Nawracające zawały serca bez uniesienia odcinka ST u 68-letniego pacjenta z dławicą naczynioskurczową

Prinzmethal angina is a rare form of ischaemic heart disease. The main symptom are retrosternal chest pains at rest associated mostly with ischaemic changes on ECG (ST-segment elevations and/or depressions). The complaints are caused by spasm of coronary arteries. The prognosis of patients, which are properly pharmacologically treated is usually good, but sometimes serious cardiac events (myocardial infarctions, ventricular arrhythmias and sudden cardiac deaths) can appear in the course of angina. We present the case of patient with Prinzmethal angina, which 2 non-ST segment elevation myocardial infarctions appeared in a period for 3 weeks.Dławica naczynioskurczowa jest rzadko występującą postacią choroby niedokrwiennej serca. Jako główne objawy występują spoczynkowe bóle zamostkowe, którym towarzyszą zmiany niedokrwienne w zapisach EKG (uniesienia i/lub obniżenia odcinka ST). Dolegliwości są spowodowane skurczem tętnicy wieńcowej. Rokowanie chorych właściwie leczonych farmakologicznie jest zazwyczaj dobre, choć niekiedy w przebiegu dławicy mogą wystąpić poważne incydenty sercowe tj. zawały serca, komorowe zaburzenia rytmu i przewodnictwa oraz nagłe zgony sercowe. W pracy zaprezentowano przypadek pacjenta z dławicą naczynioskurczową, u którego w okresie 3 tygodni wystąpiły dwa zawały serca bez uniesienia odcinka ST

Porównanie wyników pierwotnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu i optymalnej pierwotnej angioplastyki wieńcowej bez stentu w grupie nieselekcjonowanych pacjentów z ostrym zawałem serca z województwa podlaskiego. Obserwacja roczna

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia ostrego zawału serca. W ośrodkach dysponujących odpowiednią aparaturą i doświadczoną kadrą uważa się ją za metodę z wyboru. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników leczenia pacjentów z ostrym zawałem serca za pomocą pierwotnej PTCA z implantacją stentu oraz optymalnej angioplastyki wieńcowej (POBA) bez implantacji stentu podczas miesięcznej, półrocznej i rocznej obserwacji szpitalnej. Materiał i metody: Analizą objęto 500 kolejnych pacjentów (w wieku 27&#8211;80 lat, średni wiek 59 lat) z ostrym zawałem serca, do 12 godzin od momentu wystąpienia dolegliwości, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Pierwszą grupę (I) stanowiło 260 osób, którym implantowano stent wieńcowy, zaś drugą grupę (II) 240 chorych, u których wykonano POBA. Oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość występowania epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w obserwacji szpitalnej, miesięcznej, półrocznej i rocznej. Wyniki: Skuteczność zabiegu była istotnie wyższa w grupie I (99,6% vs. 93,3%; p < 0,001). W obserwacji szpitalnej u pacjentów z grupy II częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji wieńcowej (4,6% vs. 1,4%; p = 0,046). Nie zaobserwowano istotnej różnicy w śmiertelności szpitalnej, 30-dniowej, półrocznej i rocznej pomiędzy grupami. Podczas obserwacji półrocznej i rocznej w grupie II stwierdzono częstsze nawroty dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz istotnie częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. Wnioski: W badanej populacji chorych implantacja stentu podczas pierwotnej przezskórnej interwencji w ostrym zawale serca nie spowodowała istotnej redukcji śmiertelności podczas rocznej obserwacji, natomiast w obserwacji półrocznej i rocznej implantacja stentu przyczyniła się do istotnego zmniejszenia częstości nawrotów dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz częstości zabiegów rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. (Folia Cardiol. 2004; 11: 561&#8211;569

Porównanie wyników pierwotnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu i optymalnej pierwotnej angioplastyki wieńcowej bez stentu w grupie nieselekcjonowanych pacjentów z ostrym zawałem serca z województwa podlaskiego. Obserwacja roczna

