Mucosal melanoma — clinical presentation and treatment based on a case series

Melanoma is malignant disease originating from melanocytes (pigment cells that occur mainly in the skin and constitute a type of defence from ultraviolet radiation). Melanocytes also occur outside of the skin (among others — in the eyeball, the mucosal lining of the digestive tract from the oral cavity to the anus, the nasal cavity and the paranasal sinuses, and the urinary and reproductive tracts). Many known cases of melanoma in the aforementioned locations exist. The main factor responsible for the development of skin melanoma is ultraviolet radiation. In the case of mucosal melanoma, aetiological factors are still unknown. Mucosal melanoma most often develops in places that are hidden and not accessible through standard testing. Therefore, the disease develops without any signs for a long period of time before the proper diagnosis is established (usually at a disseminated stage, at a point where no successful localised treatment can be applied), which, in combination with a more aggressive course in comparison to more typical locations (the skin, the eyeball), a different sensitivity to systemic treatment (usually the lack of a mutation in the BRAF gene), and the lack of a separate standardised treatment procedure, is the cause of worse outcomes and poor prognosis. Mucosal melanomas occur very rarely (about 1.5 % of all melanomas); however, the knowledge that a melanoma may also develop in locations that are often omitted during routine examination (the anus, the oral cavity, the urogenital region), may increase the chances of early diagnosis and attaining better treatment results. In this paper, a brief description of the characteristics of mucosal melanoma is presented, along with a presentation of the most common locations, symptoms, diagnostic possibilities, and available treatment (including immunotherapy). Based on the available literature and personal experience, several cases of patients treated in the Institute of Oncology are described.Czerniak jest nowotworem złośliwym rozwijającym się z melanocytów, które są komórkami barwnikowymi występującymi głównie w skórze i stanowiącymi swoistą ochronę skóry przed promieniowaniem ultrafioletowym. Melanocyty występują również poza skórą (miedzy innymi – gałka oczna, błona śluzowa przewodu pokarmowego od jamy ustnej do odbytu, jamy nosowej i zatok obocznych nosa oraz w drogach moczowo-płciowych. Znane są liczne przypadki, w których czerniak rozwija się w wymienionych lokalizacjach.   Głównym czynnikiem odpowiadającym za rozwój czerniaka skóry jest promieniowanie ultrafioletowe. W przypadkach czerniaków błon śluzowych czynniki etiologiczne nie są nadal poznane. Czerniak błon śluzowych rozwija się najczęściej w miejscach ukrytych i niedostępnych standardowemu badaniu. Choroba rozwija się zatem skrycie przez dłuższy czas zanim zostanie postawione prawidłowe rozpoznanie (zwykle w chwili stadium uogólnienia i braku możliwości zastosowania skutecznego leczenia miejscowego), co w połączeniu z bardziej agresywnym przebiegiem w porównaniu z czerniakami w innej lokalizacji (skóra, gałka oczna) oraz inną wrażliwością na leczenie systemowe (zwykle brak mutacji w genie BRAF) i brakiem odrębnych standardów postępowania jest przyczyną gorszych wyników leczenia i złego rokowania.   Czerniaki błon śluzowych występują bardzo rzadko (około 1,5 % wszystkich czerniaków), jednakże świadomość, że czerniak może rozwinąć się również w lokalizacjach, które nierzadko są pomijane w czasie rutynowego badania lekarskiego (odbyt, jama ustna, okolica urogenitalna), może zwiększyć szanse wczesnego rozpoznania i uzyskania lepszych wyników leczenia.   W niniejszej pracy opisano krótką charakterystykę czerniaków błon śluzowych z przedstawieniem najczęstszych lokalizacji, objawów, możliwości diagnostycznych  oraz dostępnego  leczenia (w tym – immunoterapia).  W oparciu o dostępne piśmiennictwo i własne doświadczenie opisano kilka przypadków chorych leczonych w Centrum Onkologii-Instytucie, w którym pracują autorzy.

