law can not be operated without the consent of the holder.Orphan works represent a substantial portion of all copyright works . According to the Polish National Library, " 21% of videos stored in the archives and 31% of books older than 90 years , are regarded as orphan works ." According to the British Library they represent 40 % of protected works . Some sources say that this problem can affect up to 75% of protected works . It is obvious that so important matter should not be left without regulation. The problem of orphan works has not yet been resolved by the Polish legislator.Since 2006 have been conducted by the European Commission works to introduce legal regulation of orphan works. Eventually it was decided to regulate the problem only in a narrow range - enabling the use of orphan works by public institutions.In 2011 the European Commission submitted a proposal (draft) of the directive on certain permitted use of orphan works . It was consulted by the Ministry of Culture and National Heritage with stakeholders.In March 2012, was presented a revised draft directive. Like the previous one, it was consulted by the Ministry of Culture and National Heritage.In October 2012 the final wording of the Directive 2012/28/WE was adopted. It regulates only a narrow range of possibilities for the use of orphan works. Member States were given two years to transpose it .At the occasion of transposing the Directive to the Polish legal provisions, the Ministry of Culture and National Heritage has decided to comprehensively regulate the problem of orphan works. In this regard were carried out further public consultations , after which the Ministry offered a proposal for regulation that would be introduced into the Polish legal system , and which would be a complete fix the problem