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia ostrego zawału serca. W ośrodkach dysponujących odpowiednią aparaturą i doświadczoną kadrą uważa się ją za metodę z wyboru. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników leczenia pacjentów z ostrym zawałem serca za pomocą pierwotnej PTCA z implantacją stentu oraz optymalnej angioplastyki wieńcowej (POBA) bez implantacji stentu podczas miesięcznej, półrocznej i rocznej obserwacji szpitalnej. Materiał i metody: Analizą objęto 500 kolejnych pacjentów (w wieku 27&#8211;80 lat, średni wiek 59 lat) z ostrym zawałem serca, do 12 godzin od momentu wystąpienia dolegliwości, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Pierwszą grupę (I) stanowiło 260 osób, którym implantowano stent wieńcowy, zaś drugą grupę (II) 240 chorych, u których wykonano POBA. Oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość występowania epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w obserwacji szpitalnej, miesięcznej, półrocznej i rocznej. Wyniki: Skuteczność zabiegu była istotnie wyższa w grupie I (99,6% vs. 93,3%; p < 0,001). W obserwacji szpitalnej u pacjentów z grupy II częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji wieńcowej (4,6% vs. 1,4%; p = 0,046). Nie zaobserwowano istotnej różnicy w śmiertelności szpitalnej, 30-dniowej, półrocznej i rocznej pomiędzy grupami. Podczas obserwacji półrocznej i rocznej w grupie II stwierdzono częstsze nawroty dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz istotnie częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. Wnioski: W badanej populacji chorych implantacja stentu podczas pierwotnej przezskórnej interwencji w ostrym zawale serca nie spowodowała istotnej redukcji śmiertelności podczas rocznej obserwacji, natomiast w obserwacji półrocznej i rocznej implantacja stentu przyczyniła się do istotnego zmniejszenia częstości nawrotów dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz częstości zabiegów rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. (Folia Cardiol. 2004; 11: 561&#8211;569

Pierwotna angioplastyka wieńcowa w leczeniu ostrego zawału ściany przedniej serca. Analiza porównawcza wyników szpitalnych

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod leczenia reperfuzyjnego ostrego zawału serca (AMI). Celem obecnego badania jest analiza wyników leczenia chorych z AMI ściany przedniej za pomocą pierwotnej PTCA. Materiał i metody: Analizą objęto 552 kolejnych pacjentów (w wieku 26&#8211;78 lat) z AMI, przyjętych do 12 h od początku bólu zawałowego, których leczono za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 236 osób z AMI ściany przedniej, grupę kontrolną -316 chorych z AMI o innej lokalizacji. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji szpitalnej. Wyniki: Śmiertelność szpitalna w grupie badanej wyniosła 8,5% i była istotnie wyższa od śmiertelności 1,9% w grupie kontrolnej (p < 0,001). Po wyłączeniu chorych przyjętych we wstrząsie kardiogennym śmiertelność wyniosła 3,2% w grupie badanej i 1,0% w grupie kontrolnej (p = 0,06). Chorzy w grupie badanej przy przyjęciu byli w istotnie gorszym stanie klinicznym, ocenianym według klasyfikacji Killipa-Kimballa, niż pacjenci w grupie kontrolnej (p < 0,001). Nie zaobserwowano istotnych różnic między grupami w częstości badanych czynników ryzyka choroby wieńcowej i skuteczności zabiegu. Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał również nie różnił się istotnie między grupami. Wnioski: Śmiertelność szpitalna w badanej grupie chorych z AMI ściany przedniej, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA, była znamiennie wyższa niż u pacjentów z AMI o innej lokalizacji. Chorzy z AMI ściany przedniej przed wykonaniem PTCA byli w gorszym stanie klinicznym ocenianym według klasyfikacji Killipa-Kimballa. (Folia Cardiol. 2002; 9: 505&#8211;511

Pierwotna angioplastyka wieńcowa skojarzona z farmakologiczną blokadą receptora płytkowego GP IIb/IIIa a terapia fibrynolityczna w leczeniu ostrego zawału serca u pacjentów leczonych w szpitalach rejonowych w województwie podlaskim. Badanie pilotowe, randomizowane