Czerniak błon śluzowych — obraz kliniczny i leczenie na podstawie analizy serii przypadków

Czerniak jest nowotworem złośliwym rozwijającym się z melanocytów, które są komórkami barwnikowymi występującymi głównie w skórze i stanowią swoistą ochronę skóry przed promieniowaniem ultrafioletowym (UV). Melanocyty występują również poza skórą — między innymi w gałce ocznej, w błonie śluzowej przewodu pokarmowego od jamy ustnej do odbytu, jamy nosowej i zatok obocznych nosa oraz w drogach moczowo-płciowych. Znane są liczne przypadki, w których czerniak rozwija się w wymienionych lokalizacjach. Głównym czynnikiem odpowiadającym za rozwój czerniaka skóry jest promieniowanie UV. W przypadkach czerniaków błon śluzowych czynniki etiologiczne nadal nie zostały poznane. Czerniak błon śluzowych rozwija się najczęściej skrycie — w miejscach ukrytych i niedostępnych standardowemu badaniu — a zatem mija dłuższy czas, zanim zostaje postawione prawidłowe rozpoznanie (zwykle dzieje się to w chwili stadium uogólnienia, gdy nie ma możliwości zastosowania skutecznego leczenia miejscowego). To, w połączeniu z bardziej agresywnym przebiegiem niż w wypadku czerniaków w innej lokalizacji (skóra, gałka oczna) oraz inną wrażliwością na leczenie systemowe (zwykle brak mutacji w genie BRAF) i brakiem odrębnych standardów postępowania, jest przyczyną gorszych wyników leczenia i złego rokowania. Czerniak błon śluzowych występuje bardzo rzadko (ok. 1,5% wszystkich czerniaków), jednakże świadomość, że czerniak rozwija się również w lokalizacjach, które nierzadko są pomijane w czasie rutynowego badania lekarskiego (odbyt, jama ustna, okolica urogenitalna), może zwiększyć szanse wczesnego rozpoznania i uzyskania lepszych wyników leczenia. W niniejszej pracy opisano kilka przypadków chorych leczonych z powodu czerniaka błon śluzowych oraz przedstawiono krótką charakterystykę, najczęstsze lokalizacje, objawy, możliwości diagnostyczne oraz dostępne leczenie (w tym immunoterapię) w tej jednostce chorobowej

Immunoglobulin, glucocorticoid, or combination therapy for multisystem inflammatory syndrome in children: a propensity-weighted cohort study

Background Multisystem inflammatory syndrome in children (MIS-C), a hyperinflammatory condition associated with SARS-CoV-2 infection, has emerged as a serious illness in children worldwide. Immunoglobulin or glucocorticoids, or both, are currently recommended treatments. Methods The Best Available Treatment Study evaluated immunomodulatory treatments for MIS-C in an international observational cohort. Analysis of the first 614 patients was previously reported. In this propensity-weighted cohort study, clinical and outcome data from children with suspected or proven MIS-C were collected onto a web-based Research Electronic Data Capture database. After excluding neonates and incomplete or duplicate records, inverse probability weighting was used to compare primary treatments with intravenous immunoglobulin, intravenous immunoglobulin plus glucocorticoids, or glucocorticoids alone, using intravenous immunoglobulin as the reference treatment. Primary outcomes were a composite of inotropic or ventilator support from the second day after treatment initiation, or death, and time to improvement on an ordinal clinical severity scale. Secondary outcomes included treatment escalation, clinical deterioration, fever, and coronary artery aneurysm occurrence and resolution. This study is registered with the ISRCTN registry, ISRCTN69546370. Findings We enrolled 2101 children (aged 0 months to 19 years) with clinically diagnosed MIS-C from 39 countries between June 14, 2020, and April 25, 2022, and, following exclusions, 2009 patients were included for analysis (median age 8·0 years [IQR 4·2–11·4], 1191 [59·3%] male and 818 [40·7%] female, and 825 [41·1%] White). 680 (33·8%) patients received primary treatment with intravenous immunoglobulin, 698 (34·7%) with intravenous immunoglobulin plus glucocorticoids, 487 (24·2%) with glucocorticoids alone; 59 (2·9%) patients received other combinations, including biologicals, and 85 (4·2%) patients received no immunomodulators. There were no significant differences between treatments for primary outcomes for the 1586 patients with complete baseline and outcome data that were considered for primary analysis. Adjusted odds ratios for ventilation, inotropic support, or death were 1·09 (95% CI 0·75–1·58; corrected p value=1·00) for intravenous immunoglobulin plus glucocorticoids and 0·93 (0·58–1·47; corrected p value=1·00) for glucocorticoids alone, versus intravenous immunoglobulin alone. Adjusted average hazard ratios for time to improvement were 1·04 (95% CI 0·91–1·20; corrected p value=1·00) for intravenous immunoglobulin plus glucocorticoids, and 0·84 (0·70–1·00; corrected p value=0·22) for glucocorticoids alone, versus intravenous immunoglobulin alone. Treatment escalation was less frequent for intravenous immunoglobulin plus glucocorticoids (OR 0·15 [95% CI 0·11–0·20]; p<0·0001) and glucocorticoids alone (0·68 [0·50–0·93]; p=0·014) versus intravenous immunoglobulin alone. Persistent fever (from day 2 onward) was less common with intravenous immunoglobulin plus glucocorticoids compared with either intravenous immunoglobulin alone (OR 0·50 [95% CI 0·38–0·67]; p<0·0001) or glucocorticoids alone (0·63 [0·45–0·88]; p=0·0058). Coronary artery aneurysm occurrence and resolution did not differ significantly between treatment groups. Interpretation Recovery rates, including occurrence and resolution of coronary artery aneurysms, were similar for primary treatment with intravenous immunoglobulin when compared to glucocorticoids or intravenous immunoglobulin plus glucocorticoids. Initial treatment with glucocorticoids appears to be a safe alternative to immunoglobulin or combined therapy, and might be advantageous in view of the cost and limited availability of intravenous immunoglobulin in many countries. Funding Imperial College London, the European Union's Horizon 2020, Wellcome Trust, the Medical Research Foundation, UK National Institute for Health and Care Research, and National Institutes of Health

