Tретман на венски малформации кај педијатриска популација – три-годишно искуство

Venous malformations (VMs) are a type of vascular malformations that result in abnormal development of veins that become extensible over time due to an error in vascular morphogenesis. They usually appear in newborns or in early adulthood as a bluish, soft, swollen and eventually painful skin formation. Treatment includes conservative therapy, sclerotherapy and surgical excision. Aim of the paper is to evaluate the therapeutic effect of scleraotherapy in pediatric patients with venous malformations. Material and methods: In a three-year period, from 2019 to 2021, venous malformation was found in 33 patients aged 4 to 14 years (average age: 8 years). Pain as a symptom occurred in 8 patients. Two patients had lesions measuring up to 5 cm and 5 cm respectively, while in the remaining subjects the lesion was over 5 cm. Ultrasound was performed routinely in all subjects, and MRI in two patients. Conservative treatment was instituted in 13 patients with venous malformations of the extremities, surgical excision with local reconstruction was performed in 11 patients, and sclerotherapy with bleomycin under general anesthesia was performed in 8 patients. Combined treatment was used in one patient that presented with venous malformation of the upper arm that underwent partial sclerotherapy with subsequent operative excision due to a phlebolith. Follow-up examinations revealed regression of the change not only from functional but from aesthetic aspect as well. Conclusion: Sclerotherapy is the established golden standard, first-line treatment for venous malformations. Excellent results were achieved as the reduction of the lesions was below 50% of the initial size. However, the modality of treatment should be individualized to each patient as it can sometimes require a combination of more than one treatment option. Venous malformations are best treated early, but they usually recur over time. Treatment helps relieve symptoms and control the growth of vascular malformations.Венските малформации се тип на васкуларни малформации што резултираат со  патолошки развој на вените, кои стануваат проширени со тек на време како резултат на нарушување во морфогенезата. Обично се манифестираат во новороденечка или рана адултна возраст како сини, меки, отечени и болни на палпација кожни формации. Третманот вклучува: конзервативна терапија, склеротерапија и хируршка ексцизија. Цел на трудот е да се евалуираат терапевтските ефекти од склеротерапијата кај педијатриски пациенти со венски малформации. Материјали и методи: Во 3-годишен период (2019-2021), венските малформации беа дијагностицирани кај 33 пациенти на возраст од 4 до 14 години (средна возраст: 8 години). Болка како симптом се јавила кај 8 пациенти. Кај двајца пациенти лезијата била поголема од 5 цм и еднаква на 5цм соодветно, додека кај  останатите пациенти лезиите биле под 5цм. Ултрасонографија била ординирана рутински кај сите пациенти и МРИ кај два пациенти. Конзервативниот третман беше ординиран кај 13 пациенти со венски малформации на екстремитетите, хируршка ексцизија со локална реконструкција кај 11 пациенти, додека кај 8 пациенти беше изведена склеротерапија со блеомицин во услови на општа анестезија. Комбинирана терапија се употреби кај еден пациент со клиничка слика на венска малформација на надлактица кај кого третманот вклучуваше парцијална склеротерапија со последователна оперативна ексцизија заради флеболит. Контролните прегледи покажаа регресија на промената, не само од функционален туку и од естетски аспект. Заклучок: Склеротерапијата е воспоставен „златен стандард“ и прва линија на третман на венските малформации. Одлични резултати се постигнаа со оглед на редукција на лезијата под 50% од иницијалната големина. Сепак овој тип на третман потребно е да се индивидуализира за секој пациент, со оглед на тоа што побарува комбинација на повеќе од еден тераписки модалитет. Венските малформации најоптимално се лекуваат рано со оглед на тенденцијата за рекурентност. Со помош на третманот се подобруваат симптомите и се контролира растот на венските малформации

EVALUATION OF TWO SURGICAL TREATMENTS OF PRIMARY VESICOURETERAL REFLUX AMONG CHILDREN: A 15 YEARS EXPERIENCE

Aim: aim of the study was to evaluate the efficiency of two different surgical treatments of vesicoureteral reflux (VUR) on succesfull rate and patient outcome. Methods: Retrospective study on children with primary VUR and their surgical treatment from 1999 to 2014 in the University Clinic for Pediatric Surgery in Skopje. A total of 76 children (114 ureters) with VUR ranging from second to fifth grade were treated surgically, 44 patients (67 ureters) with an open surgical technique and 32 patients (47 ureters) with endoscopic treatment ”STING” procedure. The following parameters were analyzed: duration of the intervention, duration of the hospitalization, the need for antibiotics and analgesic therapy and the need for blood and blood derivatives transfusion. The result of the surgical treatment was also validated. A good result was considered when reduction of VUR by 2 degrees with the endoscopic method or by 3 degrees in the open surgical technique was noticed. Results: Using open surgical technique, patients were hospitalized for an average of 9 days (range from 5 to 13 days). All children received double antibiotic therapy. The need for analgesics lasted for 3 to 4 days. 90% of treated children needed blood and/or blood derivatives transfusion. Success rate with this method was 93.8%. Endoscopic procedure was performed as a one-day surgical procedure. The average duration was 15 minutes. Single, prophylactic dose of antibiotic was ordinated. There was no need for blood and/or blood derivatives transfusion. The overall success of the treatment was about 70%. Conclusion: Open surgical procedure is used for more complicated cases, VUR grade IV-V or by previously failed. Endoscopic, “STING” procedure was commonly used for patients with VUR grade greater than 2, after previously failed conservative treatment, febrile urinary infection despite antibiotic prophylaxis and/or emergence of new scarring in the renal parenchyma. Patient assessment and decision for what method will be used must always be done individually for each child