Wstęp: Obecnie uważa się pierwotną angioplastykę wieńcową (PCI) za metodę lepszą od fibrynolizy w leczeniu ostrego zawału serca z uniesieniem odcinka ST. Nie ustalono jednoznacznie, czy dla pacjentów przyjętych do ośrodków rejonowych niedysponujących tą metodą leczenia, lepszym rozwiązaniem jest leczenie fibrynolityczne na miejscu, czy transport chorego na zabieg pierwotnej PCI. Nie wiadomo również, jakiemu leczeniu powinno się poddać chorego transportowanego na zabieg pierwotnej PCI. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników terapii pacjentów z ostrym zawałem serca leczonych za pomocą fibrynolizy w szpitalach rejonowych w porównaniu z chorymi transportowanymi na zabieg pierwotnej PCI, leczonymi GP IIb/IIIa. Materiał i metody: W okresie od lutego do lipca 2002 roku do badania włączono 92 chorych z ostrym zawałem serca (śr. wieku 56,9 roku). Grupę PCI stanowiło 44 pacjentów, których w sposób randomizowany zakwalifikowano do transportu na zabieg PCI. Chorzy z tej grupy otrzymywali podczas transportu tirofiban, antagonistę GP IIb/IIIa. Grupa SK obejmowała 48 osób, które losowo włączono do leczenia fibrynolitycznego (streptokinaza i.v.) w szpitalu rejonowym. W obu grupach oceniano: śmiertelność, częstość ponownych zawałów oraz udarów mózgu w obserwacji szpitalnej. W grupie PCI oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem oraz skuteczność zabiegu. Wyniki: Śmiertelność szpitalna w grupie PCI wyniosła 6,8%, a w grupie SK - 10,2% (różnica nieistotna statystycznie). Częstość ponownych zawałów serca oraz udarów mózgu nie różniła się istotnie między grupami i wynosiła odpowiednio: 2,3% vs. 4,0% oraz 0% vs. 2%. Drożną tętnicę odpowiedzialną za zawał (TIMI 2+3) stwierdzono u 55% pacjentów (TIMI 2: 29%, TIMI 3: 26%). Skuteczność zabiegu PCI wyniosła 90,7%. Wnioski: Zastosowanie wlewu antagonisty GP IIb/IIIa u chorych z zawałem serca transportowanych na zabieg pierwotnej PCI spowodowało udrożnienie tętnicy odpowiedzialnej za zawał (TIMI . 2) przed zabiegiem PCI u ponad połowy pacjentów. Leczenie fibrynolityczne zawału serca w szpitalu rejonowym za pomocą streptokinazy wiązało się z wysoką śmiertelnością w badanej grupie chorych. Ustalenie, która strategia reperfuzyjna zastosowana w warunkach szpitali rejonowych daje większe korzyści pacjentom, będzie możliwe po przeprowadzeniu badania wśród większej liczby chorych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 661-667

Ostry zawał serca u kobiet leczony za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej. Analiza porównawcza wyników szpitalnych

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod leczenia reperfuzyjnego ostrego zawału serca (AMI). Zagadnienie potencjalnego wpływu płci na wyniki pierwotnej PTCA nie zostało dotychczas jednoznacznie wyjaśnione. Celem niniejszego badania jest analiza porównawcza wyników leczenia kobiet z AMI za pomocą pierwotnej PTCA. Materiał i metody: Analizą objęto 552 pacjentów (w wieku 26-78 lat) z AMI do 12 h od początku bólu, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiły 143 kobiety,grupę kontrolną - 409 mężczyzn. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji szpitalnej. Wyniki: Śmiertelność szpitalna nie różniła się istotnie między grupami. Wyniosła ona 4,9% w grupie badanej i 4,6% w grupie kontrolnej. Po wyłączeniu z analizy chorych we wstrząsie kardiogennym śmiertelność szpitalna wyniosła 1,5% w grupie badanej i 2,0% w grupie kontrolnej (różnica nieistotna). Kobiety leczone za pomocą pierwotnej PTCA były w starszym wieku (62,6 vs. 57,3 lat; p < 0,001), istotnie częściej występowała u nich cukrzyca typu 2 (23% vs. 13%; p = 0,004) i nadciśnienie tętnicze (54,5% vs. 37,9%; p < 0,001), natomiast istotnie rzadziej paliły one tytoń (32,8% vs. 58,6%; p < 0,001). Nie zaobserwowano istotnych różnic między grupami w lokalizacji AMI według oceny EKG, rodzaju tętnicy odpowiedzialnej za zawał, klasie Killipa przy przyjęciu, skuteczności zabiegu, liczbie implantowanych stentów i rodzaju stosowanego leczenia farmakologicznego. Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed wykonaniem PTCA również nie różnił się istotnie między grupami. Wnioski: W badanej populacji pacjentów z AMI, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA, śmiertelność szpitalna w grupie kobiet nie różniła się istotnie od śmiertelności w grupie mężczyzn, pomimo istotnych różnic demograficznych między grupami. Kobiety z AMI, leczone za pomocą pierwotnej PTCA, były w starszym wieku, istotnie częściej występowała u nich cukrzyca typu 2 i nadciśnienie tętnicze, natomiast rzadziej paliły one tytoń. (Folia Cardiol. 2002; 9: 513-520

Pierwotna angioplastyka wieńcowa skojarzona z farmakologiczną blokadą receptora płytkowego GP IIb/IIIa a terapia fibrynolityczna w leczeniu ostrego zawału serca u pacjentów leczonych w szpitalach rejonowych w województwie podlaskim. Badanie pilotowe, randomizowane