Immunoglobulin, glucocorticoid, or combination therapy for multisystem inflammatory syndrome in children: a propensity-weighted cohort study.

BACKGROUND: Multisystem inflammatory syndrome in children (MIS-C), a hyperinflammatory condition associated with SARS-CoV-2 infection, has emerged as a serious illness in children worldwide. Immunoglobulin or glucocorticoids, or both, are currently recommended treatments. METHODS: The Best Available Treatment Study evaluated immunomodulatory treatments for MIS-C in an international observational cohort. Analysis of the first 614 patients was previously reported. In this propensity-weighted cohort study, clinical and outcome data from children with suspected or proven MIS-C were collected onto a web-based Research Electronic Data Capture database. After excluding neonates and incomplete or duplicate records, inverse probability weighting was used to compare primary treatments with intravenous immunoglobulin, intravenous immunoglobulin plus glucocorticoids, or glucocorticoids alone, using intravenous immunoglobulin as the reference treatment. Primary outcomes were a composite of inotropic or ventilator support from the second day after treatment initiation, or death, and time to improvement on an ordinal clinical severity scale. Secondary outcomes included treatment escalation, clinical deterioration, fever, and coronary artery aneurysm occurrence and resolution. This study is registered with the ISRCTN registry, ISRCTN69546370. FINDINGS: We enrolled 2101 children (aged 0 months to 19 years) with clinically diagnosed MIS-C from 39 countries between June 14, 2020, and April 25, 2022, and, following exclusions, 2009 patients were included for analysis (median age 8·0 years [IQR 4·2-11·4], 1191 [59·3%] male and 818 [40·7%] female, and 825 [41·1%] White). 680 (33·8%) patients received primary treatment with intravenous immunoglobulin, 698 (34·7%) with intravenous immunoglobulin plus glucocorticoids, 487 (24·2%) with glucocorticoids alone; 59 (2·9%) patients received other combinations, including biologicals, and 85 (4·2%) patients received no immunomodulators. There were no significant differences between treatments for primary outcomes for the 1586 patients with complete baseline and outcome data that were considered for primary analysis. Adjusted odds ratios for ventilation, inotropic support, or death were 1·09 (95% CI 0·75-1·58; corrected p value=1·00) for intravenous immunoglobulin plus glucocorticoids and 0·93 (0·58-1·47; corrected p value=1·00) for glucocorticoids alone, versus intravenous immunoglobulin alone. Adjusted average hazard ratios for time to improvement were 1·04 (95% CI 0·91-1·20; corrected p value=1·00) for intravenous immunoglobulin plus glucocorticoids, and 0·84 (0·70-1·00; corrected p value=0·22) for glucocorticoids alone, versus intravenous immunoglobulin alone. Treatment escalation was less frequent for intravenous immunoglobulin plus glucocorticoids (OR 0·15 [95% CI 0·11-0·20]; p<0·0001) and glucocorticoids alone (0·68 [0·50-0·93]; p=0·014) versus intravenous immunoglobulin alone. Persistent fever (from day 2 onward) was less common with intravenous immunoglobulin plus glucocorticoids compared with either intravenous immunoglobulin alone (OR 0·50 [95% CI 0·38-0·67]; p<0·0001) or glucocorticoids alone (0·63 [0·45-0·88]; p=0·0058). Coronary artery aneurysm occurrence and resolution did not differ significantly between treatment groups. INTERPRETATION: Recovery rates, including occurrence and resolution of coronary artery aneurysms, were similar for primary treatment with intravenous immunoglobulin when compared to glucocorticoids or intravenous immunoglobulin plus glucocorticoids. Initial treatment with glucocorticoids appears to be a safe alternative to immunoglobulin or combined therapy, and might be advantageous in view of the cost and limited availability of intravenous immunoglobulin in many countries. FUNDING: Imperial College London, the European Union's Horizon 2020, Wellcome Trust, the Medical Research Foundation, UK National Institute for Health and Care Research, and National Institutes of Health

Financing the development of tourism in the Łódź Voivodeship and Oppland county (Norway)

In this paper, the authors determined the specific features of the construction of budgets in Poland and Norway and showed areas of tourism occurrence in the budget classifications of both countries. Then, thoroughly analysed the expenditures made by municipalities and counties of the Lodz region, booked in the financial accounts which content was strongly connected with tourism. Authors had focused on direct relationship, as well as indirect effects on the development of tourism through promotion, development of culture and sport. The obtained results were compared with corresponding values observed in the Norwegian county of Oppland and its municipalities. It should be emphasized that by completing the research project, authors gained knowledge to identify strengths and weaknesses of the of local budgets in Poland and Norway. Flexibility of classification and the high comparability of local government units\\\' budgets at all levels are the main advantages of Polish budgets. On the other hand, the precise description of budgets and high quality of official statistics are undoubtedly advantages of Norwegian local government budgets. The fact is that the resources available to the Norwegian local authorities, even after taking into account the difference between purchasing power of the Norwegian krone and Polish zloty, are objectively higher. It is worth noting that the amount of funds allocated to finance specific activities, such as those related to the development of tourism, cannot be equated with the efficiency of their spending. However this question was not the subject of research undertaken by the authors. Described research project gives the authors the ability to assess the position of tourism in the Polish and Norwegian budget classification. Although the Polish classification revealed a dedicated account that was directly connected with tourism, at the same time it was diagnosed to have minor importance in planning and constructing local budgets. Therefore, the problem with both Polish and Norwegian budgets is the lack of possibilities to perform simple estimations of the amount of resources assigned to the areas of tourism development. The authors suggest to perform a specific study within this range and develop a diagnosis of individual tasks financed by the government and determine the degree of their impact on the development of tourism in the municipalities or counties. Therefore they hope that this article will be a contribution to make further research on the importance of tourism in local government budgets

Czerniak błon śluzowych — obraz kliniczny i leczenie na podstawie analizy serii przypadków

Czerniak jest nowotworem złośliwym rozwijającym się z melanocytów, które są komórkami barwnikowymi występującymi głównie w skórze i stanowią swoistą ochronę skóry przed promieniowaniem ultrafioletowym (UV). Melanocyty występują również poza skórą — między innymi w gałce ocznej, w błonie śluzowej przewodu pokarmowego od jamy ustnej do odbytu, jamy nosowej i zatok obocznych nosa oraz w drogach moczowo-płciowych. Znane są liczne przypadki, w których czerniak rozwija się w wymienionych lokalizacjach. Głównym czynnikiem odpowiadającym za rozwój czerniaka skóry jest promieniowanie UV. W przypadkach czerniaków błon śluzowych czynniki etiologiczne nadal nie zostały poznane. Czerniak błon śluzowych rozwija się najczęściej skrycie — w miejscach ukrytych i niedostępnych standardowemu badaniu — a zatem mija dłuższy czas, zanim zostaje postawione prawidłowe rozpoznanie (zwykle dzieje się to w chwili stadium uogólnienia, gdy nie ma możliwości zastosowania skutecznego leczenia miejscowego). To, w połączeniu z bardziej agresywnymprzebiegiem niż w wypadku czerniaków w innej lokalizacji (skóra, gałka oczna) oraz inną wrażliwością na leczenie systemowe (zwykle brak mutacji w genie BRAF) i brakiem odrębnych standardów postępowania, jest przyczyną gorszych wyników leczenia i złego rokowania.Czerniak błon śluzowych występuje bardzo rzadko (ok. 1,5% wszystkich czerniaków), jednakże świadomość, że czerniak rozwija się również w lokalizacjach, które nierzadko są pomijane w czasie rutynowego badania lekarskiego (odbyt, jama ustna, okolica urogenitalna), może zwiększyć szanse wczesnego rozpoznania i uzyskania lepszych wyników leczenia.W niniejszej pracy opisano kilka przypadków chorych leczonych z powodu czerniaka błon śluzowych oraz przedstawiono krótką charakterystykę, najczęstsze lokalizacje, objawy, możliwości diagnostyczne oraz dostępne leczenie (w tym immunoterapię) w tej jednostce chorobowej