Wstęp: Obecnie uważa się pierwotną angioplastykę wieńcową (PCI) za metodę lepszą od fibrynolizy w leczeniu ostrego zawału serca z uniesieniem odcinka ST. Nie ustalono jednoznacznie, czy dla pacjentów przyjętych do ośrodków rejonowych niedysponujących tą metodą leczenia, lepszym rozwiązaniem jest leczenie fibrynolityczne na miejscu, czy transport chorego na zabieg pierwotnej PCI. Nie wiadomo również, jakiemu leczeniu powinno się poddać chorego transportowanego na zabieg pierwotnej PCI. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników terapii pacjentów z ostrym zawałem serca leczonych za pomocą fibrynolizy w szpitalach rejonowych w porównaniu z chorymi transportowanymi na zabieg pierwotnej PCI, leczonymi GP IIb/IIIa. Materiał i metody: W okresie od lutego do lipca 2002 roku do badania włączono 92 chorych z ostrym zawałem serca (śr. wieku 56,9 roku). Grupę PCI stanowiło 44 pacjentów, których w sposób randomizowany zakwalifikowano do transportu na zabieg PCI. Chorzy z tej grupy otrzymywali podczas transportu tirofiban, antagonistę GP IIb/IIIa. Grupa SK obejmowała 48 osób, które losowo włączono do leczenia fibrynolitycznego (streptokinaza i.v.) w szpitalu rejonowym. W obu grupach oceniano: śmiertelność, częstość ponownych zawałów oraz udarów mózgu w obserwacji szpitalnej. W grupie PCI oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem oraz skuteczność zabiegu. Wyniki: Śmiertelność szpitalna w grupie PCI wyniosła 6,8%, a w grupie SK - 10,2% (różnica nieistotna statystycznie). Częstość ponownych zawałów serca oraz udarów mózgu nie różniła się istotnie między grupami i wynosiła odpowiednio: 2,3% vs. 4,0% oraz 0% vs. 2%. Drożną tętnicę odpowiedzialną za zawał (TIMI 2+3) stwierdzono u 55% pacjentów (TIMI 2: 29%, TIMI 3: 26%). Skuteczność zabiegu PCI wyniosła 90,7%. Wnioski: Zastosowanie wlewu antagonisty GP IIb/IIIa u chorych z zawałem serca transportowanych na zabieg pierwotnej PCI spowodowało udrożnienie tętnicy odpowiedzialnej za zawał (TIMI . 2) przed zabiegiem PCI u ponad połowy pacjentów. Leczenie fibrynolityczne zawału serca w szpitalu rejonowym za pomocą streptokinazy wiązało się z wysoką śmiertelnością w badanej grupie chorych. Ustalenie, która strategia reperfuzyjna zastosowana w warunkach szpitali rejonowych daje większe korzyści pacjentom, będzie możliwe po przeprowadzeniu badania wśród większej liczby chorych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 661-667

Pierwotna angioplastyka wieńcowa w leczeniu ostrego zawału ściany przedniej serca. Analiza porównawcza wyników szpitalnych

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod leczenia reperfuzyjnego ostrego zawału serca (AMI). Celem obecnego badania jest analiza wyników leczenia chorych z AMI ściany przedniej za pomocą pierwotnej PTCA. Materiał i metody: Analizą objęto 552 kolejnych pacjentów (w wieku 26&#8211;78 lat) z AMI, przyjętych do 12 h od początku bólu zawałowego, których leczono za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 236 osób z AMI ściany przedniej, grupę kontrolną -316 chorych z AMI o innej lokalizacji. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji szpitalnej. Wyniki: Śmiertelność szpitalna w grupie badanej wyniosła 8,5% i była istotnie wyższa od śmiertelności 1,9% w grupie kontrolnej (p < 0,001). Po wyłączeniu chorych przyjętych we wstrząsie kardiogennym śmiertelność wyniosła 3,2% w grupie badanej i 1,0% w grupie kontrolnej (p = 0,06). Chorzy w grupie badanej przy przyjęciu byli w istotnie gorszym stanie klinicznym, ocenianym według klasyfikacji Killipa-Kimballa, niż pacjenci w grupie kontrolnej (p < 0,001). Nie zaobserwowano istotnych różnic między grupami w częstości badanych czynników ryzyka choroby wieńcowej i skuteczności zabiegu. Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał również nie różnił się istotnie między grupami. Wnioski: Śmiertelność szpitalna w badanej grupie chorych z AMI ściany przedniej, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA, była znamiennie wyższa niż u pacjentów z AMI o innej lokalizacji. Chorzy z AMI ściany przedniej przed wykonaniem PTCA byli w gorszym stanie klinicznym ocenianym według klasyfikacji Killipa-Kimballa. (Folia Cardiol. 2002; 9: 505&#8211;511

Ocena wpływu czasu podawania heparyny chorym z ostrym zawałem serca przed zabiegiem pierwotnej angioplastyki wieńcowej na przepływ w tętnicy dozawałowej

Wstęp: Pełny przepływ w tętnicy dozawałowej (TIMI 3) uzyskany przed zabiegiem pierwotnej angioplastyki wieńcowej (PTCA) jest niezależnym czynnikiem rokowniczym w ostrym zawale serca (AMI). Celem niniejszego badania jest ocena wpływu czasu podawania heparyny przed pierwotną PTCA na przepływ w tętnicy dozawałowej oceniany przed wykonaniem zabiegu. Materiał i metody: Analizą objęto 273 pacjentów z AMI do 12 h od początku bólu, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 119 osób, którym heparynę podano w izbie przyjęć szpitala rejonowego, przed transportem na zabieg pierwotnej PTCA. W grupie kontrolnej było 154 chorych, którym heparynę podano na oddziale intensywnej opieki kardiologicznej w ośrodku kardiologii inwazyjnej. U wszystkich pacjentów stosowano również kwas acetylosalicylowy. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem oraz skuteczność zabiegu. Wyniki: Podstawowa charakterystyka kliniczna nie różniła się istotnie między grupami. Czas transportu oraz czas od podania heparyny do zabiegu były znamiennie dłuższe u chorych z grupy badanej (p < 0,0001). Przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał był istotnie lepszy w grupie badanej (p = 0,002), skuteczność zabiegu była podobna w obu badanych grupach (97,5% vs. 97,4%). Wnioski: Wczesne podanie heparyny i kwasu acetylosalicylowego w szpitalu rejonowym u chorych z AMI transportowanych na zabieg pierwotnej PTCA poprawia przepływ w tętnicy dozawałowej. (Folia Cardiol. 2003; 10: 135&#8211;141

Ostry zawał serca u kobiet leczony za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej. Analiza porównawcza wyników szpitalnych

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod leczenia reperfuzyjnego ostrego zawału serca (AMI). Zagadnienie potencjalnego wpływu płci na wyniki pierwotnej PTCA nie zostało dotychczas jednoznacznie wyjaśnione. Celem niniejszego badania jest analiza porównawcza wyników leczenia kobiet z AMI za pomocą pierwotnej PTCA. Materiał i metody: Analizą objęto 552 pacjentów (w wieku 26-78 lat) z AMI do 12 h od początku bólu, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiły 143 kobiety,grupę kontrolną - 409 mężczyzn. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji szpitalnej. Wyniki: Śmiertelność szpitalna nie różniła się istotnie między grupami. Wyniosła ona 4,9% w grupie badanej i 4,6% w grupie kontrolnej. Po wyłączeniu z analizy chorych we wstrząsie kardiogennym śmiertelność szpitalna wyniosła 1,5% w grupie badanej i 2,0% w grupie kontrolnej (różnica nieistotna). Kobiety leczone za pomocą pierwotnej PTCA były w starszym wieku (62,6 vs. 57,3 lat; p < 0,001), istotnie częściej występowała u nich cukrzyca typu 2 (23% vs. 13%; p = 0,004) i nadciśnienie tętnicze (54,5% vs. 37,9%; p < 0,001), natomiast istotnie rzadziej paliły one tytoń (32,8% vs. 58,6%; p < 0,001). Nie zaobserwowano istotnych różnic między grupami w lokalizacji AMI według oceny EKG, rodzaju tętnicy odpowiedzialnej za zawał, klasie Killipa przy przyjęciu, skuteczności zabiegu, liczbie implantowanych stentów i rodzaju stosowanego leczenia farmakologicznego. Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed wykonaniem PTCA również nie różnił się istotnie między grupami. Wnioski: W badanej populacji pacjentów z AMI, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA, śmiertelność szpitalna w grupie kobiet nie różniła się istotnie od śmiertelności w grupie mężczyzn, pomimo istotnych różnic demograficznych między grupami. Kobiety z AMI, leczone za pomocą pierwotnej PTCA, były w starszym wieku, istotnie częściej występowała u nich cukrzyca typu 2 i nadciśnienie tętnicze, natomiast rzadziej paliły one tytoń. (Folia Cardiol. 2002; 9: 513-520